Διακήρυξη της Αντεπίθεσης των Εκπαιδευτικών για τις εκλογές των ΕΛΜΕ
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ:
Τα Μνημόνια και την Πλήρη Ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Εκπαίδευσης
–
Ενώ πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας όξυνσης της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, ο εμπορικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανοίγει τον δρόμο και για τη στρατιωτική σύγκρουση. Το εφιαλτικό σκηνικό συμπληρώνεται από την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Τα φαντάσματα του φασισμού και του πολέμου επανέρχονται μέσα από το σάπισμα του καπιταλισμού και απειλούν την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.
Η κυβέρνηση μιλά με θράσος για «έξοδο από τα μνημόνια», ενώ διατηρούνται τα εξωφρενικά πλεονάσματα μέχρι το 2060, αυξάνονται διαρκώς κάθε είδους δημόσια και ιδιωτικά χρέη και εντείνονται οι πλειστηριασμοί και το γενικό ξεπούλημα της χώρας. Η εποπτεία από τους τοκογλύφους δανειστές θα είναι ασφυκτική, με αυτόματη επιβολή «μεταρρυθμίσεων» και με ρήτρα «μη αναστρεψιμότητας», ώστε να μην καταργηθεί κανένα μνημονιακό μέτρο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση κλιμακώνεται
Οι μηδενικοί μόνιμοι διορισμοί συνεχίζονται, μαζί και η διαρκής προσπάθεια να καλυφθούν τα κενά με κόψιμο τμημάτων, διδακτικών ωρών και εργασιακών δικαιωμάτων. Εκατοντάδες τμήματα ΓΕΛ και ΕΠΑΛ έκλεισαν, καταδικάζοντας τους συναδέλφους σε εργασιακή περιπλάνηση και τους μαθητές σε μετακίνηση ή σε εγκατάλειψη της ειδικότητας ή του σχολείου που επιθυμούσαν. Παράλληλα, η εφαρμογή της μαθητείας μετατρέπει το σχολείο σε γραφείο ενοικιάσεως εργαζομένων, εμπεδώνει τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, χαρίζει φθηνό εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις και επιτρέπει στο δημόσιο να καλύπτει κενά χωρίς μόνιμους διορισμούς.
«Νέο» Λύκειο
Οι σχετικές κυβερνητικές εξαγγελίες προωθούν τη βίαιη προσαρμογή του εκπαιδευτικού μηχανισμού στην εφιαλτική πραγματικότητα της καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας και της κοινωνικής καταστροφής που έχουν επιφέρει τα μνημόνια. Στην Γ’ Λυκείου θα διδάσκονται σχεδόν αποκλειστικά 4 μαθήματα, δηλαδή τα εξεταζόμενα στις πανελλαδικές, από 6 ώρες το καθένα. Η ύλη που καλείται να καλύψει ένας υποψήφιος για την τριτοβάθμια διογκώνεται, η παραπαιδεία εκτοξεύεται και η πρόσβαση στις σπουδές δυσκολεύει για τα παιδιά φτωχών και μεσαίων στρωμάτων. Επιπλέον, η λήψη του απολυτηρίου θα περνάει από εξετάσεις πανελλαδικού τύπου, με αυξημένο επίπεδο δυσκολίας. Ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών θα κατευθυνθεί προς σχολές φτηνής κατάρτισης και μαθητείας ή θα οδηγηθεί στην εγκατάλειψη του σχολείου. Η συρρίκνωση του Λυκείου, σε συνδυασμό με τη μείωση των συνολικών ωρών διδασκαλίας θα πετάξει έξω σχεδόν το σύνολο των αναπληρωτών που εργάζονται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θα οδηγήσει σε εκρηκτικές υπεραριθμίες και θα ανοίξει τον δρόμο για απολύσεις μονίμων.
Αξιολόγηση
Η αξιολόγηση των σχολείων επανέρχεται, με το όνομα «συλλογικός προγραμματισμός και ανατροφοδοτική αποτίμηση». Δεν θα είναι μια εσωτερική διαδικασία, βασισμένη στις συνθήκες και ανάγκες κάθε σχολείου, καθώς θα συμμετέχουν οι γονείς (βασική κατεύθυνση του ΟΟΣΑ) και εκπρόσωπος του Δήμου (απαίτηση του ΣΕΒ), ενώ θα επιβληθούν κεντρικά προκαθορισμένοι στόχοι (δείκτες, φόρμες) για το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Την υλοποίησή τους, μέσα από διαδικασίες εξωτερικής αξιολόγησης, αναλαμβάνουν το ΙΕΠ, η ΑΔΙΠΠΔΕ, τα ΠΕΚΕΣ και οι Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου.
Το «νέο» σχολείο, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις ΕΕ και ΟΟΣΑ αλλά και τις εξαγγελίες Γαβρόγλου, θα είναι «αποκεντρωμένο» και «αυτόνομο» οικονομικά και παιδαγωγικά, δηλαδή απόλυτα εξαρτημένο από τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της περιοχής του. Το σχολείο θα λειτουργεί σαν επιχείρηση, υποχρεωμένο να βρίσκει «πόρους» για την επιβίωσή του, δηλαδή χορηγούς και δίδακτρα, και να προσελκύει τους μαθητές-πελάτες (εκπαιδευτικό κουπόνι). Η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που θα έρθει πολύ σύντομα, θα αφορά το κατά πόσο εφαρμόζουμε τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης του δημόσιου σχολείου.
Η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με τις πολιτικές των παρατάξεων που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό μας κίνημα
Οι παρατάξεις του παλιού και νέου κυβερνητικού και μνημονιακού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ/ΝΔ, ΠΕΚ/ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΕΚ/ΣΥΡΙΖΑ,), σε αγαστή συνεργασία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και με στόχο τον αφοπλισμό των εργαζομένων έτσι ώστε να περάσουν τα μνημονιακά μέτρα, καλλιεργούν κλίμα ηττοπάθειας, απαξιώνουν τις απεργίες σε απλές διαμαρτυρίες, ενώ τις προκηρύσσουν όλο και πιο δύσκολα. Οι ίδιες δυνάμεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ από τη μια καλλιεργούν την ενότητα μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών (βάζοντας τους θήτες και τα θύματα στην ίδια μοίρα) με την «Κοινωνική Συμμαχία», ενώ από την άλλη φροντίζουν με ζήλο για τον κατακερματισμό και τη διάσπαση του συνδικαλιστικού/εργατικού κινήματος, ψηφίζοντας ξεχωριστές απεργίες σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Είναι αυτές οι ίδιες δυνάμεις που στην ΟΛΜΕ αρνούνται να προκηρύξουν απεργία – αποχή από τις διαδικασίες αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης του ν. 4547/18.
Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) διαιρεί τους εργαζόμενους με την πολιτική των χωριστών κινητοποιήσεων, σκορπάει την ηττοπάθεια μπροστά σε κάθε αγώνα (διαθεσιμότητα 2013, δημοψήφισμα 2015), ενώ περιορίζεται σε ακτιβισμούς και επερωτήσεις στη Βουλή. Θεωρεί όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ μη ταξικές και εχθρικές προς το κίνημα και επομένως δικαιολογεί και τις τακτικές φυσικής βίας που χρησιμοποιεί. Ενώ ο τυχοδιωκτισμός του το έχει οδηγήσει στην εξαγγελία δικής του κομματικής «απεργίας» για τις 8/11, που μετά άλλαξε για να συμπέσει με την απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/11 και τελικά την μετακίνησε στις 28/11 μαζί με τη ΓΣΕΕ!.
Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), με τον ακολουθητισμό τους προς το ΠΑΜΕ και την υποτίμηση της αυτοοργάνωσης των εργαζομένων, όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην αναγκαία ανασύνθεση και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά εντείνουν τον κατακερματισμό του και γίνονται κομμάτι του προβλήματος. Μετά την ιδιαίτερα προβληματική στάση μεγάλου μέρους τους να καλούν ουσιαστικά σε απεργοσπασία στην απεργία στις 30 Μάη, κατέβασαν πρόταση τεσσάρων απεργιών μέσα στο Νοεμβρη, που φανερώνει ότι αδιαφορούν για τις διαθέσεις των εργαζομένων. Έσπευσαν να στηρίξουν με θέρμη την «απεργία» του ΠΑΜΕ στις 8/11, λίγο πριν εκείνο τους αφήσει «σύξυλους» μετακινώντας την για τις 14/11. Ονομάζουν απεργίες τις κομματικές παρελάσεις που προκηρύσσει το ΠΑΜΕ, οργανωμένες μάλιστα «από τα κάτω» με την απουσία όμως των ίδιων των εργαζομένων.
Η Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών καλεί να αντιστρέψουμε άμεσα την κατρακύλα, την πολυδιάσπαση και τη διάλυση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα πριν είναι πολύ αργά! Να κάνουμε πέρα τις γραφειοκρατικές ηγεσίες κάθε απόχρωσης που κατάντησαν τα συνδικάτα μας ανίσχυρα και αναποτελεσματικά, αντί να είναι όργανα οργάνωσης, αντίστασης, και επιβολής των συμφερόντων μας. Να επιβάλουμε με τη μαζική συμμετοχή μας στις Γενικές Συνελεύσεις τη συζήτηση πάνω στα προβλήματά μας, την οργάνωση των αγώνων μας με Επιτροπές Αγώνα και την ενότητα μέσα στους αγώνες.
–
Παλεύουμε για:
- Κατάργηση όλων των μνημονίων.
- Ενιαίο Δημόσιο Δωρεάν 14χρονο Σχολείο για όλους.
- Όχι στο «Νέο» Λύκειο των ταξικών φραγμών.
- 15% του προϋπολογισμού για την Παιδεία.
- Μαζικούς διορισμούς εκπ/κών. Άμεση Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.
- Όχι στο προσοντολόγιο. Όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο.
- Κατάργηση όλων των νόμων και υπουργικών αποφάσεων που κόβουν μαθήματα, καταργούν τμήματα και εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλουν μετακινήσεις.
- Επαναφορά Μισθών –Συντάξεων – 13ου και 14ου Μισθού στα προ μνημονίων επίπεδα
- Καμία «αξιολόγηση», καμία σύνδεση μισθού-αξιολόγησης.
- Κανένα κλείσιμο τμήματος, καμία συγχώνευση – κατάργηση σχολείου. 20 μαθητές στο τμήμα, 15 στις ομάδες προσανατολισμού, 10 στα εργαστήρια.
- Διαγραφή του χρέους – Έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.
- Εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο των βασικών τομέων της οικονομίας και των τραπεζών.
–
Στηρίζουμε –Ψηφίζουμε:
–