Η άποψη μας: Ο ορνιθώνας της αστικής τάξης

Ο ορνιθώνας της αστικής τάξης

Από την στήλη “Η άποψη μας” της Εργατικής Πάλης Φεβρουαρίου

Η έκφραση του τίτλου ανήκει στην κόκκινη Ρόζα Λούξεμπουργκ (φέτος είναι η επέτειος των 100 χρόνων από τη δολοφονία της). Αποτυπώνει απόλυτα την εικόνα της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ιδιαίτερα του κοινοβουλίου. Όχι, δεν υπάρχει καμιά υπερβολή, αλλά μάλλον υπολείπεται της πραγματικής εικόνας. Λίγα από αυτά που συμβαίνουν αρκούν για να δείξουν αυτόν τον ορνιθώνα:

– Είναι τόσο μεγάλες και τόσο συχνές οι μετατοπίσεις και οι αλλαγές θέσεων όλων των κομμάτων που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή, που είναι σχεδόν δύσκολο να παρακολουθηθούν. Και ακόμη, όλες αυτές οι αλλαγές θέσεων, συχνά αντικρουόμενες, αποφασίζονται από τον εκάστοτε αρχηγό ή τους ιμπεριαλιστές, χωρίς προηγούμενη απόφαση οποιουδήποτε κομματικού οργάνου. Αρκεί να αναφερθούν οι αντιμνημονιακοί που μεταλλάχθηκαν μέσα σε μια νύχτα σε μνημονιακούς, το ΟΧΙ του 62% του ελληνικού λαού που έγινε ΝΑΙ, η οβιδιακή μεταμόρφωση σε μακεδονομάχους κ.λπ.

– Καταγγέλλονται ωμοί εκβιασμοί κομμάτων σε βουλευτές και βουλευτών σε αρχηγούς κομμάτων. Αναφέρονται αθέμιτες μέθοδοι (διασπορά ψευδών ειδήσεων, σκόπιμη διαστρέβλωση θέσεων) για να πληγεί ο αντίπαλος, είτε είναι μέσα στο ίδιο κόμμα είτε σε άλλο.

– Το φαινόμενο της «κωλοτούμπας», όχι μόνο από βουλευτές αλλά και από ολόκληρα κόμματα και «κομματίδια» έχει πιάσει επιδόσεις που θα τις ζήλευαν ακόμη και οι καλύτεροι ζογκλέρ.

– Αιωρούνται απειλές για αποκαλύψεις με στόχο την εξασφάλιση πλεονεκτημάτων, ανταλλαγμάτων, ακόμη και υπουργικών θέσεων.

– ΜΜΕξαπάτησης φτύνουν εκείνους που αποθέωναν και αποθεώνουν εκείνους που έφτυναν. Εγωπαθείς τύποι κατακεραυνώνουν τους πάντες μέσα από τουίτ, ψηφίζουν μνημόνια και νόμους (χωρίς να τα έχουν διαβάσει), καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους στην φτώχεια, στην ανεργία, στην πείνα. Ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία. Καταργούν την λαϊκή και εθνική κυριαρχία.

– Κόμματα χωρίς αρχές, χωρίς ιδεολογία και πρόγραμμα, «πολιτικά» μέτωπα με νεφελώδες ιδεολογικό στίγμα κυνηγούν με όλα τα μέσα την εξουσία και εξαπατούν συστηματικά τον ελληνικό λαό. Τελευταίο δείγμα η «απόφαση» των έξι βουλευτών να ψηφίζουν στην Βουλή ό,τι φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και ας μην γνωρίζουν το περιεχόμενο!

Συμπτώματα της κρίσης

Όλα αυτά και πολλά άλλα, που είναι αποκρουστικά για τον ελληνικό λαό, είναι τα αποτελέσματα του παροξυσμού της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και της παρακμής της αστικής τάξης. Το αστικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται ξανά, μετά τους μεγάλους κλυδωνισμούς που πέρασε από τον παρατεταμένο κοινωνικό πόλεμο της διετίας 2010-12 (απεργίες, διαδηλώσεις, κίνημα «πλατειών»), σε αποσάθρωση. Τα νόθα κόμματα και το πολιτικό σκηνικό που δημιουργήθηκαν από αυτή τη δίνη των μεγάλων αγώνων και της κοινωνικής έκρηξης, που επιβίωσαν χάρη στην κάμψη των εργατικών αγώνων και γενικότερα του εργατικού κινήματος και κυρίως στην μνημονιακή/αστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα ξαναμπαίνουν σε νέα φάση διάλυσης. Άλλωστε, ήταν προφανές ότι τα «κόμματα» των ΑΝΕΛ, Λεβέντηδων, Θεοδωράκηδων ή το ΚΙΝΑΛ της Φώφης, έτοιμα για κάθε κωλοτούμπα, δεν θα μπορούσαν να αναμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό ή πολύ περισσότερο να λύσουν την πολιτική κρίση, πόσο μάλλον την οικονομική. Οι εθνικιστικές κραυγές, οι μετατόπιση όλο και δεξιότερα, όλο και σε πιο φιλοιμπεριαλιστικές θέσεις όλων των αστικών-μνημονιακών κομμάτων και κυρίως της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν τα τεράστια αδιέξοδά τους. Η συμφωνία των Πρεσπών έδειξε αυτή τη μετατόπιση και έφερε στην επιφάνεια την πλήρη πολιτική διάλυση, αλλά δεν τη δημιούργησε.

Το αστικό πολιτικό σύστημα εισέρχεται σε νέα φάση πολιτικών κρίσεων και σπασμών, πολύ μεγαλύτερη από αυτή της προηγούμενης περιόδου. Αυτά που βλέπουμε τώρα δεν είναι παρά τα πρώτα σημάδια του επερχόμενου Αρμαγεδδώνα. Η αιτία για την πολιτική κρίση που έρχεται δεν είναι ο Λεβέντης και οι άλλοι αμοραλιστές, που μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα και από άποψη σε άποψη, ούτε ακόμη τα διάφορα ψευδεπίγραφα successstory του Σαμαρά ή του άθλιου Τσίπρα. Είναι η τεράστια επερχόμενη καπιταλιστική κρίση. Ο ελληνικός καπιταλισμός εισέρχεται σε νέα φάση κρίσης, ταυτόχρονα με την κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, το μέγεθός της οποίας δεν μπορεί ακόμη να προσδιοριστεί, αλλά που όλα δείχνουν ότι μπορεί να είναι μεγαλύτερη από το 2007-2008. Αυτό το παραδέχονται όλοι οι διεθνείς οργανισμοί: ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα και όλοι οι οικονομικοί αναλυτές. Μπορεί ο Τσίπρας και η παρέα του να μιλάνε για ανάπτυξη, σε ακόμη μια προσπάθεια να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους ή ίσως και τους εαυτούς τους, αλλά ήδη η κρίση κτυπάει κόκκινο. Αυτό φαίνεται από την πλήρη χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος, παρά τον πακτωλό χρημάτων που δέχτηκε μέσω της ανακεφαλαιοποίησής του από τις μνημονιακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Το σύστημα πνέει τα λοίσθια

Το σύστημα πνέει τα λοίσθια, χτυπημένο από την κρίση (οικονομική, πολιτική, κοινωνική). Η σωτηρία του μπορεί να γίνει μόνο πάνω στα κόκκαλα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Ωστόσο, μπορεί και επιβιώνει σκορπώντας την φτώχεια, την εξαθλίωση, τον αμοραλισμό, τη διαφθορά και πλέον, όλο και πιο πολύ, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. Όλα αυτά το εργατικό κίνημα πρέπει να τα πολεμήσει. Είναι βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση και τη σωτηρία όλης της κοινωνίας: «η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: είτε μετάβαση στο σοσιαλισμό, είτε πισωγύρισμα στη βαρβαρότητα».

Η ΟΚΔΕ έχει επίγνωση αυτών των κινδύνων που απειλούν τους εργαζόμενους. Με τα κείμενά της και κυρίως μέσα από τους αγώνες της δείχνει τον δρόμο για να απαλλαγούμε από αυτό το εκμεταλλευτικό και βάρβαρο σύστημα πριν μας καταβροχθίσει όλους. Δεν έχουμε κυριευτεί από καμιά ηττοπάθεια, αντίθετα πιστεύουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε θανάσιμη κρίση που σίγουρα είναι μεγαλύτερη από αυτή που περνάει σήμερα το εργατικό κίνημα. Παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για την υπόθεση της εργατικής τάξης και τον σοσιαλισμό, που δεν θα έχει καμιά σχέση με τις σταλινικές δικτατορίες. Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται πριν και πάνω απ’ όλα να χτίσουμε μια νέα επαναστατική πολιτική δύναμη/επαναστατικό κόμμα, ικανή να συγκρουστεί πρακτικά, πολιτικά και ιδεολογικά με την αστική τάξη και το αστικό κράτος.