ΗΠΑ και Σ. Αραβία σφάζουν το λαό της Υεμένης
ΗΠΑ και Σ. Αραβία απειλούν, το Ιράν «αυθαδιάζει», ο λαός της Υεμένης σφάζεται
–
Από την Εργατική Πάλη Οκτώβρη
–
Η σύγκρουση ανάμεσα σε Σαουδκή Αραβία και Ιράν ανάγεται σε ιστορικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις αυτοκρατορίες των Περσών και των Αράβων σε σχέση με τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, από όπου περνούσε και ο Δρόμος του Μεταξιού για την Κίνα. Επίσης αφορά θρησκευτικές συγκρούσεις ανάμεσα στα δόγματα των Σιιτών (Ιράν) και των Σουνιτών (Σ. Αραβία) με ιδεολογικές προεκτάσεις και προσπάθεια επικράτησης με σφαγές και πολέμους του ενός δόγματος σε βάρος του άλλου. Αλλά στα πρόσφατα χρόνια η σύγκρουση των δύο χωρών καθορίζεται κυρίως από την προσπάθεια κυριαρχίας στην περιοχή των πρώτων υλών (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) και στους δρόμους μεταφοράς τους προς την ανεπτυγμένη Δύση και την Ιαπωνία (τελευταία έχουν προστεθεί και οι τεράστιες αγορές Κίνας και Ινδίας). Οι επίμαχες περιοχές είναι ο Περσικός Κόλπος, τα στενά του Ορμούζ, τα παράλια του Ομάν και της Υεμένης, το κέρας της Αφρικής η Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ, από όπου περνούν τα πλοία που μεταφέρουν τις πρώτες ύλες αλλά και τους αγωγούς που διέρχονται από Ιράκ, Συρία και Τουρκία.
Η σύγκρουση εντάθηκε μετά την ισλαμική Ιρανική Επανάσταση του 1979, που θα ρίξει τον Σάχη, θα βγάλει το Ιράν από την σφαίρα επιρροής των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και θα τρομοκρατήσει τα συντηρητικά βασιλικά καθεστώτα των χωρών του Περσικού Κόλπου, που θα θεωρήσουν την εξέγερση των μαζών στο Ιράν ως απειλή ενάντια στην κυριαρχία τους μέσα στις ίδιες τους τις χώρες. Παράλληλα οι ιμπεριαλιστές και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ θα αξιοποιήσουν τους δυο κύριους συμμάχους τους στην περιοχή, το Ισραήλ και την Σ. Αραβία για να αντιπαρατεθούν με το Ιράν. Ο έλεγχος του νοτίου Ιράκ από φιλοϊρανικές (σιιτικές) ομάδες και οι εξελίξεις στην Συρία, όπου το Ιράν θα στηρίξει το καθεστώς Άσαντ (Σιίτες-Αλεβίτες) σε συνεργασία με τους Ρώσους και την Χεζμπολάχ του Λιβάνου (επίσης Σιίτες) ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος και τις άλλες ισλαμιστικες οργανώσεις (σουνίτες) που στηρίχτηκαν από την Σ. Αραβία, την Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα φέρει τους Φρουρούς της Επανάστασης στα σύνορα με το Ισραήλ και μέσω της Χεζμπολάχ -που κατέχει ρόλο ρυθμιστή στο Λίβανο- θα δώσει στην Περσία την πολυπόθητη ιστορικά διέξοδο στην Μεσόγειο!
Ασφαλώς οι ιμπεριαλιστές και τα στηρίγματά τους δεν επρόκειτο να μείνουν απαθείς μπροστά σε μια τέτοια προοπτική. Το Ισραήλ βρίσκεται ήδη ουσιαστικά σε πόλεμο με το Ιράν στην Συρία, με συνεχείς βομβαρδισμούς των Φρουρών της Επανάστασης ακόμα και μέσα στο Ιράκ (!) ενώ ταυτόχρονα απειλεί με βομβαρδισμό το Ιράν, με πρόσχημα την προσπάθεια του τελευταίου να αποκτήσει πυρηνικά όπλα (το οποίο, αν και αλήθεια, απέχει από το να γίνει πραγματικότητα, και το Ιράν δείχνει να δέχεται να αναστείλει τις έρευνες προκειμένου να αρθεί το οικονομικό εμπάργκο). Η Σ. Αραβία βρίσκεται επίσης σε εμπόλεμη κατάσταση με το Ιράν μέσω του εμφυλίου πολέμου στην Υεμένη, όπου οι Χούτι (σιιτες) από το 2014 έχουν εκδιώξει την αναγνωρισμένη από τους ιμπεριαλιστές κυβέρνηση από την Βόρεια Υεμένη, έχουν καταλάβει την πρωτεύουσα Σαναά και αντιστέκονται στην κυβέρνηση, η οποία έχει μεταφέρει την έδρα της στο Άντεν (λιμάνι πάνω στο δρόμο των δεξαμενοπλοίων).
Το 2015 ο Αραβικός Σύνδεσμος έδωσε τις ευλογίες του για την δημιουργία ενός διεθνούς συνασπισμού υπο την ηγεσία της Σ. Αραβίας προκειμένου να επέμβει στην Υεμένη προς στήριξη του «νόμιμου» προέδρου απέναντι στην ορμητική προέλαση των Χούτι. Ο ΟΗΕ (με αποχή της Ρωσίας) εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο δεν υποστήριζε την επέμβαση αλλά ενέκρινε εμπάργκο όπλων μόνο κατά των Χούτι! Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές τροφοδοτούν με όπλα, τεχνογνωσία και πληροφορίες την Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ ώστε να βομβαρδίζουν καθημερινά τον πληθυσμό των Χούτι ώστε να υποκύψει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το Ιράν αναμφισβήτητα ενισχύει τους Χούτι, και μάλιστα με σύγχρονα όπλα όπως εξοπλισμένα Drones με βομβαρδίζονται εγκαταστάσεις στην Σ. Αραβία και απειλούνται ακόμη και το Αμπού Ντάμπι και το Ντουμπάι!
Για να κατανοήσουμε την απειλή για την Σ. Αραβία, αρκεί να αναφέρουμε ότι όταν εξεγέρθηκαν οι πλειοψηφούσες σιιτικες μάζες στο Μπαχρέιν το 2011 και όρθωσαν το ανάστημά τους στη σουνιτική ηγεσία, αμέσως η Σ. Αραβία υποψιάστηκε ιρανικό δάκτυλο και έστειλε στρατεύματα στο Μπαχρέιν για να καταπνίξουν την εξέγερση. Απώτερος φόβος της ήταν μήπως οι αναταραχές μεταφερθούν στη σιιτικη μειονότητα, στο ανατολικό τμήμα της Σ. Αραβίας, εκεί όμως όπου υπάρχουν τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου. Στα αποτελέσματα του πολέμου στην Υεμένη συγκαταλέγονται περισσότεροι από 10 χιλιάδες νεκροί, το 80% του πληθυσμού (περίπου 22 εκατομμύρια ) που εξαρτώνται από την ανθρωπιστική βοήθεια και 10 εκατομμύρια που απέχουν μόλις ένα γεύμα από την λιμοκτονία.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ, ιδιαίτερα την εποχή Τραμπ, με την κυριαρχία των πιο επιθετικών μερίδων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (σύμβουλος Μπόλτον) έχουν αυξήσει την πίεση στο Ιράν προκειμένου να ευθυγραμμιστεί. Το 2018 έφυγαν μονομερώς από την συμφωνία για τα πυρηνικά του 2015 και μάλιστα σε κόντρα με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, αλλά και την Ρωσία και την Κίνα, διεκδικώντας μια «καλύτερη» συμφωνία. Στην ουσία επέβαλαν ασφυκτικό εμπάργκο ώστε να λιμοκτονήσει ο πληθυσμός και να εκδηλωθούν εξεγέρσεις που θα έριχναν το καθεστώς. Παρά τις σποραδικές αναταραχές, το ιρανικό καθεστώς φαίνεται αρκετά συμπαγές, με στήριξη από τις μάζες, με κάποιες δημοκρατικές λειτουργίες παρά την ισλαμιστική κυριαρχία και με μεγάλη δόση εθνικής περηφάνειας. Η αποτυχία του εμπάργκο οδήγησε σε «προβοκάτσιες» οι οποίες θα δικαιολογούσαν μια επέμβαση. Έτσι υποτίθεται ότι κτυπήθηκαν τάνκερ στα στενά του Ορμούζ, πράγμα που ανησύχησε την παγκόσμια οικονομία, η οποία απειλείται από μια αύξηση της τιμής του πετρελαίου επειδή θα πυροδοτούσε άμεσα την αναμενόμενη νέα παγκόσμια ύφεση. Ωστόσο η ενέργεια δεν μπόρεσε να συσπειρώσει προθύμους για μια ναυτική δύναμη που θα δρούσε στον Περσικό Κόλπο ενάντια στο Ιράν. Ακόμα και η κατάρριψη από το Ιράν ενός μη επανδρωμένου κατασκοπευτικού αεροσκάφους των ΗΠΑ δεν στάθηκε αρκετή να πυροδοτήσει ένα βομβαρδισμό της χώρας από τις πολεμικές δυνάμεις των ΗΠΑ που έχουν συγκεντρωθεί στον Κόλπο.
Τελευταία φάση της κρίσης αποτέλεσαν οι βομβαρδισμοί με drones πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σ. Αραβίας από τους Χούτι, οι οποίοι σταμάτησαν το 50% της παραγωγής (5% της παγκόσμιας κατανάλωσης) προκαλώντας σοκ στις αγορές, που συνήλθαν μόνο λόγω της υπόσχεσης των ΗΠΑ να χρησιμοποιηθούν τα στρατηγικά τους αποθέματα και της γρήγορης αποκατάστασης των ζημιών από τους Σαουδάραβες. Η επίθεση των Χούτι μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένη, αν ληφθούν υπόψη οι σφαγές της αεροπορίας της Σ. Αραβίας ενάντια στους πληθυσμούς της Υεμένης, αλλά δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί από τους ιμπεριαλιστές. Οι ΗΠΑ εμφανίστηκαν απόλυτα επιθετικές, κατηγορώντας την Τεχεράνη για πράξεις πολέμου και απειλώντας με βομβαρδισμούς και επεμβάσεις, ενώ ακόμα και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, που απλώς παρακολουθούσαν τις εξελίξεις και οχυρώνονταν πίσω από τη συμφωνία του 2015, εμφανίστηκαν πιο σκληροί και ζήτησαν από το Ιράν να διαπραγματευθεί μια νέα συμφωνία που θα περιλαμβάνει εκτός από τα πυρηνικά και την απόσυρση των Φρουρών της Επανάστασης από την Μ. Ανατολή!
Ωστόσο η αποπομπή του Μπόλτον από τη θέση του Συμβούλου Ασφαλείας δείχνει ότι η αμερικανική ηγεσία είναι βαθιά διχασμένη και οι φόβοι για τις συνέπειες μιας επέμβασης είναι μεγάλοι. Το Ιράν διαθέτει αρκετά οπλικά συστήματα τα οποία μπορούν να πλήξουν βάσεις και πλοία των ιμπεριαλιστών, ακόμα και να φτάσουν μέχρι το Ισραήλ. Το γεγονός ότι τα drones των Χούτι έπληξαν καίρια την βιομηχανία της Σ. Αραβίας που έχει ξοδέψει τεράστια ποσά για την αεράμυνά της, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων Patriot των ΗΠΑ, καταδεικνύει ίσως αυτές τις δυνατότητες. Ένας πόλεμος στον Κόλπο θα επηρέαζε την τιμή του πετρελαίου και θα απειλούσε με ύφεση την παγκόσμια οικονομία. Ένας βομβαρδισμός δεν θα ήταν αρκετός για να καταβάλει το καθεστώς στο Ιράν, ειδικά αφού οι ΗΠΑ δεν φαίνονται ικανές να στηρίξουν μια επέμβαση με χερσαίες δυνάμεις. Αντίθετα, το πιο πιθανό είναι να έσπρωχνε το Ιράν στην αγκαλιά της Κίνας, η οποία ήδη συζητάει επενδύσεις στην χώρα στα πλαίσια του νέου δρόμου του Μεταξιού. Εάν αυτές πραγματοποιηθούν, θα συνοδευτούν και από μια ανάλογη στρατιωτική υποστήριξη για να προστατευθούν, πράγμα που θα έκλεινε οριστικά την πόρτα στην Δύση. Αυτά τα αδιέξοδα έχουν καταστήσει τον πάλαι ποτέ κραταιό Δυτικό ιμπεριαλισμό εξαιρετικά διστακτικό, την ίδια στιγμή μάλιστα που δεν απειλείται άμεσα από τις ίδιες τις μάζες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σφαγές όπως αυτές της Συρίας και της Υεμένης δεν θα ξεφυτρώνουν παντού πράγμα που κάνει επιτακτική την ανασυγκρότηση των εργαζόμενων μαζών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις.
