Γιατί με μια Επαναστατική Αριστερά

Οι δίδυμοι αστέρες: σοσιαλδημοκρατία και σταλινισμός

Οι πράκτορες του καπιταλισμού και της αστικής ιδεολογίας μέσα στο εργατικό κίνημα, δηλαδή η σοσιαλδημοκρατία και ο σταλινισμός, αν και έχουν καταρρεύσει πολιτικά και οργανωτικά σε παγκόσμιο επίπεδο, συνεχίζουν ωστόσο να το επηρεάζουν και να σπέρνουν αποπροσανατολισμό και σύγχυση. Αρνητική κληρονομιά τους είναι η δυσφήμιση του σοσιαλισμού και της επανάστασης, σωρεία προδοσιών, ηττών και εγκλημάτων, αλλά και μια χρόνια διαπαιδαγώγηση στη διαχείριση της κρίσης του συστήματος, στην ενσωμάτωση στους θεσμούς του αστικού κράτους, στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό κ.ά. Η μετάλλαξή τους σε φορείς και εφαρμοστές της αστικής/νεοφιλελεύθερης πολιτικής και ιδεολογίας έχει ενισχύσει την απογοήτευση, την αποπολιτικοποίηση, την ατομικοποίηση, τη λογική του «ιδιωτικού» και τον συντηρητισμό.

Η αριστερά που προδίδει: Βάρκιζα 1944, «βρώμικο ’89», δημοψήφισμα 2015…

Η αριστερά είναι διαιρεμένη όχι από καπρίτσιο ή για τεχνητούς λόγους, αλλά για πολύ σημαντικούς πολιτικούς, ιδεολογικούς και ιστορικούς λόγους. Τα διαφορετικά προγράμματα και γραμμές σημαίνουν διαφορετικές τακτικές και στρατηγικές στην αντιμετώπιση της κρίσης, στα ζητήματα της εξουσίας, του κράτους, της επέμβασης στο εργατικό κίνημα κ.ά. Η ιστορία της αριστεράς δεν είναι μόνο μια ιστορία αγώνων αλλά και μια ιστορία προδοσιών, συμβιβασμών και συνθηκολογήσεων, σύγκρουσης ανάμεσα σε ρεφορμιστές και επαναστάτες. Όσοι παρουσιάζουν τις προδοσίες ως απλά «λάθη», προετοιμάζουν τις επόμενες. Ειδικά όσοι θέλουν να ξεχνούν και να ξεχνάμε ότι ο σταλινισμός και η σοσιαλδημοκρατία έφτασαν μέχρι και στη φυσική εξόντωση της επαναστατικής πρωτοπορίας.

Π.χ. η κομματική σχολή των Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, που κατέληξαν μνημονιακοί, δεν προήλθε από παρθενογένεση. Το σχολείο που θήτευσε ο Τσίπρας ευθύνεται για το «βρώμικο ’89», δηλαδή τη συμμετοχή σε δύο διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις (Ιούλιος 1989 έως Απρίλιος 1990, από τον τότε Συνασπισμό (συμμαχία του ΚΚΕ και κομματιών προερχόμενων απ’ τον «ευρωκομμουνισμό» του πρώην ΚΚΕ εσωτερικού) και σε μια ακόμα συμμετοχή του ΚΚΕ στην αστική κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» το 1944) και την Βάρκιζα. Είναι δηλαδή η σταλινική σχολή του ΚΚΕ, απ’ όπου προήλθε παλιότερα ο Συνασπισμός και πιο πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αριστερά της ανάπτυξης (του καπιταλισμού)

Η κρίση του εργατικού κινήματος δεν αφορά μόνο την ηγεσία αλλά και τις δομές, τη συνείδηση, τις εμπειρίες του εργατικού κινήματος, την ταξική ανεξαρτησία του, την υποχώρηση των παραδόσεων μιας εργατικής ιδεολογίας, την έλλειψη ενός σχεδίου αγώνων και ενός επαναστατικού προγράμματος. Αυτό ευνοεί σε κάποιες περιπτώσεις εκλογικά μέτωπα, κόμματα ή πρόσωπα που εμφανίζονται ως αριστερόστροφα ή αριστερά.

Οι διάφοροι Ποδέμος, Μελανσόν, Λούλα, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Βαρουφάκηδες κ.ά., παρά τις διαφορές τους, το διαφορετικό κοινωνικό βάρος και πολιτική καταγωγή τους, έχουν κοινή στρατηγική: τον κοινοβουλευτικό δρόμο, για «λύσεις» μέσα από τις κάλπες. Δευτερεύουσα σημασία έχει αν αυτό συνοδεύεται από μικρότερη ή μεγαλύτερη παρουσία σε κινητοποιήσεις ή κομματικές «παρελάσεις».

Στον πυρήνα του προγράμματός τους έχουν την ανάπτυξη με «παραγωγικό», «δίκαιο» ή «περιβαλλοντικό» πρόσημο. Αυτό σημαίνει μια καπιταλιστική ανασυγκρότηση, όπου ο πλούτος θα πρέπει να «διανέμεται πιο δίκαια», γιατί τώρα επωφελούνται μόνο μια «χούφτα εκμεταλλευτές». Σε αυτόν τον ειδυλλιακό καπιταλισμό, που δεν έχει κρίσεις (η αρμονική αλληλοδιαδοχή βιομηχανικών κύκλων, που το ΚΚΕ θεωρεί ανάπτυξη και κρίση, σημαίνει ότι υποβιβάζει εντελώς την δομική κρίση του καπιταλισμού σε ένα τετριμμένο φαινόμενο), οι εργαζόμενοι και οι καπιταλιστές –εκτός ίσως από τους πολύ «αχόρταγους»– έχουν ένα κοινό συμφέρον: να παράγουν περισσότερο πλούτο και να τον διανείμουν πιο δίκαια. Το πολύ πολύ που θα χρειαστεί είναι ορισμένοι αγώνες, όπου οι πρώτοι θα πιέσουν ελαφρώς τους δεύτερους και αυτό θα καταλήξει επιτυχώς αν η κυβέρνηση είναι «αριστερή» ή «προοδευτική».

Βέβαια στον πραγματικό καπιταλισμό, ο «πλούτος» πρέπει να παραχθεί πριν διανεμηθεί – και αυτό σημαίνει παραγωγή υπεραξίας, δηλαδή καπιταλιστική εκμετάλλευση και ταξική πάλη. Πάνω στην οποία υπάρχει αδυσώπητος ανταγωνισμός των καπιταλιστών μεταξύ τους αλλά κυρίως μεταξύ καπιταλιστών και εργατών.

«Μικρότερο κακό»: η αριστερά που δεν χρειαζόμαστε

Σήμερα οι αστικές τάξεις έχουν αποφασίσει να συντρίψουν την εργατική τάξη, όχι να «συνεννοηθούν» μαζί της. Ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις, όσοι προωθούν ή υποστηρίζουν διάφορα κατ’ όνομα ριζοσπαστικά μέτρα («ρήξης ή «προοδευτικά» ή με τον σοσιαλισμό σε κάποιο ομιχλώδη ορίζοντα που δεν πλησιάζει ποτέ) είναι αναγκασμένοι να διαχειριστούν και να προστατεύσουν μια οικονομία της αγοράς και ένα αστικό κράτος – και μάλιστα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης.

Έτσι, πάντα το «μικρότερο κακό» φέρνει το χειρότερο, ακόμα πιο βάρβαρες εκδοχές πολιτικών επιτελείων και προσωπικού των νεοφιλελεύθερων κανίβαλων στην κυβέρνηση και στο κράτος. Ο εξευμενισμός των δανειστών, ο «ρεαλισμός» και ο «αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός» του ΣΥΡΙΖΑ νεκρανάστησε το μνημονιακό μπλοκ στο όνομα της ενότητας και των αριστερών εκλογικών μετώπων.

Με αριστερά και πρόγραμμα της Επανάστασης, μπορούμε να νικήσουμε

Η μόνη χρήσιμη επιλογή είναι η ενίσχυση μιας επαναστατικής αριστεράς, ενός σχεδίου αποφασιστικών αγώνων. Ενός πραγματικού μεταβατικού προγράμματος, που ξεκινάει από τη σημερινή κατάσταση (της συστήματος, της αστικής τάξης, του εργατικού κινήματος κ.λπ.) και μέσα από την ανάπτυξη των αγώνων και της αυτοοργάνωσης των μαζών ανοίγει δρόμο προς τον στρατηγικό στόχο, τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Καμία σχέση δεν έχει αυτό π.χ. με την κοινή πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ για υπεράσπιση των «κυριαρχικών δικαιωμάτων μας» και για την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας με 600άρια σήμερα για εκδημοκρατιστούν δήθεν αύριο. Ούτε με σχήματα όπως το ΜεΡΑ25, που δεν έχουν καν τη φυσιογνωμία, τις σχέσεις με τις μάζες και τους αγώνες, την ιδεολογία κ.λπ. των παλιότερων αριστερών ρεφορμιστικών κομμάτων, αλλά αποτελούν αστικούς σχηματισμούς όπου πρώην Συριζαίοι και νεόκοποι σύμμαχοί τους επιδιώκουν να εξασφαλίσουν βουλευτικές θέσεις. Πρόκειται για μια αριστερά ή πρώην αριστερά που καλεί σε «εκδημοκρατισμό» και «δικαιοσύνη», που παρά τα παχιά λόγια στις πιο κρίσιμες στιγμές συντάσσεται με τις κεντρικές επιλογές του αστικού καθεστώτος.

Ο καθορισμός των μέσων προκύπτει από την στρατηγική. Έτσι, αν πραγματικά επιδιώκουμε τη νίκη της εργατικής τάξης, πρέπει διαρκώς και μέσα στους καθημερινούς αγώνες να οικοδομούμε και να ενισχύουμε μια επαναστατική δύναμη. Το απαραίτητο σύνθημα «ενότητα μέσα στους αγώνες, αγώνας για την ενότητα», δεν πρέπει να εκφυλίζεται σε πλαδαρές και «πλατιές» εκλογικίστικες συμμαχίες. Αυτό είναι το σχέδιο, η πολιτική και η πρακτική της ΟΚΔΕ.