Με αφορμή τη Βενεζουέλα: «Πολιτικά» αίσχη του Θανάση Τσιριγώτη ενάντια στον τροτσκισμό

Ο Θανάσης Τσιριγώτης, μέλος της ΚΕ του Μ–Λ ΚΚΕ, θεώρησε ότι το θέμα της Βενεζουέλας του δίνει την ευκαιρία και το δικαίωμα να επιτεθεί με αισχρό τρόπο στον επαναστατικό μαρξισμό / τροτσκισμό, με ένα σχόλιο πραγματικό λίβελο (https://www.efsyn.gr/node/184910). Πρόκειται για την παράκρουση και το τυφλό μίσος ενός απολιθωμένου σταλινικού.

Ο Τσιριγώτης κατηγορεί τους τροτσκιστές σε Λατινική Αμερική και Βενεζουέλα για την στάση τους. Τι τους προσάπτει;

Πρώτο, ότι έχουν συνθήματα για μια εργατική και διεθνιστική διέξοδο στην κρίση (όπως π.χ. για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία των λαών της Λατινικής Αμερικής). Μ’ αυτό ο Τσιριγώτης δείχνει μόνο το πλήρες διαζύγιο που έχει πάρει αυτός και η οργάνωσή του από τις αρχές της ταξικής ανεξαρτησίας και του επαναστατικού–προλεταριακού διεθνισμού, από τον λενινισμό, σαν γνήσιοι σταλινικοί που είναι. Με δυο λόγια: α) Τα κεντρικά συνθήματα για μια πολιτική επέμβαση της εργατικής τάξης στην κρίση της Βενεζουέλας, με βάση τη δική της ταξική ανεξαρτησία, για το προχώρημα της Μπολιβαριανής Επανάστασης σε σοσιαλιστική, είναι στρατηγικά τα μόνα σωστά. β) Το σύνθημα μιας σοσιαλιστικής ένωσης των λαών της περιοχής είναι η μόνη λύση που μπορεί να σπάσει εντέλει την περικύκλωση των προοδευτικών καθεστώτων ή κινημάτων από τον κλοιό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών καθεστώτων (Ομάδα της Λίμα κ.ά.). Ας καταναλώνει όσα «ληγμένα» θέλει ο Τσιριγώτης, αυτός είναι ο έμπρακτος διεθνισμός.

Αυτή είναι η μόνη μαρξιστική τοποθέτηση του ζητήματος. Κάθε τι άλλο είναι προδοσία της εργατικής τάξης στη Βενεζουέλα και στη Λατινική Αμερική. Ή, ακόμα χειρότερα, καλλιέργεια ελπίδων ότι οι εργαζόμενες και φτωχές λαϊκές μάζες της περιοχής πρέπει να στηρίξουν τις ελπίδες τους σε κάποιους «δημοκράτες» ή «ελευθερωτές» ιμπεριαλιστές ή μεγάλες δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα κ.ά.). Οι επαναστάτες μαρξιστές ξέρουν να διακρίνουν το κύριο–άμεσο καθήκον (απόκρουση του πραξικοπήματος) από την αναγκαία στρατηγική, για το άνοιγμα του δρόμου για μια πραγματική νίκη των μαζών, για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά οι Τσιριγώτηδες δεν ξέρουν ούτε που πάνε τα τέσσερα από επαναστατική πολιτική, μέσα στην σταλινική τύφλα τους.

Δεύτερο, ότι «παίρνουν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον Τραμπ και τον Μαδούρο» και έτσι είναι «αντικειμενικά» με τον… Τραμπ! Δεν περιμέναμε από έναν εθνοπατριώτη σταλινικό, όπως ο Τσιριγώτης, να ενδιαφέρεται ή πολύ περισσότερο να ξέρει τι λένε τα διάφορα τροτσκιστικά ρεύματα στη Λατινική Αμερική. Η ΟΚΔΕ έχει κριτικάρει ορισμένα απ’ αυτά για την ανεπάρκεια ή το λάθος των συνθημάτων και της τακτικής τους στην κρίση της Βενεζουέλας. Ο Τσιριγώτης, όμως, απλά αποσιωπά την στάση όσων τροτσκιστών στη Λατινική Αμερική δεν ταιριάζει με τις φτιαχτές συκοφαντίες και τις βρισιές του.

Αλήθεια, μήπως ξέχασε τις εποχές που ο ίδιος και το ρεύμα του, με την αντιμαρξιστική θεωρία του «σοσιαλιμπεριαλισμού», φώναζαν «Ούτε ΝΑΤΟ, ούτε Βαρσοβία» – δηλαδή εξίσωναν τα γραφειοκρατικά εκφυλισμένα εργατικά κράτη και την ΕΣΣΔ με τους ιμπεριαλιστές; Φαίνεται ότι τότε ο Τσιριγώτης και το ρεύμα του είχαν μπει «αντικειμενικά» στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού…  Αλλά τι να περιμένει κανείς από απολογητές των σταλινικών εγκλημάτων, των σφαγών, εκκαθαρίσεων και διώξεων εκατομμυρίων, επειδή «αντικειμενικά» ήταν πράκτορες του φασισμού, του ιμπεριαλισμού κ.λπ.;

Σαν πορωμένος σταλινικός που είναι, ο Τσιριγώτης δεν μπορούσε για ακόμα μια φορά να μην αναφερθεί με μίσος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στους τροτσκιστές. Αυτό το μπαγιάτικο «γαλακτομπούρεκο» των αντιπάλων του επαναστατικού μαρξισμού / τροτσκισμού  έχει πια πετρώσει, όπως και τα μυαλά τους. Η ΟΚΔΕ έχει επανειλημμένα ξετινάξει τα ψέματα και τους μύθους των σταλινικών γι’ αυτό το θέμα (βλ. εντελώς ενδεικτικά τα κείμενά μας https://www.okde.gr/archives/3643, https://www.okde.gr/archives/3774 και https://www.okde.gr/archives/539, το βιβλίο του Ερνέστ Μαντέλ, Το νόημα του Β΄ΠΠ από τις εκδόσεις Εργατική Πάλη κ.ά.). Εδώ θα επαναλάβουμε μόνο ότι: α) Η γενική στρατηγική αντιμετώπιση του Β΄ΠΠ (ιμπεριαλιστικός πόλεμος, υπεράσπιση της ΕΣΣΔ, πάλη για μια εργατική–επαναστατική–διεθνιστική διέξοδο) από τους τροτσκιστές ήταν απόλυτα σωστή, η μόνη μαρξιστική και λενινιστική. Γι’ αυτό και ήταν οι μόνοι που –κυνηγημένοι από την συνδυασμένη καταστολή φασιστών, αστών και σταλινικών– προειδοποίησαν για τους «ελευθερωτές» Βρετανούς ιμπεριαλιστές, όταν οι Τσιριγώτηδες εκείνης της εποχής τους καλωσόριζαν… και τους παρέδιδαν την εξουσία! Το έγκλημα του σταλινικού ΚΚΕ να προδώσει και να χαντακώσει την ελληνική επανάσταση του 1943–49 δεν σβήνει από την Ιστορία, όσο κι αν ο Τσιριγώτης κουτσομπολεύει στα «καφενεία» του περίγυρου του Μ–Λ ΚΚΕ. β) Οι διάφοροι Τσιριγώτηδες είναι πολιτικά αλλά και ηθικά έκθετοι. Γιατί «ξεχνούν» τους εκτελεσμένους τροτσκιστές στο Κούρνοβο και στην Καισαριανή, αντί να έχουν απέναντί τους την πιο στοιχειώδη πολιτική τιμιότητα. Γιατί δεν έχουν ποτέ διαχωριστεί και καταδικάσει τις δολοφονίες των επαναστατών τροτσκιστών (και όχι μόνο) από τις σταλινικές συμμορίες στον Β΄ΠΠ, που είναι εκατοντάδες.

Τα χέρια του σταλινισμού είναι βαμμένα στο αίμα της επαναστατικής πρωτοπορίας – και αυτό λερώνει και κάθε νοσταλγό τους, όπως ο Τσιριγώτης. Όμως, τι να περιμένει κανείς από την ηγεσία μιας οργάνωσης που είναι έτοιμη να καλέσει τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην Ελλάδα να πεθάνουν για την υπεράσπιση των αστικών εθνικών συνόρων απέναντι στον «τουρκικό επεκτατισμό»; Που με τα σταλινικά μανουάλια τους έχουν συρθεί στα τέσσερα μπροστά στον αστικό εθνικισμό;

Η απατεωνιά του Τσιριγώτη βγαίνει και στα «πολιτικά» συμπεράσματα που μας σερβίρει για τις κινητοποιήσεις/κινήσεις αλληλεγγύης στη Βενεζουέλα. Δεν θα υπερασπιστούμε εμείς την γραμμή και πρακτική του ΣΕΚ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά η στοιχειώδης εντιμότητα δεν επιτρέπει το ανακάτεμα λέξεων, πολιτικών σχηματισμών κ.λπ. κατά το γούστο του κάθε Τσιριγώτη. Και, επιτέλους, φτάνει πια με την ύπουλη παρουσίαση κάθε ρεύματος που θέλει να χτυπήσει ο κάθε Τσιριγώτης (ακόμα και του ΚΚΕ) ως «τροτσκιστικό»!

Στο κρεσέντο της άθλιας συκοφαντίας του, ο Τσιριγώτης ανακαλύπτει ότι «δεν υπάρχει μεγάλο γεγονός στο οποίο [οι τροτσκιστές] να μην πήραν λάθος θέση» – και προειδοποιεί: «Γιατί αν είναι στο ιμπεριαλιστικό χτύπημα να έχεις φίλους τροτσκιστές, ‘μαύρο φίδι που σ’ έφαγε’. Αλλά η στάση τους στην Βενεζουέλα, όπως στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την ‘αραβική άνοιξη’ είναι και ήταν ανοιχτά υπονομευτική, φιλοϊμπεριαλιστική, κανονική κερκόπορτα, πολιτικός Εφιάλτης.» Είναι αμέτρητες οι συκοφαντίες και τα ψέματα, τι να πρωτοπεί και να υπενθυμίσει κανείς; Ότι οι αναλύσεις του Τρότσκι και της 4ης Διεθνούς αποδείχτηκαν οι πιο στέρεες και ανθεκτικές στην ιστορία, όπως π.χ. με την πρόβλεψη ότι η σταλινική λέπρα θα οδηγούσε στη διάλυση της ΕΣΣΔ; Ότι οι τροτσκιστές και η 4η Διεθνής ήταν μεταπολεμικά στην πρωτοπορία των αντιπολεμικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων; Όσο για τις πιο σύγχρονες εξελίξεις, παρά την κρίση του εργατικού κινήματος, σε όποιον ξέρει λίγο την διεθνή κατάσταση, είναι γνωστό ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος –αν όχι το μεγαλύτερο– των αντιπολεμικών κινημάτων, οφείλεται στη δράση οργανώσεων τροτσκιστικών ή με τέτοια αναφορά. Όσο για την «αραβική άνοιξη», ο Τσιριγώτης δεν μπορεί βέβαια να καταλάβει ότι η πολιτική/στρατηγική των τροτσκιστών είναι η ανάπτυξη αυτών των κινημάτων των μαζών σε σοσιαλιστική επανάσταση, τον βολεύει να διαγράφει την κίνηση εκατομμυρίων κολασμένων στον αραβικό κόσμο ως απλή συνομωσιολογία, πρακτορολογία κ.λπ. Η σταλινική χοντροκοπιά έχει και ένα όριο όμως.

Θανάση Τσιριγώτη, όσο και να συκοφαντείς, το πολιτικό ρεύμα σου έχει καταδικαστεί από την ιστορία και γι’ αυτό είναι σήμερα ανύπαρκτο ή θλιβερά θρύψαλα και απομεινάρια. Αντίθετα, με όλες τις δυσκολίες και αδυναμίες τους, τα μόνα ρεύματα και οργανώσεις διεθνώς που σήμερα αναπτύσσονται, έχουν ρόλο στους αγώνες και στις προσπάθειες ανασύνθεσης του εργατικού κινήματος, είναι αυτά με τροτσκιστική ή τροτσκίζουσα αναφορά – και βέβαια όχι κανένα «ΜΛ» φάντασμα.

Σταύρος Σκεύος