Διεθνή: Γενική απεργία-σεισμός στην Ινδία
Γενική απεργία-σεισμός στην Ινδία
–
Από την Εργατική πάλη Οκτωβρίου
–
Μία εργατική σεισμική δόνηση ταρακούνησε την Ινδία, την 7η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Στις 2 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε μία γιγάντια γενική απεργία, η τέταρτη των τελευταίων χρόνων και μάλλον η μεγαλύτερη από όσες έχουν προηγηθεί το 2010, το 2011 και το 2015. Σύμφωνα με τις ινδικές αστικές εφημερίδες πάνω από 150 εκατομμύρια απήργησαν, τα συνδικάτα είναι διστακτικά να δώσουν κάποιο συγκεκριμένο νούμερο ενώ έχουν ακουστεί υπολογισμοί ακόμα και για 180 εκατομμύρια απεργούς.
Η Ινδία αποτελεί μία ανερχόμενη οικονομική δύναμη. Έχει το 7ο μεγαλύτερο ΑΕΠ στο κόσμο, το οποίο μάλιστα αυξάνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Μόνο το 2015 μεγεθύνθηκε κατά 7,6%. Την στιγμή που οι οικονομίες της ΕΕ και των ΗΠΑ βαλτώνουν, η Ινδία μαζί με την Κίνα συγκροτούν ένα νέο οικονομικό κέντρο στην Ασία. Η αλματώδης ανάπτυξη –σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές οικονομίες και τις ΗΠΑ που στηρίζονται ολοένα και περισσότερο στο χρηματοπιστωτικό παρασιτισμό και κερδοσκοπία– οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στον κλάδο της δευτερογενούς παραγωγής και ειδικά στην μεταποίηση, ο οποίος συνθέτει το 30% σε αξία του ΑΕΠ της χώρας.
Η εργατική τάξη της Ινδίας, λοιπόν, κατέχει μία κομβική θέση για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και για την έκβαση των αγώνων του. Εξάλλου, ο διακηρυγμένος στόχος των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών είναι τα εργατικά δικαιώματα στην Ευρώπη να κατέλθουν στο επίπεδο ή και πιο χαμηλά από αυτά των κινέζων και ινδών εργαζομένων. Συνεπώς, οποιαδήποτε άνοδος στο βιοτικό επίπεδο και όποια νίκη των ινδών εργαζομένων δίνει την δυνατότητα για μία μικρή ανάσα από την συνεχή νεοφιλελεύθερη/μνημονιακή επίθεση στην Ευρώπη. Διευκολύνει, δηλαδή, ορισμένες νίκες των αγώνων των ευρωπαίων εργαζόμενων, όπως αυτοί που ξεκίνησαν στην Γαλλία, στο Βέλγιο, και όσοι αναμένονται να ξεσπάσουν.
Η σημασία της απεργία ήταν μεγάλη λοιπόν για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου και προφανώς για τους ίδιους του ινδούς εργαζόμενους και φτωχούς, οι οποίοι ζουν και εργάζονται σε πολύ κακές συνθήκες και όρους. Το 25% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα, το 15% υποσιτίζεται, ένα στα τρία παιδιά είναι λιποβαρές ενώ18 εκατομμύρια είναι σύγχρονοι σκλάβοι.
Η επιτυχία στην διεξαγωγή της απεργίας ήταν εκτεταμένη. Το επίσημο εργατικό δυναμικό της Ινδία αριθμεί 472 εκατομμύρια και στο πραγματικό μάλλον θα πρέπει να προστεθούν μερικές δεκάδες εκατομμύρια περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι στην απεργία συμμετείχε περίπου ένας στους τρείς ινδούς εργαζόμενους. Η επιτυχία της διευκολύνθηκε από το χαμηλό ποσοστό ανεργίας, το οποίο επίσημα υπολογίζεται στο 5% ενώ το πραγματικό μάλλον ανέρχεται 2-3 μονάδες παραπάνω.
Την απεργία προετοίμασε και στήριξε μία κοινή επιτροπή μίας δεκάδας ομοσπονδιών και συνδικάτων, εκτός από την ομοσπονδία που πρόσκειται στο κυβερνών κόμμα. Η κοινή επιτροπή των συνδικάτων προβάλλει μία δωδεκάδα διεκδικήσεων, που προκύπτουν από τις ανάγκες των εργαζομένων και έχουν διαμορφωθεί μέσα από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο διπλασιασμός του κατώτατου μηνιαίου μισθού για τους ανειδίκευτους εργαζόμενους με την θέσπιση του στις 18 χιλιάδες Ρουπίες (272 δολάρια ΗΠΑ), εγγυημένη κατώτατη σύνταξη για όλους τους εργαζόμενους όχι λιγότερο από 3 χιλιάδες Ρουπιές (42,5 δολάρια), ίδιους μισθούς για τους συμβασιούχους εργαζόμενους (contract workers) και τους μόνιμους (regular), καθιέρωση καθολικής κοινωνικής ασφάλισης για όλους τους εργαζόμενους, σταμάτημα της εξάπλωσης των σχέσεων εργασίας με σύμβαση στις πολυετείς δουλειές, γρήγορη νομική αναγνώριση των συνδικάτων και υπογραφή από την Ινδία ορισμένων συμβάσεων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, επιβολή κρατικού ελέγχου στις τιμές, παύση της αποεπένδυσης στις δημόσιες/κρατικές επιχειρήσεις, την λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων και την απαγόρευση άμεσων ξένων επενδύσεων στους στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας.
Η κυβέρνηση επιχείρησε να ανασχέσει την απεργία με μικρές παραχωρήσεις της τελευταίας στιγμής. Πρότεινε μία όχι αμελητέα αύξηση του κατώτατου ημερομισθίου, η οποία παρόλαυτα απείχε αρκετά από την απαίτηση για διπλασιασμό, την οποία προβάλλουν τα συνδικάτα, ενώ για τις υπόλοιπες διεκδικήσεις δεν πρότεινε τίποτα. Συνεπώς απορρίφτηκε από τα συνδικάτα.
Κωνσταντίνος Σηφάκης
