Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης

Στις 18/2 πραγματοποιήθηκε ο «μίνι ανασχηματισμός» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με την αναβάθμιση του Γιώργου Κατρούγκαλου ως νέου υπουργού Εξωτερικών, ενώ τη θέση του αναπληρωτή υπουργού (υπεύθυνου για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων) ανέλαβε η Σία Αναγνωστοπούλου. Στο υπουργείο Εσωτερικών, υφυπουργός με αρμοδιότητα Μακεδονίας–Θράκης ορίζεται η Ελευθερία Χατζηγεωργίου (μέχρι πρότινος διευθύντρια στο γραφείο του Δημήτρη Τζανακόπουλου). Στο υπουργείο Εργασίας Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, υφυπουργός ορίζεται ο Κωνσταντίνος Μπάρκας. Υφυπουργός στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών ορίστηκε ο προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, Θάνος Μωραΐτης. Το ίδιο ισχύει και για το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, όπου υφυπουργός ανέλαβε ο προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, Άγγελος Τόλκας.

Η αναγκαιότητα και τα κριτήρια του ανασχηματισμού είναι σαφή. Πρώτα από όλα η φθορά της κυβέρνησης και η απομόνωσή της από τις λαϊκές μάζες, μετά από 4 χρόνια σκληρής μνημονιακής διακυβέρνησης, είναι τέτοια που ειδικά με αφορμή το Μακεδονικό και την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, οδήγησε στην απώλεια στελεχών και συμμάχων (Κοτζιάς, Καμμένος κ.λπ.). Ενώ ταυτόχρονα δυσκολεύεται εξαιρετικά να συγκροτήσει ψηφοδέλτια και να βρει επικεφαλής κυρίως για τις αυτοδιοικητικές εκλογές (βλ. Κατερίνα Νοτοπούλου και Νάσος Ηλιόπουλος).

Ειδικά η επιλογή Μπάρκα και Μωραΐτη γίνεται στη λογική «άλωσης» των κουρελιών του πολιτικού σκηνικού και της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Η εξαέρωση των ΑΝΕΛ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι και Ένωσης Κεντρώων, λόγω της εξάντλησης του όποιου παρασιτικού ρόλου είχαν, βοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρείται στην κυβέρνηση συρράπτοντας σε μια «πλειοψηφία» κάθε κοινοβουλευτικό κουρέλι. Αυτή η «ελκτικότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της εξουσίας και του έρωτα με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, έχει κοντά ποδάρια. Μπορεί η οικονομική συγκυρία, η στήριξη του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, η κάμψη των αγώνων να του επέτρεψαν σχεδόν να εξαντλήσει την τετραετία, όμως η απώλεια της κυβέρνησης θα σημάνει και γι’ αυτόν την αντίστροφη μέτρηση. Είναι αδύνατον να μακροημερεύσουν τέτοιοι σχηματισμοί, όσο συνεχίζεται η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού.

Το ίδιο πρόβλημα, μιας πραγματικής ανανέωσης και ανασύνθεσης, υπάρχει για τη ΝΔ. Με μόνη πολιτική τα ακόμα πιο σκληρά Μνημόνια και τη «μείωση του κράτους», είναι υποχρεωμένη να ακροβατεί ανάμεσα στο ακραίο κέντρο και μια ακροδεξιά ρητορική.

Τα αδιέξοδα για τον ελληνικό καπιταλισμό και τα πολιτικά επιτελεία του, που αδυνατούν να αναπτύξουν μια εναλλακτική στρατηγική, είναι τεράστια. Το αστικό πολιτικό σύστημα θα γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερες κρίσεις και σπασμούς. Τώρα δεν βλέπουμε παρά τα πρώτα σημάδια του επερχόμενου Αρμαγεδδώνα. Η αιτία δεν είναι οι τσιρκολάνικες μεταπηδήσεις και ο αμοραλισμός του αστικού πολιτικού προσωπικού –αυτά είναι τα δείγματα– αλλά η τεράστια κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, που εισέρχεται σε νέα φάση (ταυτόχρονα με την κρίση της παγκόσμιας οικονομίας).

Η κρίση δεν μπορεί να λυθεί και δεν θα λυθεί σε εκλογικά και κοινοβουλευτικά τσίρκα, αλλά στους δρόμους, με ταξικούς αγώνες. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να αναπτύξουμε και να ενισχύσουμε τους αγώνες μας. Πιάνοντας το νήμα των προηγούμενων αγώνων μας, στον δρόμο των «Κίτρινων Γιλέκων», των κινητοποιήσεων των σύγχρονων «σκλάβων» σε όλη την Ευρώπη (Ουγγαρία, Ιταλία, Αλβανία, διανομείς και εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα κ.ά.), να ανοίξουμε ένα νέο γύρο αγώνων, ώστε να γκρεμίσουμε μια για πάντα το καθεστώς των Μνημονίων και όλες τις δυνάμεις που τα υπηρετούν. Να βάλουμε τις βάσεις για ένα ταξικό, ριζοσπαστικό Πρόγραμμα Σωτηρίας, ένα «αντίστροφο μνημόνιο», για μια Κυβέρνηση των Εργαζομένων που θα ανοίξει τον δρόμο στο Σοσιαλισμό. Τη μόνη πραγματική εναλλακτική στη σημερινή πολιτική γελοιότητα και αποσάθρωση. Τη μόνη δύναμη που μπορεί πραγματικά –με εγγύηση τη δική μας αυτοοργάνωση και αγώνες– να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, ενάντια σε όλους αυτούς που μας οδήγησαν και μας οδηγούν στην καταστροφή.