70 χρόνια από την παλαιστινιακή Νάκμπα
70 χρόνια από την παλαιστινιακή καταστροφή (Νάκμπα)
–
Απο την Εργατική Πάλη Μαΐου
–
Η 15η Μάη κάθε έτους είναι μέρα μνήμης για τις σφαγές και τη βίαιη εκδίωξη από τη γη τους εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από το σιωνιστικό Ισραήλ το 1948. Τα γεγονότα έμειναν στη συλλογική μνήμη του παλαιστινιακού λαού με το όνομα «Αλ Νάκμπα» («Η Καταστροφή»).
Η δημιουργία και επέκταση του κράτους του Ισραήλ (με ιδεολογικό πλαίσιο τον σιωνισμό, δηλαδή το υποτιθέμενο δικαίωμα των Εβραίων της Διασποράς να ιδρύσουν κράτος στα εδάφη της βιβλικής Παλαιστίνης) είναι μια αιματοβαμμένη ιστορία εποικισμού και αρπαγής με κάθε μέσο της γης όπου ζούσε για αιώνες ο αραβικός πληθυσμός της Παλαιστίνης. Η σιωνιστική ιδέα προωθήθηκε και από τη Βρετανία, η οποία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής και ευνοούσε τη δημιουργία ενός κράτους-χωροφύλακα ενάντια στους αραβικούς λαούς. Ωστόσο, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ’30 και την άνοδο του φασισμού, ο σιωνισμός είχε πολύ μικρή απήχηση στις εβραϊκές μάζες. Παρά τις συστηματικές προσπάθειες των σιωνιστών και την εύνοια των Βρετανών, στις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι Εβραίοι δεν ξεπερνούσαν το 15% του πληθυσμού της Παλαιστίνης.
Η κατάσταση άλλαξε μετά το τέλος του πολέμου, όταν εκατοντάδες χιλιάδες επιζώντες του Ολοκαυτώματος συνέρευσαν στην Παλαιστίνη, έχοντας και τη συμπάθεια της διεθνούς κοινής γνώμης. Οι σιωνιστές δημιούργησαν ένοπλες ομάδες, τη Χαγκάνα, που τρομοκρατούσαν τους παλαιστίνιους χωρικούς για να τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τη γη τους, ενώ παράλληλα οργάνωναν βομβιστικές ενέργειες κατά των βρετανικών στρατευμάτων, τα οποία τελικά αποχώρησαν από την Παλαιστίνη το 1947. Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις στον ΟΗΕ, που κατέληξαν στο διαχωρισμό των παλαιστινιακών εδαφών σε εβραϊκά και αραβικά. Έτσι, δημιουργήθηκε το Ισραήλ, που αρχικά κατείχε τη μισή σχεδόν έκταση της Παλαιστίνης, τη στιγμή που οι Εβραίοι δεν ξεπερνούσαν το 30% του πληθυσμού. Οι σιωνιστές παρόλα αυτά συνέχισαν τη βάρβαρη εκστρατεία τους κατά των Παλαιστινίων και το 1948 ξέσπασε πόλεμος. Οι γειτονικές αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Συρία, Ιορδανία, Λίβανος, Ιράκ) επιτέθηκαν στο Ισραήλ, όμως η διαφθορά αυτών των μοναρχικών/μισοφεουδαρχικών καθεστώτων καταρράκωνε τη μαχητική ικανότητα των στρατών τους. Οι σιωνιστές δεν δυσκολεύτηκαν να επικρατήσουν, με τη βοήθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά και του σταλινισμού. Η Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το Ισραήλ, ενώ του έστειλε και όπλα, μέσω Τσεχοσλοβακίας. Η εγκληματική σταλινική πολιτική επέτρεψε στα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα να εξαπολύσουν αντικομμουνιστική εκστρατεία και να πλήξουν θανάσιμα το αραβικό εργατικό κίνημα. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι η ΕΣΣΔ «κατάφερε» να χάσει και τη συμπάθεια των εβραϊκών μαζών (λόγω της νίκης της επί του ναζισμού) καθώς, μετά την υπόθεση της «συνωμοσίας» εβραίων γιατρών κατά του Στάλιν, προκλήθηκε κύμα αντισημιτισμού, τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στις χώρες του «ανατολικού μπλοκ».
Μετά τη στρατιωτική ήττα, η σιωνιστική τρομοκρατία χτύπησε αλύπητα τους ανυπεράσπιστους πλέον Παλαιστίνιους. Πάνω από 15.000 δολοφονήθηκαν, 531 παλαιστινιακά χωριά και πόλεις καταστράφηκαν ολοσχερώς και το 70% του παλαιστινιακού πληθυσμού πήρε το δρόμο της προσφυγιάς. Υπολογίζεται ότι σήμερα οι πρόσφυγες της «Νάκμπα» του 1948 και οι απόγονοί τους είναι πάνω από 5 εκατομμύρια, διασκορπισμένοι στις γύρω αραβικές χώρες αλλά και όλο τον κόσμο, ενώ το Ισραήλ αρνείται πεισματικά να τους επιτρέψει να επιστρέψουν στη γη τους. Το 1967, με τον «Πόλεμο των Έξι Ημερών», το Ισραήλ κατέλαβε και τα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Σήμερα, η Γάζα και αρκετές πόλεις της Δυτικής Όχθης είναι τυπικά ελεύθερες από την ισραηλινή στρατιωτική παρουσία, όμως το εγκληματικό σιωνιστικό καθεστώς έχει φροντίσει να κλείσει το σύνολο του παλαιστινιακού λαού σε μια τεράστια φυλακή. Η Γάζα έχει επανειλημμένα καταστραφεί από βομβαρδισμούς και υφίσταται έναν απάνθρωπο αποκλεισμό, παντού λείπουν ακόμα και στοιχειώδεις υποδομές, η ανεργία και η φτώχεια βρίσκονται στα ύψη, οι ισραηλινοί εποικισμοί επεκτείνονται συνεχώς, η επικοινωνία ακόμα και πολύ γειτονικών παλαιστινιακών περιοχών είναι σχεδόν πάντα αδύνατη, λόγω του τείχους που έχει κατασκευάσει το Ισραήλ και των διαρκών στρατιωτικών μπλόκων, η αρπαγή της γης συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, γυναίκες και παιδιά δολοφονούνται, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή για δεκαετίες, ακόμα και χωρίς δίκη, και ο εφιαλτικός κατάλογος δεν έχει τέλος. Κι όμως, αυτός ο υπέροχος λαός δεν σκύβει το κεφάλι, όπως δείχνουν η γενναία στάση της 16χρονης Αχέντ Ταμίμι και οι διαδηλώσεις στα σύνορα Γάζας-Ισραήλ, που συνεχίζουν να απαιτούν το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, παρά τα ισραηλινά πυρά, τους δεκάδες νεκρούς και τους χιλιάδες τραυματίες. Είναι ελάχιστη υποχρέωση για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου και της χώρας μας να στηρίξουμε με την αλληλεγγύη μας αυτό τον ηρωικό αγώνα.
