Αργεντινή: Γενική Απεργία ενάντια στο αντεργατικό «πραξικόπημα» του Μιλέι
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Φεβρουαρίου 2024
Στις 24 Γενάρη οργανώθηκε στην Αργεντινή μια από τις μεγαλύτερες γενικές απεργίες των τελευταίων χρόνων ενάντια στο αντεργατικό «πραξικόπημα» που προσπαθεί να κάνει η νέα κυβέρνηση του ακροδεξιού Μιλέι (βλ. Ε.Π Γενάρη). Στο Μπουένος Άιρες, η απεργία είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και πάνω από 300 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν έξω από το προεδρικό μέγαρο ζητώντας την άμεση απόσυρση του υπερδιατάγματος που καταργεί με ένα νόμο το σύνολο του εργατικού δικαίου.
Το οργανωμένο εργατικό κίνημα έδειξε την δύναμή του με την τεράστια συμμετοχή των εργαζομένων και των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών οργανώσεων να διαδηλώνουν σε όλη την χώρα ζητώντας την καταψήφιση του έκτακτου διατάγματος (DNU) και του νέου κατασταλτικού νόμου (νόμος Omnibus) που κατέβασε η υπουργός Ασφαλείας Πατρίσια Μπούλριτς, με το οποίο η κυβέρνηση θέλει να χτυπήσει βάναυσα το δικαίωμα στην διαδήλωση και την διαμαρτυρία.
Η επιτυχία αυτής της μεγάλης απεργίας, παρότι προκηρύχθηκε από την Γενική Συνομοσπονδία Εργατών (CGT) την οποία ελέγχει παραδοσιακά η περονική συνδικαλιστική γραφειοκρατία (μια από τις πιο σκληρές στον κόσμο), οφείλεται στην πυρετική δουλειά που ανέλαβαν οι ταξικές δυνάμεις του κινήματος και κυρίως οι οργανώσεις της επαναστατικής – τροτσκιστικής αριστεράς στην χώρα αμέσως μετά από την ανακοίνωση της κυβερνητικής επίθεσης. Η διεξαγωγή εκατοντάδων γενικών συνελεύσεων σε χώρους δουλειάς, γειτονιές κ.ά και η δημιουργία μορφών αυτοοργάνωσης (εργοστασιακές επιτροπές, επιτροπές γειτονιάς, φοιτητικές/μαθητικές επιτροπές), προετοίμασαν πολιτικά την βάση της εργατικής τάξης ώστε να ξεπεράσει γρήγορα το «σοκ» από την εκλογή του νεοφασίστα Μιλέι και να μπει με νέα ορμή στη μάχη για την ανατροπή της επίθεσης, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι οι αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης στη χώρα είναι δυνατές και δεν μπορούν να εξαλειφθούν απλά με έναν νόμο και ένα άρθρο. Η απεργία μάλιστα είχε και διεθνή αντίκτυπο καθώς οργανώθηκαν κινητοποιήσεις αλληλεγγύης έξω από τις πρεσβείες της Αργεντινής σε πάνω από 85 πόλεις σε όλο τον κόσμο.
Ο Μιλέι θέλοντας να δώσει στον εαυτό του αυθαίρετες εξουσίες δείχνει αποφασισμένος να υλοποιήσει τα σχέδιά του με κάθε κόστος. Στοχεύοντας σε ένα καθεστώς εξαίρεσης και χωρίς καμιά νομιμοποίηση από το Σύνταγμα επιμένει στην εφαρμογή ενός ιδιότυπου blitzkrieg (κεραυνοβόλος πόλεμος) με σκοπό να αιφνιδιάσει την κοινωνία και να ανατρέψει όλες τις πτυχές της καθημερινότητας εκατομμυρίων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων.
Έτσι προσπάθησε να αγνοήσει το ξεκάθαρο μήνυμα των εργαζομένων αξιολογώντας την απεργία ως «θλιβερή αποτυχία» δημοσιεύοντας ψεύτικα στοιχεία (το υπουργείο Ασφάλειας ανακοίνωσε συμμετοχή 40 χιλιάδων ατόμων!) και εντείνοντας την αντισυνδικαλιστική υστερία. Υπερασπίζεται με λύσσα την αναγκαιότητα του νόμου Omnibus, ο οποίος προωθεί την ποινικοποίηση κάθε κοινωνικής κινητοποίησης, επικεντρώνοντας κυρίως στις μαχητικές μορφές πάλης όπως είναι τα κλεισίματα/αποκλεισμοί οδικών αρτηριών (ιστορική παράδοση του εργατικού και επαναστατικού κινήματος στην Αργεντινή), θεσπίζοντας ακόμη και πρόστιμα για τους διοργανωτές οι οποίοι θα καλούνται να πληρώσουν ακόμη και τα έξοδα μετακίνησης των μπάτσων που έρχονται να καταστείλουν τη διαδήλωση! Παρότι σε αυτή την «σταυροφορία» ο Μιλέι έχει την πλήρη υποστήριξη της αστικής τάξης, η άμεση απάντηση της εργατικής τάξης έδειξε πως ο συσχετισμός δύναμης είναι αρνητικός για την επίθεσή της.
Ήδη το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο κήρυξε άκυρα 6 άρθρα του DNU (Διάταγμα Έκτακτης Ανάγκης) που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις, μεταξύ των οποίων την ευελιξία των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την απαγόρευση διεξαγωγής συνελεύσεων, την δυνατότητα απολύσεων ενόψει αναγκαστικών μέτρων και την απαγόρευση απεργιών σε δραστηριότητες που θεωρούνται απαραίτητες. Ακόμη κήρυξε άκυρη την αύξηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Μητροπολιτική Περιοχή του Μπουένος Άιρες (Gran Buenos Aires: 15,8 εκατ. κάτοικοι, παράγεται το 48% του ΑΕΠ) η οποία προγραμματιζόταν να τεθεί σε εφαρμογή τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου. Οι δικαστικές αποφάσεις οι οποίες ήρθαν αμέσως μετά τις κινητοποιήσεις δεν ανατρέπουν φυσικά την επίθεση της κυβέρνησης, όμως, είναι τα πρώτα σημάδια που δείχνουν πως η εργατική και λαϊκή κινητοποίηση έχει τη δυνατότητα να ραγίσει την επιθετικότητα της κυβέρνησης και να τη σταματήσει.
Κάτω από την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, τα τρία βασικά συνδικαλιστικά κέντρα (CGT, CTA-T και CTA-A) αναγκάστηκαν να ανακοινώσουν ως ημέρα κινητοποίησης την ημέρα της ψήφισης του DNU χωρίς όμως να προκηρύξουν απεργία ούτε να ανακοινώσουν κανένα σχέδιο αγώνα. Με τον κυριότερο φόβο τους να παραμένει η ανεξάρτητη έκφραση της εργατικής βάσης και κυρίως οι επαναστατικές δυνάμεις που αποτελούν και την κύρια αντιπολίτευση ενάντια στην περονική γραφειοκρατία, η ηγεσία των συνδικάτων παίζει ένα αρκετά βρώμικο παιχνίδι «πιέζοντας» στα λόγια τους βουλευτές να καταψηφίσουν χωρίς να αναλάβουν το παραμικρό καθήκον για την οργάνωση και κινητοποίηση της εργατικής τάξης.
Οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς έχουν καταλάβει τους θανάσιμους κινδύνους αυτής της επίθεσης και ετοιμάζουν ένα σχέδιο αγώνα που βασίζεται στις συνελεύσεις των εργαζομένων και σε όλες τις μορφές οργάνωσης από τα κάτω. Με αυτό τον τρόπο προετοιμάζουν το έδαφος για να αναχαιτίσουν κάθε πιθανό συμβιβασμό ή υποχώρηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και για να δημιουργηθεί μια νικηφόρα προοπτική ενάντια στο πραξικοπηματικό καθεστώς που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση του νεοφασίστα Μιλέι.
Π.Μ
