Η άποψη μας: Τα σκάνδαλα και η διαφθορά στον Καπιταλισμό
Τα σκάνδαλα και η διαφθορά στον Καπιταλισμό
–
Από τη στήλη “Η άποψη μας” της Εργατικής Πάλης Νοέμβρη
–
Υπεροπτικός, αλαζόνας – αν και με τις χειροπέδες στα χέρια – κλείστηκε στη φυλακή ο πρώην «τσάρος της οικονομίας» και υπουργός Άμυνας Γιάννος Παπαντωνίου, για μίζες 2,5 εκ. ευρώ για τα περιβόητα εξοπλιστικά προγράμματα. Την ίδια τύχη είχε και η σύζυγός του Σταυρούλα Κουράκου, το όνομα της οποίας υπήρχε και στη λίστα Λαγκάρντ (με λογαριασμό ύψους 1,3 εκατ. ευρώ), η οποία χαρακτήρισε τον Γιάννο «αξεπέραστο» και «τζέντλεμαν»! Πριν από τον Παπαντωνίου, ο Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε για μίζες εκατομμυρίων ευρώ, πάλι για εξοπλιστικά προγράμματα και ο Μαντέλης, πρώην υπουργός Μεταφορών, κρίθηκε ένοχος για ξέπλυμα μαύρου χρήματος ύψους 450.000 μάρκων από τη Siemens. Είναι τόσα πολλά τα σκάνδαλα και η διαφθορά των αστών πολιτικών και της αστικής τάξης, μόνο τα τελευταία χρόνια, που για να αναφερθούν θα χρειαζόταν ένας ολόκληρος τόμος. Δεν θα παραθέσουμε τα άπειρα σκάνδαλα (δομημένα ομόλογα, χρηματιστήριο, Siemens, Novartis…) και τους αστούς πολιτικούς που εμπλέκονται σ’ αυτά και για έναν ακόμη λόγο. Το πρόβλημα δεν είναι ατομικό – όχι φυσικά ότι τα άτομα δεν έχουν ευθύνη – αλλά πολύ γενικότερο και βαθύτερο. Όπως έγραψε ο Μαρξ στην Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, «Είναι η εποχή της γενικής διαφθοράς, της παγκόσμιας αγοραπωλησίας, ή, για να μιλήσουμε με τους όρους της πολιτικής οικονομίας, η εποχή που κάθε τι, ηθικό ή φυσικό, έγινε εμπορική αξία».
–
Τα εξοπλιστικά προγράμματα κρατούν τα πρωτεία
Όσο και αν οι αστοί πολιτικοί και η αστική τάξη το αποσιωπούν, για ευνόητους λόγους, τα μεγαλύτερα σκάνδαλα συνδέονται με τα περιβόητα εξοπλιστικά προγράμματα. Ο λόγος είναι απλός και συνδέεται με το γεγονός ότι εκεί κινούνται ιλιγγιώδη ποσά, από τα πιο αδίστακτα και εγκληματικά συμφέροντα. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, τα ποσά είναι τεράστια – από τα μεγαλύτερα σε παγκόσμια κλίμακα – και συνετέλεσαν αποφασιστικά στο χρέος, όπως παραδέχτηκε και ο υπουργός Οικονομίας επί κυβέρνησης Σημίτη Νίκος Χριστοδουλάκης: «…τουλάχιστον 25 μονάδες (το ¼ του χρέους) οφείλονται στις δικαιολογημένες μεν αλλά ιδιαιτέρως αυξημένες αμυντικές δαπάνες». Ένας κατάλογος των δεκαετών εξοπλιστικών προγραμμάτων επιβεβαιώνει και τα δύο: α) γιατί συνετέλεσαν τόσο πολύ στο δημόσιο χρέος και β) γιατί αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη εστία σκανδάλων και διαφθοράς:
- Εξοπλιστικό πρόγραμμα περιόδου 1996 – 2005: 20 δισ. ευρώ!
- Εξοπλιστικό πρόγραμμα περιόδου 2006 – 2015: 27 δισ. ευρώ!
Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο της Στοκχόλμης, η Ελλάδα μετά το 1974 εισάγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 3,4% των όπλων που εξάγουν παγκοσμίως, το 9,64% των όπλων που εξάγει παγκοσμίως η Γερμανία, το 5,51% των όπλων που εξάγει παγκοσμίως η Γαλλία!
Την περίοδο των Μνημονίων, δαπανάται σταθερά πάνω από το 2% του ΑΕΠ για εξοπλισμούς (αποσπώντας τα συγχαρητήρια του ΝΑΤΟ και του Τραμπ). Δηλαδή, μόνο μέσα στη μνημονιακή περίοδο της χρεοκοπίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της φτώχειας και των περικοπών σε υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση, έχουν δαπανηθεί πάνω από 40 δισ. ευρώ για οπλικά συστήματα, που σχετίζονται με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και μόνο δευτερευόντως με τη λεγόμενη «εθνική άμυνα».
Η άθλια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνέχισε και επαύξησε την πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, καταβάλλοντας περισσότερα από 4 δισ. ευρώ τον χρόνο για πολεμικούς εξοπλισμούς. Η χώρα μας, αν και χρεοκοπημένη, εξακολουθεί να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις όσον αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ. Την περίοδο αυτή που ο ελληνικός λαός λιμοκτονεί, που κατάσχονται τα σπίτια των φτωχών λαϊκών μαζών, που κόβονται οι συντάξεις, που η μαύρη εργασία διογκώνεται, που ο δεσποτισμός των αφεντικών κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις, «τρέχουν» μια σειρά από εξοπλιστικά προγράμματα και γίνονται συζητήσεις για την αγορά νέων πολεμικών αεροσκαφών, φρεγατών, ελικοπτέρων, δημιουργία νέων βάσεων κ.ά., που στο μεγαλύτερο μέρος τους εντάσσονται στα γεωπολιτικά σχέδια των ιμπεριαλιστών.
–
Ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών»
Κάθε φορά που έρχεται στο φως ένα σκάνδαλο στο οποίο είναι αναμεμειγμένος κάποιος υπουργός, όλοι μαζί οι αστοί πολιτικοί φωνάζουν ότι πρέπει να αλλάξει ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών». Μόλις το θέμα «ξεχαστεί», αυτός ο φεουδαρχικός νόμος δεν αλλάζει. Έτσι και τώρα, ο Τσίπρας, στις προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση, μιλάει για αλλαγή αυτού του νόμου. Είναι βέβαιο ότι δεν θα γίνει και πάλι τίποτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν αλλάξει ο νόμος θα αντιμετωπιστούν τα σκάνδαλα και η διαφθορά. Αυτά, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι μια από τις εγγενείς λειτουργίες του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο Τσίπρας και η παρέα του υπόσχονται ότι θα διορθώσουν αυτή την πραγματικά απαράδεκτη κατάσταση, όταν είναι γνωστό ότι η διαφθορά τους, όχι μόνο η πολιτική και ηθική, δεν έχει προηγούμενο. Εξαπάτησαν τους εργαζόμενους υποσχόμενοι ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και έγιναν οι καλύτεροι μνημονιακοί, το 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού μέσα σε μια νύχτα το έκαναν ΝΑΙ, φώναζαν «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» και τα δίνουν όλα στις τράπεζες, διαμαρτύρονταν για τις υπέρογκες δαπάνες για εξοπλισμούς και για τις «βάσεις του θανάτου» και έχουν γίνει «βασιλικότεροι» όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων κ.λπ. Τώρα υπόσχονται καλύτερες μέρες, «κοινωνικά επιδόματα», ανάπτυξη και τόσα άλλα και, για ακόμη μια φορά, μας φέρνουν στη μνήμη τους στίχους του Μπ. Μπρεχτ: «Ζητάνε θυσίες – Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους – Για τις μεγάλες εποχές που θα
’ρθουν – Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο».
Όλοι εμείς, που υποφέρουμε από όλους τους μνημονιακούς, πρέπει με τους αγώνες μας να τους στείλουμε στα αζήτητα της ιστορίας. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, πρέπει να συντρίψουμε το καπιταλιστικό σύστημα, που γεννάει τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, και πρώτα απ’ όλα αυτό που είναι η γενεσιουργός αιτία, την εκμετάλλευση «ανθρώπου από άνθρωπο» και την κλοπή του παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα καπιταλιστές. Αυτό είναι το μεγάλο σκάνδαλο και η αιτία της διαφθοράς των πάντων. Οι διεφθαρμένοι αστοί πολιτικοί τύπου Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου, Τσίπρα κ.λπ. είναι παράγωγο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και στο τέλος-τέλος τα σκάνδαλά τους – όσο απαράδεκτα και ελεεινά και αν είναι – είναι παρονυχίδα.
