diaxiristis68

Το εργατικό κράτος που δημιουργήθηκε στην Κίνα μετά τη νίκη της επανάστασης το 1949 ήταν από την αρχή γραφειοκρατικά παραμορφωμένο, καθώς ο Μάο Τσε Τουνγκ και η ηγεσία του κινεζικού ΚΚ δεν στηρίχτηκαν ποτέ στην ελεύθερη πρωτοβουλία και αυτοοργάνωση των Κινέζων εργατών. Η αντίφαση ανάμεσα στη συλλογική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στη διαχείρισή τους […]

Η Κρίση της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής Οι ταξικοί, νεολαιίστικοι, αντιπαγκοσμιοποιητικοί και αντιπολεμικοί αγώνες που άρχισαν να δίνονται με μεγαλύτερη συχνότητα και συμμετοχή σε όλον τον κόσμο από το 1995 και έπειτα (πιο φανερά από το 2002 και έπειτα) χαρακτηρίζονται από μια μεγάλη αντίφαση: από τη μία, παρατηρείται σ’ αυτούς αυξανόμενη συμμετοχή της νεολαίας (μάλιστα τις περισσότερες

Στις 4 Απρίλη 1949 συναντήθηκαν στην Ουάσιγκτον οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, του Καναδά και 10 χωρών της δυτικής Ευρώπης (Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, Πορτογαλίας, Βελγίου, Λουξεμβούργου, Δανίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας). Η διάσκεψη κατέληξε στη δημιουργία μιας πολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας, του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, πιο γνωστού ως ΝΑΤΟ (από τα αρχικά των αντίστοιχων

Εβδομήντα χρόνια μετά, η ήττα της Ισπανικής Επανάστασης (ή, από αστική και ρεφορμιστική σκοπιά, η «λήξη του ισπανικού εμφυλίου»), η μελέτη της σύγκρουσης και τα διδάγματά της εξακολουθούν να απασχολούν ειδικούς και μη και πρωτίστως τους αγωνιστές. Η αστική-ρεφορμιστική αποτίμηση του ισπανικού «εμφυλίου» βλέπει αυτή τη σύγκρουση ως έναν κατά βάση ιδεολογικό αγώνα μεταξύ δημοκρατίας

Το μεγάλο επαναστατικό κύμα που συγκλόνισε την Ευρώπη μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση εκδηλώθηκε στην Ιταλία κατά την «Κόκκινη Διετία» (1919-1920). Λόγω και της έντονης καταπίεσης που δεχόταν από τον σχετικά καθυστερημένο ιταλικό καπιταλισμό, η ιταλική εργατική τάξη ανέπτυξε μεγάλη παράδοση μαχητικών αγώνων και δημιούργησε ένα μαζικό κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας (PSI). Το 1914, αντίθετα