Εκλογή Κασσελάκη: Επόμενος σταθμός στη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Οκτωβρίου 2023
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη ολοκληρώσει την αστική, μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του πριν τη συντριπτική ήττα του στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2023. Εφάρμοσε τα μνημόνια των προηγούμενων κυβερνήσεων, υπέγραψε νέο μνημόνιο, επέβαλε τα μνημόνια διαρκείας, πρόδωσε το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος με τον πιο αισχρό τρόπο, ενώ δεν κατάφερε να ασκήσει την παραμικρή αντιπολίτευση στη ΝΔ του Μητσοτάκη σε μια τετραετία που ήταν πολύ σκληρή για του εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αποδείχθηκε έτσι ότι η λογική του μικρότερου κακού, όχι μόνο αποτελεί μια ουτοπία, αλλά οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο κακό. Η πολιτική του ήταν στην πράξη η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική με της ΝΔ, με διαφοροποιήσεις σε εντελώς ανούσια και δευτερεύοντα σημεία.
Μετά την ήττα προφανώς και δεν υπήρξε καμιά αυτοκριτική, πέρα από τις φλυαρίες ότι δεν έγινε κατανοητή από τις μάζες η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα χειρότερα ότι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι συντηρητικά. Κουβέντα για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που το 2015 τον εμπιστεύθηκαν οι ίδιες αυτές μάζες για να «σκίσει τα μνημόνια» ή τουλάχιστον να απαλύνει τις επιπτώσεις τους στη ζωή τους. Κουβέντα για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε τον δρόμο με την αστική, μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του, με την προδοσία του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Κουβέντα για την απογοήτευση και την παθητικότητα που σκόρπισε στις εργαζόμενες μάζες, επιβεβαιώνοντας με την πολιτική του τους νεοφιλελεύθερους ότι δεν υπάρχει εναλλακτική απέναντι στα μνημόνια και τις άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η βαθιά κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ήττα στις εκλογές και η παραίτηση του Τσίπρα, δεν επιβεβαίωσαν απλά τη μετάλλαξή του σε ένα κόμμα νεοφιλελεύθερο, μνημονιακό, ανέδειξαν και την απουσία μιας πολιτικής πρότασης για την οποιαδήποτε συνέχεια και ανασύνταξη του κόμματος. Η «κεντρώα» Αχτσιόγλου που μιλά γενικά και αόριστα για την ανάγκη «πολιτικής και στρατηγικής» και ο «αριστερός» Τσακαλώτος δεν είχαν να πουν τίποτε συγκεκριμένο, πέρα από την ίδια πολιτική που ακολούθησαν απ’ όταν ήταν κυβέρνηση μέχρι και τώρα. Δηλαδή τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Αυτή την πολιτική που οδήγησε στην ήττα και την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ. Κρίση που πήρε χαρακτηριστικά νοσηρά με τις συγκρούσεις των επαγγελματιών του μηχανισμού και με την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής σύγκρουσης. Ο μόνος στόχος όλων είναι πώς θα ξαναέρθουν στην εξουσία.
Είναι αυτή η κατάσταση που οδήγησε στον Κασσελάκη. Είναι αυτό το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ που επέτρεψε να εκλεγεί με έναν «ουρανοκατέβατο» τρόπο ο Κασσελάκης, που δεν ήταν καν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε το κόμμα είχε ήδη προετοιμαστεί για να μπορούν οι «ουρανοκατέβατοι» να εκλέγονται χωρίς καμιά πολιτική συζήτηση και μόνο και μόνο σαν «αρχηγοί» και με βάση τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά. Ήδη ο Τσίπρας είχε εκλεγεί «από τη βάση», δηλαδή από όποιον θέλει να συμμετέχει στην ψηφοφορία. Με αυτόν τον τρόπο είχε εκλεγεί ο Τσίπρας και η Κ.Ε. του κόμματος στο 3ο Συνέδριο το 2022, δηλαδή από όποιον «φίλο» ή «περαστικό» πλήρωνε την εκλογική συνδρομή. Τα συνέδρια και η συζήτηση πάνω σε πολιτικές αποφάσεις και θέσεις είναι σίγουρα ψιλά γράμματα ή καλύτερα μια διαδικασία αδιέξοδη και αδιάφορη καθώς δεν έχουν να πουν και πολλά πράγματα για να φτιασιδώσουν τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Το βιογραφικό του είναι πλούσιο στα διαπιστευτήρια που έδωσε στους ιμπεριαλιστές και στην οικονομική ελίτ. Είναι ο άνθρωπος που ήταν εθελοντής στην ομάδα υποστήριξης του Μπάιντεν, που έχει σαν πρότυπο το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, ο άνθρωπος της Goldman Sachs που κατάφερε να γίνει αυτοδημιούργητος εφοπλιστής! Και βέβαια τον στήριξαν ο Τσίπρας και ο Παππάς. Είναι ο άνθρωπος που τολμά να μιλά για το «ελληνικό όνειρο», σε αντιστοιχία με το «αμερικανικό όνειρο» – που, πρέπει να σημειωθεί, έχει τουλάχιστον ξεφτίσει, λόγω της οικονομικής κρίσης και της χειροτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης της αμερικανικής εργατικής τάξης – την ώρα που ο μισός πληθυσμός της χώρας ζει στα όρια της φτώχειας και η ακρίβεια καλπάζει, που τα εργατικά ατυχήματα, δυστυχήματα–δολοφονίες είναι στην ημερήσια διάταξη, την ώρα που επιβάλλεται η 13ωρη, εφταήμερη εργασία, που θάφτηκε στη λάσπη η Θεσσαλία και στα καμένα ο Έβρος! Είναι ο άνθρωπος που δεν έχει πει κυριολεκτικά μία πρόταση πολιτική, ενώ επιχειρεί να πείσει ότι είναι ικανός να κερδίσει τον Μητσοτάκη, τον όποιο δήλωσε ότι θαυμάζει προσωπικά και πολιτικά. Και βέβαια είναι ο άνθρωπος που προβάλλουν τα ΜΜΕξαπάτησης, υποβαθμίζοντας ακόμη και την ανυπολόγιστη καταστροφή στη Θεσσαλία.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που αποτελεί τη μοναδική πολιτική των αστικών κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, είναι και αιτία της πολιτικής κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Γιατί η κυριαρχία της ΝΔ του Μητσοτάκη δεν είναι και παντοδυναμία. Οι επιδόσεις του επιτελικού κράτους στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, η ακρίβεια και οι εργασιακές συνθήκες γαλέρας μαζί με τη βόμβα της κρίσης της ελληνικής οικονομίας απειλούν αυτή την κυριαρχία. Με αυτή την έννοια, το αστικό πολιτικό σύστημα μένοντας με ένα μόνο κόμμα αυτό της ΝΔ, είναι αδύναμο και η πολιτική κρίση μεγαλώνει. Αυτή η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος συναντήθηκε με τη βαθιά κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και η οικονομική ελίτ επιχειρούν να κατασκευάσουν ένα «ισχυρό» πρόσωπο, το οποίο θα αποτελέσει πρόταση για «εναλλακτική» απέναντι στη φθορά της ΝΔ του Μητσοτάκη.
Την απουσία πολιτικής πρότασης, όπως κι αν την ονομάσει κανείς, όπως για παράδειγμα «μεταπολιτική», δεν μπορεί εύκολα να την αντικαταστήσει κανείς με την προσωπική προβολή και τα πλάνα των ΜΜΕξαπάτησης. Την ώρα μάλιστα που οι εργαζόμενες μάζες στενάζουν κάτω από τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις και έχει μαυρίσει κυριολεκτικά η ζωή τους. Έτσι, το εγχείρημα με τον Κασσελάκη για την επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετατροπή σε ένα δεύτερο κόμμα, αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πετύχει. Άλλωστε στην εποχή μας το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης είναι της ποιότητας του Μητσοτάκη ή ακόμα χειρότερα του Κασσελάκη. Η πολιτική κρίση με την έννοια ότι οι «από κάτω» βλέπουν με γυμνό μάτι ότι αυτοί που ορίζουν τη ζωή τους είναι ανίκανοι να επιλύσουν και το παραμικρό πρόβλημα, αντίθετα ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, τον κόσμο των πλουσίων, που με κάθε τρόπο και σε βάρος της ζωής των «από κάτω» πλουτίζουν, με τη ανηθικότητα και τη σαπίλα να ξεπερνά κάθε όριο, θα βαθύνει.
Είναι σίγουρο όμως ότι πατώντας πάνω στις αδυναμίες του εργατικού κινήματος, αυτός ο σταθμός στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί τερατογένεση, θα ολοκληρώσει την κατασυκοφάντηση της αριστεράς, θα εξαφανίσει κάθε τι που θα θυμίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από το ρεφορμιστικό κόμμα που ήταν. Θα επιχειρήσει να τραβήξει τμήματα της κοινωνίας μακριά από την πολιτική, με τη σαπίλα που αυτή αποπνέει. Επιπλέον ο Κασσελάκης φέρνει στο κέντρο την ιδεολογία του αστικού δικαιωματισμού, μια επιθετική ιδεολογία της αστικής τάξης που αποκλείει την ύπαρξη των κοινωνικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των καταπιεζόμενων εν γένει, και επιχειρεί να προβάλει τα λεγόμενα «ατομικά δικαιώματα». Η ιδεολογία αυτή έρχεται να διασπάσει και να ατομικοποιήσει την κοινωνία, να αποπροσανατολίσει από την πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Βέβαια ατομικά δικαιώματα δεν υπάρχουν παρά μόνο στο πλαίσιο των κοινωνικών δικαιωμάτων και εντέλει ο ατομικός δικαιωματισμός είναι απλά μια απάτη. Είναι όμως ένας βασικός στόχος του νεοφιλελευθερισμού, για τον οποίο δεν υπάρχει η κοινωνία, αλλά μόνο άτομα.
