Συρία: Στο χείλος μια παγκόσμιας σύρραξης

ΣΥΡΙΑ: ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΜΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΡΡΑΞΗΣ

–

Από την Εργατική Πάλη Μαΐου

–

Στις 14 Απριλίου ο πλανήτης έφτασε στα όρια μιας τοπικής σύγκρουσης με παγκόσμια όμως εμβέλεια, η οποία αποφεύχθηκε προς το παρόν εξαιτίας της αδυναμίας των δυτικών ιμπεριαλιστών να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής, και της αποφασιστικότητας του ρώσικου ιμπεριαλισμού να διατηρήσει τα κεκτημένα του, ασφαλώς αξιοποιώντας και το βάρος της Κίνας και άλλων παικτών στην περιοχή (Ιράν, Τουρκία). Η υποτιθέμενη χρήση χημικών όπλων από τον Άσαντ στην πολιορκημένη Ντούμα στις 7 Απριλίου μοιάζει περισσότερο σκηνοθετημένη και από την επίσης υποτιθέμενη χρήση χημικών από τις συριακές δυνάμεις πριν από ένα χρόνο τον Απρίλιο του 2017 στο χωριό Χαν Σεϊχούν, που αποτέλεσε την δικαιολογία για μια πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία.

Οι συριακές δυνάμεις μαζί με τους Ρώσους και τους Ιρανούς – Χεζμπολάχ του Λιβάνου είχαν καταφέρει να περικυκλώσουν τους ισλαμιστές, οι οποίοι έπειτα από συμφωνία εγκατέλειπαν τον θύλακα πηγαίνοντας στην περιοχή της Ιντλίμπ. Από τις 28 Φεβρουαρίου 165.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους -μαζί με 20.389 μαχητές- μια πραγματική τραγωδία, που επιβεβαιώνει όμως το γεγονός ότι το καθεστώς δεν είχε κανένα λόγο να χρησιμοποιήσει χημικά που σίγουρα θα επέφεραν συνέπειες από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές.

Παρά τη σκηνοθεσία και τα κροκοδείλια δάκρυα, χρειάστηκε μια εβδομάδα διαβουλεύσεων για να αποφασιστεί το είδος και η έκταση της επίθεσης που θα εξαπέλυαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Ο λόγος γι’ αυτήν την καθυστέρηση είναι διπλός: Πρώτον, το γεγονός ότι η Ρωσία έκανε καθαρό ότι, σε περίπτωση προσβολής των ρωσικών δυνάμεων, η απάντηση θα στόχευε όχι μόνο τους πυραύλους αλλά τα σημεία εκτόξευσης τους! Δεύτερον, το γεγονός ότι οι δυτικοί και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ δεν έχουν αποφασίσει τι θέλουν από το συριακό μέτωπο. Στο βαθμό που δεν μπορούν να στείλουν χερσαίες δυνάμεις αναλαμβάνοντας το κόστος, αλλά εξακολουθούν να «κρύβονται» πίσω από άλλες δυνάμεις (Σ. Αραβια) και τους Κούρδους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποσταθεροποιούν βομβαρδίζοντας, να επεμβαίνουν μέσω αντιπροσώπων και να περιμένουν πιθανά καλύτερους συσχετισμούς (για παράδειγμα, να πιέσουν την Τουρκία να εγκαταλείψει την συμμαχία με το Ιράν και την Ρωσία και να εξωθήσουν το Ισραήλ σε μεγαλύτερη εμπλοκή). Μέχρι τότε, η διατήρηση μιας σχετικής ισορροπίας ώστε να αποφευχθεί το χάος της Λιβύης, μπορεί να χωρέσει για τους Δυτικούς ακόμα και μια κυβέρνηση Άσαντ υπό τον έλεγχο των Ρώσων, σε συνδυασμό με σφαίρες επιρροής, δηλαδή ένα διαμελισμό της χώρας. Επομένως η αυστηρά «οριοθετημένη» πυραυλική επίθεση, ενάντια σε ανύπαρκτους στόχους (υποτίθεται εργαστήρια χημικών όπλων), μετά από προειδοποίηση των Ρώσων, αποφυγή του εναέριου χώρου των Ρωσικών βάσεων και χωρίς κανένα νεκρό για το καθεστώς, δεν μπορύσε παρά να επιφέρει πενιχρά αποτελέσματα, ειδικά αν λάβει κάνεις υπόψην του τους «λεονταρισμούς» του Τραμπ για τις… έξυπνες βόμβες που θα πήγαιναν να συναντήσουν τους Ρώσους στην Συρία.

Θα ήταν λάθος όμως να θεωρήσει κανείς ότι η επέμβαση ήταν χωρίς περιεχόμενο. Πρώτον έδειξε ότι η απειλή για μια γενικευμένη σύρραξη δεν είναι εκτός των σχεδίων των ιμπεριαλιστών, πράγμα που, σε συνδυασμό με τα νέα οικονομικά μέτρα ενάντια στη Ρωσία που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ, ταρακούνησε τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Δεύτερον, στοίχισε πίσω από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό Άγγλους και Γάλλους (το 2017 δεν είχαν συμμετάσχει) πράγμα που άφησε την ΕΕ διάτρητη, να εξυμνεί τους βομβαρδισμούς, να «επιμένει» στην «ειρηνευτική» διαδικασία της Γενεύης που ολοφάνερα έχει αποτύχει και να «εκλιπαρεί» τους τρεις της Αστάνα (Τουρκία, Ιράν, Ρωσία) να διατηρήσουν τις ζώνες αποκλιμάκωσης. Τρίτον, διευκόλυνε δυο επεμβάσεις του Ισραήλ ενάντια σε συριακούς στόχους –οι οποίες πέρασαν στα ψιλά– στις οποίες είχαμε μάλιστα και για πρώτη φορά νεκρούς Ιρανούς, αναβαθμίζοντας την επέμβαση του Ισραήλ στην χώρα. Το Ισραήλ ουσιαστικά ήδη βρίσκεται σε πόλεμο με το Ιράν και την Χεσμπολάχ, αφού έχει πραγματοποιήσει πάνω από 100 επιδρομές με στόχους βάσεις και φάλαγγες μεταφοράς εφοδίων των Ιρανικών δυνάμεων. Τέταρτον, επιχείρησε να αποσταθεροποιήσει περαιτέρω τη συμμαχία της Αστάνα σε ό,τι αφορά την Τουρκία (παρά το γεγονός ότι δεν χρησιμοποιήθηκε το Ιντσιρλίκ για την επίθεση, την οποία όμως η Τουρκία δεν καταδίκασε), κάνοντας πιο δύσκολη την εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης χωρίς το διαμελισμό της χώρας. Η επίσπευση των εκλογών από τον Ερντογαν στην Τουρκία έχει