Εβδομήντα χρόνια μετά, η ήττα της Ισπανικής Επανάστασης (ή, από αστική και ρεφορμιστική σκοπιά, η «λήξη του ισπανικού εμφυλίου»), η μελέτη της σύγκρουσης και τα διδάγματά της εξακολουθούν να απασχολούν ειδικούς και μη και πρωτίστως τους αγωνιστές. Η αστική-ρεφορμιστική αποτίμηση του ισπανικού «εμφυλίου» βλέπει αυτή τη σύγκρουση ως έναν κατά βάση ιδεολογικό αγώνα μεταξύ δημοκρατίας […]

Το μεγάλο επαναστατικό κύμα που συγκλόνισε την Ευρώπη μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση εκδηλώθηκε στην Ιταλία κατά την «Κόκκινη Διετία» (1919-1920). Λόγω και της έντονης καταπίεσης που δεχόταν από τον σχετικά καθυστερημένο ιταλικό καπιταλισμό, η ιταλική εργατική τάξη ανέπτυξε μεγάλη παράδοση μαχητικών αγώνων και δημιούργησε ένα μαζικό κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας (PSI). Το 1914, αντίθετα

Η ρώσικη επανάσταση του 1917 πραγματοποιήθηκε σε μια υπανάπτυκτη χώρα. Για τον Λένιν και τον Τρότσκι, αλλά και για το σύνολο της ηγεσίας των μπολσεβίκων ήταν ξεκάθαρο, πως χωρίς την επέκταση της επανάστασης στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της κεντρικής Ευρώπης, η ρώσικη επανάσταση θα ήταν καταδικασμένη. Οι μεγαλύτερες ελπίδες ήταν στραμμένες στη Γερμανία,  αλλά και

Το ξέσπασμα του πρώτου μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου το 1914 απέδειξε ότι το καπιταλιστικό σύστημα είχε πια ολοκληρώσει τον όποιο προοδευτικό ιστορικό του ρόλο και η επιβίωσή του μόνο δεινά θα μπορούσε να επιφέρει στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς, την κρίσιμη αυτή περίοδο η ηγεσία του διεθνούς εργατικού κινήματος βρισκόταν στα χέρια της εκφυλισμένης σοσιαλδημοκρατίας, η οποία στις

Στις 4 Νοέμβρη 1918 πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά το ιδρυτικό συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), του πρώτου ανεξάρτητου πολιτικού κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης. Καθοριστικοί παράγοντες για την ίδρυσή του, που σχεδόν συνέπεσε με αυτή της ΓΣΕΕ, ήταν η άνοδος των εργατικών και αγροτικών αγώνων που είχε σημειωθεί από τις αρχές του 20ου αιώνα,

Στις αρχές του 1968, η νέα ηγετική ομάδα με επικεφαλής τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ που είχε αναδειχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας (ΚΚΤ) προώθησε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων αντίθετο στην «επίσημη γραμμή» της σταλινικής γραφειοκρατίας της Σοβιετικής Ένωσης. Η εξέλιξη αυτή συνοδεύτηκε από μαζικούς αγώνες ενός λαού που είχε υποφέρει πολλά κάτω από το σταλινικό καθεστώς και έμεινε