Έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, Πετρολούκας Χαλκιάς

Έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών ο  σπουδαίος δεξιοτέχνης του κλαρίνου, Πετρολούκας Χαλκιάς. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του παραδοσιακού τραγουδιού που μετουσίωσε σε ήχο τις χαρές, τις λύπες και την ιστορία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της ελληνικής υπαίθρου και όχι μόνο.

Γεννημένος το 1934 στο Δελβινάκι Πωγωνίου, ο Χαλκιάς πέρασε τα πρώτα χρόνια μες στη φτώχεια και στην αστάθεια της μεσοπολεμικής Ηπείρου. Σταμάτησε το σχολείο με την έναρξη του Β’ παγκοσμίου Πολέμου έχοντας μάθει ίσα ίσα να γράφει το όνομα το. Όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά ανα΄φερει σε συνέντευξη του ««Ούτε είχα σχολείο, γράμματα μόνον ίσα να ξέρω το όνομά μου… Η πείνα μετά το 1941 θέριζε τον κόσμο… πήγαιναν να παίξουν οι οργανοπαίκτες στους γάμους μόνο για να τους δώσουν να φάνε».

 Παρά την ανέχεια που υποσχόταν αυτό το επάγγελμα και την άρνηση του πατέρα του, εκείνος από μικρός ξεκίνησε να παίζει κλαρίνο και αρνήθηκε να μάθει κάποια άλλη τέχνη για να βγάζει τα προς το ζην. Στην αρχή έφτιαξε μόνος του ένα αυτοσχέδιο κλαρίνο από ξύλο και σύρμα και έπειτα μαθαίνοντας από τον δάσκαλό του Φίλιππα Ρούντα, ξεκίνησε να παίζει κλαρίνο σε ηλικία 12 ετών. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1960, μένοντας εκεί 20 χρόνια με την οικογένεια του. Ήρθε σε επαφή με όλα τα είδη μουσικής και πάντα προκαλούσε έκπληξη πως μάθαινε βιωματικά χωρίς παρτιτούρες τα τραγούδια που έπαιζε. Το 1979 επέστρεψε στην Ελλάδα για να συνεχίσει εδώ πλέον την καριέρα του. Έπαιξε σε σπουδαία μουσικά στέκια και σκηνές, συμμετείχε σε συναυλίες, εμφανίστηκε σε πλήθος ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών και συνεργάστηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες σε ηχογραφήσεις και δίσκους. Παράλληλα, υπήρξε σημείο αναφοράς και καθοδηγητής για πολλούς νεότερους μουσικούς που ακολούθησαν τα χνάρια της δημοτικής μας παράδοσης. Όπως έλεγε ο ίδιος: «Το όνειρό μου είναι να μεταδώσω αυτά τα παραδοσιακά τραγούδια στους νεότερους, όπως τα πήρα εγώ από τους παλιότερους. Γιατί η παράδοση είναι σαν μια σπίθα μέσα στην καρδιά μας».

Ο Πετρολούκας Χαλκιάς δεν ήταν απλώς ένας βιρτουόζος του κλαρίνου. Ήταν ένας φορέας πολιτισμού, που διέδωσε το ηπειρώτικο τραγούδι πέρα από τα γεωγραφικά σύνορα, διατηρώντας το αυθεντικό και ζωντανό. Με κάθε νότα του, έδινε φωνή στον πόνο, τη μνήμη και τις αγωνίες των φτωχών, των ξεχασμένων και ξεριζωμένων. Η μουσική του δεν ήταν απόδραση – ήταν επαφή, ρίζωμα και αξιοπρέπεια. Κι αυτή είναι μια παρακαταθήκη που δεν σβήνει. 

Η Ο.Κ.Δ.Ε. εκφράζει ειλικρινά τα συλλυπητήρια της στην οικογένεια και στους φίλους του.