Απάντηση στον Π. Ξοπλίδη για τις «ίσες αποστάσεις της ΟΚΔΕ από ΓΣΕΕ και Καμάρα»
Πόσα… χιλιόμετρα μακριά από την γραφειοκρατία βρίσκεται η σωστή πολιτική;
Οι κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ το Σάββατο 7/9, όπου ο Μητσοτάκης ξεδίπλωσε ακόμα μια φορά την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του, αποτέλεσαν μια πρώτη εμφάνιση των δυνάμεων του κινήματος μετά την άνοδο της ΝΔ στην εξουσία. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις ήταν αριθμητικά περίπου στα ίδια επίπεδα με τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως από τον περίγυρο των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς. Αναδείχτηκε ξανά η βαθύτατη κρίση και τα τεράστια προβλήματα που ταλανίζουν το εργατικό κίνημα, με κύριο βέβαια τον κατακερματισμό.
Σε όσα γράφτηκαν στο χώρο της Αριστεράς για την κινητοποίηση, για άλλη μια χρονιά υπήρξαν χτυπητές διαστρεβλώσεις. Ξεχωρίζει ο Παναγιώτης Ξοπλίδης, στέλεχος του ΝΑΡ, που ο οίστρος με τον οποίο εξάρει πολιτικά και αριθμητικά την «Καμάρα», καταλήγει στην εξής χοντροκοπιά: «Από την Αγίας Σοφίας έκανε πορεία αυτοτελώς η ΟΚΔΕ, επαναλαμβάνοντας τις “ίσες αποστάσεις” από ΓΣΕΕ και Καμάρα».
Αν και είναι ολοφάνερη η διαστρέβλωση, ας υπενθυμίσουμε ορισμένα στοιχειώδη πράγματα. Πρώτον, είναι πραγματικός υποβιβασμός κάθε πολιτικής αντιπαράθεσης, αν όχι εκφυλισμός, οι «ίσες αποστάσεις» να μετριούνται λες και κάνουμε χωροταξία αντί για πολιτική. Δεύτερο, η ΟΚΔΕ βρίσκεται σε ανειρήνευτη σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Όχι επιλεκτικά, αλλά με όλες τις φράξιες της, φυσικά με την αστικοποιημένη γραφειοκρατία των μνημονιακών δυνάμεων (από Παναγόπουλο μέχρι ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και με την σταλινική (του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ – για την οποία το ΝΑΡ έχει ιδιαίτερη δυσκολία να τοποθετηθεί αν αποτελεί γραφειοκρατία ή «ταξική δύναμη»). Τρίτο, τον χώρο του ΝΑΡ (ή πιο γενικά την «Καμάρα») η ΟΚΔΕ τον θεωρεί κομμάτι των αγωνιστικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και ως τέτοιο σχετίζεται μαζί του. Είτε πρόκειται για προσπάθειες της οργάνωσής μας για συνεργασία στην δράση, είτε για την αναγκαία σκληρή πολιτική αντιπαράθεση με τις σεχταριστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές τύπου «Καμάρας».
Για όλους αυτούς τους λόγους, τα περί «ίσων αποστάσεων» είναι ακόμα μια φράση εντυπωσιασμού και σκοπιμότητας – και μια ανοιχτή διαστρέβλωση ενάντια στην ΟΚΔΕ. Αλήθεια, αυτές τις «ίσες αποστάσεις» τις μέτρησε πολιτικά ή με το μοιρογνωμόνιο; Πραγματικά απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή και σοβαρότητα στις δύσκολες εποχές που βιώνει το εργατικό κίνημα.
Είναι ακόμα γνωστό σε όλους τους αγωνιστές που παρακολουθούν με μια ειλικρίνεια τις διαδικασίες μέσα στο εργατικό κίνημα ότι η ΟΚΔΕ: α) Προτάσσει τα τελευταία χρόνια τη συγκέντρωση στην Αγίας Σοφίας σε έναν πολύ πιο κάθετο διαχωρισμό από την αστικοποιημένη και μνημονιακή γραφειοκρατία του ΕΚΘ και της ΓΣΕΕ –μετά και την στάση τους στο δημοψήφισμα του 2015–, που οδηγεί τα συνδικάτα στον πλήρη εκφυλισμό. β) Παλεύει ταυτόχρονα για μια ενωτική πολιτική, που δεν θα αγνοεί με «εφόδους στον ουρανό» τους συνολικούς συσχετισμούς, την κατάσταση και τη συνείδηση των εργαζομένων και των συνδικάτων (π.χ. το γεγονός ότι ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες είναι οι μόνες που διατηρούν τη δυνατότητα προκήρυξης γενικών απεργιών). Έτσι, πράγματι βρισκόμαστε σε ισχυρή αντιπαράθεση με την πολιτική και πρακτική της «Καμάρας», που είναι εγγύηση εξάρθρωσης. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται όλο και πιο δύσκολο να την ανεχτούν διάφορα κομμάτια (αυτό φάνηκε και φέτος), όσο κι αν επιμένει το ΝΑΡ να διαφημίζει αυτές τις τόσο πολύ ετερόκλητες δυνάμεις ως «πόλο». γ) Η ΟΚΔΕ έχει κάνει επανειλημμένα –και φέτος– συγκεκριμένες προσπάθειες συντονισμού στην πράξη και ενοποίησης των πορειών στον δρόμο παρά τις διαφορετικές προσυγκεντρώσεις, που όμως έχουν επανειλημμένα προσκρούσει στα τελεσίγραφα και σε έναν αλαζονικό ηγεμονισμό του ΝΑΡ.
Αυτή την πάλη η ΟΚΔΕ θα τη συνεχίσει ακόμα πιο ισχυρά και επίμονα. Για μια πραγματική Ενότητα μέσα στους Αγώνες, με διαρκή Αγώνα γι’ αυτή την Ενότητα, ξεκινώντας από την επείγουσα ανάγκη να ξεπεραστεί ο σημερινός αφόρητος κατακερματισμός των κινητοποιήσεων. Χωρίς βέβαια να χάνουμε από τα μάτια μας ποιος βρίσκεται στο στρατόπεδο των εργαζομένων και ποιος είναι εναντίον τους. Αυτή είναι η ουσία, τα υπόλοιπα για «απαντήσεις της Καμάρας στην αστική πολιτική», ότι εκεί υπήρχε «μαζική συμμετοχή», ότι είναι μια «αυτοτελής και καταγραμμένη δύναμη στο εργατικό κίνημα και στο συνδικαλισμό» κ.ο.κ. είναι αδιέξοδοι κομπασμοί για εσωτερική κατανάλωση. Όσο για την άλλη κριτική που μας έχει ασκηθεί, από δήθεν αντιδιαμετρική πλευρά (στην πραγματικότητα συμπληρωματική), ότι δηλαδή η πρότασή μας δεν διαφέρει ουσιαστικά από την «Καμάρα» παρά μόνο κάνει έναν στείρο διαχωρισμό απ’ αυτή (δημοσίευμα της Εργατικής Αριστεράς, εφημερίδα της ΔΕΑ), πρόκειται για προσχηματική τοποθέτηση: διαστρεβλώνει τη θέση της ΟΚΔΕ, προσπαθώντας να καλύψει την εναγώνια αναζήτηση μιας –ακόμα– επανάληψης καταστροφικών «λύσεων» τύπου ΣΥΡΙΖΑ αρχικά και ΛΑΕ μετέπειτα.
Πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι ώρες–ώρες η υπερβολή δεν έχει όριο. Όταν π.χ. ο Π. Ξοπλίδης βλέπει 5.000 διαδηλωτές με το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ (ήταν περίπου 2.500) και άλλους 2.500 με την «Καμάρα» (ήταν περίπου 1.000). Βέβαια δεν είναι ο μόνος, π.χ. το Ξεκίνημα ανακαλύπτει άλλους 1.000 διαδηλωτές (ήταν περίπου 400) στο μπλοκ που ξεκίνησε από το ΑΠΘ (το ΝΑΡ διαμαρτύρεται ότι προσπάθησαν να… διασπάσουν την «Καμάρα» – φαίνεται το «ραντεβού» εκεί δεν είναι τόσο συμπαγές!).
Με τέτοια τρικ, δεν πάει βήμα μπροστά η ανασυγκρότηση–ανασύνθεση του εργατικού κινήματος. Αυτή η άσχημη κατάσταση θα αλλάξει με μια πραγματικά ενωτική πολιτική και την οικοδόμηση μιας νέας επαναστατικής δύναμης, που αποτελούν τη μόνη διέξοδο.
