Ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τον «ομόφυλο γάμο»

Το παιδί δεν «είναι» δικαίωμα, ΕΧΕΙ δικαίωμα στη φυσιολογική ανάπτυξη

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαρτίου 2024

«Ο κύριος λόγος μου για ελπίδα είναι ότι οι απλοί άνθρωποι παρέμεναν πάντα πιστοί στον ηθικό τους κώδικα», (George Orwell)

Χαράς ευαγγέλια για τους πάσης αποχρώσεως δικαιωματιστές, που η Ελλάδα έγινε «η πρώτη ορθόδοξη χώρα», στην οποία ψηφίστηκε η λεγόμενη «ισότητα στο γάμο», δίνοντας στα ομόφυλα ζεγάρια το «δικαίωμα» να παντρεύονται με πολιτικό γάμο και να υιοθετούν παιδιά.

Σύσσωμο το «δημοκρατικό τόξο» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά) είχε δηλώσει ότι θα υπερψηφίσει επί της αρχής, ωστόσο δεν έλειψαν οι τριβές στο εσωτερικό των κομμάτων. Χρειάστηκαν κάποιες εβδομάδες «πολιτικού μασάζ» των διαφωνούντων (ποιος ξέρει τι μέσα επιστρατεύτηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες!). Ωστόσο, παρέμειναν πολλές διαφοροποιήσεις, αποτυπώνοντας τις μεγάλες πιέσεις από την ίδια την κοινωνία, που βρέθηκε μαζικά απέναντι και σε αυτή την «μεταρρύθμιση». Γι αυτό ο Μητσοτάκης υποχρεώθηκε να επιτρέψει σε υπουργούς και βουλευτές της ΝΔ να απέχουν από την ψηφοφορία και ο Κασελάκης κατέφυγε στην κομματική πειθαρχία.

Τελικά υπερψήφισαν μόλις 176 βουλευτές από τους 300 συνολικά, ενώ 76 ήταν κατά, 2 δήλωσαν παρών και απείχαν 46. Ιδιαίτερα η ΝΔ είχε πολλές διαρροές, υπερψήφισαν 106 από τους 158 (21 κατά και 31 αποχές), με εμβληματικές τις διαφωνίες του υπ. Επικρατείας Μάκη Βορίδη και του πρώην πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά.  Είναι φανερό ότι η ψήφιση του ομόφυλου γάμου διεύρυνε ακόμη περισσότερο το ρήγμα που διαμορφώθηκε τους τελευταίους μήνες ανάμεσα στην κυβέρνηση και την κοινωνία με τις κινητοποιήσεις των αγροτών, τον αγώνα των φοιτητών ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα Τέμπη.

Αλλά κι από το ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν μόλις οι 21 από τους 32 (11 αποχές), φρενάροντας ακόμη περισσότερο τις προοπτικές εκλογικής ενίσχυσης του κόμματος από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και τη φθορά της ΝΔ. Η κομματική πειθαρχία που επέβαλε ο Κασελάκης (όχι για την καταψήφιση, όπως θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα που θέλει να λέγεται «αντιπολίτευση», αλλά για την υπερψήφιση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης!)  διασφάλισε τα 33 ναι (με μόνο 2 αποχές και 1 παρών, μεταξύ τους και ο Π. Πολάκης). Τέλος, στη Νέα Αριστερά υπερψήφισαν 9 από τους 11 (2 αποχές).

Η στάση του Μητσοτάκη στη βουλή ήταν ακραία προκλητική. Ο πρωτεργάτης της συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, των ιδιωτικών πανεπιστημίων, της κοροϊδίας των αγροτών έδινε μαθήματα «κοινωνικής δικαιοσύνης»! Ανέστρεψε πλήρως την πραγματικότητα, μιλώντας για «χρήσιμη και αναγκαία μεταρρύθμιση για την προστασία των αυτονόητων δικαιωμάτων των παιδιών». Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι είναι «αυτονόητο δικαίωμα του παιδιού» να στερείται τη φροντίδα της μητέρας και του πατέρα, με τις συμπληρωματικές γονεϊκές συμπεριφορές τους, οι οποίες  διαμορφώνοται μεν πολιτισμικά και ψυχολογικά, αλλά οφείλονται και στις βιολογικές διαφορές των δύο φύλων;

Είχε το θράσος να δικαιολογηθεί ότι δεν επεκτείνει το «δικαίωμα της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της παρένθετης μητέρας» στα ζευγάρια ανδρών, ενώ όλοι ξέρουν ότι είναι το φυσικό επακόλουθο. Ξεστόμισε και το απίστευτο, ότι κάνει τη ζωή κάποιων ανθρώπων καλύτερη, «χωρίς να στερεί τίποτα από τους πολλούς». Μας καλεί κυνικά ο πρωθυπουργός να γυρίσουμε την πλάτη σε όλα τα παιδιά που θα βρεθούν σε τέτοιες «οικογένειες», τι μας νοιάζει, αφού δεν είναι τα δικά μας παιδιά; Τα δικαιώματα και οι ανάγκες των παιδιών είναι ευθύνη όλη της κοινωνίας, κε Μητσοτάκη, αλλά που να χωρέσει στο στενό νεοφιλελεύθερο μυαλουδάκι σας τέτοια σύλληψη;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κόμπαζε ότι «αυτός άνοιξε τον δρόμο» και ότι «η ΝΔ δεν θα μπορούσε να το περάσει μόνη της». Είναι γεγονός ότι η υπερψήφιση δε θα ήταν δυνατή δίχως την ψήφο των κομμάτων αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή όμως δεν είναι τιμή αλλά κατάντια για την αντιπολίτευση, να εξασφαλίζει την υπερψήφιση του νομοσχεδίου της κυβερνώσας παράταξης και να υπερηφανεύεται γι αυτό.  Ο Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής έκανε λόγο για «βήμα δικαιοσύνης», η Κωνσταντοπούλου της Πλεύσης Ελευθερίας για «υπερψήφιση από το κόμμα της χωρίς αμφιβολίες και αστερίσκους για να δώσει παράδειγμα ηγεσίας». Με τέτοιες μεγαλοστομίες στόλισαν το νομοσχέδιο, και όλοι εν χορώ εξαπέλυσαν τον γνωστό οχετό στην αντίθετη άποψη: «Σκοταδισμός», «μισαλλοδοξία», «ρατσισμός»,  «ομοφοβία», κάποιοι απαίτησαν και εφαρμογή του ποινικού κώδικα.

Στον αντίποδα βρέθηκε το ΚΚΕ, που κράτησε τελικά μια καθαρή γραμμή εναντίωσης στο νομοσχέδιο, με ένα σωστό σε γενικές γραμμές σκεπτικό. Αλλά και όλος ο ακροδεξιός συρφετός (Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση, Νίκη), για τους δικούς του λόγους: Ο Βελόπουλος έκανε λόγο για «αντιχριστιανικό μέτρο» και εξέφρασε την ανησυχία του  «για την Ελλάδα που πεθαίνει δημογραφικά». Ο Νατσιός της Νίκης μίλησε για «την ευλογημένη από τους πατέρες της Εκκλησίας χριστιανική οικογένεια» και μας κάλεσε να προσευχηθούμε για να «φωτίσει ο Θεός αυτούς που θέλουν να επιβάλουν ξένα προς τα χρηστά ήθη του λαού μας πρότυπα». Τόσο παράλογοι και γραφικοί, θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν αποκλειστεί από την κοινωνία, κι όμως κερδίζουν διαρκώς πόντους σαν δήθεν εκφραστές της σύγκρουσης με τον αστικό δικαιωματισμό. Είναι ένα τεράστιο δώρο που τους προσφέρει το μεγαλύτερο μέρος της Άκρας Αριστεράς, που όλο και περισσότερο μετατρέπεται από εργατικές/κομμουνιστικές οργανώσεις σε δικαιωματικές συλλογικότητες.

Η ΟΚΔΕ τοποθετήθηκε κάθετα απέναντι στον ομόφυλο γάμο και την υιοθεσία παιδιών από τέτοια ζευγάρια, που φέρνει ο νέος νόμος. Η αναγνώριση της από κοινού γονικής ευθύνης στα ομόφυλα ζευγάρια μεροληπτεί υπέρ της επιθυμίας τους να ονομάζονται «γονείς», διαστρεβλώνοντας και προδίδοντας το δικαίωμα του κάθε παιδιού να γεννιέται ελεύθερα, να μην αποχωρίζεται από τους βιολογικούς γονείς του αν δε συντρέχουν λόγοι σοβαροί, να γνωρίζει την ταυτότητα και τις ρίζες του, να μη γίνεται προϊόν αγοραπωλησίας. Είναι αμφότεροι οι γονείς, μητέρα και πατέρας, και τα δύο φύλα που βοηθούν το παιδί να απαντήσει το αμείλικτο ερώτημα «Ποιος είμαι» και όχι πώς επιθυμεί να είμαι ο υπεύθυνος για μένα ενήλικας.

Είναι γεγονός ότι η αδιάκοπη προπαγάνδα του λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ και γενικά της WOKΕ κουλτούρας, έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς και στον ελληνικό πληθυσμό. Η κατήχηση των μεταμοντέρνων ανοησιών εξαπλώνεται και πέρα από τους χώρους των πανεπιστημίων, στα ΜΜΕ, στην πολιτιστική βιομηχανία, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στον πολιτικό λόγο. Κεντρικό δόγμα η άρνηση των σεξουαλικών διαφορών, του φύλου, του σώματος, της ίδιας της πραγματικότητας. Κόντρα στην υστερία του μεταμοντέρνου σκοταδισμού, ως επαναστάτες επιμένουμε: Κεντρική θέση έχει η ταξική θέση και η ταξική πάλη, όχι η τάδε ή δείνα ταυτότητα (φύλο, φυλή, σεξουαλικός προσανατολισμός). Εχθρός μας είναι ο καπιταλισμός που γεννά τη φτώχεια, τις ανισότητες, τον πόλεμο, τη βαρβαρότητα. Όχι η κάθε κοινωνική ομάδα (άντρες ετεροφυλόφιλοι, λευκοί). Προτιμάμε τον αγώνα για να βελτιώσουμε τον πραγματικό κόσμο, παρά να δραπετεύσουμε στον απατηλό κόσμο των συνειδήσεων και των ρευστών «εμπειριών» (παιχνίδια με ταυτότητες, εναλλαγές φύλου, ναρκωτικά και τόσες άλλες παρεκτροπές).