Κοκορομαχίες στον αστικό ορνιθώνα
Καμία «ψήφο εμπιστοσύνης» σε παλιούς και νέους μνημονιακούς
–
Από την Εργατική Πάλη Φεβρουαρίου
–
Από 151 βουλευτές έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση. Υπερψήφισαν οι 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και οι Έλ. Κουντουρά και Β. Κόκκαλης (διαγράφτηκαν από τους ΑΝΕΛ, υπουργός Τουρισμού και υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης αντίστοιχα), οι Θ. Παπαχριστόπουλος και Κ. Ζουράρις (παραμένουν βουλευτές των ΑΝΕΛ), ο Σπ. Δανέλλης (διαγράφτηκε από το ΠΟΤΑΜΙ) και η Κ. Παπακώστα (προερχόμενη από τη ΝΔ, υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη). Τρεις εβδομάδες μετά οι 6 πρόθυμοι προσχώρησαν στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ζητώντας να προσμετράται η ψήφος τους στις 145 ψήφους της πλειοψηφίας, δηλαδή δηλώνουν προκαταβολικά ότι υπερψηφίζουν τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, πριν καν τα δουν!
Μια κωμικοτραγική κατάσταση διαμορφώνεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Όχι μόνο γιατί πρώτη φορά η κυβέρνηση στηρίζεται σε βουλευτές που «αποστάτησαν» και διαγράφτηκαν από τα κόμματά τους. Αλλά και γιατί δυο εξ αυτών (Ζουράρις και Παπαχριστόπουλος), παραμένουν –μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- σε άλλο κόμμα (ΑΝΕΛ), απ’ όπου ούτε διαγράφηκαν ούτε εγκατέλειψαν για να μην διαλυθεί η κοινοβουλευτική ομάδα, με σωρεία απειλών και εκβιασμών.
Σωστό τσίρκο και η συζήτηση στη Βουλή, μετεχνητή όξυνση και ασύστολη δημαγωγία! Ο Τσίπρας επικέντρωσε στη φτηνή προπαγάνδα για «έξοδο από τα Μνημόνια» και το προεκλογικό ψευτοδίλημμα της «προόδου ενάντια στην συντήρηση». Με αυτά όμως αυτογελοιοποιείται και απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τα προβλήματα των εργαζομένων. Μια βδομάδα μετά την ψήφο εμπιστοσύνης οι «θεσμοί» ήταν εδώ σφυροκοπώντας ξανά για ιδιωτικοποιήσεις, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, «κόκκινα» δάνεια. Τα λαλίστατα χείλη του μακροβιότερου μνημονιακού πρωθυπουργού δεν βρήκαν λέξη για τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, που δείχνουν ότι η φτώχεια μαστίζει την χώρα και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ συνεχίζει σταθερά την καθοδική πορεία του.
Ο Μητσοτάκης, θιασώτης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, προσπάθησε μάταια να εφεύρει διαχωριστικές γραμμές. Ακόμη και για τη συμφωνία των Πρεσπών, ξεκαθάρισε ότι μετά την ψήφιση δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή, αποκλείοντας το άνοιγμα του θέματος με τον ερχομό της ΝΔ στην κυβέρνηση.
Η αναζήτηση ψήφου εμπιστοσύνης ήταν μια υπολογισμένη κίνηση, που εξυπηρετούσε τους κυβερνητικούς εταίρους. Ο Τσίπρας παρέτεινε την παραμονή του στην εξουσία στηριζόμενος κυνικά στις οριακές ψήφους βουλευτών άλλων κομμάτων, ακόμη κι αυτών που προανήγγειλαν ότι θα καταψηφίσουν την συμφωνία των Πρεσπών. Ο Καμμένος πλασαρίστηκε σαν αντιπολιτευόμενος «πατριώτης», ελπίζοντας στην επανείσοδό του στην Βουλή με τις απαραίτητες συγκολλήσεις. Ούτε διέγραψε τους βουλευτές του που στήριξαν την κυβέρνηση, για να μην χάσει τα προνόμια ως πρόεδρος κοινοβουλευτικής ομάδας.
Πάνω απ΄ όλα, η προσφυγή στην ψήφο εμπιστοσύνης εξυπηρετούσε και ευθυγραμμιζόταν με τα σχέδια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, για την υπερψήφιση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ και την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Για να επιτευχθεί αυτός ο ύψιστος στόχος χρησιμοποιήθηκαν με μακιαβελικό τρόπο όλα τα μέσα. Η ψήφος εμπιστοσύνης εκβίασε τις μετακινήσεις βουλευτών για την εξασφάλιση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, μετά την άρνηση Καμμένου για λόγους εκλογικής επιβίωσης. Διαλύθηκε το ΠΟΤΑΜΙ ως κοινοβουλευτικό κόμμα, μετά την ανεξαρτητοποίηση του Γ. Αμυρά και την αποχώρηση λίγο αργότερα του Γρ. Ψαριανού, για να υπερψηφίσουν οι υπόλοιποι τρεις. Τελικά, μια εβδομάδα μετά η συμφωνία υπερψηφίστηκε με μια παρδαλή πλειοψηφία 153 ψήφων, διαφορετική από την κυβερνητική πλειοψηφία! Στους 145 προστέθηκαν οι 4 από τους 6 (Παπαχριστόπουλος, Κουντουρά, Δανέλλης, Παπακώστα) και επιπλέον οι Στ. Θεοδωράκης, Σπ. Λυκούδης και Γ. Μαυρωτάς (από το πάλαι ποτέ ΠΟΤΑΜΙ) και ο Θ. Θεοχαρόπουλος (πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ).
Η υπερψήφιση της συμφωνίας ανακούφισε τους πάντες: Τον Τσίπρα, που δικαίωσε την στήριξη των ιμπεριαλιστών βγάζοντας σε πέρας την βρώμικη δουλειά. Τον Μητσοτάκη, που δεν χρειάστηκε να την υπερψηφίσει, δηλώνοντας απλώς ότι θα «αγωνιστεί για να αμβλύνει τις αρνητικές συνέπειες». Τον Καμμένο, που δεν χρειάστηκε να κάνει ακόμη μια κωλοτούμπα. Το ΚΚΕ που ψάρεψε στα θολά νερά της πατριδοκαπηλείας και του εθνικισμού μιλώντας για «αλυτρωτικά σπέρματα» που εμπεριέχει η συμφωνία.
Μνημείο συναλλαγής και η προσπάθεια της κυβέρνησης να διασώσει τα προνόμια του πολιτικού αρχηγού των ΑΝΕΛ, μπροστά στις απειλές του ίδιου για αποκαλύψεις. Αρχικά επιχείρησαν την αλλαγή του Κανονισμού της Βουλής, μετά με την επιστολή Τσίπρα παρέπεμψαν την υπόθεση στην επιστημονική επιτροπή της Βουλής, και τα παζάρια συνεχίζονται. Οι διαμαρτυρίες των ΝΔ/ΚΙΝΑΛ περί «ευτελισμού της κοινοβουλευτικής τάξης» προκαλούν πικρό γέλιο σε όποιον θυμάται την σαμαροβενιζελική χούντας όταν οι αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είχαν καταργήσει το ίδιο το αστικό Κοινοβούλιο!
Οι κοκορομαχίες στον «ορνιθώνα της αστικής τάξης» δεν κρύβουν την ταύτιση των αστικών κομμάτων. Δεν έχουν κανένα εναλλακτικό πρόγραμμα από τα Μνημόνια, καμία εναλλακτική πολιτική από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Αυτά εφάρμοσαν και θα εφαρμόσουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και όποιο άλλο αστικό κόμμα επιβιώσει μετεκλογικά. Μοναδικός τους στόχος είναι το γάντζωμα στην εξουσία υπηρετώντας το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Γι αυτό είναι τόσο εύκολη η μεταπήδηση βουλευτών από το ένα κόμμα στο άλλο, και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση. Ο αμοραλισμός, που συναντάται σε όλα τα αστικά κόμματα, είναι σύμπτωμα της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού. Όμως το “προοδευτικό” μέτωπο του Τσίπρα πάει για πρωτιά: παράγοντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στελέχη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που περιόδευσαν σε ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΑΡ για να καταλήξουν πάλι στο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι ευπρόσδεκτοι στη «μεγάλη συμμαχία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, της οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας», που ξεκινάει από τους ΝΑΤΟβαμμένους Σοσιαλδημοκράτες τύπου Μάρτιν Σούλτς και φτάνει στους υποστηρικτές των Ναζί στην Ουκρανία.
Το πολιτικό σκηνικό ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων προμηνύεται νοσηρό. Τα ψέματα και η τεχνητή πόλωση θα γνωρίσουν μέρες δόξας. Όμως, με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τις απάτες κανένας αστός πολιτικός, κανένα αστικό πολιτικό κόμμα δεν σώζεται. Η δοκιμασμένη συνταγή των «παροχών»-ψίχουλα που παίρνονται πίσω με το άλλο χέρι, και των προεκλογικών υποσχέσεων που δεν υλοποιούνται μετεκλογικά, δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε στήριξη ούτε ανοχή των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Οι εργαζόμενοι που υποφέρουν από τον δεσποτισμό του κεφαλαίου και το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης θα βαδίσουν ξανά στο δρόμο του αγώνα, για την επανάκτηση των δικαιωμάτων που στερήθηκαν, για το γκρέμισμα του σάπιου καπιταλισμού και την σοσιαλιστική διέξοδο.
Θεοδωροπούλου Σοφία