Για την θέση του ΚΚΕ για τον πόλεμο στην ουκρανία

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

Από την Εργατική Πάλη Μάη

 

Το ΚΚΕ θεωρεί πηγή του πολέμου τον «ανταγωνισμό ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα» και πιο συγκεκριμένα «το μοίρασμα του ορυκτού πλούτου, της Ενέργειας, εδαφών και εργατικού δυναμικού, αγωγών και δικτύων μεταφοράς..». Επίσης, ο «αναθεωρητισμός», η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, το ξαναχάραγμα συνόρων, η διάλυση κρατών δεν είναι προνόμιο του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου». Μάλιστα «μαλώνει» το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας το οποίο διακρίνει «στις κινήσεις περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις ΗΠΑ «ολοκληρωτικό πόλεμο» κατά της Ρωσίας». Με λίγα λόγια το ΚΚΕ αν και μιλάει για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αυτό το θεωρεί περισσότερο ως ένα ιμπεριαλιστικό φόντο (ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ε.Ε. και Ρωσίας) και δεν υποστηρίζει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο.

Αλλά αν το ΚΚΕ εννοεί ότι ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ δεν συμμετέχουν στον πόλεμο επειδή δεν έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία, τότε μάλλον υποτιμά τον άνευ προηγουμένου εξοπλισμό, χρηματοδότηση, στρατιωτική εκπαίδευση επί χρόνια, οικονομικό πόλεμο με την κωδική ονομασία κυρώσεις, τους μισθοφόρους, την αντιρωσική υστερία κ.λπ., από την πλευρά των δυτικών ιμπεριαλιστών. Ή μήπως η επέμβαση στην Συρία π.χ. συνοδεύτηκε από κάποια κήρυξη πολέμου ανάμεσα σε ιμπεριαλιστές;

Τα πράγματα θα ήταν απλούστερα αν είχαμε μόνο ή κυρίως μια εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Έχουμε περισσότερο μια επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, εναντίον της Ρωσίας (εδώ και αρκετά χρόνια), η οποία ενισχύθηκε το τελευταίο δίμηνο με το ξέσπασμα του πολέμου. Ο Πούτιν «πρόλαβε» να επιτεθεί πρώτος και αυτό ενδεχομένως να έχει δυσκολέψει αρκετούς στην ανάλυση του χαρακτήρα του πολέμου. Για παράδειγμα το γεγονός ότι η απόσταση μεταξύ Κιέβου και Ουάσιγκτον είναι πάνω από 7.500 χιλιόμετρα, αλλά η απόσταση Κιέβου και Μόσχας είναι μόνο 750 χιλιόμετρα ξεκαθαρίζει καλύτερα το ποια πλευρά είναι στην πράξη περισσότερο επιθετική, αλλά σε τίποτα δεν αλλάζει τον χαρακτήρα του πολέμου.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένα επεισόδιο ενός νέου παγκοσμίου πολέμου ο οποίος έχει τις ρίζες του σε όσα το ΚΚΕ δεν αναφέρει καν ή δεν αναλύει γιατί δεν αντιλαμβάνεται τον συστημικό χαρακτήρα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή: το μακρύ κύμα κάμψης των τελευταίων δεκαετιών με την κρίση του 2008 και την τεράστια διόγκωση του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού τομέα, την αδυναμία των δυτικών ιμπεριαλιστών να ανατάξουν την οικονομική, πολιτική, κοινωνική κρίση με όσα μέσα έχουν χρησιμοποιήσει έως τώρα, την ενδυνάμωση των αναδυόμενων δυνάμεων κ.α.

Πρώτο καθήκον των επαναστατών θα έπρεπε να είναι όχι να καταδικάζουν σε κάθε ευκαιρία την «απαράδεκτη εισβολή», αλλά πρώτα και κύρια την δική τους κυβέρνηση. Αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί, όπως άλλωστε το να μην υποστηρίζει κανείς κάποιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Άλλωστε το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει μαθήματα ούτε για αυτό γιατί σε όλη του την ιστορία –στις κρίσιμες ειδικά στιγμές– επέλεγε «προοδευτικές μερίδες» της αστικής τάξης ή ιμπεριαλιστές (λαϊκά μέτωπα ενάντια στην άνοδο του φασισμού, «δημοκρατικό» ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ενάντια στο φασιστικό στρατόπεδο ή και ανάποδα όταν αυτό εξυπηρετούσε, βλέπε σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν κ.α.).

Είναι επίσης αυτονόητο ότι το καθήκον των επαναστατών δεν πρέπει να εξαντλείται στα συνθήματα της ειρήνης και στην καταγγελία του πολέμου, αλλά πρέπει να προχωράνε και στο επίπεδο των πολέμων που κατευθύνονται υπέρ της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Το πρόβλημα δεν είναι με λίγα λόγια να καταδικάσουμε περισσότερο τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή ή να τους καταδικάσουμε το ίδιο. Το πρόβλημα είναι να τους εμποδίσουμε να κάνουν πόλεμο. Αυτό βέβαια, η εργατική τάξη σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να το αποτρέψει με άλλο μέσο παρά μόνο με την σοσιαλιστική επανάσταση. Εδώ επίσης υπάρχει σιγή ασυρμάτου από την πλευρά του ΚΚΕ. Ο σοσιαλισμός αποκόπτεται από την σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική επανάσταση από την ανάλυση της εποχής και των καθηκόντων της, το κίνημα και τους αγώνες και τελικά από την πάλη ενάντια στην κυβέρνηση και την πάλη ενάντια στον πόλεμο.

Το πρώτο καθήκον θα έπρεπε να είναι ένα αντιπολεμικό κίνημα με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, αποκλεισμούς κ.λπ. που θα έχουν σαν στόχο την παρεμπόδιση της δικής μας κυβέρνησης να συμμετέχει στον πόλεμο. Ταυτόχρονα να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει τις κοινωνικές ανάγκες και δικαιώματα, και να μην επιτρέψει σε καμία περίπτωση οποιαδήποτε ανακωχή, η οποία θα την διευκολύνει να διεξάγει τον πόλεμο. Το κλειδί δηλαδή βρίσκεται κυρίως στο πως εμποδίζουμε τον πόλεμο, πως οργανώνουμε κίνημα και όχι μόνο πως δεν συμμετέχουμε σαν χώρα κ.λπ. ή αν λέμε «κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα» (και αξιωματικός, προσθέτει συχνά το ΚΚΕ, κλείνοντας το μάτι στους αστικούς μηχανισμούς).

Το ΚΚΕ όμως δεν έχει κανένα τέτοιο σχέδιο και δεν προετοιμάζεται γι’ αυτό. Έτσι, δεν γίνεται η εργατική τάξη να ξεπηδήσει σαν την Αθηνά πάνοπλη μέσα από το κεφάλι του Δία, αν δεν διευκολυνθεί να παλέψει μέσα από έναν τέτοιο δρόμο. Ο περιορισμός κύρια σε ομιλίες δεν οδηγεί σε μια ανεξάρτητη γραμμή, αλλά σε μια γραμμή αδράνειας και εκλογικής ετοιμότητας.

Τέλος το ΚΚΕ υποστηρίζει πως «Οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας δεν έχουν καμιά δουλειά εκτός συνόρων. Το καθήκον τους είναι να υπερασπίζονται τα σύνορα, την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας, τα κυριαρχικά δικαιώματά μας». Η υπεράσπιση των συνόρων όμως δεν μπορεί να γίνει μόνο με «αποτροπή», π.χ. αγοράζοντας περισσότερες τορπίλες (τη δαπάνη υπερψήφισε το ΚΚΕ στη Βουλή), αλλά και με πόλεμο, δηλαδή να χρησιμοποιηθούν οι τορπίλες που έχουν αγοραστεί. Σε αυτή την περίπτωση, το ΚΚΕ θεωρεί δεδομένο ότι ο πόλεμος θα είναι «δίκαιος από τη δική μας πλευρά» και άρα πρέπει να υπερασπιστούμε πάση θυσία «τα σύνορα». Θεωρεί δεδομένο ότι «οι ένοπλες δυνάμεις» (φαντάροι και αξιωματικοί μαζί δηλαδή) δεν αποτελούν μαζί με την αστυνομία και τα δικαστήρια τον κατασταλτικό και μόνιμο πυρήνα του αστικού κράτους, αλλά ότι είναι του λαού. Τελικά για το ΚΚΕ μήπως το εθνικό είναι πάνω από το ταξικό; Γιατί θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, αν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τα εθνικά σύνορα, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ, γιατί να μην αναγνωρίσει το ίδιο δικαίωμα και στις Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις που δέχονται την επίθεση από τον Ρώσο εισβολέα;