Σύγκρουση γιγάντων (Κίνα, Ιαπωνία, ΗΠΑ) σε Ασία-Ειρηνικό

Στις 23 Νοεμβρίου, η Κίνα κήρυξε Αναγνωριστική Ζώνη Αεροπορικής Άμυνας (ΑΖΑΑ) την Ανατολική Σινική Θάλασσα, νότια της Ιαπωνίας. Η Ζώνη βρίσκεται πάνω από τα αμφισβητούμενα νησιά Σενκάκου για την Ιαπωνία, Ντιαογιού για την Κίνα και Τιαογιουτάι για την Ταϊβάν. Κίνα και Ταιβάν τα διεκδικούν απ’ το 1969, όταν ανακοινώθηκε πιθανή ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ωστόσο, ο ΟΗΕ το 1971 μεταβίβασε τη διοίκησή τους στην Ιαπωνία, προκαλώντας την οργή της Κίνας. Τα νησιά βρίσκονται επίσης 200 χλμ. βορειοανατολικά της Ταϊβάν (που μετά τη νίκη της Κινεζικής Επανάστασης το 1949 παρέμεινε υπό τον έλεγχο των εθνικιστών με τη βοήθεια των ιμπεριλιαστών και μέχρι σήμερα βρίσκεται σε σύγκρουση με το καθεστώς στην ηπειρωτική Κίνα και εξοπλίζεται από τις ΗΠΑ) και 400 χλμ. δυτικά της Οκινάουα (ιαπωνικό νησί με ισχυρότατη αμερικανική βάση). Οι ΗΠΑ πραγματοποιούν στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή και έτσι δεν εκπλήσσει ούτε η οργισμένη αντίδραση της Ιαπωνίας, ούτε η προσεκτική αντίδραση των ΗΠΑ, που δήλωσαν καθαρά ότι αναγνωρίζουν το διοικητικό έλεγχο της περιοχής απ’ την Ιαπωνία και επομένως υποχρεούνται να υπερασπίσουν τα ιαπωνικά εδάφη – ούτε η άμεση πτήση πάνω απ’ τη Ζώνη δύο αμερικάνικων βαρέων βομβαρδιστικού Β-52, που μπορούν να μεταφέρουν οπλισμό για στρατηγικό βομβαρδισμό!

Η σύγκρουση είναι κολοσσιαία, εμπλέκοντας τις τρεις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και αφορώντας την στρατιωτική και πολιτική κυριαρχία στην περιοχή της Ασίας–Ειρηνικού, επομένως ίσως σ’ όλο τον πλανήτη, καθώς προς τα κει μετατοπίζεται το οικονομικό κέντρο βάρους.

1. Η Κίνα προσανατολίζεται στην κήρυξη ΑΖΑΑ και στη Νότια Κινέζικη Θάλασσα (όπου ήδη υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις νησιωτικών συμπλεγμάτων από Βιετνάμ και Φιλιππίνες) και στην Κίτρινη Θάλασσα (στον κόλπο μεταξύ Κίνας και Κορέας, όπου η σύγκρουση μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας οδήγησε στις αρχές του 2013 σε μια οξυμένη κρίση, που συμπεριέλαβε μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης από ΗΠΑ και Ιαπωνία). Μαζί με τις εδαφικές διεκδικήσεις της απέναντι σε Ινδία, Μαλαισία, Μπρουνέι και Ινδονησία, πρόκειται για μια συστηματική προσπάθεια εξασφάλισης της περιμέτρου των κινέζικων χωρικών υδάτων. 14.500 χλμ. των θαλάσσιων συνόρων της αποτελούν ισάριθμα σημεία δυνητικών κρίσεων! Η Κίνα, όμως, αφού εξασφαλίσει την «πράσινη γραμμή» των αβαθών υδάτων σε Ανατολική και Νότια Κίνα, θέλει να βγει στη «μπλε γραμμή» των ωκεανικών υδάτων, όπου περιπολεί ο 7ος Αμερικανικός Στόλος, σε μια λεκάνη που εκτείνεται απ’ την Ιαπωνία ως την Ινδονησία και περνάει απ’ την αμερικανική βάση–κλειδί των ΗΠΑ στο Δυτικό Ειρηνικό στο νησί Γκουάμ. Θέλει να εξασφαλίσει τους δρόμους του εμπορίου, της ενέργειας και των πρώτων υλών που τροφοδοτούν την παραγωγική της μηχανή. Υποσκελίζοντας σταδιακά Ευρώπη και Ιαπωνία, δεν μπορεί να μείνει «εγκλωβισμένη» πίσω απ’ τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στον Ειρηνικό. Έτσι, η κινεζική στρατιωτική ηγεσία υιοθετεί το γνωστό δόγμα ότι «… ένα πραγματικά ισχυρό έθνος πρέπει να διαθέτει ένα εξαιρετικό διεθνές εμπόριο, ένα ισχυρό εμπορικό στόλο για να μεταφέρει τα αγαθά και ένα παντοδύναμο ναυτικό για να προστατεύει τις θαλάσσιες οδούς…»! Πέρσι ξεπέρασε τις ΗΠΑ καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στο παγκόσμιο εμπόριο και βέβαια το 90% του εμπορίου της γίνεται μέσω θάλασσας! Παρά την προσπάθειά της μέσω της συνθήκης της Σαγκάης (Ρωσία, Καζακστάν, Κίνα) αλλά και των σχεδιαζόμενων αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Βιρμανία, η θάλασσα παραμένει η κύρια έξοδός της. Έτσι, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80, έχει αυξήσει σημαντικά τον στρατωτικό της προϋπολογισμό, ρίχνοντας μεγάλο βάρος στο πολεμικό της ναυτικό. Το πρόβλημα αφορά και την εξασφάλιση της μεταφοράς πρώτων υλών από την Αφρική (όπου η Κίνα δραστηριοποιείται άμεσα). Το Πεκίνο δημιουργεί ένα «μαργαριταρένιο κολιέ», μια σειρά μόνιμων βάσεων στις ακτές του Ινδικού Ωεκανού και στις θαλάσσιες οδούς που οδηγούν στον πορθμό της Μαλάκας, και φτάνει μέχρι τις ακτές της Αφρικής (κινέζικα πλοία περιπολούν στον κόλπο του Άντεν, αφού το κινεζικό πολεμικό ναυτικό αποτελεί τμήμα της Διεθνούς Δύναμης για την καταπολέμηση της πειρατείας!).

Να γιατί η Κίνα έχει ρίξει τεράστια ποσά για να φτιάξει πολεμικό στόλο ανοιχτής θάλασσας και να μπει στην «κλειστή λέσχη» των οκτώ κρατών με τους μεγαλύτερους πολεμικούς στόλους. Ο νέος πρόεδρος Ντζινγκπίνγκ δήλωσε το καλοκαίρι με νόημα ότι «… οι ωκεανοί θα διαδραματίζουν έναν ολοένα και σημαντικότερο ρόλο στην ανάπτυξη της χώρας μου τον 21ο αιώνα…». Μέχρι το 2015, η Κίνα θα διαθέτει τρία αεροπλανοφόρα, και ήδη τον Ιούλιο πέντε πλοία της κινέζικης «ναυτικής γροθιάς» μπήκαν στην ιαπωνική θάλασσα απ’ τα στενά της Σόγια (φυσικό σύνορο μεταξύ της ρώσικης νήσου Σαχαλίνης και του ιαπωνικού Χοκάινοτ) και αφού έκαναν το γύρο των ιαπωνικών νησιών επέστρεψαν στη βάση τους, πραγματοποιούνται έτσι την πρώτη διείσδυση στο ιαπωνικό αρχιπέλαγος, αλλά και εμπλέκοντας στη διένεξη τη Ρωσία, που διατηρεί στα βόρεια επίσης ισχυρές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων διηπειρωτικών πυραύλων που απειλούν τις ΗΠΑ!

2. Η Ιαπωνία δεν είναι διατεθειμένη να παραδοθεί, με τη βοήθεια και των ΗΠΑ. Ο νεός εθνικιστής πρωθυπουργός Άμπε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες προχώρησε στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Διακηρυγμένος στόχος της νέας κυβέρνησης είναι ο επαναπροσανατολισμός των αμυντικών προτεραιοτήτων προς Νότο και Δύση και η αύξηση κατά 5% των στρατιωτικών δαπανών την επόμεξη 5ετία, προκειμένου να προμηθευτεί η Ιαπωνία οπλικά συστήματα για τα διεκδικούμενα νησιά, καθώς ο «ψυχρός πόλεμος» με την Κίνα κλιμακώνεται καθημερινά. Ο Άμπε ανακοίνωσε ότι η προτεραιότητα της ιαπωνικής άμυνας αναπροσανατολίζεται προς τα νησιωτικά εδάφη της δυτικής και νότιας περιοχής του αρχιπελάγους (αντί της άμυνας του βόρειου και ανατολικού τμήματος της χώρας, όπως ήταν απέναντι στην ΕΣΣΔ). Το Δεκέμβριο, το Τόκιο προχώρησε στη σύσταση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, δίνοντας περισσότερες εξουσίες στον πρωθυπουργό, ο οποίος μάλιστα ανακοίνωσε ότι προτίθεται να επεκτείνει τη ζώνη εναέριου ελέγχου της χώρας μετά την ενέργεια του Πεκίνου, με προφανή στόχο την αναβίωση του ιαπωνικού μιλιταρισμού. Η Ιαπωνία φαίνεται να καθυστέρησε ν’ αντιληφθεί στο βαθμό που έπρεπε την στρατιωτική άνοδο της Κίνας και πλέον ο Άμπε προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του ιαπωνικού λαού. Στις αρχές Νοεμβρίου, οι ιαπωνικές ένοπλες δυνάμεις ανέπτυξαν για πρώτη φορά πυραύλους κατά πλοίων στο νησί Μιγιάκο στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας, ενώ παρόμοια συστοιχία πυραύλων αναπτύχθηκε και στην Οκινάουα. Εξάλλου, στην αρχή του 2013, στην κρίση με τη Β. Κορέα, είχαν αναπτύξει πυραυλικά συστήματα Πάτριοτ ακόμα και στο κέντρο του Τόκιο! Για πρώτη φορά λοιπόν μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολεμου, Κίνα και Ιαπωνία βρίσκονται σε ευθύ στρατιωτικό ανταγωνισμό.

3. Ίσως όμως πιο επικίνδυνο απ’ όλα είναι η νέα «αμυντική» στρατηγική των ίδιων των ΗΠΑ στον Ειρηνικό. Το λεγόμενο «νέο στρατιωτικό δόγμα» των ΗΠΑ θεωρεί κομβικό σημείο του πλανήτη την περιοχή του Ειρηνικού (σε αντίθεση με το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, το γνωστό ΝΑΤΟ), προσανατολιζόμενο στη μεταφορά ανθρώπινων, υλικών και χρηματικών πόρων απ’ όλα τα άλλα σημεία έντασης προς τη ζώνη περικύκλωσης της Κίνας. Τεράστια ποσά δαπανώνται για τον εξοπλισμό των νησιωτικών συμπλεγμάτων γύρω απ’ την Κίνα και οι βάσεις ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια (τελευταίο παράδειγμα στη νήσο Σαϊπάν). Μέσα στο Δεκέμβριο, παράλληλα με την ανακήρυξη της κινέζικης ΑΖΑΑ, οι ΗΠΑ υπέγραψαν νέα συμφωνία «αμυντικής συνεργασίας» με τις Φιλιππίνες, ενώ αναβαθμίζουν διαρκώς τα οπλικά συστήματα σε βάσεις δικές τους ή ιαπωνικές και νοτιοκορεάτικες, ώστε να εκσυγχρονιστούν οι δυνάμεις που εγγυώνται «την άμυνα της Ιαπωνίας». Θυμίζουμε ότι οι ΗΠΑ συνεισφέρουν σ’ αυτή την άμυνα μ’ ένα πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο, τα συνοδευτικά του σκάφη επιφανείας και 50.000 άνδρες, οι μισοί εκ των οποίων σταθμεύουν στην Οκινάουα.

Είναι φανερό λοιπόν ότι τα νησιά Σενκάκου/Ντιαογιού αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω κρύβεται η κολοσσιαία σύγκρουση Κίνας–Ιαπωνίας–ΗΠΑ, όπου εμπλέκονται έμεσσα τουλάχιστον η Ινδία (το «μαργαριταρένιο κολιέ» αφορά τα συμφέροντά της στον Ινδικό, ζωτικό της χώρο) και η Ρωσία. Αν οι λαοί της περιοχής δεν συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο, ώστε ν’ αντιδράσουν σε συνεργασία με το προλεταριάτο στις κλασικές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, ίσως οδεύουμε προς μια σύρραξη κολοσσιαίας καταστροφικής κλίμακας.