Αντεπίθεση των Εργαζομένων: Για τις εξελίξεις στο Συνδικαλιστικό Κίνημα
Για τις εξελίξεις στο Συνδικαλιστικό Κίνημα (Σ.Κ.)
–
Με αφορμή την μάχη που έχει μπροστά της η εργατική τάξη και το Σ.Κ. με την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό, αλλά και του συνεδρίου της Γ.Σ.Ε.Ε. (μετά του ΕΚΑ), παρατηρούμε μια κατάσταση πολύ προβληματική. Το Συνδικαλιστικό Κίνημα από την μία, αδυνατεί όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσει και μάλιστα αποτελεσματικά τις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και από την άλλη, βυθίζεται όλο και περισσότερο στα αδιέξοδά του, σε φαινόμενα άκρως εκφυλιστικά, σε μια κρίση πολύ επικίνδυνη. Σε κάθε περίπτωση την κύρια ευθύνη φέρει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κάθε απόχρωσης, είτε αυτή της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ(ΣΥΡΙΖΑ), είτε των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί προϊόν της συνολικής κρίσης του Εργατικού Κινήματος που στην χώρα μας έχει φτάσει σε σημείο παροξυσμού.
Η περίοδος που διανύουμε
Η Εργατική Τάξη στην χώρα μας έρχεται αντιμέτωπη:
α) με τις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, των εργοδοτών και της Ε.Ε., με την ζοφερή μνημονιακή «κανονικότητα» των «άριστων», των μπαχαλάκηδων της αγοράς.
Μετά την ταφόπλακα που μπήκε στις Σ.Σ.Ε. με την ψήφιση του «αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου», σειρά έχει τώρα η Κοινωνική Ασφάλιση, η πλήρης κατεδάφισή της με την εδραίωση του ν. Κατρούγκαλου-Βρούτση. Ταυτόχρονα επιχειρείται, κυρίως στις πρώην ΔΕΚΟ αλλά και σε μεγάλες επιχειρήσεις και κλάδους, το ξήλωμα των συλλογικών συμβάσεων, νέα κύματα απολύσεων (με την όποια μορφή παίρνουν), επίθεση στους μισθούς με το κόψιμο διάφορων επιδομάτων και των τριετιών. Η όποια συζήτηση για την «αύξηση» του κατώτατου μισθού είναι ο φερετζές του μνημονιακού καθεστώτος, του Νέου Συστήματος Εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της ζοφερής πραγματικότητας που ζούμε.
β) τον κίνδυνο του πολέμου ή ενός «θερμού επεισοδίου», λόγω των επιλογών, των συμμαχιών και των διευκολύνσεων της ελληνικής ελίτ κυρίως προς τους Αμερικάνους αλλά και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, που μετατρέπει ξεκάθαρα την χώρα μας σε προτεκτοράτο και σε μια απέραντη βάση, που δημιουργεί εντάσεις με τους λαούς των γειτονικών χωρών. Τις «μεγάλες ιδέες» και τους «πυλώνες σταθερότητας στην περιοχή» τα έχει πληρώσει πανάκριβα η εργατική τάξη στην χώρα μας, ακριβώς 100 χρόνια πριν. Ιδίως τώρα που ένα από τα κέντρα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και αντιθέσεων είναι η ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου.
γ) μπροστά στα πρόθυρα εκδήλωσης μιας νέας όξυνσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αλλά με πολύ χειρότερες συνέπειες σε όλα τα επίπεδα, με νέες επιθέσεις στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους, με την κλιματική καταστροφή που γιγαντώνεται, το μεταναστευτικό πρόβλημα να οξύνεται. Σε αυτό το περιβάλλον,η κατάσταση της ελλ. οικονομίας θα επιδεινωθεί, μιας και ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ένα «όρθιο πτώμα» και καμία σχέση δεν έχει με ανάπτυξη.
δ) με μια τεράστια ιδεολογική επίθεση σε κάθε εργατικό δικαίωμα, στον μισθό, την συλλογική δράση και τους αγώνες, την ιστορία και την ταυτότητάς της.
Είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δυνατή και άτρωτη;
Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται το καταστροφικό έργο που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει «παράξει» ένα «πλούσιο μνημονιακό έργο» από δεκάδες βάρβαρα αντεργατικά μέτρα, που σίγουρα τα εμπλουτίζει, τα συμπληρώνει και τα επεκτείνει στο έπακρο. Χρησιμοποιεί την ίδια τακτική με τον ΣΥΡΙΖΑ, τις αθλιότητες και τα ψέματα για να επιτεθεί. Φαίνεται «δυνατή», «σταθερή», γιατί ακόμη «απολαμβάνει» το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως επιβιώνει λόγο της κρίσης του Σ.Κ. και του εργατικού κινήματος γενικότερα.
Οι αλλαγές στην εργατική τάξη και οι εξελίξεις στο Σ.Κ.
Οι αλλαγές που συντελούνται στην σύνθεση της εργατικής τάξης (κοινωνική, αριθμητική, οργανική, ηλικιακή) και ως συνέπεια των παραπάνω εξελίξεων, η μνημονιακή διακυβέρνηση και η μετάλλαξη του Σύριζα αλλά και η σοβαρή κρίση που περνάει το Συνδικαλιστικό Κίνημα έχουν επιφέρει αρκετές αλλαγές στη συνείδησή της. Ατομικές συμπεριφορές και επιλογές όλο και γενικεύονται, η απογοήτευση και η μοιρολατρία παγιώνονται όλο και περισσότερο, ο βαθμός οργάνωσης στα Συνδικάτα μειώνεται συνεχώς, η συντηρητικοποίηση, όπως εκφράστηκε και στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές δημιουργεί περεταίρω προβλήματα. Ταυτόχρονα όμως μέσα σε αυτή την πορεία υπάρχει και η τεράστια ανάγκη των αγώνων, δημιουργώντας έτσι μια αντιφατική κατάσταση. Αυτή η αντίφαση δεν πρόκειται να ξεκαθαρίσει εύκολα, γρήγορα προς όφελος των εργαζομένων και των αγώνων, δημιουργώντας θετικά αποτελέσματα. Χρειάζεται μια γενική ανασύνταξη των δυνάμεων στο Σ.Κ. που ο παράγοντας ανασύνθεση είναι και ο καθαριστικός ή και μια συνολική αναγέννηση του Σ.Κ.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα που περνάει ίσως μια ιστορικής σημασίας κρίση, εμφανίζεται πολυδιασπασμένο, αποδυναμωμένο, αφοπλισμένο πολιτικά. Τα σημάδια αποσύνθεσης έχουν αρχίσει να διαφαίνονται. Το πρόβλημα είναι κυρίως οι ηγεσίες του, που είναι ανίκανες τόσο στο να εξηγήσουν την παραπάνω κατάσταση όσο και να χαράξουν μια στρατηγική και τακτική που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα και τις επιθέσεις των νεοφιλελεύθερων και των μνημονιακών. Δυστυχώς, οι γραφειοκρατικές ηγεσίες κάνουν τα ακριβώς αντίθετα από ότι απαιτούν οι σημερινές συνθήκες της κρίσης του καπιταλισμού και οι επιθέσεις της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ..
Τα προβλήματα πολλά…..οι ηγεσίες πολύ «λίγες»
ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, ΕΑΚ(Σύριζα) αλλά και ΠΑΜΕ το μόνο που κάνουν είναι να εκφυλίζουν και να διαλύουν κάθε διαδικασία οποιασδήποτε συνδικαλιστικής οργάνωσης. Εχει ξεσπάσει ένας ανελέητος πόλεμος με ανορθόδοξες και ξένες προς το εργατικό κίνημα μεθόδους, για τον έλεγχο του μηχανισμού και των διοικήσεων των Συνδικάτων, στην ουσία για τις καρέκλες. Ο «συνδικαλισμός» τους πλέον είναι, πέρα από κάθε όριο «μηχανορραφίες», προσφυγές στις δικαστικές αίθουσες με μηνύσεις, αγωγές και ασφαλιστικά μέτρα εκατέρωθεν. Με την αστική δικαιοσύνη να διαμορφώνει τους συσχετισμούς και να παίρνει το πάνω χέρι, με την κυβέρνηση να αρπάζει την ευκαιρία στο να παρεμβαίνει και να νομοθετεί. Οι αγώνες και οι απεργίες στα χέρια αυτών των ηγεσιών έχουν καταντήσει και αναξιόπιστες και αναποτελεσματικές. Αυτή η άθλια και αποκρουστική κατάσταση βρίσκεται πολύ μακριά από τις αγωνίες και τα προβλήματα των εργαζομένων. Βαραίνει και ενισχύει, τις αδυναμίες του Σ.Κ. και την συντηρητικοποίηση της συνείδησης των εργαζομένων.
Η κατάσταση οξύνεται με αφορμή την Απεργία για το Ασφαλιστικό και το Συνέδριο της Γ.Σ.Ε.Ε.
Οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά και η ΕΑΚ, που έχουν και την κύρια ευθύνη για αυτή την άσχημη κατάσταση, έχουν βρει σαν άλλοθι, τα όντος υπαρκτά καταστροφικά λάθη του ΠΑΜΕ. Βολεύονται ότι, «για όλα φταίει και μόνο το ΠΑΜΕ» και σε καμία περίπτωση η κυβέρνηση ή οι εργοδότες, αφού έχουν κάνειμαζί τους την λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία». Στις απειλές του ΠΑΜΕ, ότι δεν θα γίνει ξανά το Συνέδριο της Γ.Σ.Ε.Ε, καθώς τις προηγούμενες δυο απόπειρες τις διέλυσε, η αστικοποιημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ απαντάει με την εξαγγελία πραγματοποίησης ενός κατάφωρα νόθου συνεδρίου. Όρισαν την 25η Φλεβάρη σαν ημερομηνία «διεξαγωγής του Συνεδρίου» δηλαδή ένα συνέδριο-καρικατούρα, χωρίς συζήτηση, χωρίς πολιτική αντιπαράθεση, με τα ΜΑΤ να το περιφρουρούν και με όλο το μνημονιακό συναπάντημα, τους αρχηγούς των κομμάτων (Μητσοτάκη και Φώφη Γενηματά), να δηλώνουν ότι θα παραβρεθούν. Στοχος τους ο πλήρης επανέλεγχος του Σ.Κ. από τις μνημονιακές δυνάμεις, που όπως όλα δείχνουν επανασυσπειρώνονται ή/και ενισχύονται (αύξηση της ΔΑΚΕ, ενιαία ΠΑΣΚΕ) και ενισχύουν το στρατόπεδό τους με την ΕΑΚ(ΣΥΡΙΖΑ). Σε μια κατεύθυνση ενός κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού σε πλήρη σύμπλευση με τον Μητσοτάκη -Βρούτση και με όλο τον αστικό μηχανισμό. Μόνο μέσα σε μια εβδομάδα ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ προσέφυγαν 9 φορές στα δικαστήρια εναντίον του ΠΑΜΕ για τις αρχαιρεσίες του Ε.Κ.Α., καταφέρνοντας τελικά να «νομιμοποιήσουν» τους «συνέδρους» τους. Μένει να δούμε τι θα γίνει τελικά στο «συνέδριο» της Γ.Σ.Ε.Ε.
Η αστικοποιημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ αυτή την φορά είδε μόνο θετικά στο ν.σ. Κατρούγκαλου/Βρούτση για το ασφαλιστικό και έτσι «η Απεργία στις 18/2 δεν χρειαζόταν να γίνει». Για αυτούς δεν έχει σημασία η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά ο πόλεμος εναντίον του ΠΑΜΕ, δηλαδή οι καρέκλες τους.
Το προηγούμενο διάστημα, έκαναν το παν για να καταλήξει ακόμη πιο διασπασμένο και αδύναμο το Συνδικαλιστικό Κίνημα στην μάχη και τις Απεργίες που προηγηθήκαν για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας ενάντια στο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο. Ξεχωριστές και αντιπαραθετικές απεργίες με ανύπαρκτες συγκεντρώσεις και με αμφίβολα και παρδαλά αιτήματα.
Υπέγραψαν «νύχτα» την παράταση ισχύος της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. δηλαδή την παράταση του πενιχρού βασικού μισθού, με τις απλήρωτες και υπό κατάργηση τριετίες, και με το επίδομα γάμου να μην τηρείται στην πράξη. Σιγοντάρουν το φιάσκο της υποτιθέμενης αύξησης του βασικού μισθού για 6%, όταν αναμένονται μειώσεις ως 40% από το κόψιμο των τριετιών και του επ. γάμου (επικείμενη απόφαση του ΣΤΕ).
Κατέστρεψαν, περιόρισαν και έπνιξαν την απεργία διαρκείας και τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων στον ΟΤΕ, για το θεαθήναι της Φώφης και του Τσίπρα στην Βουλή και το δήθεν ενδιαφέρον τους για τα εργατικά δικαιώματα. Τήρησαν σιγή ιχθύος για τις επιθέσεις στην ΔΕΗ, τις απολύσεις στις Τράπεζες, τις ιδιωτικοποιήσεις.
Αποτελεί το ΠΑΜΕ μια πραγματική αντιπολίτευση στο Σ.Κ.;
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (ΔΑΣ-Τ.Ε.) θέλουν να παρουσιάζονται ως αριστερή αντιπολίτευση στην αστικοποιημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Χωρίς να έχουν εγκαταλείψει, διόλου την άκρως διασπαστική τους πολιτική στην πράξη, τις κομματικές παρελάσεις που τις βαφτίζουν «ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα», την χρήση ακόμη και φυσικής βίας και τις νοθείες χρησιμοποιώντας όλο τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ να ψηφίζει στα συνδικάτα, για να επιβάλουν την κομματική τους γραμμή και τον έλεγχο τους προκαλούν εξίσου μεγάλη ζημιά στο Σ.Κ.!
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προσέφυγαν, όπως και οι άλλοι, στην αστική δικαιοσύνη εγκαταλείποντας έστω και τους λίγους και αναποτελεσματικούς, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, αγώνες που διεξήγαγαν. Ανοίξανε την πόρτα στην ΠΑΣΚΕ και στην ΔΑΚΕ αλλά και την Χ.Α. (συνέδριο ΕΚΑ 2017), στην αστική δικαιοσύνη, να διαμορφώνει τους συσχετισμούς και να παρεμβαίνει στα εσωτερικά του Σ.Κ. Απευθύνονται στην αστική τάξη (επίσκεψη Κουτσούμπα στον Μητσοτάκη) για τις «νοθείες τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ» δηλαδή σε αυτούς που δεν θέλουν καθόλου συνδικαλιστικό κίνημα. Εγκαλούν -ποιον;-τον Βρούτση, πρώην συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ που μετεπήδησε στα βουλευτικά έδρανα, για να «εξυγιάνει» το ΣΚ, όταν η παράταξη του είναι ο «βασικός μέτοχος» του κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Όλα αυτά που κάνει το ΠΑΜΕ οδηγούν το ΣΚ στην δημοκρατία και την εξυγίανση; Αντιθέτως, οδηγούν τον άνθρωπο του FBI και της CIA, τον Χρυσοχοΐδη, και το αστικό κράτος να «περιφρουρούν την δημοκρατία του Σ.Κ. τα Συνέδρια» κτλ. Εξάλλου όπως έχουν δηλώσει στην κυβέρνηση, έρχεται νέο συνδικαλιστικό νομοσχέδιο και μέτρα συμπληρωματικά στο ν.σ. για τις διαδηλώσεις που θα «λύνει» «ζητήματα δημοκρατίας» στα συνδικάτα, το «δικαίωμα στην εργασία» κτλ.
Αρέσκονται στο ΠΑΜΕ να λένε ότι το ΚΚΕ κάνει «κοινοβουλευτική αντιπαράθεση» καταθέτοντας τα δικά τους νομοσχέδια. Μετά τα συνέδρια και κυρίως το προγραμματισμένο συνέδριο της ΓΣΕΕ, φαίνεται ότι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν κανονικά τις θέσεις, να ρίξουν το φταίξιμο «στην εργατική τάξη που δεν ξέρει να επιλέγει και στο τέρας του εργοδοτικού συνδικαλισμού». Είναι μάλλον απίθανο (χωρίς να αποκλείουμε κανένα ενδεχόμενο) το ΠΑΜΕ να τραβήξει τον δρόμο του χωρισμού από τις υπόλοιπες γραφειοκρατικές δυνάμεις, διότι τα προνόμια που απολαμβάνει εντός ΓΣΕΕ είναι πολλά, συντηρώντας ένα μέρος του μηχανισμού του. Εξάλλου, συχνά συμμαχούν μαζί με την ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, ώστε να «χτυπήσουν» την ΕΑΚ (βλέπε Συνέδριο Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών) ή να αποκλείσουν από το Ε.Κ.Α αγωνιστικά Σωματεία, όπως το Ενιαίο Σωματείο (VODAFONE-WIND-VICTUS) , με τελείως αντικαταστατικό τρόπο.
Για το μεταναστευτικό, τα ελληνοτουρκικά, τις εξορύξεις έχουν γίνει οι καλύτεροι υπερασπιστές «των συνόρων και των εθνικών συμφερόντων», των συμφερόντων της αστικής τάξης δηλαδή, παρά τις αντιιμπεριαλιστικές κορόνες των Κνιτών στα σωματεία. Τελικά καταλήγουν σε μέτωπα με δεξιούς και ακροδεξιούς δημάρχους όπως π.χ. στο μεταναστευτικό (περίπτωση Σάμου). Κατά τα άλλα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Όλα τα παραπάνω δεν είναι περίεργα αλλά η ουσία της ρεφορμιστικής τους πολιτικής και πρακτικής. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δεν αποτελούν καμία αριστερή αντιπολίτευση αλλά μέρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, δηλαδή μέρος του προβλήματος και όχι η πολιτική επιλογή που θα συμβάλει στην λύση της κρίσης του Σ.Κ., στην ανασυγκρότηση και ανασύνθεσή του.
Τα ζιγκ ζαγκ της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι διακλαδικές απεργίες
Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΑ-ΛΑΕ), ένα δυναμικό όχι ασήμαντο, χαραμίζονται και αποδεικνύονται αναποτελεσματικές καθώς δεν συμβάλουν ουσιαστικά σε μια κατεύθυνση ανασυγκρότησης/ανασύνθεσης του Σ.Κ. Πότε γίνονται μια αντιγραφή της πολιτικής και πρακτικής του ΠΑΜΕ, πότε το καταγγέλλουν. Πότε με την μια γραφειοκρατία συναποφασίζουν κινητοποιήσεις(ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ) πότε με την άλλη (ΠΑΜΕ). Ο καιροσκοπισμός στη τακτική τους αλλά και η όχι ενωτική τους πολιτική δεν βοηθάει την εργατική τάξη να απαλλαγεί από καμιά γραφειοκρατία, που κατά τα άλλα καταγγέλλουν σε κάθε τους πρόταση, δεν βοηθάει στην ενότητα του κινήματος. Αναλώνονται και «πνίγονται» σε συσκέψεις και μέτωπα από τα πάνω που περιέργως, που αποφασίζουν «απεργίες από τα κάτω». Η «διακλαδική απεργία» στις 19 Μάρτη είναι μια πρόωρη κινήση που δεν συμβαδίζει ούτε εξυπηρετεί την εργατική τάξη και το Σ.Κ. σε αυτή την κρίση που περνάει. Αυτά αποτελούν μεγαλεπήβολα σχέδια, που, δεν πατάνε πουθενά και δεν έχουν βάσεις και ρίζες στην εργατική τάξη. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή και ευθύνη για να μην έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή αυτά του κατακερματισμού και του αποπροσανατολισμού.
Τι να κάνουμε;
Η εργατική τάξη δεν πρόκειται να σωθεί, αν δεν ξαναπιάσει το νήμα του αγώνα, αν δεν αρχίσει να αντιστέκεται σθεναρά στην εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία, στις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στο Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης.
Αν δεν ξεπεράσει και απαλλαγεί από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει αυτόματα και απλά, με στείρες καταγγελίες και ποιήματα εξορκισμού του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Δεν μπορεί να γίνει με νοθείες, με προσφυγή στην αστική δικαιοσύνη, χωρίς δημοκρατία, χωρίς ενότητα, χωρίς οργάνωση των εργαζομένων στα Συνδικάτα, χωρίς μαχητικά συνδικάτα, χωρίς ικανές ηγεσίες, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα.
Η Αντεπίθεση των Εργαζομένων (ΑτΕ) με τις δυνάμεις που διαθέτει,παρεμβαίνει σε όλες τις διεργασίες του Σ.Κ., στους αγώνες, στην ίδια την εργατική τάξη, προτάσσοντας ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση και ανασύνθεση των δυνάμεων στο Σ.Κ., ένα σχέδιο αγώνων με μια συγκεκριμένη ενωτική πολιτική σε αγωνιστικά πλαίσια, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα Σωτηρίας των εργαζομένων και των φτωχών. Παλεύοντας για Συνδικάτα εργατών, που θα λειτουργούν με τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας στην βάση της ταξικής ανεξαρτησίας, που θα παλεύουν ενωτικά, που θα είναι αγωνιστικά και μαχητικά, που θα έχουν στην ηγεσία του πραγματικούς αγωνιστές και όχι γραφειοκράτες και διευθυντές ή στελέχη επιχειρήσεων.
–
