80 χρόνια 4η Διεθνής (συλλογή κειμένων)
Χρονολογία Έκδοσης: Σεπτέμβριος 2018
–
–
80 χρόνια 4η Διεθνής
–
1. Ερνέστ Μαντέλ: Οι Λόγοι για την Ίδρυση της 4ης Διεθνούς (και γιατί παραμένουν βάσιμοι σήμερα)
–
2. Μανιφέστο της 4ης Διεθνούς: Μόνο ο Σοσιαλισμός μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωση της Ανθρωπότητας
–
Οι εκδόσεις Εργατική Πάλη τιμώντας τα 80 χρόνια από την ίδρυση της 4ης Διεθνούς εκδίδουν αυτά τα δυο θαυμάσια κείμενα σ’ ένα μικρό τόμο: Το Πρώτο με τον τίτλο, Οι Λόγοι για την ίδρυση της 4ης Διεθνούς και γιατί παραμένουν βάσιμοι σήμερα, του Ερνέστ Μαντέλ, και το Δεύτερο, Το Μανιφέστο της 4ης Διεθνούς, με τον τίτλο, Μόνο ο Σοσιαλισμός μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωση της Ανθρωπότητας.
Το κείμενο του Ε. Μαντέλ- συμπεριλήφθητε παλαιότερα στο βιβλίο για την 4η Διεθνή του Πιερ Φρανκ, εκδόσεις Εργατική Πάλη 2003. Ο Ε. Μαντέλ το έγραψε το 1988 και μέσα σε 10 κεφάλαια παρουσιάζει μ’ ένα τρόπο πραγματικά μοναδικό τους λόγους για τους οποίου ιδρύθηκε και πόσο αυτοί παραμένουν ισχυροί.
Το Μανιφέστο της 4ης Διεθνούς αποφασίστηκε στο 13ο Συνέδριό της, έγινε αρχές Φεβρουαρίου 1991, την εποχή που η κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων είχε αρχίσει. Γι’ αυτό το λόγο το μανιφέστο έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση και προσπαθεί να εμφανιστεί θριαμβευτής στα μάτια των μαζών. Ο μαρξισμός αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται και δε αρκεί μια απλή επίκληση κάποιου ορθόδοξου «μαρξισμού-λενινισμού» με οποιαδήποτε φρασεολογία για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του.
Όσο και αν προσπαθούν η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της να εκμεταλλευτούν την κατάρρευση και να την ταυτίσουν, εσκεμμένα, σαν αποτυχία του σοσιαλισμού, τίποτα δεν μπορεί να αναστρέψει την πραγματικότητα των καπιταλιστικών κοινωνιών, τις αντιφάσεις που τις διαπερνούν, την τεράστια δομική κρίση τους . Η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η καταστολή, η λιτότητα, η φτώχεια, η εξαθλίωση και οι πόλεμοι συνεχίζονται. Οι τάξεις και η ταξική πάλη δεν καταργήθηκαν. Οι καταπιεσμένοι της γης ονειρεύονται την απελευθέρωσή τους και αναζητούν οράματα στη βάση των πάγιων σταθερών της ισότητας, της ελευθερίας της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της συνεργασίας, της αρμονίας με τη φύση.
Ωστόσο το Μανιφέστο δεν αρκείται σ’ αυτά και επιμένει τονίζοντας: Χωρίς μια βαθύτερη κριτική των ολοκληρωτικών καθεστώτων της σταλινικής γραφειοκρατία, είναι αδύνατη η επιστροφή της αξιοπιστίας του σοσιαλισμού στα μάτια των πλατιών εργατικών και λαϊκών μαζών. Ουσιαστικά το Μανιφέστο του 1991 είναι ένα προγραμματικό ντοκουμέντο της 4ης Διεθνούς, συνέχεια του ντοκουμέντου του προηγούμενου 12ου Συνεδρίου, «Σοσιαλιστική Δημοκρατία και Δικτατορία του Προλεταριάτου» (εκδ. Εργατική Πάλη, 2009), που και τα δυο αποτελούν βασικές προγραμματικές αρχές του επαναστατικού μαρξισμού στην εποχή μας. Γι’ αυτό πρέπει να μελετηθούν από όλους τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος.
Το κείμενο του Ε. Μαντέλ- συμπεριλήφθητε παλαιότερα στο βιβλίο για την 4η Διεθνή του Πιερ Φρανκ, εκδόσεις Εργατική Πάλη 2003. Ο Ε. Μαντέλ το έγραψε το 1988 και μέσα σε 10 κεφάλαια παρουσιάζει μ’ ένα τρόπο πραγματικά μοναδικό τους λόγους για τους οποίου ιδρύθηκε και πόσο αυτοί παραμένουν ισχυροί.
Το Μανιφέστο της 4ης Διεθνούς αποφασίστηκε στο 13ο Συνέδριό της, έγινε αρχές Φεβρουαρίου 1991, την εποχή που η κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων είχε αρχίσει. Γι’ αυτό το λόγο το μανιφέστο έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση και προσπαθεί να εμφανιστεί θριαμβευτής στα μάτια των μαζών. Ο μαρξισμός αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται και δε αρκεί μια απλή επίκληση κάποιου ορθόδοξου «μαρξισμού-λενινισμού» με οποιαδήποτε φρασεολογία για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του.
Όσο και αν προσπαθούν η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της να εκμεταλλευτούν την κατάρρευση και να την ταυτίσουν, εσκεμμένα, σαν αποτυχία του σοσιαλισμού, τίποτα δεν μπορεί να αναστρέψει την πραγματικότητα των καπιταλιστικών κοινωνιών, τις αντιφάσεις που τις διαπερνούν, την τεράστια δομική κρίση τους . Η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η καταστολή, η λιτότητα, η φτώχεια, η εξαθλίωση και οι πόλεμοι συνεχίζονται. Οι τάξεις και η ταξική πάλη δεν καταργήθηκαν. Οι καταπιεσμένοι της γης ονειρεύονται την απελευθέρωσή τους και αναζητούν οράματα στη βάση των πάγιων σταθερών της ισότητας, της ελευθερίας της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της συνεργασίας, της αρμονίας με τη φύση.
Ωστόσο το Μανιφέστο δεν αρκείται σ’ αυτά και επιμένει τονίζοντας: Χωρίς μια βαθύτερη κριτική των ολοκληρωτικών καθεστώτων της σταλινικής γραφειοκρατία, είναι αδύνατη η επιστροφή της αξιοπιστίας του σοσιαλισμού στα μάτια των πλατιών εργατικών και λαϊκών μαζών. Ουσιαστικά το Μανιφέστο του 1991 είναι ένα προγραμματικό ντοκουμέντο της 4ης Διεθνούς, συνέχεια του ντοκουμέντου του προηγούμενου 12ου Συνεδρίου, «Σοσιαλιστική Δημοκρατία και Δικτατορία του Προλεταριάτου» (εκδ. Εργατική Πάλη, 2009), που και τα δυο αποτελούν βασικές προγραμματικές αρχές του επαναστατικού μαρξισμού στην εποχή μας. Γι’ αυτό πρέπει να μελετηθούν από όλους τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος.
