«ΤΣΕ: Ο ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΣ»

–

Αυτός είναι ο τίτλος της πρώτης ταινίας, του Στίβεν Σόντερμπεργκ, που παίζεται στους κινηματογράφους. Η δεύτερη, η οποία είναι συνέχεια της πρώτης, με τίτλο, «Τσε, ο επαναστάτης», θα παιχτεί αμέσως μετά.

Η εν λόγω ται­νία πα­ρα­κο­λου­θεί την γνω­ρι­μία του Τσε με τον Φι­ντέλ Κά­στρο, την από­βα­σή τους στην Κούβα στις 26 Νο­εμ­βρί­ου 1956, τον αγώνα για τη συ­γκρό­τη­ση αντάρ­τι­κου επα­να­στα­τι­κού στρα­τού, τις δυ­σκο­λί­ες και τις κα­κου­χί­ες που υφί­στα­νται, τις μάχες που δί­νουν μέχρι την εκ­δί­ω­ξη του δι­κτά­το­ρα Μπα­τί­στα και την κα­τά­λη­ψη της Αβά­νας, την 1 Ια­νουα­ρί­ου 1959. Μά­λι­στα, από τους 82 αν­θρώ­πους που απο­βι­βά­στη­καν στις 26 Νο­έμ­βρη, μόνο 12 σώ­θη­καν. Τους υπό­λοι­πους σκό­τω­σαν οι άντρες του Μπα­τί­στα.

Ο Τσε, ένας Αρ­γε­ντί­νος για­τρός, ο οποί­ος υπο­φέ­ρει τα­κτι­κά από κρί­σεις άσθμα­τος, μα­θαί­νει γρή­γο­ρα τη τέχνη του ανταρ­το­πό­λε­μου, και από για­τρός γί­νε­ται comandante (διοι­κη­τής) και ήρωας της επα­νά­στα­σης. Δεί­χνει πως η συ­νε­χής τα­κτι­κή της συ­νε­χούς πα­ρε­νό­χλη­σης των κυ­βερ­νη­τι­κών στρα­τευ­μά­των, απο­θάρ­ρυ­νε τους στρα­τιώ­τες και δια­σπού­σε τις δυ­νά­μεις του κα­θε­στώ­τος.

Όμως, η ται­νία πε­ρι­γρά­φει όχι μόνο τις μάχες, αλλά και τη σχέση των ανταρ­τών με τους αγρό­τες, τη σχέση του Τσε με τους συ­ντρό­φους του, τις με­τα­πτώ­σεις κά­ποιων με την εγκα­τά­λει­ψη του αγώνα ή την προ­δο­σία κά­ποιων άλλων. Για την ιστο­ρία να πούμε πως η μέση ηλι­κία των ανταρ­τών ήταν 24 ετών. Δεί­χνει ταυ­τό­χρο­να τον Τσε, στις φά­σεις ανά­παυ­λας, να απο­λαμ­βά­νει τη «ρου­τί­να» της φύσης, ενώ κά­θε­ται και δια­βά­ζει μό­νι­μα ένα βι­βλίο. Επί­σης, δεί­χνει πως ο Τσε κερ­δί­ζει την εμπι­στο­σύ­νη των αγρο­τών, τους οποί­ους μα­θαί­νει να γρά­φουν και να δια­βά­ζουν, κάτι το οποίο θε­ω­ρεί εντε­λώς απα­ραί­τη­το για να είσαι αντάρ­της, τους πα­ρέ­χει στοι­χειώ­δη ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη και είναι δί­καιος με όλους ακόμη και με τον εχθρό. Γι’ αυ­τούς τους λό­γους ανα­πτύσ­σε­ται συ­νε­χώς ο αντάρ­τι­κος στρα­τός, αν και αριθ­μη­τι­κά υστε­ρεί από τον κυ­βερ­νη­τι­κό. Βέ­βαια, είναι το ίδιο αυ­στη­ρός, εκτε­λώ­ντας όσους προ­δί­δουν τον αγώνα ή όσους πα­ρι­στά­νουν τους αντάρ­τες, εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι τους χω­ρι­κούς.

Το διε­φθαρ­μέ­νο κα­θε­στώς Μπα­τί­στα είχε αφή­σει στο έλεος το λαό. Στην ύπαι­θρο οι γυ­ναί­κες ήταν πρό­ω­ρα γε­ρα­σμέ­νες, χωρίς δό­ντια, παι­διά με πρη­σμέ­νη κοι­λιά, ρα­χι­τι­σμός, έλ­λει­ψη βι­τα­μι­νών, κ.ά., ενώ κα­νείς από αυ­τούς δεν είχε φάει ποτέ ψωμί και κρέας. Οι αντάρ­τες τους πα­ρέ­χουν προ­μή­θειες, φτιά­χνουν σχο­λεία, φούρ­νους, πρό­χει­ρα ια­τρεία, και προ­χω­ρούν σε αγρο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση στις απε­λευ­θε­ρω­μέ­νες πε­ριο­χές. Διότι, μόνο έτσι μπο­ρεί να εδραιω­θεί η επα­νά­στα­ση, με την συ­μπα­ρά­στα­ση του λαού. «Το πιο ση­μα­ντι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του επα­να­στά­τη είναι η αγάπη…», λέει ο Τσε.

Τέλος, δεί­χνει τη γνω­ρι­μία του, με την Αλέι­δα Μαρτς, μια ση­μα­ντι­κή γυ­ναι­κεία επα­να­στα­τι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα, με­τέ­πει­τα δεύ­τε­ρη γυ­ναί­κα του, που οδη­γεί τη φά­λαγ­γα των ανταρ­τών στην κα­τά­λη­ψη, από τον Τσε, της πόλης Σάντα Κλάρα, μια από τις απο­φα­σι­στι­κές μάχες που προ­μή­νυ­σαν την τε­λι­κή έκ­βα­ση. Η Αλέι­δα, η οποία ήταν δα­σκά­λα, υπήρ­ξε  σύν­δε­σμος με­τα­ξύ ανταρ­τών και πό­λε­ων και ανα­γκά­στη­κε να ανέ­βει στα βουνά όταν την αντι­λή­φθη­καν οι δυ­νά­μεις του κρά­τους και άρ­χι­σε να την ανα­ζη­τά η αστυ­νο­μία.

Η ται­νία εναλ­λάσ­σε­ται με λίγα ασπρό­μαυ­ρα πλάνα, που δεί­χνουν τον Τσε ως μέλος της κυ­βέρ­νη­σης, αφό­του επι­κρά­τη­σε η επα­νά­στα­ση, καθώς και τον λόγο του στην έδρα του ΟΗΕ, στις 11 Δε­κεμ­βρί­ου 1964. Βέ­βαια, το κυ­ρί­αρ­χο στοι­χείο στην ται­νία, είναι το αντάρ­τι­κο, και βα­σί­στη­κε στο βι­βλίο του Τσε, «Ανα­μνή­σεις από τον επα­να­στα­τι­κό πό­λε­μο». Επί­σης, να καυ­τη­ριά­σου­με το γε­γο­νός ότι το έργο προ­βάλ­λε­ται στην Ελ­λά­δα με 10 χρό­νια κα­θυ­στέ­ρη­ση.