Για την πολιτική του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα

–

Όλο και πιο έντονα, η ηγεσία του ΚΚΕ προβάλλει το ΠΑΜΕ ως μοναδική «ταξική απάντηση». Ο εκφυλισμός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, όπως αποτυπώνεται πχ. στην αποκρουστική φιγούρα του προέδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου, κάνει ίσως σήμερα κάποιους αγωνιστές, νέους, ακόμα και οργανώσεις να βλέπουν αυτή τη γραμμή με συμπάθεια. Η πραγματικότητα είναι όμως εντελώς διαφορετική.

–

Περιθωριοποίηση

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, εργοστάσια έκλεισαν, συρρικνώθηκαν ή μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα το χτύπημα των παλιών «φρουρίων» της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος, τη συρρίκνωση του αριθμητικού και πολιτικού βάρους του βιομηχανικού προλεταριάτου. Σε συνθήκες υποχώρησης του εργατικού κινήματος, διογκώθηκαν κλάδοι όπως το εμπόριο και οι υπηρεσίες, ξεκίνησε η διαρκής ιδιωτικοποίηση του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, η υπονόμευση όλων των βασικών κατακτήσεων, η «εγκατάσταση» και εξάπλωση παντού των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Οι ευθύνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας γι’ αυτή την κατάσταση είναι βέβαια συντριπτικές.

Δημιουργήθηκε έτσι μια «νέα», «φτηνή» και «ευέλικτη» εργατική τάξη, κινούμενη μεταξύ ανεργίας, υποαπασχόλησης και εργασίας σε χώρους (εμπόριο, ντελίβερι, ταχυμεταφορές, τηλεφωνικά κέντρα κ.α.) όπου κυριαρχούν η ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, η εργοδοτική τρομοκρατία, ενώ απουσιάζει η συνδικαλιστική οργάνωση, η παράδοση και εμπειρία εργατικών αγώνων.

Η προσπάθεια μειοψηφικών αλλά μαχητικών κομματιών αυτού του «νέου» προλεταριάτου να οργανωθούν και να διεκδικήσουν, οδήγησε στη δημιουργία αρκετών νέων σωματείων, που προχώρησαν σε κινητοποιήσεις και απεργίες – αλλά και στη μαζική συμμετοχή αυτών των νέων εργαζομένων στο Δεκέμβρη του 2008 και στο κίνημα για την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Έγιναν έτσι ένας σημαντικός παράγοντας στη δημιουργία αντιστάσεων και αγώνων, σε κάποιο βαθμό ακόμα και πολιτικών γεγονότων.

Το ΚΚΕ είναι ουσιαστικά αποκομμένο και απομονωμένο από αυτά τα στρώματα και σωματεία. Έχει έτσι ένα τεράστιο κενό στη σύνδεσή του με τα πιο ζωντανά κομμάτια, με τις πιο δημιουργικές διεργασίες στο εσωτερικό του προλεταριάτου, που μπορούν να αναζωογοννήσουν το εργατικό κίνημα. Η επιρροή του παραμένει εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά τμήματα (επεξεργασία δέρματος, τρόφιμα-ποτά κλπ.), που όσο κι αν είναι σημαντικά έχουν πλέον συρρικνωθεί και κυρίως έχει πληγεί βαριά η ικανότητά τους να διεξάγουν μεγάλους αγώνες (*). Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η αποδυνάμωση της άλλοτε ισχυρής Ομοσπονδίας Οικοδόμων. Αντίθετα παραδείγματα με το ΚΚΕ στην ηγεσία, είναι ζήτημα αν μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

–

Διασπαστές και συκοφάντες

Για να κρύψει αυτή την αδυναμία και να περισώσει το κύρος της, η ηγεσία του ΚΚΕ βουλιάζει όλο και πιο βαθιά σε μια εξωφρενική πολιτική.

Δικαιολογεί τη διασπαστική πολιτική της ως κάθετο διαχωρισμό από τις εκφυλισμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Φυσικά, είναι τυφλός ή οπορτουνιστής όποιος δεν βλέπει ότι το πρόβλημα της ρήξης μ’ αυτές τις ηγεσίες έχει τεθεί επιτακτικά. Άλλο όμως η διάγνωση μιας ασθένειας και άλλο η σωστή θεραπεία. Η διάσπαση των συγκεντρώσεων, πορειών κλπ. –και μάλιστα απεργιακών– με κριτήριο την περιχαράκωση των μελών και της καθαρότητας του ΚΚΕ, το μόνο που «προσφέρει» στους εργαζόμενους είναι έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους, αποθάρρυνση μπροστά στον ταξικό εχθρό, μείωση της διάθεσης να συμμετάσχουν ενεργά.

Επιπλέον, οι δήθεν «γενικές απεργίες» του ΠΑΜΕ είναι ολοφάνερα μια καρικατούρα. Κανένα αξιόλογο κομμάτι της παραγωγής δεν μπορούν να σταματήσουν, πόσο μάλλον τα νευραλγικά κέντρα των συγκοινωνιών, μεταφορών, δημόσιας διοίκησης κλπ. Ενώ το κάλεσμα σε εργαζόμενους να λείψουν από τη δουλειά ακόμα και χωρίς να καλύπτονται από τα σωματεία τους, με το επικών διαστάσεων επιχείρημα «θα σε καλύψουμε εμείς», δηλ. το ΚΚΕ ως άλλος μεσσίας, λοιδωρεί κάθε έννοια οργάνωσης του αγώνα και της βάσης των εργαζομένων.

Στο αποκορύφωμα, η ηγεσία του ΚΚΕ καταφεύγει σε κάθε είδους βρωμιά για να εξοντώσει όσους θεωρεί αντιπάλους της.

– Αρνείται και την στοιχειώδη ταξική αλληλεγγύη προς όποιον δεν είναι «δικός της» (πχ. στην περίπτωση σύλληψης του Μ. Ζέρβα από τις δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια απεργιακής πορείας).

– Καταγγέλει ή προσπαθεί να διαλύσει σωματεία που δεν ελέγχει. Προσπάθησε να ακυρώσει τις εκλογές του Σωματείου Αποκλειστικών Νοσηλευτριών Μακεδονίας, επιστρατεύοντας μέλος της στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Χαρακτήριζε «εργοδοτικό» το Σωματείο Εργαζομένων στη Wind, ακόμα και την ίδια μέρα που αυτό απεργούσε για την επαναπρόσληψη στην εταιρία απολυμένης συνδικαλίστριας του ίδιου του ΠΑΜΕ. Την ημέρα των εκλογών του Σωματείου Εργαζομένων στη Vodafone, μέλη του ΠΑΜΕ έστησαν λαθραία κάλπη μέσα στην εταιρία, για να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους, ώστε αυτοί να ψηφίσουν για… άλλες εκλογές (αυτές του κλαδικού σωματείου του ΠΑΜΕ)!

Η ίδρυση από το ΚΚΕ κάποιων σωματείων -ιδιαίτερα κλαδικών, που υποτίθεται είναι «ταξικά», αντί των «εργοδοτικών» επιχειρησιακών (μια αντιδιαστολή εντελώς λάθος θεωρητικά και πρακτικά)- δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το αξιόλογο. Αυτά λειτουργούν περισσότερο ως πλατιές συσπειρώσεις του ΠΑΜΕ, με όλη την «καθαρότητά» τους, όπως αποδεικνύει η λιγότερο κι από πενιχρή ικανότητά τους να οργανώσουν απεργίες και αγώνες – εκτός βέβαια από τυχοδιωκτικές ενέργειες (αιφνιδιαστικοί αποκλεισμοί, δήθεν «απεργιακές φρουρές» κλπ.) από λίγους «μυημένους» και με τους εργαζόμενους ανυποψίαστους ή και εχθρικούς.

–

Ενάντια στην εργατική ριζοσπαστικοποίηση

Όσο για το πως εννοεί η ηγεσία του ΚΚΕ την «ταξική» απάντηση, μιλούν έυγλωττα μερικές από τις πιο πρόσφατες στιγμές του κινήματος:

– Στο Δεκέμβρη του 2008, όλη η έγνοια της ήταν να καταγγείλει την εξεγερμένη νεολαία ως «προβοκάτορες», να εμφανιστεί στα μάτια της αστικής τάξης και της μικροαστικής «κοινής γνώμης» ως εγγυητής της «τάξης». Στην αυθεντική λαϊκή εξέγερση «δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», δήλωνε η Παπαρήγα… Στο κίνημα για την Κωνσταντίνα Κούνεβα που πήρε την σκυτάλη, το ΚΚΕ ήταν απών.

– Όσο για τη μεγαλειώδη απεργία της 5^ης Μάη, η ηγεσία του ΚΚΕ έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ από τις στήλες του «Ριζοσπάστη». Αφενός μια αστεία προσπάθεια να παρουσιαστεί ο λαϊκός χείμαρρος εκείνης της μέρας ως «μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ» και μόνο. Αφετέρου -και κυρίως!- πλήρης αδιαφορία και εχθρικότητα για τη διάθεση σύγκρουσης χιλιάδων κόσμου με τις δυνάμεις καταστολής, για την προσπάθειά τους να εισβάλλουν στη Βουλή (που θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινήματος), τόνοι μελανιού αφιερωμένοι στην «προβοκατορολογία» και στους κομπασμούς για την «περιφρούρηση» του ΠΑΜΕ, που προστάτευε τη Βουλή και τα ΜΑΤ μήπως εκραγεί η οργή του κόσμου που το ακολουθούσε.

–

«Ταξικό» αδιέξοδο

Τη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων, η ηγεσία του ΚΚΕ την τρέμει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι’ αυτό όσο σκληρά κι αν καταγγέλει στα λόγια τις «συμβιβασμένες ηγεσίες», ουσιαστικά τις βοηθάει στο έργο της χειραγώγησης των εργαζομένων. Εδώ οφείλεται και η κραυγαλέα αδυναμία του ΠΑΜΕ να κερδίσει επιρροή σε χώρους όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ μπορεί να αμφισβητηθεί μαζικά, εξαιτίας της άγριας αντεργατικής επίθεσης (πχ. ΔΕΚΟ, δημόσιος τομέας). Άλλωστε, τα «ταξικά» σωματεία του ΠΑΜΕ ουσιαστικά δεν διαφέρουν σε τίποτα στη λειτουργία τους (διαδικασίες βάσης κλπ.) από άλλα σωματεία.

Είναι γι’ αυτό ακόμα πιο εκπληκτική η κρυφή γοητεία που ασκεί η πολιτική του ΠΑΜΕ σε οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, που ξεχνούν(;) ότι το ζήτημα δεν είναι η αγωνιστική διάθεση απλών μελών του ΚΚΕ, ότι πρόκειται εδώ και δεκαετίες για ένα σκληρό ρεφορμιστικό κόμμα και έναν μηχανισμό με τα δικά του ιδιαίτερα προνόμια, ότι είναι οργανικό κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με ιστορικές ευθύνες για τη σημερινή κατάντια των συνδικάτων.

Η ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του εργατικού κινήματος, δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την γραμμή του ΚΚΕ. Το αντίθετο, θα πραγματοποιηθούν μόνο σε βάρος της.

(*) Άλλωστε, σε όλη τη Μεταπολίτευση το ΚΚΕ δεν έχει παίξει θετικό ρόλο σχεδόν σε καμία από τις μεγάλες στιγμές του εργατικού κινήματος (πχ. στις συγκρούσεις της 25^ης Μάη 1976).