11η Σεπτέμβρη 2001: Η Επίθεση στους δίδυμους πύργους και το πεντάγωνο των ΗΠΑ

911

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΔΥΜΟΥΣ ΠΥΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ ΤΟ 2001

 

Από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου

 

Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη

Στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 μέλη της Αλ Κάιντα (με ηγέτη τον Οσάμα Μπιν Λάντεν) κατέλαβαν 4 αεροπλάνα που εκτελούσαν καθημερινά δρομολόγια, και δύο από αυτά τα έστρεψαν εναντίον των Δίδυμων Πύργων του Παγκόσμιου Εμπορίου στην Νέα Υόρκη, ένα εναντίον του Πενταγώνου και ένα έπεσε σε ανοιχτό χώρο. Το αποτέλεσμα της αιματηρής επίθεσης ήταν να καταρρεύσουν οι Δίδυμοι Πύργοι, να καταστραφεί περίπου το 1/3 του Πενταγώνου,  να σκοτωθούν 3.000 άνθρωποι, να τραυματιστούν πάνω από 25.000 και οι οικονομικές ζημιές να ξεπεράσουν τα 10 δισ. δολάρια. Η επίθεση αυτή συγκλόνισε τις ΗΠΑ μια που για πρώτη φορά δέχονταν επίθεση στο έδαφός τους από μια ξένη δύναμη (δεν είχαν απώλειες στο εσωτερικό τους ούτε καν στους δύο παγκόσμιους πολέμους) και μάλιστα από τους περιφρονημένους ισλαμιστές (γι’ αυτό και έκτοτε έχουν εξαφανιστεί οι φωτογραφίες από το κατεστραμμένο Πεντάγωνο). Οι στόχοι της Αλ Κάιντα ήταν συμβολικοί: οι δύο πανομοιότυποι ουρανοξύστες συμβόλιζαν την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και το Πεντάγωνο την στρατιωτική ηγεμονία τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Παρ’ όλο που έκτοτε έχουν ειπωθεί διάφορα και έχουν αναπτυχθεί διάφορες συνομωσίες είναι σίγουρο ότι τις επιθέσεις αυτές τις πραγματοποίησε η Αλ Κάιντα. Ωστόσο προσφέρεται μια βάση για τις διάφορες συνομωσίες για δύο λόγους: α) οι ιμπεριαλιστές και ειδικά οι ΗΠΑ δεν έχουν διστάσει να δημιουργήσουν διάφορες προβοκατόρικες ενέργειες για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Π.χ. δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν δικό τους πλοίο προκειμένου να ρίξουν την ευθύνη της επίθεσης στους Βιετκόνγκ του Βόρειου Βιετνάμ κι έτσι να αιτιολογήσουν το ξεκίνημα της απροκάλυπτης και αιματηρής στρατιωτικής επέμβασής τους στο Βιετνάμ. Και β) το πολιτικό επιτελείο του Τζορτζ Μπους του νεώτερου αντέδρασε αστραπιαία (προφανώς ήταν έτοιμο από καιρό) εκμεταλλευόμενο πλήρως την ευκαιρία αυτή για να εφαρμόσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ανάκτησης της οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ διαμέσου πλέον των εκτεταμένων στρατιωτικών επεμβάσεων, δηλαδή μια ποιοτική αναβάθμιση και επιτάχυνση της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Ο «Διαρκής Πόλεμος» των ΗΠΑ

Το 2001 κι ενώ το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ήταν βυθισμένο στην μεγάλη οικονομική κρίση, οι ΗΠΑ είχαν πλέον συνειδητοποιήσει ότι αν ήθελαν να ανακτήσουν την οικονομική ηγεμονία τους απέναντι στους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές τους (ΕΕ, Ιαπωνία, και, δευτερευόντως εκείνη την περίοδο, Κίνα) θα έπρεπε να αναμορφώσουν την παγκόσμια αγορά αποκλειστικά προς όφελός τους — κι αυτό δεν μπορούσε πλέον να γίνει με οικονομικά μέσα (είχαν χρησιμοποιηθεί τις δύο προηγούμενες δεκαετίες χωρίς επιτυχία) αλλά με στρατιωτικά.

Η επίθεση της 11 Σεπτέμβρη τους έδωσε το πρόσχημα για να ξεδιπλώσουν με εκπληκτική ταχύτητα τα σχέδια που είχαν ήδη καταστρώσει. Ο αμερικανός Πρόεδρος ανακοίνωσε μόλις την επόμενη μέρα ότι οι ΗΠΑ μπαίνουν σε έναν «διαρκή πόλεμο» χωρίς να ξεκαθαρίσει πλήρως τους εχθρούς τους. Όχι τυχαία. Εχθρός θα ήταν όποιος δεν συμμορφώνονταν απόλυτα με τα σχέδιά τους ενώ δεν θα υπήρχαν ούτε καν ουδέτεροι: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

Μέχρι το τέλος του ίδιου έτους οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει στο Αφγανιστάν και είχαν ανατρέψει το καθεστώς των Ταλιμπάν. Ο στόχος ήταν να καταληφθεί το Αφγανιστάν, όχι γιατί αυτό καθαυτό είχε καμιά οικονομική σημασία για τις ΗΠΑ, αλλά γιατί είχε και έχει μια τεράστια γεωστρατηγική σημασία: αποτελεί το κέντρο της Ευρασίας. «Όποιος ελέγχει το Αφγανιστάν, ελέγχει ολόκληρη την Ευρασία» τόνιζε ο αμερικανός σύμβουλος στρατηγικής Μπρεζίνσκι. Οι ΗΠΑ ζήτησαν από τους Ταλιμπάν να παραδώσουν όλα τα μέλη της Αλ Κάιντα, γνωρίζοντας ότι αυτοί ήταν αδύνατο να το κάνουν. Παρ’ όλα αυτά είναι γνωστό ότι οι Ταλιμπάν, αν και δεν θα παρέδιδαν την Αλ Κάιντα, εντούτοις ήταν διατεθειμένοι να την διώξουν από το Αφγανιστάν, ώστε μετά να την συλλάβουν οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ αρνήθηκαν την προσφορά, για τον απλούστατο λόγο ότι ο στόχος τους δεν ήταν τόσο η Αλ Κάιντα, αλλά τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους στην Ευρασία (και ιδιαίτερα οι χώρες της νότιας πρώην ΕΣΣΔ). Στην στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ είχαν την υποστήριξη όλων: τόσο της Ρωσίας όσο και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αλλά και κάθε καπιταλιστικής κυβέρνησης, ακόμη και του ΟΗΕ. Έτσι ξεκίνησε η κατοχή του Αφγανιστάν που διατηρήθηκε μέχρι πρόσφατα με την στρατιωτική και οικονομική βοήθεια όλων των χωρών του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας.

Ωστόσο, τα σχέδια των ΗΠΑ δεν περιορίζονταν μόνο στο Αφγανιστάν και στην υποτιθέμενη εκδίκηση για την 11 Σεπτέμβρη. Πολύ γρήγορα οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές στράφηκαν εναντίον του Ιράκ (Μάρτιος του 2003), κατηγορώντας τον τότε πρόεδρό του, τον Σαντάμ Χουσεΐν, ότι αναπτύσσει πυρηνικά όπλα. Σε αυτές τις χαλκευμένες κατηγορίες αντέδρασαν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Όχι γιατί είναι λάτρεις της αλήθειας, αλλά γιατί οι ΗΠΑ είχαν φροντίσει να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα: α) η στρατιωτική τους επέμβαση στο Ιράκ ήταν η πρώτη στρατιωτική επέμβαση με στρατεύματα ξηράς (και όχι απλώς βομβαρδισμούς ή πραξικοπήματα) μετά τον «Πόλεμο του Βιετνάμ» (που αποτέλεσε μια σημαντική ήττα του ιμπεριαλισμού και είχε σαν αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να αναστείλουν τις στρατιωτικές εισβολές τους) και αποσκοπούσε στην «Αναμόρφωση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής». β) Η αναμόρφωση αυτή —που όπως πάντα πασπαλίζονταν με την χρυσόσκονη της «δημοκρατίας»— θα σήμαινε τον πλήρη έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, δηλαδή της κινητήριας δύναμης της παγκόσμιας οικονομίας: είναι ενδεικτικό ότι οι ΗΠΑ πρόσφεραν στους ευρωπαίους και γιαπωνέζους ιμπεριαλιστές μόνο το 10% των πετρελαίων του Ιράκ, μετά την κατοχή του, ενώ στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (για την απελευθέρωση του Κουβέιτ) πρόσφεραν το 40%. Έτσι σε αυτήν την ιμπεριαλιστική εισβολή και κατοχή του Ιράκ οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έμειναν μόνοι τους με μια χούφτα προθύμων. Την ίδια στιγμή, αναπτύχθηκε ένα κολοσσιαίο αντιπολεμικό κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όμως, η πολιτική των ΗΠΑ δεν εξαντλούνταν μόνο στο εξωτερικό. Αντίστοιχα, εφάρμοσαν μια ενισχυμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά και μια κατασταλτική πολιτική στο εσωτερικό τους εναντίον του εργατικού κινήματος, κάτω από την προπαγάνδα της «εναντίωσης στην τρομοκρατία», με τις διαρκείς και μαζικές παρακολουθήσεις, με το Γκουαντάναμο και την αποδοχή των βασανιστηρίων, με την σιωπηρή ή ανοιχτή κατάργηση δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων, κ.α., με την οικοδόμηση ενός θηριώδους Κράτους Έκτακτης Ανάγκης που καταναλώνει εκατοντάδες δισ. δολάρια ετησίως.

Είκοσι χρόνια μετά, η πανικόβλητη φυγή τους από το Αφγανιστάν αλλά και ο περιορισμός τους στην «Πράσινη Ζώνη» της Βαγδάτης, πιστοποιούν την παταγώδη αποτυχία των σχεδίων των ΗΠΑ για την ανάκτηση της ηγεμονίας τους αλλά και την αδιαμφισβήτητη παρακμή τους μπροστά στον ανερχόμενο ιμπεριαλισμό της Κίνας.