Ανακοίνωση – Τοποθέτηση της Ο.Κ.Δ.Ε.- Για τα γεγονότα στον φετινό εορτασμό της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην Αθήνα
Ανακοίνωση – Τοποθέτηση της Ο.Κ.Δ.Ε.–
Για τα γεγονότα στον φετινό εορτασμό της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου
–
H θλιβερή, απαράδεκτη και άκρως προβληματική κατάσταση στον φετινό 3μερο εορτασμό της μεγάλης Εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73 υποχρεώνει σε προβληματισμό, αυτοκριτική και –κυρίως– αλλαγή στάσης συνολικά στις δυνάμεις που αναφέρονται στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, κυρίως στις αριστερές πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες.
Από τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη, μια δράκα περιθωριακών που επικαλούνται τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, κλειδαμπαρώθηκαν στο Πολυτεχνείο, απαγορεύοντας την είσοδο αγωνιστών, οργανώσεων, συλλογικοτήτων. Αυτός ο σφετερισμός (εντέλει της ίδιας της Εξέγερσης του Νοέμβρη) έληξε το απόγευμα της 16ης Νοέμβρη, μετά από ενέργειες της «Ταξικής Αντεπίθεσης» και κομματιών του α/α χώρου, οπότε και μπήκαν στον χώρο αριστερές οργανώσεις και φοιτητικοί σύλλογοι.
Ότι κι αν ακούστηκε μετά, οι εκδηλώσεις του 3μέρου ουσιαστικά ακυρώθηκαν (σχεδόν δύο μέρες είχαν χαθεί, όποιες αξιοπρεπείς προετοιμασίες ήταν πρακτικά αδύνατες, υπήρχε γενικός αποπροσανατολισμός). Η μαζικότητα και μαχητικότητα της πορείας στις 17/11 υπονομεύτηκε, όπως άλλωστε και φάνηκε. Το πλήγμα συνολικά στον εορτασμό είναι σοβαρό, ενώ είναι ανησυχητικό το τι απειλείται για τη συνέχεια ή για επόμενες χρονιές. Αυτή είναι η πραγματικότητα, χωρίς φτιασίδια.
–
Για τις ομάδες του περιθωρίου (και τον α/α χώρο)
Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται αυτές οι περιθωριακές ομάδες, με ανάλογη δράση (όπως π.χ. σε πορείες όπου έχουν χτυπήσει αδιάκριτα κόσμο). Είναι αποτέλεσμα κατά βάση: (α) Της συνολικής κρίσης του συστήματος (οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση, κρίση και εκφυλισμός όλων των αξιών, αστική πολιτική, ιδεολογία και ηθική σε σήψη κ.λπ.), που χτυπάει ιδιαίτερα σκληρά τη νεολαία. (β) Της κρίσης του εργατικού κινήματος (και των αριστερών οργανώσεων), που δεν είναι αξιόπιστο, ελκτικό, για να δώσει σε ευρύτερες μάζες, ειδικά της νεολαίας, θετική διέξοδο με μια άλλη πρακτική, πολιτική, ιδεολογία και όραμα.
Έτσι είναι πολύ εύκολο αυτές οι ομάδες να γίνουν και παιχνίδι στα χέρια της αστικής πολιτικής, του αστικού κράτους και των μηχανισμών του. Είτε σε σχεδιασμούς προβοκάτσιας είτε γενικότερα στην εκστρατεία όλων αυτών να γενικεύσουν την αποπολιτικοποίηση και αποϊδεολογικοποίηση. Να ξεριζώσουν τη συλλογική, αγωνιστική μνήμη των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών, για την οποία η Εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ένα κορυφαίο γεγονός. Να αμαυρώσουν την Εξέγερση, να ακυρώσουν τον εορτασμό της και την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία. Αυτοί είναι σταθεροί στόχοι τους, ειδικά στα χρόνια των Μνημονίων. Βλ. και την ανακοίνωση της ΟΚΔΕ στις 15/11: https://www.okde.gr/archives/6783.
Αυτούς βοήθησε αντικειμενικά και η «κατάληψη». Αναπαράγοντας μάλιστα με τα αντιδραστικά, αστικά λογύδρια «ενάντια στα κόμματα, τους φοιτητοπατέρες κ.λπ.» (αυτό αναπαράγει και μεγάλο μέρος των α/α), που έχουν στόχο και λειτουργία να καλλιεργούν την παραίτηση των μαζών, προπάντων της νεολαίας από την πολιτική, από την οργανωμένη πάλη. Να τις αφήνουν να βουλιάζουν στην ανημποριά, ματαιότητα και απόγνωση, ώστε να διαιωνίζεται το Μνημονιακό Καθεστώς.
Είναι τεράστιο λάθος να κλείνει κανείς τα μάτια σ’ αυτές τις στοιχειώδεις αλήθειες, με αερολογίες ότι πρόκειται για «κομμάτια του κινήματος» κ.λπ. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια υπήρξε αρκετή τέτοια ανοχή σ’ αυτό το μεγάλο πρόβλημα: από εντελώς λάθος εκτιμήσεις, από έλλειψη ενός σχεδίου για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, από «υπολογισμούς» ακόμα ότι έτσι μπορούν να γίνουν «συμμαχίες» με αυτά τα «κινηματικά κομμάτια». Έτσι δεν έγινε έγκαιρα καμία προσπάθεια για τον περιορισμό του προβλήματος, καταρχήν μ’ έναν πολιτικό τρόπο. Ευθύνη έχουν όλες οι δυνάμεις του κινήματος. Ιδιαίτερα όμως ο α/α χώρος, καθώς ανέχεται ή έχει εκθρέψει ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά αυτές τις περιθωριακές–αντικοινωνικές ομάδες και πρακτικές.
Τέλος, είναι εντελώς λάθος η τάση που δείχνουν κάποιες αριστερές συλλογικότητες να ανακαλύπτουν στον α/α χώρο μια σανίδα σωτηρίας από το βάλτωμα στην Αριστερά (παλιότερα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που συγκέντρωνε πολλές τέτοιες ελπίδες, με την γνωστή κατάληξη). Με όποιους αγωνιστές βρίσκονται στον α/α χώρο ή με τις συλλογικότητές του, η κοινή δράση είναι επιθυμητή (και σε κάποιο βαθμό ενισχυτική για το κίνημα), με βάση τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας, αλλά έχει και αρκετές προϋποθέσεις, που πολύ δύσκολα μπορεί να τις δει κανείς (εκτός λίγων περιπτώσεων).
–
Η στάση των αριστερών οργανώσεων (ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά)
Η Αριστερά επιβεβαίωσε με την στάση της την τεράστια κρίση της, αυτή τη φορά σε βαθμό απόλυτης παράλυσης.
Η στάση του ΚΚΕ ήταν νομίζουμε αναμενόμενη. Τουλάχιστον για όσους δεν φαντασιώνονταν –και αυτή τη φορά– ότι η συμβολή του θα μπορούσε να είναι καθοριστική. Ήταν ο μεγάλος απών. Δεν εννοούμε βέβαια να επιχειρήσει κανέναν από τους γνωστούς τραμπουκισμούς του μηχανισμού του. Το ΚΚΕ προτίμησε μετά βίας να καταγγείλει και απλά να αποχωρήσει, αποδεχόμενο πρακτικά την ακύρωση του εορτασμού. Αποδεικνύοντας ότι δεν θέλει να κάνει οτιδήποτε διαφορετικό, να αμφισβητήσει πραγματικά μια κατάσταση που αν μη τι άλλο βολεύει το αστικό κράτος, αφήνοντάς του όλο τον χώρο ελεύθερο. Ότι η «επαναστατικότητά» του αφορά σχεδόν αποκλειστικά την ενίσχυση του μηχανισμού του, στα όρια που επιτρέπει η αστική/μνημονιακή «κανονικότητα». Και αυτό το τεστ δείχνει πόσο λάθος είναι οι απόψεις που βλέπουν στο ΚΚΕ όχι έναν σκληρό ρεφορμιστικό, σταλινικό μηχανισμό, αλλά μια «ταξική δύναμη», ίσως κάπως παραπλανημένη. Όσοι απ’ την άλλη νομίζουν ότι με την «κατάληψη», «απαγορεύοντας» κόμματα, οργανώσεις κ.λπ. «διώχθηκαν οι Κνίτες», αφενός πέφτουν οι ίδιοι σε μια σταλινική λογική, αφετέρου πλανώνται πλάνη οικτρά.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η τεράστια αδυναμία ως πλήρης παράλυση που επέδειξε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Οι οργανώσεις της δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν για οτιδήποτε ουσιαστικό, πόσο μάλλον για αποτελεσματικές ενέργειες, για ένα πρακτικό σχέδιο αντιμετώπισης της έκτακτης κατάστασης που είχε δημιουργηθεί.
Η κατάσταση πράγματι δεν ήταν εντελώς απλή και ξεκάθαρη, αλλά μπορούσαν και έπρεπε να γίνουν τουλάχιστον κάποιες στοιχειώδεις, πραγματικά κοινές ενέργειες. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Δεν μπήκε κανένας πολιτικός στόχος για μια απομάκρυνση των περιθωριακών από το Πολυτεχνείο με κάποια συγκέντρωση/πορεία, που θα επιβαλλόταν καταρχήν πολιτικά στο σκορποχώρι της «κατάληψης». Όταν μπήκαμε στο Πολυτεχνείο, δεν υπήρξε κανένα σχέδιο ή μάλλον διάθεση να μείνουμε, να περιφρουρήσουμε κ.λπ., να δράσουμε με κάποιες κοινές δεσμεύσεις (γιατί όλα αυτά βέβαια σημαίνουν διαθεσιμότητες, ομάδες αγωνιστών, υπεύθυνους συνεννόησης κ.λπ., δεν γίνονται στον αέρα!), ώστε κάτι καλύτερο να γίνει και ενόψει της επόμενης μέρας (17/11).
Αυτό που επικράτησε όλες αυτές τις μέρες ήταν ένα απέραντο «βλέποντας και κάνοντας», που κινδύνευσε να κρατήσει μέχρι και την ώρα τη διαδήλωσης. Είχαμε πρωτύτερα, όλες τις προηγούμενες μέρες, διάφορα ασυνάρτητα συμβάντα (π.χ. «διαδήλωση» μπρος–πίσω 100 μέτρα στην Πατησίων μπροστά από την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείο (την οποία μάλιστα κανείς δεν ξέρει που αποφασίστηκε), «εκδήλωση» παράλληλα έξω από παρακείμενο θέατρο κ.ο.κ.).
Η αδυναμία να πραγματοποιηθεί το «αυτονόητο», δηλαδή να δημιουργηθεί μια συντονιστική επιτροπή η οποία θα οργάνωνε μερικά βασικά πράγματα, δεν πιστεύουμε ότι είναι κυρίως πρακτικής φύσης, αν και με τα χρόνια έχει αποκτήσει και τέτοια «παθολογικά» χαρακτηριστικά (λογοκοπία και έλλειψη πρακτικού πνεύματος, «συνεννοήσεις» όπου δεν συγκεκριμενοποιείται και δεν τηρείται τίποτα, δήθεν «αμεσοδημοκρατικές» θεωρητικολογίες ότι δεν μπορούν να λειτουργούν με συγκεκριμένους αντιπροσώπους διάφορα όργανα στο όνομα κ.λπ.). Οι βασικοί πολιτικοί λόγοι είναι: (α) Η απομάκρυνση μεγάλης μερίδας των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς από βασικές επαναστατικές αρχές και συγκεκριμένα από το Ενιαίο Μέτωπο και την Εργατική Δημοκρατία. Που επεκτείνεται σε νοσηρές καταστάσεις για όργανα και μορφές πάλης όπως π.χ. ένα συντονιστικό. (β) Η υποτίμηση των προβλημάτων που έχει δημιουργήσει η κρίση – και η κρίση του κινήματος. Που φαίνεται οδηγεί και σε υπερβολικές αυταπάτες ότι μπορεί να συνεχιστεί μια «κανονικότητα», μέσα στην οποία να δρουν και αυτές οι αριστερές δυνάμεις (ως συνδικαλιστικές φοιτητικών συλλόγων, ως δυναμικό οργανώσεων κ.λπ.). Ενδεικτικά αναφέρουμε: Την άποψη ότι ο εορτασμός μπορούσε να γίνει κανονικά (με τραπεζάκια κ.λπ.) χωρίς να ενδιαφερθούμε για την «κατάληψη». Την αναζήτηση «πολιτικής κάλυψης» στη σύγκλητο ή την επιτροπή εορτασμού, σε μια κατάσταση όπου αντικειμενικά (όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα) τις ξεπερνούσε και τις είχε κάνει φαντάσματα. (γ) Μιας έντονης τάσης περιχαράκωσης, απομόνωσης και προβοκατορολογίας. Που καταλήγει σταθερά να υπερεκτιμά τις δυνάμεις και τον σχεδιασμό των αστικών κρατικών μηχανισμών.
Εδώ όλα αυτά έφτασαν στο ζενίθ, καθώς χτυπιόταν ένα κορυφαίο σύμβολο, η Εξέγερση του Πολυτεχνείου, το πιο εμβληματικό γεγονός της ταξικής πάλης μεταπολεμικά, που αποτελεί ορόσημο και για τη συγκρότηση του «ρεύματος» της άκρας αριστεράς στην ταξική πάλη στην Ελλάδα – και από όπου αυτή άντλησε δυνάμεις, επιρροή, αίγλη για να επέμβει σε σημαντική κλίμακα (κάποιες φορές και καθοριστικά για την ανάπτυξη αγώνων και κινημάτων). Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν φάνηκε αρκετό για να ξεπεραστεί η παράλυση…
Πιστεύουμε ότι, δυστυχώς, αυτές οι εκτιμήσεις μας επιβεβαιώνονται και από τον απόλυτο εκφυλισμό όπου έχουν φτάσει τα πράγματα ανάμεσα σε οργανώσεις και ομάδες, δηλ. μέχρι την άσκηση φυσικής βίας μεταξύ τους.
Φυσικά, αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να λειτουργήσει συσπειρωτικά και εμψυχωτικά για όποιον κόσμο ήθελε να κατέβει στο Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες.
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, τι να πούμε για διάφορες μεγαλοστομίες, ηχηρά αλλά κενά συνθήματα κ.λπ., που από μερικές πλευρές ξεφύτρωσαν όταν μπήκαμε στο Πολυτεχνείο στις 16/11; Είναι το λιγότερο ανάρμοστα. Και γιατί; Για να μπουν ακόμα μια φορά το πρόβλημα κάτω από το χαλί, επειδή π.χ. έγινε η πορεία στις 17/11 και δήθεν «δόθηκαν απαντήσεις»;
Τέλος, αλλά εξαιρετικά σημαντικό. Όλοι καταγγέλλουμε, σωστά, την «ιδιοκτησιακή λογική» της περιθωριακής «κατάληψης». Όμως δεν είναι μια παρόμοια λογική που εφαρμόζεται από ένα πολύ μεγάλο μέρος των αριστερών οργανώσεων μέσα στο κίνημα; Συγκεκριμένα, τις ίδιες μέρες (15 ως και 17 Νοέμβρη) επαναλήφθηκαν πολλές από τις γνωστές, απαράδεκτες αντιδημοκρατικές ενέργειες σε ΔΣ ή «συντονιστικά» φοιτητικών συλλόγων. Αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει και η ΟΚΔΕ θα παλέψει ανυποχώρητα γι’ αυτό.
–
Η στάση της ΟΚΔΕ
Η προσπάθεια της ΟΚΔΕ στις 15 και 16 Νοέμβρη ήταν: 1. Να υπάρχει πρώτα–πρώτα μια στοιχειώδης πολιτική αντιμετώπιση του θέματος, με διαρκή παρουσία αγωνιστών έξω από το Πολυτεχνείο, που να δίνει το στίγμα ενάντια στην ακύρωση του εορτασμού, της πάλης για να επιβληθεί το άνοιγμα του Πολυτεχνείου. Από νωρίς στις 15/11 και όλη τη μέρα είχαμε παρουσία με πανό, ανακοινώσεις, προκηρύξεις. Το ίδιο στις 16/11, όπου ειδικά το πρωί ήμασταν από τις εντελώς ελάχιστες αριστερές δυνάμεις με τέτοια παρουσία. 2. Να δοθεί μια κατεύθυνση ότι οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς παλεύουν να ανοίξει το Πολυτεχνείο, με πολιτικούς και κινηματικούς όρους (όπως τους περιγράψαμε παραπάνω), αντί να παραμένουν αμήχανες. 3. Ότι για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να συσταθεί μια Συντονιστική Επιτροπή, καταρχήν των οργανώσεων της άκρας και επαναστατικής αριστεράς (που εύκολα θα μπορούσε να διευρυνθεί), όπου με σοβαρότητα, ειλικρίνεια και έμπρακτες δεσμεύσεις από όλες τις πλευρές θα κάναμε τις ενέργειες που απαιτούνταν για να ανοίξουμε το Πολυτεχνείο.
Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο, που είναι και η μοναδική συγκεκριμένη αποτύπωση κάθε «σχεδίου», είναι φαίνεται έξω από κάθε λογική και πρακτική στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά σήμερα. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα γνωστά ραντεβού που δεν καταλήγουν πουθενά, «κοινές» ανακοινώσεις που δεν δεσμεύουν κανέναν σε τίποτα κ.λπ.
Απέναντι σ’ αυτή την εντελώς λάθος πρακτική, σ’ αυτή την κατάσταση βαθιάς κρίσης, που απειλεί με αποσύνθεση, η ΟΚΔΕ έχει αποφασίσει να παλέψει για την αλλαγή της με όλο το πολιτικό σθένος και επιμονή που χρειάζεται.
