Η άποψή μας: Μπορούμε να νικήσουμε
Από τη στήλη “Η άποψή μας” της Εργατικής Πάλης Ιουνίου
Μπορούμε να νικήσουμε
Στο κύριο άρθρο της, η Αυγή αποδίδει την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ «όχι στη στρατηγική του, γιατί αυτή ήταν σωστή, αλλά στην τακτική του και την επικοινωνιακή αξιοπιστία του». Λίγο ως πολύ, αυτό υποστηρίζουν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Με λίγα λόγια το μόνο που βλέπουν ως αιτία για την ήττα τους, είναι επικοινωνιακοί και τακτικοί λόγοι και τίποτα άλλο. Και όχι μόνο αυτό: το σημαντικότερο είναι ότι μένουν πιστοί σε ό,τι έκαναν, στην πολιτική που ακολούθησαν τα τεσσεράμισι περίπου χρόνια που βρίσκονται στην κυβέρνηση. Έχουν τόσο πολύ αφομοιωθεί από το σύστημα που δεν βλέπουν, δεν καταλαβαίνουν ότι η πολιτική και ο τρόπος διακυβέρνησής τους (τα βασικά σημεία των οποίων θα παρουσιάσουμε παρακάτω) είναι που εκτίναξαν τα εκλογικά ποσοστά του Μητσοτάκη – όχι η όποια αξιοπιστία του ίδιου και των όσων έλεγε. Γιατί όλοι γνωρίζουν, και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία, ότι η βάση του προγράμματος των Τσίπρα – Μητσοτάκη είναι τα μνημόνια. Οι διαφορές είναι δευτερεύουσες, το «μίγμα πολιτικής» όπως λένε οι ίδιοι και η δόλια προσπάθεια των ΜΜΕξαπάτησης να τους παρουσιάσουν ως διαφορετικούς.
Τα βασικά πεπραγμένα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
Η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και στις τρείς εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, δημοτικές, περιφερειακές) οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πολιτική του, στον τρόπο που άσκησε την εξουσία και μόνο δευτερευόντως στη Συμφωνία των Πρεσπών. Συγκεκριμένα:
1) Υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο, το χειρότερο από τα δύο προηγούμενα, και εφάρμοσε και τα τρία με θρησκευτική ευλάβεια, πράγμα για το οποίο δέχτηκε τα συγχαρητήρια από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
2) Μείωσε μισθούς, συντάξεις, διάλυσε τις εργασιακές σχέσεις, συνέχισε τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Καταλήστεψε τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες με την επιβολή τεράστιας φορολογίας, με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς. Επιπλέον περιόρισε και δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και το συνδικαλισμό. Αντίθετα, εξυπηρέτησε τι κεφάλαιο, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και την παρασιτική ελίτ με όλα τα μέσα: φοροαπαλλαγές, χαριστικές πράξεις, δάνεια, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κ.λπ.
3) Ιδιωτικοποίησε και επέβαλε λογικές ιδιωτικοοικονομικών, αξιολογικών κριτηρίων, ξεπερνώντας και τους ακραίους νεοφιλελεύθερους, στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια. Έθεσε όλη τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στη διάθεση των ιμπεριαλιστών, των «πιστωτών», των τραπεζιτών/κερδοσκόπων. Αύξησε το χρέος και παγίωσε το καθεστώς αποικίας χρέους.
4) Συνέχισε τα πραξικοπήματα στη Βουλή και με κάθε τρόπο –ακόμη και με την ενίσχυση του κράτους Έκτακτης Ανάγκης– συνέχισε τη διακωμώδηση της λαϊκής κυριαρχίας. Άσκησε την εξουσία με τα πιο άθλια και βρώμικα μέσα της αστικής πολιτικής (ψέμα, εξαπάτηση, αλαζονεία κ.ά.). Νομιμοποίησε τα μνημόνια και τις μνημονιακές πολιτικές, τα φιλοδωρήματα και τα βοηθήματα στη θέση μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων και κοινωνικής αλληλεγγύης, ανοίγοντας νέους δρόμους στους νεοφιλελεύθερους αγριάνθρωπους της αγοράς. Αποκορύφωμα της αθλιότητας του Τσίπρα και της παρέας του, η προδοσία του υπερήφανου ΟΧΙ του ελληνικού λαού (62%) που το μετέτρεψε σε ΝΑΙ και σε όχημα για να αλλάξει στρατόπεδο και να σκαρφαλώσει στην εξουσία.
5) Πρόσδεσε την χώρα, συναγωνιζόμενη τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις στην κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, όχι μόνο στην ιμπεριαλιστική ΕΕ αλλά και στο ΝΑΤΟ και στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς τους ιδιαίτερα των ΗΠΑ, στη Μ. Ανατολή, στην ΝΑ Μεσόγειο και στα Βαλκάνια. Ακόμη συμμάχησε με τις κατεξοχήν αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής, με το σιωνιστικό Ισραήλ και την αιματοβαμμένη δικτατορία της Αιγύπτου.
6) Το γεγονός ότι όλα αυτά τα εφάρμοσαν στο όνομα της «Αριστεράς», προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί μια τεράστια ιδεολογική και πολιτική ζημιά στο εργατικό κίνημα και στις σοσιαλιστικές ιδέες, προσφέροντας αμέριστη βοήθεια στους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές.
Και τώρα…
Η καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν επόμενο να απογοητεύσει τις εργατικές και λαϊκές μάζες και να στρέψει ένα μέρος τους προς τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Αυτό δε σημάνει ότι ΝΔ κέρδισε τις μάζες προγραμματικά και πολιτικά. Η νίκη της είναι κυρίως αποτέλεσμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια της πτώσης των αγώνων και της τεράστιας σύγχυσης που δημιουργήθηκε στο εργατικό κίνημα. Επομένως η πιθανή νίκη της ΝΔ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, δε σημαίνει επικράτηση του όποιου προγράμματός της, ούτε πολύ περισσότερο το κλείσιμο της πολιτικής κρίσης και της αστικής πολιτικής, ακόμη και της κρίσης του αστικού καθεστώτος. Αυτά κυρίως οφείλονται στην δομική κρίση-χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, που όπως όλα δείχνουν έχει μπει σε μια νέα φάση επιδείνωσης. Άλλωστε η ΝΔ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται μακριά από το να μπορεί να ψελλίσει έστω και ένα υποτυπώδες πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση – τέτοιο εξάλλου δεν διαθέτουν ούτε οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι αποσπασματικές φλυαρίες για «μείωση των φόρων» που επαναλαμβάνουν νυχθημερόν ο Μητσοτάκης και η μοσχαναθρεμμένη στο ΔΝΤ κα. Ξαφά, όχι μόνο δεν συνιστούν οικονομική πολιτική, αλλά επιπλέον σημαίνουν τη μείωση των δαπανών για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια. Αυτό είναι που κρύβουν επιμελώς όλοι οι νεοφιλελεύθεροι αγριάνθρωποι, για να ενισχύσουν όχι τις επενδύσεις, αλλά τις πιο παρασιτικές μορφές του κεφαλαίου.
Η άθλια πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μετακίνησε όλη την πολιτική σκηνή προς τα δεξιά –κάτι που ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο– και όλα δείχνουν ότι ο Τσίπρας και η παρέα του ετοιμάζονται να πάνε δεξιότερα, φορώντας τον μανδύα του υπερασπιστή της «δημοκρατικής παράταξης», της «αντιδεξιάς πολιτικής» και υποδυόμενοι τους ιππότες του «αναχώματος» ενάντια στην δεξιά, ακροδεξιά κ.λπ.!
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι αυτόματα θα ενισχυθούν οι εργατικοί αγώνες, το εργατικό κίνημα και ότι θα δημιουργηθεί μια ανατρεπτική συνείδηση στους εργαζόμενους. Μόνο η ανάπτυξη των αγώνων είναι η βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη μιας ταξικής και επαναστατικής συνείδησης των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Χρειάζεται και μια επαναστατική πολιτική και ένα πρόγραμμα και σχέδιο διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού, από το πολιτικό τσίρκο που μας έχει οδηγήσει στην καταστροφή και στην χρεοκοπία.
Η ΟΚΔΕ στις ευρωεκλογές παρουσίασε ένα τέτοιο πρόγραμμα. Στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου θα το ξαναπαρουσιάσει, εμπλουτίζοντάς το ακόμη περισσότερο, προτάσσοντας την ανάγκη της δημιουργίας μιας επαναστατικής δύναμης και μιας Κυβέρνησης των Εργαζομένων, που είναι το κλειδί για να λυθούν πολλά προβλήματα του εργατικού κινήματος.
