Ο Διεθνισμός, αναγκαία απάντηση στην καπιταλιστική παρακμή
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαρτίου
Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα έχουν διεθνή χαρακτήρα. Η ακρίβεια, η φτώχεια, οι ανισότητες, η περιβαλλοντική καταστροφή, η αντιδημοκρατική αναδίπλωση, ο κίνδυνος του πολέμου, των εξοπλισμών και των πυρηνικών, αφορούν τους εργαζομένους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία όλου του κόσμου. Οι ρίζες τους είναι διεθνείς, δηλαδή η μακρόχρονη κρίση και σήψη του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αυτό φαίνεται π.χ. από τον κατακερματισμό της παγκόσμιας οικονομίας (που πληρώνουν οι λαοί), την κερδοσκοπική διαχείριση της πανδημίας και του περιβάλλοντος υπέρ μιας χούφτας πολυεθνικών, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (κυρίως των ΗΠΑ-ΕΕ από τη μια και Ρωσίας-Κίνας από την άλλη). Ταυτόχρονα, παρά τις διαιρέσεις τους, οι αστικές τάξεις ενώνονται στην επίθεσή τους στους εργαζόμενους.
Η επίδραση των διεθνών συνθηκών είναι ακόμα πιο έντονη σ’ έναν καπιταλισμό όπως ο ελληνικός. Που όχι μόνο εντάσσεται οργανικά στην παγκόσμια οικονομία, αλλά είναι και χρεωκοπημένος, αδύναμος, ευάλωτος σε σοκ (ενεργειακή κρίση κ.ά.), εξαιτίας και των επιλογών του (ακραίος νεοφιλελευθερισμός, «ευρωπαϊκή πορεία»). Η ένταξη σε ΕΕ/Ευρώ χειροτέρευσε την κρίση, μας μετέτρεψε σε αποικία χρέους. Η πολιτική του «πιο δεδομένου» συμμάχου των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ μας βάζει ολοένα πιο βαθιά στην παγκόσμια σύγκρουση, δίνοντας έτσι πιο μεγάλες, επικίνδυνες διαστάσεις στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με τον τούρκικο καπιταλισμό.
Ένα κύμα αγώνων που ζητάει διεθνείς απαντήσεις
Οι απεργίες και κινητοποιήσεις στην Ευρώπη ενάντια στην ακρίβεια, οι εξεγέρσεις σε Σρι Λάνκα, Βολιβία, Περού, Εκουαδόρ κ.ά. ενάντια στην φτώχεια και τη διαφθορά, αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα αφύπνισης του γίγαντα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ωστόσο, συνήθως παραμένουν αναντίστοιχοι της επίθεσης: ασυντόνιστοι, χωρίς σαφή στόχο και ικανή ηγεσία, συχνά εγκλωβισμένοι στη λογική του «μικρότερου κακού» ή στις κοινοβουλευτικές «λύσεις» ρεφορμιστών και «προοδευτικών» που επανειλημμένα έχουν προδώσει και σακατέψει το κίνημα.
Ο διεθνής συντονισμός αυτών των αγώνων θα είναι μια τεράστια βοήθεια για το ξεπέρασμα αυτών των προβλημάτων. Ώστε να αντιμετωπίσουν τα πολυεθνικά μεγαθήρια αλλά και αντιδραστικούς πολιτικοστρατιωτικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, αντεπαναστατικές συμμαχίες και επεμβάσεις κυρίως των ΗΠΑ). Ώστε ο κοινός αγώνας να μην κομματιάζεται, να μην υποτάσσεται σε στρατόπεδα «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστών.
Διεθνισμός στην πράξη
Μια από τις χτυπητές ανεπάρκειες όλων των αριστερών ή «προοδευτικών» σχηματισμών (από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι το ΜεΡΑ25 και τους νεοφώτιστους ακολούθους του) είναι η απουσία μιας συνεπούς διεθνιστικής και διεθνούς πολιτικής, που να απαντάει αποτελεσματικά και στον εκβιασμό της αστικής τάξης για την «ευρωατλαντική πορεία της χώρας». Αυτό οφείλεται είτε σε κατάλοιπα του σταλινισμού είτε σε μια ψευτοδιεθνιστική αποδοχή της ΕΕ και του Ευρώ.
Διεθνισμός σημαίνει ότι η αντιμετώπιση όλων των μεγάλων προβλημάτων μπορεί να ξεκινάει μεν σε εθνικό πλαίσιο, όμως ολοκληρώνεται μόνο σε παγκόσμια κλίμακα. Απαιτείται έτσι μια αντίστοιχη οργάνωση, διεθνείς εμπειρίες πάλης και συντονισμού των εργαζομένων και των επαναστατών. Χωρίς αυτές, είναι αδύνατη και η μετέπειτα διεθνής συνεργασία των λαών για έναν δημοκρατικό, σοσιαλιστικό σχεδιασμό των λύσεων που απαιτούν τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας (εξάλειψη φτώχειας και πείνας, δημόσια υγεία, ενεργειακή μετάβαση, αντιμετώπιση οικολογικής καταστροφής, κατάργηση πυρηνικών κ.ά.). Έτσι, ένα τέτοιο διεθνιστικό πρόγραμμα περιλαμβάνει ως κύριους άξονες τα εξής:
- Έμπρακτη αλληλεγγύη με κινήματα και αγώνες σε όλο τον κόσμο. Αυτό πάει πολύ πέρα από μια απλή διακήρυξη (όπως επανειλημμένα κάνουν ρεφορμιστές και «προοδευτικοί»), σημαίνει π.χ. και πανευρωπαϊκές πρωτοβουλίες/κινητοποιήσεις ενάντια στην φτώχεια, την καταστολή, τον πόλεμο. Αυτό είναι απαραίτητο ώστε: α) Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα να ενώσει τις δυνάμεις του ενάντια στις πολυεθνικές και στα διευθυντήρια όπως η ΕΕ. β) Κάθε κίνημα να μην μένει απομονωμένο, ιδιαίτερα στις πιο μικρές χώρες και όταν αντιμετωπίζει καταστολή (πραξικοπήματα, δικτατορίες, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κ.ά.).
- Έξοδος από ΕΕ/Ευρώ, χωρίς τους «αστερίσκους» και τις αυταπάτες που καλλιεργούν ΚΚΕ, ΛΑΕ/ΜεΡΑ25 κ.ά. Μόνο έτσι ο ελληνικός λαός θα αρχίσει να αποφασίζει για το μέλλον του, για μια πολιτική ανασυγκρότησης της οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων. Η ΕΕ αποτελεί ένα μαύρο στρατηγείο της αντεργατικής επίθεσης. Έξοδος δεν σημαίνει απομόνωση, αλλά σύνδεση με τα κινήματα και τους αγώνες άλλων εργαζόμενων και λαών, που υποφέρουν και ασφυκτιούν από τις νεοφιλελεύθερες και πολεμικές πολιτικές. Αποδυνάμωση και διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ σημαίνει ένα βήμα προς τον στόχο μια Ευρώπης των Εργαζομένων, πραγματικά ενωμένης, δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, σοσιαλιστικής.
- Πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον εθνικισμό, πρώτα μέσα στις γραμμές του «δικού μας» ευρω-νατοϊκού στρατοπέδου. Να σταματήσουμε τις αποστολές όπλων στο Κίεβο, τους εξοπλισμούς, τις βάσεις, την ραγδαία στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και της περιοχής μας, τη διαρκή άνοδο της έντασης στα ελληνοτουρκικά. Αυτό είναι μια προϋπόθεση ώστε το εργατικό κίνημα ειδικά στην Ευρώπη να μην υποτάσσεται στην αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές της Δύσης στο όνομα του «πολέμου του Πούτιν». Απαιτούνται κοινοί αγώνες, ένα διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, που θα στοχεύει στην ανατροπή πρωτίστως των «δικών μας» κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστών – και δεν θα εγκλωβίζεται στην υπεράσπιση των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» και στην επίκληση της «τουρκικής επιθετικότητας» (ΚΚΕ κ.ά.).
- Οικοδόμηση-Αναγέννηση μιας επαναστατικής Διεθνούς. Οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις δεν πρέπει να κάνουν μόνο διεθνείς επαφές και συναντήσεις, αλλά να χτίζουν παράλληλα με εθνικές οργανώσεις και μια διεθνή οργάνωση, όπως ήταν αρχικά η 3η Κομμουνιστική Διεθνής των Λένιν-Τρότσκι (πριν εκφυλιστεί από τον σταλινισμό) και αργότερα η 4η Διεθνής. Ένα Παγκόσμιο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που όχι μόνο θα βρίσκεται σε όλο τον κόσμο στην πρώτη γραμμή των αγώνων και των προσπαθειών συντονισμού τους – αλλά θα είναι και ένα διεθνές μαρξιστικό κέντρο για την ανάλυση των σημερινών πολύπλοκων συνθηκών. Αποτελεί ίσως τον πιο καθοριστικό παράγοντα, που λείπει σήμερα, ώστε να ξεκινήσει η πραγματική αντεπίθεσή μας, ένα επαναστατικό κύμα.
Αυτή η πολιτική, στη βάση των αρχών της 4ης Διεθνούς, είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στην αξεδιάλυτη αλληλεξάρτηση όλων των χωρών στον σύγχρονο κόσμο, η οποία κάνει άλλωστε ανέφικτη την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού «σε μία μόνο χώρα» (αντιδραστική θεωρία του σταλινισμού). Η νίκη του Σοσιαλισμού θα ολοκληρωθεί μόνο σε διεθνές επίπεδο. Γι’ αυτό η πολιτική αυτή είναι «ιερή» για τους επαναστάτες μαρξιστές, για την ΟΚΔΕ – και η μόνη διεθνιστική, πραγματικά κομμουνιστική.
