Η ται­νία «Σε­λή­νη, 66 ερω­τή­σεις», της Ζα­κλίν Λέν­τζου, επι­κε­ντρώ­νε­ται σε οι­κο­γε­νεια­κές σχέ­σεις, με ελ­λι­πείς έως ανύ­παρ­κτες μορ­φές επι­κοι­νω­νί­ας. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μέσα από το σχήμα πα­τέ­ρας-κό­ρη δεί­χνει τις προ­βλη­μα­τι­κές σχέ­σεις με­τα­ξύ κόρης (Άρ­τε­μης) και πα­τέ­ρα (Πάρης).

Όμως, γιατί η Λέν­τζου επέ­λε­ξε ως τίτλο τη Σε­λή­νη; Ίσως, επει­δή το φεγ­γά­ρι μας φέρ­νει στον νου κά­ποιες ανα­μνή­σεις, ευ­χά­ρι­στες ή δυ­σά­ρε­στες; Ίσως, για τις προσ­δο­κί­ες που μας δη­μιουρ­γεί, και συ­νε­πώς μια με­λαγ­χο­λι­κή διά­θε­ση που μας φέρ­νει; Ίσως, για τη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα της φύσης; Ίσως για τη ρο­μα­ντι­κή διά­θε­ση που μας προ­κα­λεί; Ίσως για όλα αυτά μαζί;

Η Άρ­τε­μη ύστε­ρα από μα­κρό­χρο­νη απου­σία επι­στρέ­φει στην Αθήνα για να φρο­ντί­σει τον άρ­ρω­στο πα­τέ­ρα της, που πά­σχει από σο­βα­ρό αυ­το­ά­νο­σο νό­ση­μα. Η συμ­βί­ω­ση δε είναι εύ­κο­λη, καθώς δεν γνω­ρί­ζει επί της ου­σί­ας ο ένας τον άλλο συ­ναι­σθη­μα­τι­κά. Εκεί­νη θε­ω­ρεί ότι ήταν ένας από­μα­κρος και δύ­στρο­πος πα­τέ­ρας, κα­θό­λου τρυ­φε­ρός, δεν μι­λού­σε ποτέ και την κρα­τού­σε σε από­στα­ση. Παρ’ όλα αυτά, η Άρ­τε­μης τον φρο­ντί­ζει όσο κα­λύ­τε­ρα γί­νε­ται, περ­νώ­ντας πολ­λές ώρες μαζί του, ενώ στα εν­διά­με­σα δια­στή­μα­τα προ­σπα­θεί να ξε­δώ­σει χο­ρεύ­ο­ντας, πο­τί­ζο­ντας τον κήπο, κά­νο­ντας γυ­μνα­στι­κή ή συ­ντρο­φιά με την παρέα της. Εν τω με­τα­ξύ, επι­σκέ­πτε­ται τον πα­τέ­ρα της ένας πα­λιός του φίλος, με τον οποίο κατά πως φαί­νε­ται έχουν μια ιδιαί­τε­ρη σχέση αγά­πης.

Σιγά σιγά, κόρη και πα­τέ­ρας έρ­χο­νται πολύ κοντά, αρ­χί­ζουν να γνω­ρί­ζο­νται και να απο­κα­θί­στα­ται η σχέση τους. Μέχρι που έρ­χε­ται η ανα­τρε­πτι­κή απο­κά­λυ­ψη, για τον πα­τέ­ρα της, η οποία θα κάνει την κο­πέ­λα να τον κα­τα­λά­βει κα­λύ­τε­ρα από το βαρύ φορ­τίο που κου­βα­λού­σε και κα­θό­ρι­ζε την ζωή του. Είναι και το ση­μείο κα­μπής για να αγα­πή­σει εκ νέου ο ένας τον άλλο. Η σκηνή προς το τέλος, όταν είναι μαζί στο εστια­τό­ριο, είναι υπέ­ρο­χη και συ­γκι­νη­τι­κή. Η απο­κά­λυ­ψη του πα­λαιού τραύ­μα­τος του πα­τέ­ρα είναι λύ­τρω­ση τόσο για τον ίδιο όσο και για την ίδια από το δικό της τραύ­μα της παι­δι­κής της ηλι­κί­ας. Η απο­κα­τά­στα­ση της επι­κοι­νω­νί­ας τους είναι μια ψυ­χο­θε­ρα­πευ­τι­κή δια­δι­κα­σία, που βγά­ζει και τους δύο πιο δυ­να­τούς.

Είναι μια ται­νία για τα ανεί­πω­τα, για τα κρυμ­μέ­να μυ­στι­κά, τα σκο­τει­νά μας ση­μεία, τον αν­θρώ­πι­νο πόνο, τις κοι­νω­νι­κές και οι­κο­γε­νεια­κές συμ­βά­σεις, αλλά και την μο­να­ξιά που προ­κα­λούν. Ταυ­τό­χρο­να, είναι και μια ται­νία που μιλά για την ανά­γκη επι­κοι­νω­νί­ας των αν­θρώ­πων. Διότι, μια από τις στρε­βλώ­σεις που μπο­ρεί να μας συ­ντρο­φεύ­ουν στην ώριμη ζωή μας και σκο­τει­νιά­ζει την ψυχή μας, έρ­χε­ται από το πα­ρελ­θόν ότι οι ση­μα­ντι­κοί άλλοι για εμάς θα πρέ­πει να αντι­λη­φθούν τις ανά­γκες μας, χωρίς εμείς να χρεια­στεί να τις εκ­φρά­σου­με. Είναι ο από­η­χος της βρε­φι­κής μας ηλι­κί­ας, όταν δεν ήμα­σταν σε θέση να φρο­ντί­σου­με τον εαυτό μας και να εκ­φρά­σου­με τις ανά­γκες μας, οπότε οι φρο­ντι­στές μας, προ­σπα­θού­σαν να μα­ντέ­ψουν τι χρεια­ζό­μα­στε για να μας το πα­ρέ­χουν.

Όμως, για να κλεί­σου­με όπως ξε­κι­νή­σα­με, η επι­κοι­νω­νία είναι πράγ­μα­τι το μέσο μοι­ρά­σμα­τος και ένας τρό­πος εν­δυ­νά­μω­σης τόσο των σχέ­σε­ων με τον εαυτό μας όσο και με τους πο­λύ­τι­μους άλ­λους. Εξάλ­λου γι’ αυτό μι­λά­ει και η ται­νία: «Για την αγάπη, την κί­νη­ση και την ροή (και την έλ­λει­ψη αυτών)».