Η επέμβαση της ΟΚΔΕ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου
Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΟΚΔΕ ΣΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
–
Από την Εργατική Πάλη Ιουλίου
–
Μόλις ενάμιση μήνα μετά τις ευρωεκλογές, ο ελληνικός λαός καλείται ξανά στις κάλπες, αυτήν τη φορά για το ελληνικό κοινοβούλιο. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και η νίκη της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη με δέκα ποσοστιαίες μονάδες διαφορά, δημιουργούν μία κατάσταση που όλοι ξέρουν ότι είναι σχεδόν απίθανο να αντιστραφεί μέχρι τις 7 Ιουλίου.
Το νέο πολιτικό σκηνικό που δημιουργείται χαρακτηρίζεται από τα εξής: Η ΝΔ οδεύει προς την εξουσία, με βασικό στόχο την αυτοδυναμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρατηθεί στο παιχνίδι διατηρώντας κάποια αξιοπρεπή ποσοστά, αν και είναι βέβαιο πως η απομάκρυνσή του από τον κρατικό μηχανισμό θα του επιφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα. Οι διάφοροι πρόθυμοι-παρατρεχάμενοι μνημονιακοί (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) εξαφανίζονται και διαλύονται, με την εξαίρεση του ΚΙΝΑΛ, το οποίο ελπίζει να χρησιμεύσει ως εφεδρεία σε πιθανή συγκυβέρνηση. Νέα «φρούτα» έρχονται να καλύψουν τα εξαφανιζόμενα ρετάλια, αυτή τη φορά με περισσότερο «εθνικούς»-ακροδεξιούς χρωματισμούς, και με κυριότερο την «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου.
Εκτιμήσεις και λάθη μπροστά στη νέα κατάσταση
Το κακό αποτέλεσμα για την Αριστερά έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στους κόλπους της, αλλά και σε τμήματα εργαζομένων και νέων. Αποδέχθηκαν οι εργαζόμενοι τα μνημόνια και υποτάχτηκαν σ’ αυτά; Μήπως πίστεψαν πράγματι ότι τα μνημόνια τελείωσαν; Υπάρχει συντηρητική στροφή στις λαϊκές μάζες; Μήπως ζούμε την «αντισυμμετρική» κατάσταση της αγωνιστικής διετίας 2010-2012; Αυτά είναι ερωτήματα που απασχολούν ευρέως το δυναμικό των αριστερών οργανώσεων και όχι μόνο, παρ’ όλα αυτά οι απαντήσεις που επιχειρείται να δοθούν δεν είναι πάντα και οι πιο εύστοχες.
Κατ’ αρχάς το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν έχει τίποτα το παράδοξο. Οι εργαζόμενοι τιμώρησαν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για την τετραετία του των μνημονίων, ψεμάτων, αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών, και συνολικά για την εγκληματική του στάση μετά το Δημοψήφισμα του 2015. Οι νέοι, οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί, αυτοί ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί τον γκρέμισαν όπως του άξιζε. Αποτυπώνεται πολύ καθαρά ότι η συντριβή του είναι εντονότερη στις κοινωνικές μερίδες που τον «απογείωσαν» το 2015, δηλαδή στη νεολαία και τις λαϊκές-εργατικές γειτονιές. Τώρα έμεινε με τους… συνταξιούχους που το 2015 έπρεπε «να τους κλειδώσουμε στα σπίτια για να μην ψηφίσουν Σαμαρά»!
Είναι εξαιρετικά προβληματική η άποψη τμημάτων της Αριστεράς, είτε δηλώνεται ανοιχτά, είτε υποδηλώνεται από τις πράξεις τους (βλ. ΣΕΚ), ότι μία ενδεχόμενη υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ από την εργατική τάξη θα έκρυβε μέσα της έναν κάποιο «προοδευτισμό».
Εξίσου προβληματική είναι και η αντίληψη ότι η πρωτιά της ΝΔ σημαίνει αυτόματα μια δεξιά, συντηρητική στροφή, μια πολιτική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων. Είναι προφανές ότι η ΝΔ νίκησε —και μάλλον θα ξανανικήσει— εκλογικά, και αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου αμελητέο. Όμως είναι αδύνατο, τουλάχιστον χωρίς κάποια τομή, χωρίς κάποια καθοριστική νίκη επί της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, να κυριαρχήσει πολιτικά και κοινωνικά.
Όχι γιατί έτσι θα θέλαμε να είναι, ούτε από κάποια μεταφυσική πίστη στις δυνάμεις των εργαζομένων. Αλλά γιατί ο Μητσοτάκης και η ΝΔ είναι «καταδικασμένοι» να εφαρμόσουν το ίδιο πρόγραμμα με το ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή «μνημόνια διαρκείας» και μάλιστα με μεγαλύτερη αγριότητα, καθώς η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού θα διασταυρωθεί πολύ σύντομα με ένα νέο ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Οι αγώνες να ξαναμπούν στο προσκήνιο – Η πρόταση της ΟΚΔΕ
Το κλείσιμο της καταστροφικής τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ και το άνοιγμα της περιόδου διακυβέρνησης ΝΔ βρίσκουν τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με κολοσσιαία προβλήματα. Τα αιματηρά πλεονάσματα και η επιτήρηση μέχρι το 2060, το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης της Εργασίας που θεμελιώνεται καθημερινά στους εργασιακούς χώρους, η αντιδημοκρατική αναδίπλωση, το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης των ΜΑΤ και των δικαστηρίων, η αυταρχικοποίηση του δημόσιου λόγου και της πολιτικής ζωής, η απειλή του πολέμου στην περιοχή μας, είναι τα κυριότερα από αυτά.
Η ΟΚΔΕ κατεβαίνει στις εκλογές της 7ης Ιουλίου επιχειρώντας να δώσει μια χρήσιμη επιλογή για τους εργαζόμενους τους νέους, τους φτωχούς. Η ΟΚΔΕ συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές:
- Για να καταγγείλει την πολιτική των αστικών κομμάτων, όπως εκφράζεται κυρίαρχα από τα προγράμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Την πολιτική των μνημονίων που εξόντωσαν την ελληνική κοινωνία επί μία δεκαετία, που τείνουν να μετατρέψουν τη χώρα σε αποικία χρέους και τους εργαζόμενους σε σύγχρονους δουλοπάροικους.
- Για να αναδείξει την αναγκαιότητα της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το στρατηγικό επιτελείο της πιο βάρβαρης επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας.
- Για να αντιπαρατεθεί με τα αντιδραστικά ιδεολογήματα του ρατσισμού, του εθνικισμού, της πατριδοκαπηλείας. Αυτά πλασάρονται έντεχνα από τα φασιστικά ή ακροδεξιά κόμματα (Χρυσή Αυγή, Βελόπουλος κ.λπ.), αλλά καλλιεργούνται και με τον έναν ή άλλον τρόπο κι από τα «μεγάλα» αστικά κόμματα, προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην βλέπουμε τα πραγματικά μας προβλήματα.
- Για να προβάλλει ένα ριζοσπαστικό, ταξικό πρόγραμμα σωτηρίας για την τεράστια κοινωνική πλειοψηφία. Ένα «αντίστροφο μνημόνιο» ενάντια σε όλους αυτούς που μας βύθισαν στην φτώχεια και την εξαθλίωση.
- Για να αναδείξει έναν άλλο δρόμο, σε σύγκρουση με το χρεωκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα που κατατρώει τα επιτεύγματα αιώνων της ανθρωπότητας και ξερνάει φτώχεια, ανισότητες, εκμετάλλευση. Για τη μόνη πραγματική εναλλακτική των εργαζομένων, το σοσιαλισμό, που περνά μέσα από την πάλη για μια άλλη εξουσία, μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων.
Το πρόγραμμα της ΟΚΔΕ δεν είναι απλά λόγια στο χαρτί. Βασίζεται πάνω στις εμπειρίες του εργατικού κινήματος, στην πείρα των αγώνων στην Ελλάδα και διεθνώς. Πιστεύουμε ακλόνητα ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν αποδεχτεί τη μοίρα που τους ετοιμάζουν κεφάλαιο, ΕΕ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Διατηρούν την ικανότητά τους να αντιστέκονται, να διεκδικούν, να δημιουργούν αγώνες εξεγέρσεις, επαναστάσεις. Σήμερα, είναι πιο επείγουσα από ποτέ η επιστροφή και ο προσανατολισμός στους αγώνες. Όλα θα κριθούν στους δρόμους. Γνωρίζουμε κι έχουμε σημειώσει τα μεγάλα προβλήματα και την εκφυλιστική κρίση που διέρχεται το εργατικό κίνημα και κυρίως το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική:
- Με ενότητα στους αγώνες και συνειδητό αγώνα για μια τέτοια ενότητα. Για να σταματήσει επιτέλους ο εκφυλιστικός κατακερματισμός των κινητοποιήσεων που συρρικνώνει τις δυνάμεις των εργαζομένων, αποθαρρύνει, σκορπά την απογοήτευση.
- Με πάλη για την ανασυγκρότηση των δομών του εργατικού κινήματος, των σωματείων. Για σωματεία-εργαλεία αγώνα στα χέρια των εργαζομένων, και όχι σφραγίδες για τις κοκορομαχίες μεταξύ της αστικοποιημένης – νεομνημονιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Συριζαίοι) και της σταλινικής γραφειοκρατίας του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ.
- Με τη δημιουργία νέων σωματείων, αλλά και εναλλακτικών μορφών αυτοοργάνωσης των «από κάτω». Επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, επιτροπές και λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές. Όπου θα μπορεί να συμμετέχει ισότιμα και χωρίς αποκλεισμούς οποιοσδήποτε θέλει να παλέψει για τα δικαιώματά του. Ενάντια στις εργοδοτικές επιθέσεις, στις επιθέσεις του κράτους, στις φασιστικές συμμορίες, στις αρπαγές-πλειστηριασμούς των σπιτιών.
- Με την πάλη για μια άλλη Αριστερά. Δεν είναι γενικά κι αόριστα η Αριστερά που ηττήθηκε, αλλά ο μνημονιακός νεοφιλελεύθερος ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί του, και όλες οι αυταπάτες για μια πιο ήπια διαχείριση της κρίσης, φιλολαϊκή, μέσα από κοινοβουλευτικούς δρόμους. Αυταπάτες που δυστυχώς επιβιώνουν αυτούσιες ή κομμάτια αυτών και σε άλλους χώρους. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά όχι στα λόγια και στις κάλπες, αλλά στους δρόμους και τους αγώνες. Αποτελεσματική και άρα επαναστατική. Απαραίτητος όρος για αυτό είναι η πάλη για την οικοδόμηση μιας νέας μαζικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής δύναμης στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Που δεν θα τα γυρνάει σε κάθε δυσκολία, που θα στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό των εργαζομένων, αιχμή του δόρατος στους αγώνες τους. Σε αυτόν το στόχο η ΟΚΔΕ είναι αφοσιωμένη αποφασιστικά και ολοκληρωτικά.
Η προεκλογική περίοδος μέχρι τις 7 Ιούλη είναι γεμάτη με προσπάθειες για να κτιστούν νέα διλήμματα και προσπάθειες αποπροσανατολισμού για τους εργαζόμενους. Για την ΟΚΔΕ, η πρόταση και το πρόγραμμά της δεν είναι ένα ευχολόγιο. Είναι στοιχεία της πολιτικής της που δένουν με την καθημερινή της πρακτική όπως τη γνωρίζουν μέσα στους αγώνες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι.
Η ψήφος στην ΟΚΔΕ δεν είναι απλά ψήφος διαμαρτυρίας, και σίγουρα δεν είναι μια χαμένη ψήφος. Είναι σημαντική συμβολή στην ενίσχυση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, για το δίκιο και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, για την επαναστατική προοπτική.