Ιταλία: Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και επιβολή Ντράγκι

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗ ΝΤΡΑΓΚΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

–

Από την Εργατική Πάλη Μαρτίου

–

Ο υπερχρεωμένος ιταλικός καπιταλισμός δέχτηκε το 2020 βαρύ πλήγμα από την έκρηξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που πυροδοτήθηκε από την πανδημία Covid-19.

α) Σε υγειονομικό επίπεδο. Η Ιταλία για πολλούς μήνες ήταν το παγκόσμιο επίκεντρο της πανδημίας, με κατάρρευση του συστήματος Υγείας, χιλιάδες νεκρούς και σκληρή καραντίνα. Τώρα, στο 3ο κύμα, πάλι πιέζεται ασφυκτικά ενώ συνολικά ετοιμάζεται να ξεπεράσει τους 100.000 θανάτους από Covid-19 σε έναν χρόνο! Οι εμβολιασμοί καθυστερούν, όπως σε όλη την ΕΕ.

β) Η ιταλική οικονομία βουλιάζει σε βάλτο χρεών. Το τελευταίο πακέτο ενίσχυσης της οικονομίας ήταν τον Νοέμβριο με 10 δισ. Αυτά δεν αποτέλεσαν ούτε καν ασπιρίνη. Μέσα στο 2020 χάθηκαν 450.000 θέσεις εργασίας! Το δημόσιο χρέος έφτασε στο 165% του ΑΕΠ και αυξάνεται. Η ύφεση της οικονομίας το 2020 καταγράφεται στο -9% ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού ξεπέρασε το -11%.

Η μόνη σανίδα σωτηρίας που βλέπει το ιταλικό κεφάλαιο είναι τα 210 δισ. από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και τα ευρωπαϊκά κονδύλια τα επόμενα 6 χρόνια. Ο επιμερισμός αυτών των χρημάτων στις ανταγωνιστικές μερίδες του ιταλικού κεφαλαίου, και κυρίως ο έλεγχος της μοιρασιάς από την χρηματοπιστωτική ελίτ της ΕΕ, ήταν οι βάσεις για τη νέα πολιτική και κυβερνητική κρίση τον Δεκέμβριο-Ιανουάριο, που οδήγησε στην επιβολή μιας κυβέρνησης αστικής εθνικής ενότητας, με πρωθυπουργό τον πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι.

Όπως και το 2011, με την επιβολή του Μόντι ως πρωθυπουργό στην Ιταλία και του Παπαδήμου στην Ελλάδα, η ΕΕ ξεκαθαρίζει πως θα επιβάλλει με κάθε μέσο την αποπληρωμή των χρεών και την υποταγή όλων των αστικών τάξεων και των λαών στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στους κανόνες της γερμανικής και χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας.

Σχέδιο Βρυξελλών

Η κυβέρνηση Κόντε, εξαρχής ήταν μια κυβέρνηση κουρελού, αποτελούμενη από το Δημοκρατικό Κόμμα, τα «5 Αστέρια», το «Ζωντανή Ιταλία» του Ρέντσι και την «Ιταλική Αριστερά». Η πλήρης δυστοκία και αποτυχία αυτής της κυβέρνησης, ενίσχυσε εκλογικά τον ακροδεξιό Σαλβίνι της «Λέγκας του Βορρά» και τον κεντροδεξιό συνασπισμό που οργάνωσε με το «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι και τους νεοφασίστες «Αδελφούς της Ιταλίας». Αν γινόντουσαν εκλογές σήμερα, μάλλον αυτοί θα ήταν οι κερδισμένοι!

Τον Δεκέμβριο, ο Ρέντσι, άνθρωπος της Κομισιόν, απέσυρε την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση, επικαλούμενος την ανάγκη μιας  κυβέρνησης «πιο προσηλωμένης στην ΕΕ και ενάντια σε εθνικιστικές ιδέες» (δηλαδή εθνικού προστατευτισμού ή αποχώρησης από την ΕΕ). Οι προσπάθειες Κόντε να δημιουργήσει νέα συμμαχική κυβέρνηση απέτυχε. Στις 27 Ιανουαρίου, ο Κόντε παραιτείται και ως από «μηχανής θεός» εμφανίζεται νέος υποψήφιος: ο αρχιτραπεζίτης Μάριο Ντράγκι, με τις ευλογίες της ΕΕ! Στις 4 Φεβρουαρίου, παίρνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και στις 16 Φεβρουαρίου ορκίζεται η νέα κυβέρνηση υπό την πρωθυπουργία του. Έχει προηγηθεί στις 10 Φεβρουαρίου η ανακοίνωση του Συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων, που επικροτεί και στηρίζει την υποψηφιότητα Ντράγκι, δίνοντας το «σήμα» πως επήλθε μια συνεννόηση των κεφαλαιούχων ανταγωνιστών για την μοιρασιά της πίτας.

Κυβέρνηση «θεάτρου σκιών»

Ο Ντράγκι —έχοντας ως ατού την στήριξη της ΕΕ που εκβιάζει πως αν δεν μπει ο άνθρωπός της επικεφαλής και δεν τον στηρίξουν όλοι θα αναβάλει τις εκταμιεύσεις του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάπτυξης προς την Ιταλία— κατάφερε να αποσπάσει την συναίνεση και συμμετοχή στην κυβέρνηση όλων των Κομμάτων, δηλαδή: α) Το υποτίθεται αντισυστημικό και αντιΕΕ «5 Αστέρια» του Πέπε Γκρίλο, που στηρίζει τη νέα κυβέρνηση, με πρόφαση το εσωτερικό ηλεκτρονικό δημοψήφισμα των μελών που με 59% στήριξαν την είσοδο σε αυτή. Κράτησε τα υπουργεία που ήδη είχε. β) Η «Λέγκα του Βορρά» του Σαλβίνι. Ακροδεξιό, αντιΕΕ, με προφίλ ανισυστημικού, κόμμα με ανοιχτή συνεργασία με νεοφασίστες κάθε είδους. Μπήκε στη νέα συστημική-φιλοΕΕ κυβέρνηση, αναδεικνύοντας την εξάρτησή του από το μεγάλο κεφάλαιο και την κυβερνητική του «λιγούρα». Για την «κωλοτούμπα» ανταμείφθηκε με τα υπουργεία Οικονομικής Ανάπτυξης, Τουρισμού και ΑμεΑ, γ) Το Δημοκρατικό Κόμμα, δ) Το «Ζωντανή Ιταλία», ε) Το «Φόρτσα Ιτάλια», του Μπερλουσκόνι και στ) την «Ιταλική Αριστερά» (από αντιφρονούντες του Δημοκρατικού Κόμματος και των πέντε αστέρων), θλιβερά ξεφτίδια ευρωκομμουνιστικής κοπής.

Όλοι αυτοί, σχηματίζουν τη νέα αστική κυβέρνηση, μαζί με στελέχη-τεχνοκράτες μεγάλων ομίλων όπως της Vodafone, Ferrari, της Ιταλικής Κεντρικής Τράπεζας, που ανέλαβαν τα υπουργεία Οικονομίας, Ψηφιακής Μετάβασης και το νέο υπουργείο Οικολογικής Μετάβασης. Οι μόνοι κοινοβουλευτικοί που δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση είναι οι νεοφασίστες «Αδελφοί της Ιταλίας», που δήλωσαν όμως πως θα στηρίξουν νομοσχέδια κατά περίπτωση και 16 γερουσιαστές των «5 αστέρων» που δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Ντράγκι και το κόμμα τούς διέγραψε!

Άκρατος νεοφιλελεύθερος φιλοευρωπαϊσμός

Ο Μάριο Ντράγκι ήδη περιέγραψε τους στόχους της νέας κυβέρνησης.

— Προσδιορίζει τη νέα κυβέρνηση ως «Έκτακτης Εθνικής Ανάγκης», όπως αυτή που προέκυψε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οπότε, δικαιούται και να κυβερνήσει και με «έκτακτο» τρόπο, έχοντας το προκάλυμμα της σχεδόν απόλυτης κοινοβουλευτικής (υποτίθεται και λαϊκής) πλειοψηφίας.

— Ξεκαθαρίζει πως η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι μονόδρομος και απαιτείται στενότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με κοινούς ευρωπαϊκούς προϋπολογισμούς.

— Ως «φερετζέ» του άκρατου φιλοευρωπαϊσμού και για προφίλ σκληρής διαπραγμάτευσης, διατυπώνει την άποψη πως «χωρίς Ιταλία, δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση».

— Ορίζει ως σταθερούς άξονες της Ιταλίας την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ ενώ ορίζει ως άμεσες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής τα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, την Αφρική και ειδικά την Λιβύη!

— Στην οικονομική ατζέντα, προωθεί τις ψηφιακές και «πράσινες» τεχνολογίες. Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, παραγωγή υδρογόνου, σιδηρόδρομους υψηλών ταχυτήτων, 5G δίκτυα κ.α.

Ξεκαθαρίζει πως όσες επιχειρήσεις (βλέπε χιλιάδες εργαζόμενοι) δεν προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα των οικονομικών επιλογών, δεν θα βοηθηθούν/διασωθούν, προαναγγέλλοντας μεγάλες οικονομικές ανακατατάξεις και κοινωνικές συμφορές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Ελπίδα, οι αυτοοργανωμένοι αγώνες των ιταλών εργαζομένων και νεολαίων, όπως αυτοί των μαθητών στις αρχές Φλεβάρη, που με καταλήψεις και διαδηλώσεις σε 20 πόλεις διεκδίκησαν μέτρα προστασίας, λιγότερους μαθητές ανά τάξη, πυκνότερες συγκοινωνίες και κατάργηση της καταστολής.