Έξοδος στις αγορές: Το επικίνδυνο «μεγάλο κόλπο» των μνημονιακών

Έξοδος στις αγορές

Το επικίνδυνο «μεγάλο κόλπο» των μνημονιακών

–

Από την Εργατική Πάλη Μαρτίου

–

–

Το 2017 ανακηρύχτηκε από τους ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ έτος στροφής στην ανάπτυξη, προπομπός της εξόδου από τα Μνημόνια. Ελπίζουν να παρουσιάσουν κάποιο θετικό πρόσημο στο ΑΕΠ, έστω και μηδαμινό, για να ενισχύσουν αυτό το παραμύθι. Tους βοηθάνε πολλοί από το μνημονιακό μπλοκ, όπως π.χ. η Τράπεζα της Ελλάδος του Στουρνάρα, που σε εκθέσεις ανακαλύπτει σταθεροποίηση, προοπτικές ανάκαμψης, θεαματικά αποτελέσματα της βιομηχανίας και άλλα ευφάνταστα.

Αυτή η εξωραϊσμένη εικόνα είναι η απαραίτητη βάση για το κόλπο γκρόσο των άθλιων και απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ, την έξοδο στις αγορές, που αλληλοσυμπληρώνεται με την έξοδο από τα Μνημόνια. Πρόκειται για μια τεράστια επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού, ώστε να αποδεχθεί την υποταγή του στα Μνημόνια. Και βέβαια ώστε αυτό το ελεεινό πολιτικό προσωπικό να επιβιώσει λαθραία, πάνω σε οικονομικά και κοινωνικά ερείπια.

–

To μαστίγιο των αγορών

 

Για τους εργαζόμενους, άνεργους, νέους και φτωχούς, δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην εξόντωσή μας από τα Μνημόνια ή από τα αρπακτικά των αγορών. Με τα Μνημόνια, η λεηλασία του βιοτικού επιπέδου, των μισθών, συντάξεων κ.λπ. οργανώνεται με άμεσο τρόπο. Με την «ελεύθερη» λειτουργία των αγορών, ιδιώτες καπιταλιστές, μάλιστα τα πιο ισχυρά, κερδοσκοπικά κομμάτια του χρηματοπιστωτικού τομέα, ξεζουμίζουν έναν λαό μέσω των δανείων. Τα επιτόκια, (δηλ. η απόδοση αυτών των «επενδύσεων») είναι σημαντικά μεγαλύτερα από αν αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να τοποθετήσουν τα κεφάλαια αυτά αλλού. Για να αποσπάσουν εγγυημένα αυτό το «διάφορο» (κέρδος), απαιτούν σιδερένια «σταθερότητα» και «μεταρρυθμίσεις», όπως και με τα Μνημόνια. Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν τη δουλειά, βαθμολογώντας «έγκυρα» τις επιτυχίες και τους κινδύνους σ’ αυτή την επιχείρηση ταξικού πολέμου. Έτσι, η «ελευθερία» να δανείζεται μια χώρα στις αγορές δεν είναι παρά μια επίσης σκληρότατη πειθάρχηση της εργατικής τάξης της. Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί, π.χ. για την κάλυψη των εκδόσεων ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, σημαίνουν διαιώνιση του καθεστώτος Αποικίας Χρέους.

–

Κλείνει η «καθαρή έξοδος» – Νέο Μνημόνιο ενόψει

 

Ένα προηγούμενο διάστημα φαινόταν ότι η κατάσταση στις «αγορές» ίσως ευνοούσε τον δανεισμό του ελληνικού δημοσίου, καθώς υπερπληθώρα κεφαλαίων συνωστίζονται για να αξιοποιηθούν, σπρώχνοντας το κόστος δανεισμού (επιτόκια) σε «υποφερτά» επίπεδα.

Όμως αυτή η εικόνα, εντελώς ασταθής άλλωστε, δείχνει να ανατρέπεται μετά το πρόσφατο χρηματιστηριακό κραχ (βλ. σχετικό άρθρο). Έτσι π.χ. το επιτόκιο των ελληνικών ομολόγων εκτινάχτηκε από 18% ως 45%, ανάλογα με τη διάρκειά τους. Το κόστος (έτσι κι αλλιώς δυσβάσταχτο και κερδοσκοπικό, σε βάρος του ελληνικού λαού), γίνεται εντελώς απαγορευτικό, αν αυτή η κατάσταση διατηρηθεί.

Αυτό σημαίνει ότι καταρρέει το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και των ιμπεριαλιστών πατρώνων του για «καθαρή έξοδο». Ένα Νέο Μνημόνιο γίνεται όλο και πιο πιθανό, ως εγγύηση προς τους ιμπεριαλιστές της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ για μια «γραμμή στήριξης» (μάλλον του ESM, αυτού του ευρωπαϊκού «ταμείου σταθερότητας»). Αυτό θέλει να διασφαλίσει με τις παρεμβάσεις του ο αρχιερέας των Μνημονίων Στουρνάρας. Το ίδιο ο Κυριάκος της ΝΔ, αυτός και για τον επιπλέον λόγο να υπονομεύσει την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ για «καθαρή έξοδο».

Γι’ αυτό είναι διπλά επικίνδυνο το κυβερνητικό σχέδιο για «μαξιλάρι» περίπου 19 δισ., που θα εγγυηθεί την έξοδο στις αγορές. Αυτό το θηριώδες ποσό σημαίνει μια ακόμα τρομακτική αφαίμαξη του χειμαζόμενου ελληνικού λαού, μια επιπλέον τεράστια καταστροφή της οικονομίας – και κινδυνεύει εν ριπή οφθαλμού να εξανεμιστεί στις αγορές. Διαφορετικά, σε κάθε περίπτωση, θα το καρπωθούν οι ιμπεριαλιστές ως εγγύηση της «γραμμής στήριξης» ή θα πέσει στη «μαύρη τρύπα» κάποιας νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (βλ. ΕΠ Φεβρουαρίου για την κρίση των ελληνικών τραπεζών).

Το άλλο κεφάλαιο του παραμυθιού της «εξόδου από τα Μνημόνια», η διαπραγμάτευση για το χρέος (το σάπιο «τυράκι» που είχε συνοδεύσει την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου), έχει κλείσει προ πολλού. Μια ουσιαστική ελάφρυνση θα ήταν μια κάποια ανάσα για τον ελληνικό καπιταλισμό (όχι βέβαια πραγματική λύση, μιας και η οικονομική παρακμή του θα κινδύνευε να το αναδημιουργήσει πολύ σύντομα), για την επιβίωση του σημερινού πολιτικού προσωπικού. Είναι όμως ολοφάνερο ότι οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές–δανειστές δεν το συζητάνε, έχοντας κατά νου (ειδικά η Γερμανία) τη συνολική, μνημονιακού τύπου αναδιαμόρφωση της Ευρώπης (Σύμφωνο για το Ευρώ κ.λπ.), απαραίτητη για να έχουν ελπίδες στον κλιμακούμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό, ειδικά όσο αυτός ξεσπάει σε ανοιχτές συγκρούσεις με τις ΗΠΑ. Το πολύ που θα «παραχωρήσουν» είναι κάποιες παρατάσεις και «διευκολύνσεις» στην αποπληρωμή του χρέους (που αλυσοδένουν τον ελληνικό λαό σε βάθος δεκαετιών). Αυτή άλλωστε την έχει εγγυηθεί στο ακέραιο η τρόικα Τσίπρα–Τσακαλώτου–Στουρνάρα με το γράμμα της στο ΔΝΤ, άξιο πραγματικών δωσίλογων.

Τέλος, η επιτροπεία και κηδεμονία επί του ελληνικού καπιταλισμού, είτε με νέο Μνημόνιο είτε χωρίς, έχει κατοχυρωθεί αμετάκλητα σε συμφωνία με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, μέχρι το 2060. Για σχεδόν όλη αυτή την περίοδο, προβλέπονται εξοντωτικά πλεονάσματα, που ρημάζουν την οικονομία (εξοντωτική φορολογία, εκμηδενισμός κοινωνικών και επενδυτικών δαπανών, απολύσεις στο δημόσιο κ.λπ.).

–

Προς άμεση αποσταθεροποίηση;

 

Έτσι, ο ελληνικός καπιταλισμός είναι μαγκωμένος σ’ έναν διαβολικό συνδυασμό τεράστιου χρέους (π.χ. μόνο το 2021 προβλέπεται τεράστια αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων), εντελώς προβληματικής και πανάκριβης χρηματοδότησης (τελειώνοντας τα ποσά της δανειακής «διασωλήνωσης» των Μνημονίων), υφεσιακών μνημονιακών μέτρων, άτεγκτης επιτροπείας και κηδεμονίας – και, το κυριότερο, συνεχιζόμενης κρίσης, που βαθαίνει και χειροτερεύει.

Αυτό το τελευταίο είναι το πιο σημαντικό. Η διαφημιζόμενη «σταθεροποίηση» και «ανάκαμψη» δεν έχει καμία σχέση όχι μόνο με τη δραματική πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, άνεργοι και φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά ούτε με την αληθινή κατάσταση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και τις προοπτικές της. Η άνοδος των εξαγωγών αποδεικνύεται αναιμική και χωρίς να μπορεί να δώσει διέξοδο, αντίθετα το εμπορικό ισοζύγιο και η διεθνής ανταγωνιστικότητα του ελληνικού καπιταλισμού επιδεινώνονται. Παρά την κάποια ανάκαμψη των κερδών (αφού με το φόβητρο της ανεργίας και της περιθωριοποίησης οι καπιταλιστές έχουν ρίξει τόσο πολύ τους μισθούς ή απλά κατακλέβουν τους εργαζόμενους, αφού δεν επενδύουν, αφού σαρώνει η «μαύρη», η ελαστική εργασία και η υποαπασχόληση κ.λπ.), οι πραγματικές επενδύσεις και η παραγωγική βάση της οικονομίας φθίνουν. Η κατανάλωση των νοικοκυριών βασίζεται στο ροκάνισμα αποταμιεύσεων ή όποιων ποσών είχαν διαθέσιμα, κατάσταση που βαδίζει γοργά προς το τέλος της. Η οικονομία λειτουργεί «τοξικά», γεννώντας όλο και περισσότερα χρέη, όλων προς όλους («κόκκινα» δάνεια, χρέη σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, καπιταλιστών μεταξύ τους και στους εργαζόμενους κ.λπ.), οδηγώντας στην απειλή νέας κρίσης τις τράπεζες. Η αστάθεια στην περιοχή δίνει τον τελικό τόνο, μετατρέποντας σε κακόγουστο αστείο τις φλυαρίες για σταθερότητα, επενδύσεις κ.λπ., το ίδιο και οι ισχυροί κλυδωνισμοί της παγκόσμιας οικονομίας.

Αξίζει να πούμε ότι η Αριστερά δεν κατανοεί καθόλου σωστά και αυτή την κατάσταση, επιβεβαιώνοντας την πολύ μεγάλη κρίση της, τη ρεφορμιστική ή αδιέξοδη πολιτική της. Το ΚΚΕ, ελπίζοντας μόνο σε μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά και απευχόμενο κάθε πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησης, αναμασάει τα μνημονιακά φληναφήματα περί «ανάπτυξης», βάζοντας απλά «πρόσημο» ότι αυτή είναι ταξική – και εκτοξεύοντας εξυπνακισμούς ότι με ή χωρίς Μνημόνιο, έχουμε καπιταλισμό (λες και δεν το ήξερε η εργατική τάξη, πριν της το μάθουν οι προφέσορες του Περισσού). Τα ίδια περίπου αναπαράγουν βασικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΛΑΕ, χαμένη στα «δημοκρατικά» και «πατριωτικά» μέτωπά της, ανακαλύπτει διέξοδο π.χ. σε μια νέα λαϊκή κυβέρνηση με πρωταγωνιστή την ίδια!

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά κ.λπ.) δεν είναι όχι μόνο σταθερή αλλά ούτε και διατηρήσιμη. Οι βδομάδες που απομένουν μέχρι τον Αύγουστο του 2018 (τυπική λήξη του 3^ου Μνημονίου) μπορεί να αποδειχτούν κρίσιμες, να επιταχύνουν τις εξελίξεις. Η κατάρρευση ουσιαστικά και αυτού του “success story” μπορεί να αναζωπυρώσει την κρίση, σε όλα τα επίπεδα, να ανοίξει τον δρόμο για μια νέα άνοδο της ταξικής πάλης. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας, στην ενότητα και οργάνωση των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας, για να ξαναδούμε φως προς τη μοναδική έξοδο για την οποία αξίζει να παλέψουμε: την ανατροπή εκ βάθρων των Μνημονίων, της πολιτικής σαπίλας, της σημερινής άθλιας κατάστασης – και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, με ένα ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας και μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων.