Προεδρικές εκλογές στην Κολομβία: Ιστορική νίκη για την αριστερά
Από την Εργατική πάλη Ιουλίου-Αυγούστου
Με ποσοστό 50,44% (11.281.013 ψήφους), ο Γκουστάβο Πέτρο, επικεφαλής του σχηματισμού «Ιστορική Συμφωνία – Pacto Historico (PH),1 είναι ο πρώτος αριστερός πρόεδρος στην ιστορία της Κολομβίας. Η διαφορά με τον αντίπαλο του στον δεύτερο γύρο Ροδόλφο Χερνάντες (47.31% και 10.580.412 ψήφους), δείχνει το μέγεθος της κινητοποίησης του αστικού κατεστημένου και των ιμπεριαλιστών που κάλυψαν την πολύ μεγάλη διαφορά των προκριματικών και του πρώτου γύρου.
Ντόπια αστική ελίτ, ναρκοβαρώνοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν κάθε είδους μέσο. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι δύο προεκλογικές συγκεντρώσεις ακυρώθηκαν κατόπιν πληροφόρησης ότι θα πραγματοποιηθούν δολοφονικές επιθέσεις εναντίον του Πέτρο. Επίσης από τον πρώτο γύρο οι εκπρόσωποι της PH προειδοποιούσαν τις μάζες και τους διεθνείς παρατηρητές για τους κινδύνους νοθείας. Τέλος, πάνω από δύο μήνες τώρα, τα συστημικά ΜΜΕ, αναμασούσαν το ένοπλο παρελθόν του Πέτρο2 και τον παρουσίαζαν σαν αμετανόητο, αιμοσταγή αντάρτη. Αποδείχθηκε μεγάλο λάθος αφού για άλλη μια φορά όσο περισσότερο τα συστημικά ΜΜΕ και το αστικό πολιτικό προσωπικό λασπολογούσαν ενάντια στον πολιτικό αντίπαλο τους, τόσο αυξήσανε την αξιοπιστία του στα μάτια των μαζών. Ειδικά, μετά από την περσινή πολύμηνη εξέγερση και τις αιματηρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, η παρουσίαση του Πέτρο σαν αμετανόητου αντάρτη του έδωσε (γιατί άραγε;) πολύ περισσότερο κύρος από ότι του αφαίρεσε.
Βέβαια όσα είχαν προεκλογικά να του προσάψουν σχεδόν καμία σχέση δεν έχουν με τις προθέσεις του Πέτρο που με κάθε ευκαιρία διευκρινίζει. Έτσι και στην πρώτη ομιλία του μετά τις εκλογές, αφού διαβεβαίωσε ότι θα είναι πρόεδρος όλων των κολομβιανών πολιτών, δήλωσε ότι βασική του προτεραιότητα είναι να «αναπτύξουν τον καπιταλισμό, για να κατανικηθεί η προνεωτερικότητα, η φεουδαρχία, και η νέα σκλαβιά» (!). Σε απλή μετάφραση, λαϊκομετωπική φρασεολογία και ελάχιστα ρετουσαρισμένη στρατηγική των σταδίων εν έτει 2022. Το ίδιο το πρόγραμμα που φιλοδοξεί να εφαρμόσει, είναι ένα πρόγραμμα πολύ διστακτικά διατυπωμένο που υπόσχεται την εξάλειψη της ανισότητας και τον περιορισμό της φτώχειας μέσω της φορολόγησης των πλουσίων, την ανάπτυξη κοινωνικών προγραμμάτων, την ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας, την παύση εξάρτησης της οικονομίας από την εξόρυξη καυσίμων, τη διαπραγμάτευση μιας πιο δίκαιης εμπορικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, την αποκατάσταση των σχέσεων με τη Βενεζουέλα (που είναι σχεδόν πολεμικές).
Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στα οικονομικά και πολιτικά μέσα με τα οποία στοχεύει να εφαρμοστεί, αφού ο Πέτρο και το επιτελείο του θεωρούν ότι «η ισορροπία ανάμεσα στις κοινωνικές παροχές και τη δημοσιονομική πειθαρχία» είναι η συνταγή της επιτυχίας. φέρνοντας σαν παράδειγμα τη θητεία του ως δήμαρχος της Μπογκοτά. Είναι μάλλον περιττό να εξηγήσουμε ότι σαν δήμαρχος δεν είχε να διαχειριστεί τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, την κατεύθυνση της εθνικής οικονομίας, το δημόσιο χρέος, τις διακρατικές εμπορικές συμφωνίες… Αρκεί μάλλον να πούμε ότι παρά την αισθητή βελτίωση των συνθηκών στη Μπογκοτά, που κέρδισε την εμπιστοσύνη των μαζών, ούτε η φτώχεια, ούτε η εξαθλίωση δυστυχώς λείπουν. Η εφαρμογή όμως αυτού του απαραίτητου και υποτυπώδους προγράμματος για τη στοιχειώδη βελτίωση των ζωών των εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών θα συναντήσει τεράστιες αντιστάσεις από το αστικό καθεστώς. Η ντόπια αστική ελίτ και οι πολυεθνικές των ιμπεριαλιστών ελέγχουν απόλυτα την οικονομία, το κράτος (ανώτατο δικαστήριο, γενικός εισαγγελέας, κ.λπ.) και κυρίως τον σκληρό πυρήνα του, τις σιδερόφρακτες κατασταλτικές δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού (που είναι απολύτως πιστές στο παλιό πολιτικό κατεστημένο των Ουρίμπε – Ντούκε), εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Στα παραπάνω θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις ναρκοσυμμορίες καθώς και τους μισθοφορικούς στρατούς των πολυεθνικών που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει. Στο επίπεδο των αστικοδημοκρατικών κοινοβουλευτικών θεσμών στους οποίους η PH δηλώνει ιερή προσήλωση και βλέπει το μέσο για την εφαρμογή του προγράμματός της, δεν ελέγχει καν τη γερουσία, έχει μόλις 20 έδρες από τις 54 που απαιτούνται για την ελάχιστη πλειοψηφία, στα καλύτερα σενάρια συνεργασιών δεν ξεπερνά τις 44 που σημαίνει ότι εξαρτάται απόλυτα από τους ακροδεξιονεοφιλελεύθερους αντιπάλους της. Το πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί με αυταπάτες, θα εφαρμοστεί μόνο με την πλήρη στήριξη και κινητοποίηση των μαζών. Για να πραγματοποιηθεί αυτό αποτελεσματικά, απαιτείται η ανάπτυξη και θεσμοθέτηση των οργάνων αυτοργάνωσης που ως ένα βαθμό εμφανίστηκαν κατά την περσινή εξέγερση.3 Με την ανάπτυξη της ενεργητικής τους αυτοάμυνας απέναντι στις δολοφονικές συμμορίες της αστυνομίας, του στρατού και των ιμπεριαλιστών.
Παρόλα αυτά η νίκη του Πέτρο δεν αποτελεί κενό γράμμα. Πρόκειται για μία τόσο ξεκάθαρη όσο και μεγαλειώδη νίκη των εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών που είχαν δίκιο να την πανηγυρίζουν για αρκετές μέρες μετά την 29η Μάη. Με αυτή νιώθουν ότι ξεφορτώνονται το παλιό, λαομίσητο, αστικό πολιτικό προσωπικό. Διαισθάνονται ότι καταφέρνουν ένα πλήγμα στο αστικό κατεστημένο και στους ιμπεριαλιστές. Διεκδικούν ξανά ρόλο στην πολιτική μετά από δεκαετίες που είχαν πεταχτεί στην αποπολιτικοποίηση και στην εξόντωση κάθε αντιπολιτευόμενης και ειδικά εργατικής φωνής. Επιδιώκουν τον περιορισμό της δολοφονικής αστικής βίας στη χώρα που δολοφονείται ένας συνδικαλιστής ή αριστερός αγωνιστής κάθε τρεις μέρες. Η νίκη αυτή είναι και νίκη όλων αυτών των νεκρών, των εκατοντάδων εξαφανισθέντων και των χιλιάδων βασανισθέντων της περσινής εξέγερσης. Είναι μια προσπάθεια των εξεγερμένων να βρουν πολιτική έκφραση – μία από τις αρκετές προσεγγίσεις που θα επιχειρήσουν μέχρι να βρουν ορθή πολιτική έκφραση. Είναι άλλη μία νίκη που προστίθεται στις πολλές που έχουν καταφέρει οι εργαζόμενοι και οι φτωχές λαϊκές μάζες της Λ. Αμερικής τα τελευταία χρόνια και ανοίγει μία περίοδο επαναστατικών διαδικασιών. Η ντόπια ελίτ και οι ιμπεριαλιστές θα επιδιώξουν αρχικά τη μετάλλαξη του Πέτρο σε Λατινοαμερικάνο «Τσίπρα» που θα οδηγήσει την περσινή εξέγερση στον συμβιβασμό και την ήττα. Είναι απαραίτητη η ανάπτυξη μίας επαναστατικής δύναμης που θα οργανώσει τις μάζες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακριβώς διότι το μέγεθος της κρίσης της ντόπιας ελίτ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού καθώς και το μέγεθος της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών είναι τεράστιο και πραγματοποιείται σε ένα πολύ ριζοσπαστικοποιημένο γειτονικό διεθνές περιβάλλον που κάνει δύσκολες τις κυβιστήσεις.
Η Κολομβία όπως έχουμε εξηγήσει ξανά έχει κομβική σημασία για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την αστική ελίτ της Λ. Αμερικής συνολικά, είναι την ίδια στιγμή χώρα πειραματόζωο, προχωρημένο φυλάκιο και πιο πρόθυμος σύμμαχος στην περιοχή. Για αυτό οι ιμπεριαλιστές δύσκολα θα ανεχτούν περαιτέρω νίκες των μαζών στη χώρα αυτή, ειδικά την περίοδο που χάνουν τον ένα μετά τον άλλο τους πρόθυμους συμμάχους τους (βλ. Περού, Χιλή, Μεξικό, προσεχώς τη Βραζιλία). Η ένταξή της στο ΝΑΤΟ το 2017, στόχευε και στοχεύει στη δια πυρός και σιδήρου επιβολή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Λ. Αμερική, στην μετατροπή της σε πεδίο στρατιωτικών επεμβάσεων, ακόμη και μαχών, προκειμένου να συντριβεί η πλημμυρίδα των αγώνων και εξεγέρσεων των μαζών, ο περιορισμός κάθε ανταγωνισμού (βλ. Βραζιλία) και ο ξεριζωμός κάθε κινέζικης επιρροής από αυτήν. Κάθε νίκη των εργαζόμενων και φτωχών λαϊκών μαζών στην Κολομβία είναι ένα σημαντικό πλήγμα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και έχει καθοριστική σημασία όχι μόνο για το λατινοαμερικάνικο αλλά και για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα.
