Για τη διάλυση του 37ου Συνεδρίου και τις εξελίξεις στη ΓΣΕΕ. Το συνδικαλιστικό κίνημα βουλιάζει στην κρίση, την αποσύνθεση και την παρακμή

Για τη διάλυση του 37ου Συνεδρίου και τις εξελίξεις στη ΓΣΕΕ

Το συνδικαλιστικό κίνημα βουλιάζει στην κρίση, την αποσύνθεση και την παρακμή

Από την Εργατική Πάλη Απριλίου

Εν μέσω καταγγελιών για εκτεταμένη νοθεία στην εκλογή δεκάδων αντιπροσώπων, για εργοδοτική παρέμβαση στις εκλογικές διαδικασίες των συνδικάτων, για ανάδειξη διευθυντικών στελεχών από τις εκλογές δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, επικλήσεων για παρέμβαση των ΜΑΤ/αστυνομίας και των δικαστικών αρχών, το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ ματαιώθηκε δύο φορές.

 

Συνέδριο «βίας και νοθείας»…

Πριν απ’ αυτή την κατάληξη, την πρώτη φορά που επιχειρήθηκε να διεξαχθεί το Συνέδριο, στις 14 Μάρτη στην Καλαμάτα, είχε προηγηθεί το «προβλεπόμενο» σκληρό παζάρι μηχανισμών όλων των γραφειοκρατών, για το μοίρασμα των «καρεκλών». Το ΠΑΜΕ, επικαλούμενο 53 νόθους αντιπροσώπους, διευθυντές και εργοδότες (φαινόμενα που δήθεν ανακάλυψε λες και συμβαίνουν για πρώτη φορά ή δεν ανήκουν και στη δική του πρακτική) έβαλε μπροστά ένα οργανωμένο σχέδιο για βίαιη διάλυση του Συνεδρίου – διαβλέποντας την πιθανότατη συρρίκνωση των δυνάμεών του – δίνοντας και μια καλή δικαιολογία στους γραφειοκράτες ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΕΑΚ να ζητήσουν από την αστυνομία και τα ΜΑΤ περιφρούρηση των διαδικασιών. Τελικά, στο συνέδριο ήταν παρόντες αστυνομία και εισαγγελέας. Στις 4/4, που επιχειρήθηκε ξανά να πραγματοποιηθεί το Συνέδριο, σε πολυτελές ξενοδοχείο της Ρόδου, η κατάληξη ήταν η ίδια. Είναι περιττό και αηδιαστικό να ασχοληθούμε περισσότερο με τις αθλιότητες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που μόνο απαξία προκαλούν στους σκοπούς, τις αρχές και τα οράματα του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος. Καθώς φαίνεται, η κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας, η ίδρυση της οποίας στοίχισε αμέτρητες θυσίες στην εργατική τάξη, οδηγείται σε διορισμό διοίκησης από το Πρωτοδικείο, δηλαδή το αστικό κράτος.

 

Εργοδοτικός συνδικαλισμός και σταλινικοί γραφειοκράτες διασπούν το συνδικαλιστικό κίνημα

Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΕΑΚ και η σταλινική γραφειοκρατία του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ είναι εξίσου υπεύθυνοι για αυτή την αθλιότητα, για τη διάλυση των οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος (ΣΚ), τον εκφυλισμό και τη βία στα Συνδικάτα, για το ότι φέρνουν όλο και πιο κοντά στο εσωτερικό τους το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής.

Η αστικοποιημένη γραφειοκρατία είχε πάντα την ίδια σχεδόν πολιτική, προσπαθώντας να κρατά υποταγμένα τα Συνδικάτα στο κράτος. Έχει την κύρια ευθύνη για την απαξίωση της ΓΣΕΕ και των Συνδικάτων, τη μετατροπή τους, από όργανα αυτοοργάνωσης των εργαζομένων, σε όργανα έκφρασης της πολιτικής των εργοδοτών, του κεφαλαίου, της ΕΕ και των μνημονίων. Το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του 2015 και η «Κοινωνική Συμμαχία» με εργοδοτικές ενώσεις, είναι οι τελευταίες – μέχρι σήμερα – πράξεις μιας πολιτικής «ταξικής συνεργασίας» και «ταξικής ειρήνης», που συμπληρώνουν μια μακρά πορεία προδοτικών ενεργειών και εκφυλισμού.

Οι σταλινικοί γραφειοκράτες, πατώντας στον πολιτικό και οργανωτικό εκφυλισμό που προκάλεσαν οι ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΕΑΚ στη ΓΣΕΕ και τα Συνδικάτα, προσπαθούν να αυτοπροβληθούν ως οι ταξικές δυνάμεις/υπερασπιστές των εργαζομένων, που θα επιφέρουν την κάθαρση στο ΣΚ. Την ίδια στιγμή, προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο αστικό κράτος και τους εργοδότες, με τα σωματεία σφραγίδες/φαντάσματα του ΠΑΜΕ, τις χωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, τις κομματικές παρελάσεις χωρίς σχέδιο και προοπτική, την ηττοπάθεια  που σπέρνουν κ.ά. Καταγγέλλουν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους: εγγραφές διευθυντών, άνεργων, φοιτητών, αγροτών στα σωματεία φαντάσματα που ελέγχουν, προσφυγή στα αστικά δικαστήρια, βία κ.ά.

Τεράστιες ευθύνες έχει και η άθλια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή πρόδωσε την εργατική τάξη, ψηφίζοντας Μνημόνια, ενισχύοντας το μνημονιακό καθεστώς και το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης. Αλλά και επειδή σιγοντάρει αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα, για να ενισχύσει και να επιταχύνει την παράλυση της ΓΣΕΕ και των συνδικαλιστικών οργάνων. Η αντιπαράθεση μεταξύ των γραφειοκρατών δυστυχώς μαίνεται στις πλάτες των εργαζομένων, σε μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη. H εργατική τάξη δεν θα συγχωρήσει ποτέ το έγκλημα που διαπράττουν ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, χέρι-χέρι με τους σταλινικούς γραφειοκράτες.

Καθόλου όμως δεν βοηθούν και δυνάμεις του εργατικού κινήματος. Το αντίθετο, συμπαρατάσσονται με τη μία ή την άλλη πλευρά και γίνονται μέρος του προβλήματος, ενισχύοντας τη διάσπαση, τη διάλυση και τον εκφυλισμό, σκορπίζοντας κάθε δυνατότητα συγκέντρωσης και ενίσχυσης των εργατικών αντιστάσεων που εκφράζονται εδώ ή εκεί. Έτσι π.χ. το ΝΑΡ τοποθετείται όλο και πιο ανοιχτά ενάντια στην αναγκαιότητα της πάλης στα όργανα του ΣΚ, προτάσσοντας ένα «άλλο κέντρο αγώνα, απέναντι σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Ομοσπονδίες», και ουσιαστικά δεν βλέπει κανένα πρόβλημα από μια διάλυση της ΓΣΕΕ. Δεν κατανοεί ότι είναι εντελώς διαφορετικό να ξεπερνιέται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία από τους εργαζόμενους, από το να διαλύεται το ΣΚ αφήνοντας μόνο συντρίμμια και κενό. Την ίδια στιγμή μάλιστα, επιμένει να αθροίζει το ΠΑΜΕ στις «ταξικές δυνάμεις». Από την άλλη, δυνάμεις όπως π.χ. το ΣΕΚ, έχουν μια τακτική ακολουθητισμού απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μη βλέποντας ουσιαστικά κανένα θέμα ρήξεων μαζί της. Γι’ αυτό άλλωστε, σχεδόν σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και όχι μόνο, συντάσσεται μαζί της.

 

Αγώνας για την ενότητα – Ενότητα στους αγώνες

Αυτή η αποτρόπαια κατάσταση δεν πρόκειται να σταματήσει, αν οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στα συμφέροντα των εργαζομένων δεν παλέψουν για την ενότητα μέσα στο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα, στη βάση της ταξικής ανεξαρτησίας του, για την ενότητα μέσα στους αγώνες και τον αγώνα για την ενότητα. Υπερασπίζοντας έμπρακτα την ανεξαρτησία των συνδικάτων, τον σεβασμό των αποφάσεών τους, την εργατική δημοκρατία και τον ανακλητό χαρακτήρα των εκλεγμένων στα όργανα αντιπροσώπων.

Οργανώνουμε σε μορφές αυτοοργάνωσης (συνδικάτα, επιτροπές αγώνα κ.ά.) την εργατική τάξη και τα πληβειακά στρώματα, όπου υπάρχει ανάγκη, ακόμη και σε ρήξη με τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Υπερασπίζουμε αδιάκοπα τα συμφέροντά της, ιδιαίτερα των πιο αδύναμων κομματιών, την ιστορία του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος, ως μέρος της συνολικής συνείδησής της, απέναντι σε όσους τη δυσφημούν ή τη μηδενίζουν. Αυτές είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για πραγματική ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού κινήματος, που θα αποκαταστήσει τα Συνδικάτα ως δομές αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης και θα επαναφέρει τη βαρύτητα και τη σημασία τους στα μάτια των εργαζομένων. Είναι η μόνη λύση που μπορεί να ξηλώσει όλους τους γραφειοκράτες, να περιφρουρήσει πραγματικά τα Σωματεία.