Η ανασυγκρότηση των οργάνων του κινήματος είναι υπόθεση των φοιτητών και των αγώνων, όχι σφραγίδα των γραφειοκρατών

Το τελευταίο διάστημα, η ΠΚΣ / ΚΝΕ προβάλλει το σχέδιό της για την «ανασύσταση της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΦΕΕ)». Αυτό το σημαντικό θέμα, γίνεται στα χέρια της ηγεσίας και του μηχανισμού της ΚΝE υπόθεση δημιουργίας μιας «σφραγίδας» – μιας δομής αποκομμένης από την πραγματικότητα των Φοιτητικών Συλλόγων και των αγώνων του φοιτητικού κινήματος.

Η ΕΦΕΕ αποτελούσε ένα πανελλαδικό όργανο, στο οποίο συμμετείχαν φοιτητές ως αντιπρόσωποι των Συλλόγων, και η σύνθεσή της διαμορφωνόταν στη βάση των αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών. Η ΕΦΕΕ είχε δημιουργηθεί από τους ίδιους τους φοιτητές κατά τη δεκαετία του 1960, ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης του φοιτητικού κινήματος και των αγώνων του. Έτσι ώστε να υπάρχει μια πανελλαδική δομή, που θα εξασφάλιζε τον ενιαίο χαρακτήρα του φοιτητικού κινήματος, τουλάχιστον σε συνδικαλιστικό επίπεδο (ενιαίες φοιτητικές εκλογές, διεξαγωγή πανσπουδαστικών συνεδρίων, κάλεσμα διαδηλώσεων και δράσεων κ.ά.). Στη Μεταπολίτευση, υπέστη σταδιακά έναν εκφυλισμό από τις κυρίαρχες δυνάμεις (αρχικά της ΠΑΣΠ και της ΚΝΕ, έπειτα και της ΔΑΠ, μετά από την άνοδό της), που προσπαθούσαν να μπλοκάρουν τους πιο ριζοσπαστικούς αγώνες των φοιτητών που εκδηλώνονταν μέσα από γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και συντονιστικές επιτροπές. Παρόλα αυτά, η ύπαρξή της αποτελούσε ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά – και έδινε ένα κοινά αποδεκτό γενικό πλαίσιο για τη λειτουργία και την ανάπτυξή του. Όλα αυτά είχαν ως βάση την γενική αποδοχή του δικαιώματος της νεολαίας στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο. Με την επικράτηση των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ (και σοβαρές ευθύνες των υπόλοιπων δυνάμεων), ουσιαστικά η ΕΦΕΕ διαλύθηκε το 1995. Αυτό ήταν ένα σοβαρό πισωγύρισμα για το φοιτητικό κίνημα, όχι γιατί έχασε κάποια «φωτισμένη ηγεσία», αλλά γιατί άνοιξε τον δρόμο σε έναν κατακερματισμό και αποδυνάμωση των οργανωμένων δομών. Οι φανφάρες και αοριστολογίες διάφορων αριστερών δυνάμεων ότι δεν χρειαζόμαστε καμία ΕΦΕΕ (όταν οι ίδιες έχουν εγκαταλείψει έστω και τις προσπάθειες να συγκροτούνται δημοκρατικά οι συντονιστικές επιτροπές και τα συντονιστικά των γενικών συνελεύσεων) απλά αναπαράγουν το σημερινό πρόβλημα, την έλλειψη κέντρων ενοποίησης και συντονισμού.

Η σημερινή κίνηση της ΚΝΕ καμία σχέση δεν έχει με μια ουσιαστική αντιμετώπιση της ανασυγκρότησης του φοιτητικού συνδικαλισμού – αντίθετα, επιχειρεί στο όνομα της ΕΦΕΕ να δημιουργήσει μια δομή ελέγχου και υποκατάστασης του φοιτητικού κινήματος. Παρουσιάζει κιόλας το «εγχείρημα» για να ενισχύσει την προεκλογική της καμπάνια, όπου μετά τα περσινά απολίτικα «αντι-ΔΑΠ» συνθήματα δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να στηριχθεί. Μια ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ  δεν γίνεται μέσα από ΔΣ και «συμφωνίες κορυφής» μεταξύ παρατάξεων, με την πλειοψηφία των φοιτητών όχι απλά να μην συμμετέχει στη συζήτηση, αλλά να μην ξέρει καν τι είναι η ΕΦΕΕ! Είναι τουλάχιστον υποκριτικό η «1^η δύναμη πανελλαδικά» να υποστηρίζει πως πρόκειται για την αναζωογόνηση και θωράκιση των Φοιτητικών Συλλόγων, την ώρα που η ίδια δεν οργανώνει ούτε έναν σοβαρό αγώνα και τους οδηγεί στην απονέκρωση σε όσους Συλλόγους επικρατεί. Χρησιμοποιεί το αποτέλεσμα των εκλογών για να υποκαταστήσει τις Γενικές Συνελεύσεις από ΔΣ και να παίρνει αποφάσεις μέσα από δικά της παραγοντομαζέματα, όπως το τελευταίο συνέδριο του ΜΑΣ, που το βάφτισε «συντονιστικό 112 Φοιτητικών Συλλόγων»! Ουσιαστικά κάνει μια προσπάθεια αυτονόμησης από το κίνημα, υποκατάστασης των Φοιτητικών Συλλόγων, δημιουργώντας ένα όργανο από την ΚΝΕ για την ΚΝΕ, ώστε να αυτοπαρουσιάζεται ως το κέντρο του κινήματος και να θεωρεί όποιον διαφωνεί με αυτό «διασπαστή» και «προβοκάτορα».

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Να θέσουμε ουσιαστικά το θέμα ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ, σημαίνει να κάνουμε ένα σημαντικότατο βήμα για την καλύτερη οργάνωση των φοιτητικών αγώνων και διεκδικήσεων, για την ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του φοιτητικού κινήματος. Για ένα νέο κύμα πολιτικοποίησης και αγώνων των φοιτητών, που θα αποτυπωθεί στην αναζωογόνηση όλων των δομών του κινήματος, με την πλατιά και ενεργή συμμετοχή τους. Μάλιστα σήμερα υπάρχει μια επιπλέον δυσκολία: δυνάμεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ έχουν αντικειμενικά γίνει ένα «ξένο σώμα» για ένα τέτοιο ενιαίο φοιτητικό κίνημα, καθώς δεν αποδέχονται ούτε την στοιχειώδη ύπαρξη του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου (π.χ. συμφωνούν με τον καταστροφικό Νόμο Πλαίσιο της Κεραμέως). Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, κάθε «ανασύσταση», όπως της ΚΝΕ, αφορά μόνο την υποκατάσταση και τον εκφυλισμό του κινήματος, την παρουσίαση ενός «αυτόκλητου σωτήρα» των φοιτητών!