Προεδρικές εκλογές στη Γαλλία: Μεγαλώνουν τα προβλήματα για την αστική τάξη και την ΕΕ

ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ: ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

Από την Εργατική Πάλη Μαΐου

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών

Ο πρώτος γύρος ανέδειξε νικητή τον Εμμανουέλ Μακρόν, του νεοσύστατου En Marche! («Εμπρός!»), με 24,01% των ψήφων. Δεύτερη ήρθε η Μαρίν Λεπέν του ακροδεξιού Front National (FN, Εθνικό Μέτωπο), συγκεντρώνοντας το 21,3% των ψήφων. Ο υποψήφιος των Republicains («Δημοκρατικοί», πρώην UMP), Φρανσουά Φιγιόν, ακολούθησε με 20,01% των ψήφων, ενώ ο υποψήφιος του συνδυασμού La France Insoumise («Ανυπότακτη Γαλλία»), Ζαν Λικ Μελανσόν, πήρε 19,58%. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), υποψήφιος του οποίου ήταν ο Μπενουά Αμόν, υπέστη πανωλεθρία (6,36%). Ο δεξιός υποψήφιος του Debout la France («Γαλλία Σήκω»), Νικολά Ντιπόν-Ενιάν, έλαβε 4,7% και ο Ζαν Λασσάλ του Resistons! («Αντιστεκόμαστε!») πήρε 1,21%. Οι υποψήφιοι των κομμάτων της άκρας αριστεράς, Φιλίπ Πουτού (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα – NPA) και Ναταλί Αρτό (Εργατική Πάλη – LO) έλαβαν 1,09% και 0,64% αντίστοιχα.

Το τέλος των παραδοσιακών αστικών κομμάτων

Ο παρακάτω πίνακας αποτυπώνει την εξέλιξη της κρίσης των παραδοσιακών αστικών κομμάτων τα τελευταία δέκα χρόνια (ο αριθμός των ψηφισάντων έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό σταθερός):

Οι πανηγυρισμοί αστικών επιτελείων και ΜΜΕ για τη νίκη του Μακρόν αποσκοπούν στη συγκάλυψη της αγωνίας της αστικής τάξης για τη συνεχιζόμενη καταστροφή των πολιτικών της επιτελείων: Οι υποψήφιοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του UMP-Republicains έλαβαν αθροιστικά μόλις 26,37% των ψήφων, από 55,81% πέντε χρόνια πριν, χάνοντας 10.520.972 ψήφους, ενώ το MoDem (πρώην UDF του Φρανσουά Μπαϊρού, με καταγωγή από το 1978 και τον Ζισκάρ Ντ’Εστέν) απείχε (μια «απώλεια» άλλων 3.275.122 ψήφων!). Μόνο ένα μέρος αυτών των ψήφων στάθηκε δυνατό να μεταφερθεί στον Μακρόν, παρά το γεγονός ότι η γαλλική αστική τάξη αναγκάστηκε να θυσιάσει κόμματα και να αμαυρώσει το δικό της UMP-Republicains (επίσης με καταγωγή από το 1976 και τον Ζακ Σιράκ!) με τις γνωστές κατηγορίες περί διασπάθισης δημόσιου χρήματος ενάντια στον Φιγιόν. Ο τελευταίος έχει ήδη παραιτηθεί από την πολιτική, ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες παραιτήσεις και κλυδωνισμοί στα ηττημένα κόμματα. Πρόκειται, στην καλύτερη περίπτωση, για μια πύρρειο νίκη του γαλλικού κεφαλαίου ενάντια… στην Μαρίν Λεπέν.

Το ποιόν και η πολιτική του Εμμανουέλ Μακρόν

Ο Μακρόν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως ένας νέος ηλικιακά υποψήφιος που δεν προέρχεται από τον «κομματικό σωλήνα», ως φορέας νέων ιδεών και ως η μόνη δυνατή εναλλακτική στην ακροδεξιά, τον «λαϊκισμό» και «φασισμό» της Μαρίν Λεπέν. Στην πραγματικότητα, ο Μακρόν ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος έως τον Αύγουστο του 2015, ενώ έχει χρηματίσει αρχικά γραμματέας του Φ. Ολάντ και έπειτα υπουργός Οικονομικών στη δεύτερη κυβέρνηση του Εμμανουέλ Βαλς (Αύγουστος 2014 – Αύγουστος 2016). Με μακρά προϋπηρεσία στον επενδυτικό τραπεζικό τομέα (γκρουπ Rothchild), ως υπουργός έδωσε το όνομά του στον διαβόητο νόμο που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, δουλειά έως και δώδεκα Κυριακές κατ’ έτος για όλους, και εργασία όλες τις Κυριακές και έως τις δώδεκα το βράδυ σε «τουριστικές περιοχές» (είχε νομοθετηθεί πραξικοπηματικά από τον Βαλς με τη χρήση υπερεξουσιών της κυβέρνησης, εν μέσω εργατικών κινητοποιήσεων), ενώ είχε υποστηρίξει ένθερμα και τον αντεργατικό νόμο Ελ Κομρί.

Η Μαρίν Λεπέν

Η ακροδεξιά υποψήφια για την προεδρία προσπαθεί τώρα να αυτοπροβληθεί ως υποψήφια πρόεδρος «όλων των Γάλλων» και να καταστήσει πιο εύπεπτη την ψήφο υπέρ της. Έχει εξάλλου πραγματοποιήσει αρκετές προσαρμογές του προγράμματός της και του λόγου της σε πιο «καθωσπρέπει» αστική κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση, το «φαινόμενο Λεπέν» οφείλεται σε συνδυασμό τεσσάρων παραγόντων: α) της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, β) της αντιδραστικής και ρατσιστικής κατεύθυνσης γαλλικών και ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, γ) της λαϊκής απέχθειας απέναντι στην ΕΕ και δ) των αδυναμιών της γαλλικής Αριστεράς (η Λεπέν ψηφίστηκε από το 39% των εργατών).

Η Αριστερά

Ιδρύοντας αυτοβούλως νέο κόμμα, ο Μελανσόν έφερε το ΚΚ Γαλλίας προ τετελεσμένων. Το ΚΚΓ αναγκάστηκε θλιβερά να υποστηρίξει τον άλλοτε σύμμαχό του, που μεγάλωσε αρκετά ώστε να του γυρίσει τελικά την πλάτη. Το νέο κόμμα ζητά περιορισμό των προεδρικών εξουσιών, προστασία των μισθωτών και της παραγωγής, παραγωγικές επενδύσεις, έξοδο από το ΝΑΤΟ και «τις ευρωπαϊκές συνθήκες» που επιβάλουν τη λιτότητα. Η μαζική ψήφος στον Μελανσόν (ψηφίστηκε από το 32% των ανέργων και από το 29% των νέων έως 24 ετών, ενώ άγγιξε το ποσοστό που είχε πάρει το ΚΚΓ στις προεδρικές του 1969!) δείχνει ότι κομμάτι της γαλλικής κοινωνίας αναζητά αριστερή λύση στην οικονομική και κοινωνική κρίση – μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τη συγκράτηση ή και μικρή ενίσχυση των δυνάμεων του NPA και της LO αντίστοιχα. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο η ψήφος προς την Αριστερά και Άκρα Αριστερά θα μπορέσει να μεταφραστεί σε εργατικούς αγώνες.

ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, Α΄ ΓΥΡΟΣ, 2007–2017

2007

2012

2017

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ

ΨΗΦΟΙ

ΠΟΣΟΣΤΟ

ΨΗΦΟΙ

ΠΟΣΟΣΤΟ

ΨΗΦΟΙ

ΠΟΣΟΣΤΟ

UMP

11,448,663

31.18%

9,753,629

27.18%

7,213,797*

20.01%*

Parti Socialiste

9,500,112

25.87%

10,272,705

28.63%

2,291,565

6.36%

UDF – MoDem

6,820,119

18.57%

3,275,122

9.13%

En Marche!

8,657,326

24.01%

Front National

3,834,530

10.44%

6,421,426

17.90%

7,679,493

21.30%

France Insoumise**

707,268

1.93%

3,984,822

11.10%

7,060,885

19.58%

Debout la France

643,907

1.79%

1,695,186

4.70%

Resistons!

435,365

1.21%

NPA

1,498,581+

4.08%+

411,160

1.15%

394,582

1.09%

LO

487,857

1.33%

202,548

0.56%

232,428

0.64%

* Ως «Republicains» (μετονομασία του UMP το 2015) με υποψήφιο τον Φιγιόν.

** Τα αποτελέσματα του 2007 και 2012 είναι, αντίστοιχα, του γαλλικού ΚΚ (PCF) υπό την Μαρί-Ζορζ Μπιφέ και του Μετώπου της Αριστεράς (Front de Gauche) υπό τον Μελανσόν.

+ Ως LCR, γαλλικό τμήμα της 4ης Διεθνούς – Ενιαίας Γραμματείας.