Μα τι ήταν αυτή η Κομμούνα; Σαν σήμερα, 150 χρόνια (του Δημήτρη Κατσορίδα)

–

ΜΑ, ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ; (σαν σήμερα, 150 χρόνια)

–

Του Δημήτρη Κατσορίδα

–

Η Κομμούνα του Παρισιού είχε μια σύντομη διαδρομή. Διήρκησε 72 ημέρες, από τις 18 Μαρτίου μέχρι τις 28 Μαΐου 1871. Η τελευταία «αιματοβαμμένη εβδομάδα» είχε χιλιάδες νεκρούς στους δρόμους, εξορίες και φυλακίσεις. Όλα ξεκίνησαν όταν οι εργάτες και η εθνική φρουρά που είχαν υπερασπιστεί το Παρίσι, από τους Πρώσους, ξεσηκώθηκαν και ανέτρεψαν την κυβέρνηση. Σχημάτισαν μια πρωτόγνωρη δημοκρατική κυβέρνηση, την Κομμούνα, στην οποία ο λαός νομοθετεί, κάνει εκλογές και παίρνει την τύχη στα χέρια του.

Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτούργησαν και οργάνωσαν τη φροντίδα και την περίθαλψη των ασθενών, η εθνική πολιτοφυλακή διασφάλισε την ασφάλεια των πολιτών στους δρόμους, τα ακατοίκητα σπίτια δόθηκαν στους άστεγους, καθιερώθηκε η δωρεάν εκπαίδευση, αναγνωρίστηκε η ελευθερία του συνέρχεσθαι, έγινε ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους, ο αγρότης απαλλάχτηκε από τη βαριά φορολογία, ψηφίστηκε μια προοδευτική εργατική νομοθεσία, καθώς και η ισότητα των μισθών ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, η αστυνομία και οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούσαν να ανακληθούν, όπως επίσης και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, οι οποίοι έκαναν συνέχεια απολογισμό της δράσης τους. Γενικά, το έργο της ήταν η απελευθέρωση της εργασίας από το κεφάλαιο και η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ. 

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι αυτό που είπε ο Μαρξ: ότι η εργατική τάξη «δεν μπορεί απλά να πάρει στην κατοχή της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για δικούς της σκοπούς», αλλά η συντριβή της. Για να συμπληρώσει ο Λένιν ότι «Οι εργάτες, ύστερα από την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας, θα συντρίψουν τον παλιό γραφειοκρατικό μηχανισμό, θα τον τσακίσουν συθέμελα, δε θ’ αφήσουν απ’ αυτόν πέτρα πάνω στην πέτρα, θα τον αντικαταστήσουν μ’ ένα νέο μηχανισμό, που θα αποτελείται από τους ίδιους τους εργάτες και τους υπαλλήλους, και για να μη μεταβληθούν σε γραφειοκράτες, θα παρθούν αμέσως μέτρα που ανάλυσαν λεπτομερειακά ο Μαρξ και ο Ένγκελς: 1) δε θα είναι μόνο αιρετοί, αλλά και ανακλητοί σε οποιαδήποτε στιγμή× 2) η αμοιβή τους δε θα είναι μεγαλύτερη από το μισθό ενός εργάτη× 3) θα συντελεστεί το άμεσο πέρασμα στο σύστημα, όπου όλοι θα εκτελούν χρέη ελέγχου και εποπτείας, όλοι για ένα διάστημα θα γίνουν ‘’γραφειοκράτες’’ και γι’ αυτό κανένας δε θα μπορεί να γίνει ‘’γραφειοκράτης’’».[1]  

Αντίθετα, όποιοι έπεσαν στην παγίδα της διαχείρισης του κράτους, αφομοιώθηκαν από αυτό και τελικά έγιναν κόμμα του κράτους.

[1] Λένιν, Κράτος και επανάσταση, εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 193.