Η μεγαλειώδης πανελλαδική πορεία στις 8/3, μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα μείνει στην ιστορία. Σχεδόν 30.000 κόσμου διαδήλωσαν με παλμό και μαχητικά για πολλές ώρες στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από μια μεγάλη διάρκεια και αντοχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων (8 εβδομάδες), αυτή ήταν μία από τις πιο μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος. Η προσπάθεια της αστυνομίας να σπάσει τη διαδήλωση, πνίγοντάς την με δακρυγόνα και ξυλοκοπώντας αδιακρίτως φοιτητές, έπεσε στο κενό. Νεολαία, φοιτητές και εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα στέλνοντας μήνυμα ότι δεν θα υποχωρήσουν απέναντι στην κατάργηση του Άρθρου 16 και της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Η κινητοποίηση στις 8/3, μαζί με τις εκατοντάδες καταλήψεις που συνεχίζονται σε όλες τις πόλεις αποτυπώνουν για ακόμα μία φορά την καθολική καταδίκη του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και των νεοφιλελεύθερων κυβερνητικών πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων.

Τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, που διαμορφώθηκαν το προηγούμενο διάστημα στη νεολαία, όχι μόνο δεν υποχωρούν, αλλά παραμένουν με μία αποφασιστικότητα (παρά μια ορισμένη αναμενόμενη κούραση): α) Η συντριβή της ΔΑΠ στις συνελεύσεις. β) Η καθολική καταδίκη του νομοσχεδίου. γ) Η επαναφορά των καταλήψεων σαν ένα μέσο πάλης απέναντι στις αντι-εκπαιδευτικές επιθέσεις. Μια επανασύνδεση της νεολαίας με τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του φοιτητικού-εργατικού κινήματος. Μια (μερική) ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. δ) Η δημιουργία ενός πλατιού μπλοκ αγώνα, εκφρασμένου πάνω απ’ όλα μέσα από τη μεγάλη συμμετοχή στις κορυφαίες διαδηλώσεις (8/2 και 8/3) αλλά και στο πρώτο κύμα μαζικοποίησης και σταθεροποίησης των συνελεύσεων. Μέσα σε αυτό το πλατύ μπλοκ / γενική διάθεση για αγώνα, η αρχή διαμόρφωσης μιας νέας γενιάς αγωνιστών, των πρώτων στοιχείων μιας αγωνιστικής πρωτοπορίας. ε) Μια κίνηση ξεπεράσματος των ατομικών «λύσεων» και στροφής στη συλλογική πάλη. στ) Η αντιμετώπιση της επίθεσης της κυβέρνησης, είτε με τη μορφή της μαύρης προπαγάνδας από τα ΜΜΕξαπάτησης και από τον ίδιο τον Μητσοτάκη («ληστές» κ.λπ.), είτε με την προσπάθεια καταστολής (εισβολές ΜΑΤ σε Νομική Κομοτηνής και ΑΠΘ, διάλυση διαδήλωσεων κ.ά.).

Το φοιτητικό κίνημα μπόρεσε έτσι να αποτυπώσει μια πλατιά καταδίκη του «ιδιωτικού» τόσο στις συνειδήσεις της νεολαίας, όσο και της υπόλοιπης κοινωνίας, που βιώνει μέσα από σκληρές εμπειρίες τις βάρβαρες συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων. Αποκάλυψε την ασυδοσία της κυβέρνησης, που ψηφίζοντας το ν/σ, προχωράει σε ένα πραξικόπημα ενάντια στο ίδιο το σύνταγμα, ενάντια σε ιστορικές κατακτήσεις, βάζοντας υπό την υπηρεσία της δικαστές, αστυνομία και ΜΜΕξαπάτησης.

Τα αποτελέσματα αυτά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά και σημαντικά (θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο ολοκληρωμένα ή εκρηκτικά), αν αναλογιστούμε ότι η πολιτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών και γραφειοκρατιών (είτε της αστικής γραφειοκρατίας είτε αυτής του ΠΑΜΕ) ουσιαστικά άφηνε απομονωμένο το φοιτητικό κίνημα, αν και αυτό σαφώς είχε τη συμπάθεια και τη στήριξη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Έτσι π.χ. οι αγροτικές κινητοποιήσεις «βγήκαν από το κάδρο» της κοινής εναντίωσης στην κυβέρνηση, ενώ οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων π.χ. στις 8/3 (ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα) ήταν ελάχιστες και την τελευταία στιγμή, χωρίς την αναγκαία προοπτική για γενίκευση και κλιμάκωση του αγώνα με απεργίες.

Ο βοναπάρτης Μητσοτάκης μαζί με την αυλή του, σαν άλλος Μακρόν, ψήφισε το αντισυνταγματικό έκτρωμα Πιερρακάκη, επιδεικνύοντας μια συνειδητή επιμονή και αποφασιστικότητα – γιατί αυτή είναι η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική τους και γιατί τέτοια πραξικοπηματικά μέτρα-λαιμητόμο υπαγορεύει η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτή είναι η υπεραντιδραστική φύση αυτής της κυβέρνησης και του μαύρου καθεστώτος που καθημερινά οικοδομεί.

Ωστόσο ο Μητσοτάκη έρχεται όλο και περισσότερο σε σύγκρουση με πλατιά κομμάτια των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, και έτσι βρίσκεται όλο και πιο αποδυναμωμένος και απομονωμένος. Γίνεται όλο και πιο καθαρό στην ελληνική κοινωνία ότι κυβερνάνε αγνοώντας τη βούληση του ελληνικού λαού, καταπατώντας τους νόμους και το ίδιο το σύνταγμα, αδιαφορώντας πλήρως για τα προβλήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας. Η μαζική και αποφασιστική εναντίωση της νεολαίας στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι κινητοποιήσεις των αγροτών, η απεργία-διαρκείας των δικηγόρων, οι μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις στις 28/2 σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, η μαζική αγανάκτηση και οργή για τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών αλλά και για δολοφονικά μέτρα όπως π.χ. η πλήρης εμπορευματοποίηση της υγείας (χρέωση των απογευματινών χειρουργείων και των παραπεμπτικών κ.ά.),  δείχνουν όλο και πιο καθαρά ότι οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν αυτή την αλήθεια, ότι πλέον η μόνη διέξοδος είναι στους δρόμους.

Παρόλα αυτά δεν έχουμε ξεμπερδέψει με αυτή τη μισητή κυβέρνηση, που ακόμα ούτε έχει ηττηθεί ούτε έχει παραλύσει – και που θέλει να κυβερνά ως άλλη χούντα, χωρίς να λογαριάζει το «πολιτικό κόστος», δηλ. τις κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες, όσο αυτοί δεν ξεπερνούν ένα κρίσιμο κατώφλι ώστε να την απειλήσουν άμεσα. Αυτές οι «δημοκρατίες των πλουσίων» έχουν κηρύξει έναν ταξικό πόλεμο στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι η συνέχιση της αρπαγής και της κερδοφορίας μέσα από την απομύζηση κάθε πλούτου (κρατικό χρήμα, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.), το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Έχουν πάρει την απόφαση να μην σταματήσουν όσο δεν τους σταματάμε εμείς, ακόμα κι αν πρέπει να πατήσουν επί πτωμάτων. Και βέβαια να εκμεταλλευτούν πλήρως τον έλεγχο που έχουν στο κράτος, στους μηχανισμούς καταστολής και στα ΜΜΕ. Αλλά και την αναπηρία της κοινοβουλευτικής «αντιπολίτευσης»: που είτε έχει ουσιαστικά την ίδια πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» και των ιδιωτικοποιήσεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, ακροδεξιοί), είτε σταματάει πάντα μπροστά στην κόκκινη γραμμή της κοινοβουλευτικής «κανονικότητας» και υποτάσσει τα πάντα στον στόχο της εκλογικής ενίσχυσης (ΚΚΕ).

Έτσι, δεν διστάζουν να δολοφονούν εργαζόμενους, νέους και φτωχούς στα Τέμπη, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, με τη διάλυση των νοσοκομείων κ.ά. Προσφέρουν απλόχερα αντεργατικούς νόμους, σκάνδαλα, ακρίβεια, μισθούς πείνας, πλειστηριασμούς, ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στη σφαγή των Παλαιστίνιων από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ αλλά και σε τυχοδιωκτισμούς στην Ουκρανία για να εξυπηρετήσουν τον πόλεμο των ΗΠΑ-ΕΕ..

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί μάλιστα μια στρατηγική επιδίωξη του αστικού πολιτικού σκηνικού: α) Εντάσσεται στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων για τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων και των ελίτ, τακτική που αποτελεί την κύρια πηγή κέρδους της αστικής τάξης σήμερα. Είναι ένα αναγκαίο μέτρο για την ολοκλήρωση της εμπορευματοποίησης-ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. β) Αποτελεί μία διαχρονική επιδίωξη της ελληνικής αστικής τάξης για να ξεμπερδεύει με το φοιτητικό κίνημα και με μία σημαντική κατάκτηση των εργαζομένων.

Βγαίνει λοιπόν ξεκάθαρα το συμπέρασμα: δεν έχουμε να τα βάλουμε με ένα νόμο αλλά με ένα καθεστώς. Με μια κυβέρνηση που θέλει να μη λογαριάζει τίποτα πέρα από τα κέρδη των πλουσίων και της ελίτ. Είναι ένα καθεστώς τέρας, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με δύο μήνες καταλήψεων ή αγώνα – όταν μάλιστα επιδιώκει την ανατροπή μιας κατάκτησης-ορόσημο 50 χρόνων (το Άρθρο 16 υπάρχει από το Σύνταγμα του 1975, που έγινε κάτω από το βάρος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου). Ούτε μπορεί αυτός ο αγώνας να είναι νικηφόρος π.χ. αν εγκλωβιστεί σε κάποια νομικίστικη αντιπαράθεση για την αντισυνταγματικότητα του νόμου ή αν μείνει κομματιασμένος στους (αναγκαίους) επιμέρους συνδικαλιστικούς αγώνες ενάντια στην εφαρμογή του σε κάθε σχολή ή σε κάθε τμήμα των ΑΕΙ.

Η νικηφόρα σύγκρουση με αυτό το καθεστώς τέρας απαιτεί κάτι παραπάνω. Καθήκον του φοιτητικού κινήματος είναι να μετατρέψει αυτόν τον αγώνα σε πολιτικό, δηλαδή σε μια συνολική σύγκρουση με το καθεστώς του Μητσοτάκη μαζί με τους εργαζομένους, τους αγρότες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μια σύγκρουση με τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων που μας πνίγουν, μας καίνε και μας δολοφονούν, ενάντια στην νεοφιλελεύθερη επέλαση που καταλύει δικαιώματα ενός ολόκληρου αιώνα. Η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε έτσι βάζει το θέμα: αφού έχω πλειοψηφία στη βουλή, θα δέχεστε όλους τους νόμους που κατεβάζω!

Οι δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος, δυστυχώς, στέκουν αδύναμες, με πρόγραμμα και σχέδιο εντελώς αναντίστοιχα με την επίθεση που δέχεται η εκπαίδευση. Ένα πολιτικό κενό που έχει εμφανιστεί και στις συνελεύσεις, μπροστά στις ερωτήσεις ή στην αυθόρμητη απορία πολλών φοιτητών «τι κάνουμε μπροστά στην ψήφιση;».

Η ΠΚΣ/ΚΝΕ δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεσή της να κλείσει τον αγώνα, ώστε να πάει «ομαλά» στις φοιτητικές εκλογές και στην συνέχεια στις Ευρωεκλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι από το κείμενο του «συντονιστικού» που πραγματοποίησε στην Αθήνα (μόνη της και στα μουλωχτά, σχεδόν χωρίς να έχει ακόμα τελειώσει η κινητοποίηση της 8/3) λείπει εντελώς η αναφορά στην κατάληψη και υπάρχουν μόνο οι γνωστές αοριστολογίες για «πολύμορφες δράσεις». Αντίστοιχα, σε μία σειρά από συλλόγους προσπαθούν είτε να «ροκανίσουν» τις μέρες κατάληψης, είτε να κλείσουν εντελώς τον αγώνα (μη προτείνοντας κατάληψη ή μη αναγνωρίζοντας τη συνέλευση). Πάνω απ’ όλα, η πραγματική πολιτική της ΠΚΣ φαίνεται από το ότι έχει εναντιωθεί λυσσασμένα τα συνθήματα όπως «Αγώνας Διαρκείας, Μέχρι τη Νίκη» και σε κάθε αναφορά ότι το κίνημα πρέπει να είναι παρόν τους επόμενους μήνες, και στις φοιτητικές εκλογές ή και στις Ευρωεκλογές.

Τα διάφορα κομμάτια των ΕΑΑΚ είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό αν έχουν κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση (εκτός από τις δυνάμεις της ΑΡΙΣ, που έχουν συνταχθεί με την ΠΚΣ/ΚΝΕ). Ιδιαίτερα οι δυνάμεις της ΑΡΑΣ φαίνεται ότι κι αυτές δεν έχουν κάποιο σχέδιο για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Όλο το προηγούμενο διάστημα απέφευγαν επιδεικτικά να απαντήσουν στις ερωτήσεις για το τι θα κάνουμε μετά την ψήφιση – και αποφεύγουν να μιλήσουν καθαρά για τη συνέχιση των καταλήψεων ή για κάποιον συγκεκριμένο σχεδιασμό και για το χρονοδιάγραμμά τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρίσκονται επίσης αρκετά βαθιά μέσα σε εκλογικά παιχνίδια, έχοντας προσκολληθεί στην αστική πολιτική του ΜέΡΑ25.

Η διάρκεια και αντοχή των κινητοποιήσεων. Τα μεγέθη και η αποφασιστικότητα που φάνηκαν στις 8/3. Τα προχωρήματα στη συνείδηση των φοιτητών και η καθολική εναντίωση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η συμπάθεια και υποστήριξη των εργαζομένων και της κοινωνίας: Αυτά μπορούν και πρέπει να είναι τα στηρίγματα της συνέχισης του αγώνα, που πλέον πρέπει να αποκτήσει την προοπτική ενός ΠΟΛΥΜΗΝΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Αυτή η συνέχεια είναι και μια πρώτη μορφή κλιμάκωσης. Δηλώνοντας ανοιχτά στην κυβέρνηση και σε όλη την κοινωνία ότι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. Ποτέ δεν θα δεχτούμε να ανοίξουν «κανονικά» οι σχολές όσο υπάρχει αυτός ο νόμος που διαλύει τις σπουδές, το μέλλον, τις ζωές μας. Αυτό το συμπέρασμα πρέπει να το «χαράξουμε» στη συνείδηση και στην καθημερινή ζωή κάθε συμφοιτητή μας, κάθε νέου που αγωνιά για το μέλλον και αναζητά δρόμο να παλέψει.

Αυτή η συνέχεια των κινητοποιήσεων έχει μια τεράστια σημασία – θα είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια ένα κίνημα να συνεχίζει μετά την ψήφιση ενός νόμου, αντί να έχει εκ των προτέρων αποδεχτεί το αναπόφευκτο της ήττας του (όπως είναι η πολιτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και συγκεκριμένα της ΠΚΣ/ΚΝΕ) και να πέφτει σε μια απογοήτευση και ηττοπάθεια. Να μην επιτρέψουμε κανένα «κλείσιμο» με φανφάρες του τύπου «η πλειοψηφία μίλησε», «είμαστε ήδη νικητές» ή ότι ο αγώνας συνεχίζεται με ένα καλό εκλογικό ποσοστό…

Υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για μια τέτοια συνέχεια, με μια αποφασιστική πολιτική και ένα κατάλληλο σχέδιο:

Α) Με συνέχιση των καταλήψεων: Οι καταλήψεις αποτελούν το πιο αποτελεσματικό όπλο που έχουν στα χέρια τους οι φοιτητές για να διεξάγουν των αγώνα. Μόνο σταματώντας την εκπαιδευτική διαδικασία μπορούμε να έχουμε χρόνο για να οργανώσουμε τις δράσεις και να ανοίξουμε τον αγώνα αυτό σε όλη την κοινωνία. Αλλιώς δεν πρόκειται να υποχωρήσει μία τέτοια κυβέρνηση.

Β) Με συνέχιση της εβδομαδιαίας διαδήλωσης: Πρέπει να διατηρήσουμε το συγκεκριμένο ραντεβού της εβδομαδιαίας διαδήλωσης κάθε Πέμπτη, που εδώ και 2 μήνες συσπειρώνει στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, δίνοντας μια συνέχεια και προοπτική στον αγώνα.

Γ) Με κάθε προσπάθεια για να ενισχυθεί η ενεργή συμμετοχή σε επιτροπές και συντονιστικά, πράγμα που σημαίνει και ένα πρόγραμμα δράσεων (τοπικές πορείες, εξορμήσεις ενημέρωσης κ.λπ.). Βασική προϋπόθεση για να πετύχει ο αγώνας μας, είναι η σύνδεσή του με την αγωνία και τους προβληματισμούς της υπόλοιπης κοινωνίας. Μόνοι μας οι φοιτητές δεν μπορούμε εύκολα να κερδίσουμε. Η πίεση πάνω στην κυβέρνηση πρέπει να αυξηθεί από όλες τις πλευρές. Να πάρουμε με το μέρος μας τους μαθητές και τους εργαζομένους. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να αποτελέσει πυροδότη μιας κεντρικής αντιπαράθεσης με την εγκληματική κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η ενότητα μεταξύ του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος (όχι απλά με το να έρχονται συνδικαλιστές στις κινητοποιήσεις των φοιτητών ή να συμμετέχουν φοιτητές στις απεργιακές συγκεντρώσεις).

Απέναντι στην προσπάθεια διαίρεσης και σαμποταρίσματος του αγώνα που προωθεί η ΠΚΣ με το σκόρπισμα των αιτημάτων και του αγώνα σε κάθε σχολή, πρέπει να συνδέουμε το φοιτητικό κίνημα με μία συνολικότερη μάχη. Αυτές οι μάχες δεν πρέπει να δοθούν κομματιαστά γιατί είναι καταδικασμένες να ηττηθούν. Αγώνες έχουν γίνει πολλοί, αλλά είναι γεγονός ότι η χρηματοδότηση της εκπαίδευσης έχει πέσει στο μισό και έχουν ψηφιστεί και εφαρμοστεί σωρεία αντι-εκπαιδευτικών νόμων (Κεραμέως, Ν. Πλαίσιο, Γαβρόγλου) που χτυπάνε τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Είναι τόσο μεγάλο το πραξικόπημα της κυβέρνησης, που δίνει στον αγώνα μας αντικειμενικά-αναγκαστικά έναν κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα. Είναι σημαντικό το φοιτητικό κίνημα να ξεκαθαρίσει με τι έχει να αντιπαρατεθεί, για να αποφύγει τον κίνδυνο του αποπροσανατολισμού ή μιας επιστροφής στην απογοήτευση και την αδράνεια.

Η ΣΣΠ, θα δώσει όλες τις δυνάμεις της για να προστατεύσει τις παρακαταθήκες αυτού του κινήματος, όσο και για να προτάξει ένα τέτοιο σχέδιο συνέχισης και ενίσχυσης του αγώνα.