Γαλλία: Απεργιακό ρήγμα στο καθεστώς Μακρόν
Γαλλία: Απεργιακό ρήγμα στο καθεστώς Μακρόν
Από την Εργατική Πάλη Φλεβάρη
Η Γαλλία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο εν όψει των προεδρικών εκλογών την άνοιξη του 2022. Η διακυβέρνηση του νεοφιλελεύθερου Μακρόν χαρακτηρίστηκε από ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις –σε όλα τα επίπεδα– ως την μόνη λύση για να διαφυλάξει τα κέρδη των Γάλλων καπιταλιστών. Λόγω της χρόνιας υποχώρησης του γαλλικού ιμπεριαλισμού και της οικονομίας του και ειδικότερα λόγω της όξυνσης της κρίσης τα χρόνια της πανδημίας, το βιοτικό επίπεδο της γαλλικής εργατικής τάξης καταβαραθρώνεται. Ενδεικτικό της εργατικής αγανάκτησης ήταν το πολύ σημαντικό κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» που ανάγκασε τον Μακρόν να επιδοθεί σε επίδειξη αστυνομοκρατίας και δικαστικών αυθαιρεσιών για να το αντιμετωπίσει. Η καταστολή και τα ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα – απαγορεύσεις, αποτέλεσαν διαρκή πολιτική για τον Μακρόν. Η επιβολή της «δικτατορίας της Αγοράς» είναι η ουσία των αλλαγών που επιχειρούν οι «μεταρρυθμίσεις» του. Με το προκάλυμμα της πανδημίας, υποβαθμίζει διαρκώς υγεία, παιδεία, δημόσιες υπηρεσίες, και την εργατική νομοθεσία. Όμως στις αρχές του χρόνου, η πολιτική του υπουργείου Παιδείας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και έφερε έναν απεργιακό ξεσηκωμό που ράγισε την νεοφιλελεύθερη και αλαζονική «βιτρίνα» του καθεστώτος Μακρόν.
Η μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών
Η δημόσια εκπαίδευση στην Γαλλία, υποχρηματοδοτείται σταθερά. Ελλείψεις εκπαιδευτικών, αύξηση των μαθητών ανά τάξη, έλλειψη συνοδών ΑΜΕΑ μαθητών είναι μερικά από τα προβλήματα. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι κατά 24% μικρότεροι από των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ των συνοδών ΑΜΕΑ προσεγγίζουν το όριο της φτώχειας. Η πανδημία ανατίναξε το ήδη επιβαρυμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Η κυβέρνηση Μακρόν έκανε σημαία της τα «ανοιχτά σχολεία» για να λειτουργεί η οικονομία, χωρίς όμως να πάρει μέτρα για την ασφαλή λειτουργία τους. Το μόνο που επέβαλε ήταν «πρωτόκολλα λειτουργίας» (51 διαφορετικά από την αρχή της πανδημίας), που δημιούργησαν χάος στα σχολεία μετατρέποντάς τα σε παιδοφυλακτήρια, ενώ κατηγορούσε τους εκπαιδευτικούς για μη σωστή τήρηση των μέτρων. Αυτά, ενώ τα επιβεβαιωμένα κρούσματα στο σύνολο του σχολικού πληθυσμού τον Ιανουάριο ήταν στο 6%!
Στις 2 Ιανουαρίου ο υπουργός Παιδείας Μπλανκέ, από την Ίμπιζα όπου βρισκόταν για διακοπές(!), ανακοίνωσε μέσω των ΜΜΕ νέο πρωτόκολλο λειτουργίας των σχολείων, που περιλάμβανε τέσσερα τεστ την εβδομάδα με το ένα μοριακό για όσες τάξεις εμφάνιζαν ένα κρούσμα. Η διαδικασία στην λειτουργία των σχολείων έγινε ακόμα πιο χαώδης, ενώ τεράστιες ουρές δημιουργήθηκαν σε φαρμακεία και διαγνωστικά κέντρα και εμφανίστηκε έλλειψη τεστ στην αγορά. Η αγανάκτηση των εκπαιδευτικών πυροδοτήθηκε και η πίεση της βάσης ανάγκασε όλα τα σωματεία Εκπαιδευτικών να προκηρύξουν απεργία για τις 13/01 στην οποία συμμετείχαν όλοι οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση (φύλακες, καθαρίστριες, σχολικές νοσοκόμοι, ακόμα και επιθεωρητές/διευθυντές) και τα σωματεία εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ καλούσε στις κινητοποιήσεις και η μεγαλύτερη ομοσπονδία γονέων.
Βασικά αιτήματα της απεργίας: μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών, παροχή μέσων υγειονομικής προστασίας στα σχολεία, μείωση των μαθητών ανά τάξη, αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών, κ.ά. Η κυβέρνηση απάντησε πως δεν φταίει αυτή για τα προβλήματα αλλά ο «ιός» και «δεν μπορείς να κάνεις απεργία ενάντια σε έναν ιό!».
Η απάντηση των εκπαιδευτικών ήταν η μεγαλύτερη απεργία από το 2003 με συμμετοχή 75% στα Δημοτικά και 62% στα Γυμνάσια και Λύκεια και μεγάλες διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις. Η κυβέρνηση τρομαγμένη έσπευσε να διαπραγματευτεί με τα σωματεία και να δεσμευτεί για 3.300 προσλήψεις εκτάκτων για την κάλυψη των εκπαιδευτικών που νοσούν, 1.500 συνοδούς ΑΜΕΑ, παροχή 5 εκατομμυρίων μασκών FFP2, αναβολή αξιολόγησης μαθητών και διαρκή διαβούλευση με τα σωματεία για την διαμόρφωση των υγειονομικών πρωτοκόλλων. Οι δεσμεύσεις του υπουργείου Παιδείας ούτε έπεισαν, ούτε ικανοποίησαν τους εκπαιδευτικούς που αποφάσισαν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις, απαιτώντας ουσιαστικά μέτρα προστασίας και αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης.
Εργατικός συντονισμός
Η απεργία στις 13/01 ξεσήκωσε και τους καταπονημένους εργαζόμενους στην Υγεία που ζουν την υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων με κόστος χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, τους εργαζόμενους της κρατικής παραγωγής ηλεκτρισμού που απορυθμίζεται, τους ανέργους που βλέπουν τον Μακρόν να σχεδιάζει την μείωση του ταμείου ανεργίας, το σύνολο της εργατικής τάξης που πιέζεται από τις μεγάλες αυξήσεις σε όλα τα προϊόντα και κυρίως σε καύσιμα – ρεύμα.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η απεργία στην κρατική εταιρεία παραγωγής και διανομής ηλεκτρικού ρεύματος EDF (είναι 83% κρατική). Στις 13/01 ο Μακρόν ανακοίνωσε πως επιβάλλει στην EDF να αγοράζει ρεύμα στην χονδρική αγορά και να το πουλά φθηνότερα στους «ιδιώτες» παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος, ώστε να μειωθούν οι λογαριασμοί των καταναλωτών! Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας (μαζί και το διευθυντικό προσωπικό) απέργησαν και κατήγγειλαν τον Μακρόν πως φορτώνει την EDF με πάνω από 5 δισ. ζημιά τον χρόνο και υπονομεύει εσκεμμένα το μέλλον της με σκοπό να την ξεπουλήσει.
Ο συντονισμός αυτών των εργατικών κλάδων προχώρησε σε συγκεντρώσεις – διαδηλώσεις στις 20/01 (στο Παρίσι η συγκέντρωση απαγορεύτηκε από τον Νομάρχη, υπαναχώρησε όμως μπροστά στην αποφασιστικότητα συνδικάτων και αριστερών οργανώσεων) και σε διακλαδική απεργία στις 27 Ιανουαρίου. Η νέα απεργία είχε επιτυχία με δεκάδες χιλιάδες να διαδηλώνουν σε 170 πόλεις της Γαλλίας. Βασικό σύνθημα «ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια».
Ο Μακρόν κρατά «σκληρή γραμμή», όμως η πολιτική της διαίρεσης των λαϊκών στρωμάτων και της «υποχρεωτικής καραντίνας» στα δικαιώματα και τους αγώνες για να αντιμετωπιστεί ο «εθνικός κίνδυνος» της πανδημίας, ράγισε. Αν οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν ταυτιστούν με την προεκλογική ρητορεία των αστικών κομμάτων για να στρέψουν την οργή των εργαζομένων στις κάλπες και, πιεζόμενες από αγωνιστικά κομμάτια της εργατικής βάσης συνεχίσουν τον αγώνα, μπορεί να δούμε έναν θερμό γαλλικό χειμώνα. Παρόμοιες κινητοποιήσεις εργαζομένων έγιναν και στην Ιταλία στις 28/07 με απεργία υγειονομικών και στην Ισπανία με συγκεντρώσεις στις 30/01 ενάντια στην νέα «εργασιακή μεταρρύθμιση» (αντίστοιχη με νόμο Χατζηδάκη).
