Eπέτειος σημαντικών ιστορικών γεγονότων: Α) Πολωνία – Το κίνημα της “Αλληλεγγύης”, Β) Καταστολή της «Άνοιξης της Πράγας»

Α. Πολωνία: Το κίνημα της «Αλληλεγγύης»

–

1. Τον Αύγουστο του 1980 ξεκίνησε το κίνημα της «Αλληλεγγύης», η μεγαλύτερη εργατική εξέγερση όχι μόνο στην Πολωνία αλλά και στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», και από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Πριν από αυτή την εξέγερση είχαν προηγηθεί τρεις ακόμη μικρότερες εξεγέρσεις και κινήματα ενάντια στο σταλινικό καθεστώς (1956,1970, 1976) στην Πολωνία και άλλες τρεις επαναστάσεις και εξεγέρσεις στην Αν. Γερμανία 1953, στην Ουγγαρία 1956 και στην Τσεχοσλοβακία 1968 («Άνοιξη της Πράγας»), που έδειχναν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι είχε αρχίσει η επιθανάτια κρίση του σταλινισμού.
2. Το καλοκαίρι του 1980 η μεγάλη αύξηση της τιμής του κρέατος προκάλεσε κινητοποιήσεις και απεργίες σε αρκετούς εργατικούς κλάδους. Η κυβέρνηση προχώρησε στην ικανοποίηση ορισμένων αιτημάτων των εργατών αλλά ταυτόχρονα επιχείρησε να τους διαιρέσει, όπως έκανε πάντοτε, για να μπορέσει σε κάποια άλλη στιγμή να πάρει πίσω ότι μπορούσε. Η ενέργεια της αυτή εξόργισε τους εργαζόμενους και είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την επέκταση των κινητοποιήσεων (σιδηροδρομικοί κ.λπ.) αλλά και τη διαφοροποίηση των αιτημάτων, όπως η ελευθερία του λόγου.
3. Ωστόσο, η μεγάλη ποσοτική και κυρίως ποιοτική αλλαγή θα γίνει όταν θα ξεσπάσει απεργία και κατάληψη στο ναυπηγείο του Γκτανσκ (προπύργιο των αγώνων που πολωνικού προλεταριάτου) στα μέσα του Αυγούστου, σε ένδειξη αλληλεγγύης στην Άννα Βαλεντίνοβιτς, ηγετική προσωπικότητα των εργαζομένων και μέλος της Επιτροπής της Εργατικής Άμυνας (ΕΕΑ) της περιοχής. Σ’ αυτή την περιοχή ήδη υπήρχε ένα παράνομο συνδικάτο, που είχε συμβάλει σημαντικά στη συγκρότηση των εργαζομένων και στην προετοιμασία τους για τις επερχόμενες μεγάλες συγκρούσεις. Στο εξής το ναυπηγείο του Γκτανσκ θα γίνει η βάση του συνδικάτου «Αλληλεγγύη», που θα συγκεντρώσει στις γραμμές του το σύνολο της εργατικής τάξης της Πολωνίας, περίπου 10 εκατομμύρια. Τα αιτήματα των εργατών του  Γκτανσκ δείχνουν αυτό το προχώρημα: Απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, Επαναπρόσληψη απολυμένων εργατών, Αυξήσεις μισθών, Ανέγερση μνημείου για τους πεσόντες της εξέγερσης του 1970. Με την εξάπλωση των απεργιών και των καταλήψεων και σε άλλες περιοχές του Γκτανσκ προστέθηκαν και άλλα αιτήματα όπως: Νομιμοποίηση των ελεύθερων (μη κομματικών) συνδικάτων, Δικαίωμα στην απεργία, Ελευθερία του λόγου, Πρόσβαση των απεργών στον τύπο, Αφαίρεση των δικαιωμάτων της γραφειοκρατίας, Κατάργηση της αστυνομίας κ.ά.

Επιπλέον, δημιουργήθηκε απεργιακή επιτροπή που συνένωνε όλα τα κατειλημμένα εργοστάσια και φρόντιζε για την οργάνωση των απεργών και την επέκταση των κινητοποιήσεων, των απεργιών και των καταλήψεων. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να δημιουργηθεί  η Διεργοστασιακή Απεργιακή Επιτροπή (ΔΑΕ) – οργανώθηκε με τη μορφή σοβιέτ  ή εργατικών συμβουλίων: δηλαδή, από δημοκρατικά εκλεγμένους και αιρετούς αντιπροσώπους από το ίδιο το σώμα των εργαζομένων, χωρίς επιπλέον προνόμια ή παραπάνω μισθό. Ακόμη, οι απεργοί είχαν τη δυνατότητα να τις παρακολουθούν ζωντανά τις διαπραγματεύσεις μέσω της τηλεόρασης μεταξύ των επικεφαλής της ΔΑΕ και της κυβέρνησης. Τέλος, υπήρχαν και τα αιτήματα των μαρξιστών, που πρέπει να αναφέρουμε, που είχαν στόχο την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας στο μέλλον: Όλοι οι αντιπρόσωποι αιρετοί, ανακλητοί και προερχόμενοι από το σώμα των εργαζομένων του κάθε κλάδου. Οι αντιπρόσωποι να μην αμείβονται με μεγαλύτερο μισθό από αυτόν του ειδικευόμενου εργάτη. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι να εναλλάσσονται σε ηγετικές θέσεις.

4. Οι προσπάθειες της σταλινικής κυβέρνησης να απομονώσει το Γκτανσκ, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα και το κίνημα απλώθηκε σ’ όλη την Πολωνία, σχεδόν με τα ίδια αιτήματα. Η καθολική εξάπλωση της απεργίας σ’ όλη την Πολωνία δημιούργησε οξύτατα προβλήματα διανομής τροφίμων, μεταφοράς, υγείας κ.λπ., τα οποία ανέλαβε και έλυσε η ΔΑΕ, κάτι που αποδείκνυε έμπρακτα, για ακόμη μια φορά, τον κυριαρχικό ρόλο της εργατικής τάξης στην παραγωγή και την κοινωνία. Αυτή η κατάσταση άνοιξε ένα τεράστιο πεδίο/εργαστήρι ανοικτών πολιτικών συζητήσεων μεταξύ φοιτητών, δημοσιογράφων, εργατών, αγροτών κ.λπ. Όλα τα στρώματα της κοινωνίας εμπνεύστηκαν από τις εξελίξεις και άρχισαν να δημιουργούν τα δικά τους όργανα αντιπροσώπευσης, αντικαθιστώντας τα σταλινικά, ελεγχόμενα από τη γραφειοκρατία. Το καθεστώς ήταν ένα άταφο πτώμα. Ο στρατός δεν ήταν και τόσο σίγουρος και οι διεργασίες είχαν αρχίσει και μέσα στο ΚΚ: το 1/3 των μελών της ΔΑΕ ήταν και (πρώην) μέλη του κόμματος, σε πολλές πόλεις (πρώην) μέλη του κόμματος τέθηκαν επικεφαλής των αντίστοιχων επιτροπών.
5. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση υποχώρησε και υπέγραψε συμφωνία με τη ΔΑΕ–συμφωνία του Γκτανσκ, όπως ονομάστηκε–, που ικανοποιούσε 21 αιτήματα της επιτροπής και νομιμοποιούσε το ανεξάρτητο συνδικάτο με το όνομα «Αλληλεγγύη». Ωστόσο, η επιτυχία αυτή των εργαζομένων ήταν μόνο μερική. Οι επικεφαλής της ΔΑΕ και της «Αλληλεγγύης» πίστευαν ότι αρκούσε να κερδίσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις. Η ηγεσία του κινήματος, παρά τη δύναμή της, δεν έπαιξε παρά έναν συντηρητικό ρόλο, κρατώντας πίσω τις εξελίξεις και μπλοκάροντας τα πιο ριζοσπαστικά αιτήματα των εργατών. Για παράδειγμα δεν δέχτηκε να συμπεριληφθεί στα 21 αιτήματα το αίτημα για ελεύθερες εκλογές, ενώ μετά την υπογραφή της συμφωνίας τα περισσότερα ηγετικά στελέχη ταξίδευαν σε όλη τη χώρα για να πείσουν τους εργάτες να σταματήσουν την απεργία. Για μια ακόμη φορά, αντίστοιχο ρόλο έπαιζε και η καθολική εκκλησία που στο μεταξύ είχε αναθαρρήσει.
6. Μετά διάφορα επεισόδια που χαρακτήριζαν κυρίως την αναποφασιστικότητα και την διστακτικότητα της ηγεσίας της «Αλληλεγγύης», που είχαν σαν αποτέλεσμα να απογοητεύσουν ένα μεγάλο μέρος των εργατικών και λαϊκών μαζών, το σταλινικό καθεστώς βρήκε την ευκαιρία να επέμβει όπως μπορούσε. Στις 13 Δεκέμβρη του ’81 ο Στρατηγός Γιαρουζέλσκι, με τη έγκριση και τη βοήθεια της ΕΣΣΔ, οργάνωσε στρατιωτικό πραξικόπημα και επέβαλε τον στρατιωτικό νόμο: Η «Αλληλεγγύη τέθηκε εκτός νόμου, οι οργανώσεις της διαλύθηκαν, η ηγεσία της συνελήφθη όπως και χιλιάδες αγωνιστές, οι συγκεντρώσεις απαγορεύτηκαν κ.λπ. Η επέμβαση του στρατού δεν είχε βέβαια καμιά σχέση με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη αλλά με τα καπιταλιστικά και σ’ αυτά έστρωσε το δρόμο. Λίγα χρόνια αργότερα το 1988, όταν και άρχιζε η κατάρρευση του Σταλινισμού, ο Γιαρουζέλσκι και η ηγεσία του Κ.Κ Πολωνίας ήρθαν σε συμφωνία με την δεξιά πτέρυγα της «Αλληλεγγύης» (Λεχ Βαλέσα) και την εκκλησία και όλοι μαζί παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό.
7. Η ήττα της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης στην Πολωνία δεν μειώνει σε τίποτα το μέγεθος και τη σημασία της. Σε αντίθεση με τις γλοιώδεις αναλύσεις των αστών και των ιμπεριαλιστών, οι Πολωνοί εργάτες ΔΕΝ πάλεψαν για την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Πάλεψαν για μια πραγματική εργατική δημοκρατία, για τον πραγματικό σοσιαλισμό. Η μάχη τους αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστούμε τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες το έκαναν: χωρίς προηγούμενη πολιτική πείρα, αρνητική συνείδηση για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό – και φυσικά η έλλειψη ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος.

Οι σταλινικοί, που πολέμησαν όλες τις αντιγραφειοκρατικές εξεγέρσεις και χειροκροτούσαν τα πραξικοπήματα και τις στρατιωτικές επεμβάσεις, είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για την καπιταλιστική παλινόρθωση και όχι οι αντιγραφειοκρατικές επαναστάσεις, ανάμεσα σ’ αυτές και η πολωνική. Οι συνωμοσιολογικοί όροι με τους οποίους προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα οδηγούν μονάχα στη συγκάλυψη της αλήθειας και της ευθύνης τους. Ήταν τα δικά τους «ινδάλματα» που μέσα σε μια νύκτα μετατράπηκαν από «κομμουνιστές» σε σούπερ νεοφιλελεύθερους, κατέβασαν τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα και άρχισαν τους ύμνους στην αγορά.

–

Β. Αύγουστος 1968, η καταστολή της «Άνοιξης της Πράγας»

–

1. Τον Αύγουστο του 1968 στρατεύματα της ΕΣΣΔ, Πολωνίας, Ουγγαρίας, Βουλγαρίας, Ανατολικής Γερμανίας (Σύμφωνο Βαρσοβίας) εισβάλλουν στην Τσεχοσλοβακία και καταστέλλουν την «Άνοιξη της Πράγας». Στις αρχές του 1968 η νέα ηγεσία του Κ.Κ Τσεχοσλοβακίας με επικεφαλής τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ προώθησε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων αντίθετο στην «επίσημη γραμμή» της σταλινικής γραφειοκρατίας της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» ήταν το αποτέλεσμα της πίεσης των μαζών και των αγώνων τους για αλλαγές και δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, όπως και μια προσπάθεια της νέας σταλινικής ηγεσίας να σώσει με «φτιασιδώματα» το σταλινικό καθεστώς.
2. Η «Άνοιξη της Πράγας» εντάσσεται και αυτή στον κύκλο των γεγονότων της παγκόσμιας επαναστατικής ανόδου του 1968 και αποτέλεσε συνέχεια των αντιγραφειοκρατικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων που είχαν εκδηλωθεί μεταπολεμικά στην ανατολική Ευρώπη, με κορυφαία-μέχρι τότε- την ουγγρική επανάσταση του 1956, και στρέφονταν ενάντια στην εξουσία της σταλινικής γραφειοκρατίας των χωρών αυτών και της Σοβιετικής Ένωσης. Στην Τσεχοσλοβακία υπήρχε η ιδιαιτερότητα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν πήρε την εξουσία βασισμένο στις λόγχες του Κόκκινου Στρατού μετά τη νίκη του τελευταίου κατά των ναζί, αλλά ως αποτέλεσμα της λαϊκής εξέγερσης του 1947-48, καθώς αρχικά η συμφωνία της Γιάλτας μεταξύ του Στάλιν και των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών προέβλεπε ότι η Τσεχοσλοβακία θα ήταν «ουδέτερη».

(Για περισσότερα δες: https://www.okde.gr/archives/1982)

Υ.Γ. α) Ο Ριζοσπάστης (24-08-2017) σ’ ένα άρθρο του –υποτίθεται με αφορμή την «αντικομμουνιστική φιέστα του Ταλίν»– ανάμεσα στις άλλες διαστρεβλώσεις της αλήθειας για Το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ, για τη σφαγή του Κατίν, τον Λιμό αναφέρεται και στις Δίκες της Μόσχας [1]. Αν και αυτή τη φορά ο Ριζοσπάστης δεν επαναλαμβάνει παλαιότερες αναφορές που αποκαλούσε άμεσα και καθαρά τους ηγέτες του μπολσεβίκικου κόμματος και της ΕΣΣΔ, προδότες, φασίστες, εγκληματίες κ.λπ., ωστόσο με έμμεσο τρόπο λέει τα ίδια: «Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 – 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ένωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική».

«Υπερβολές» ήταν οι δολοφονίες εκατοντάδων επαναστατών μπολσεβίκων; Λίγα μόνο στοιχεία αρκούν για να πείσουν οποιονδήποτε: Στις δίκες του Αυγούστου του 1936, του Ιανουαρίου του 1937, του Ιουνίου του 1937 και του Μαρτίου του 1938, εκτελέστηκαν πολλοί σημαντικοί ηγέτες του κόμματος και του στρατού, συμπεριλαμβανομένων των Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Ράντεκ, Πιατακόβ, Τουχατσέφσκι, Ρίκοβ, Ρακόφσκι, Κρεστίνσκι, Σοκόλνικοβ, Αντόνοφ-Οβσέγενκο κ.ά. Από τα 26 τακτικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής (Κ.Ε.) του 10ου συνεδρίου (δηλαδή της τελευταίας Κ.Ε. όπου συμμετείχε ο Λένιν), τα δεκαεπτά εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν. Από τα δέκα τακτικά μέλη του Πολιτικού Γραφείου των μπολσεβίκων το 1922, εκτελέστηκαν τα έξι. Ακόμα, τα μέλη της ανώτατης και ανώτερης ηγεσία του Κόκκινου Στρατού, που είχαν αναδειχθεί κερδίζοντας τον εμφύλιο πόλεμο, εκτελέστηκαν ως συνωμότες. Τρεις από τους πέντε στρατάρχες, τρεις από τους τέσσερεις διοικητές στρατιών και οι δώδεκα υποδιοικητές τους, 60 από τους 97 διοικητές σωμάτων στρατού, και οι 136 από τους 199 διοικητές μεραρχιών τουφεκίστηκαν.

Ακόμη οι δίκες των στελεχών συνοδεύτηκαν από ένα μαζικότατο πογκρόμ εναντίον της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των μελών του κομμουνιστικού κόμματος. Σύμφωνα με πηγές που δημοσιεύτηκαν το 1990, τη δεκαετία του 1930 καταδικάστηκαν για «αντεπαναστατικές δραστηριότητες» 3.777.234 άτομα, εκ των οποίων εκτελέστηκαν οι 789.098. Ακόμη και εάν δεχτούμε ότι τα τελευταία στοιχεία είναι διογκωμένα, δεν αναιρείται ο αιμοσταγής χαρακτήρας και η έκταση των εκκαθαρίσεων. Από το αιματηρό κοσκίνισμα στο οποίο υπέβαλλε η γραφειοκρατία την εργατική τάξη, το κόμμα και τον κρατικό μηχανισμό, δεν γλίτωσαν ούτε όσοι συντάσσοταν μαζί της, ούτε όσοι είχαν επιλεγεί απ’ αυτήν. Η σφαγή είχε στόχο όχι μόνο τη γενιά της επανάστασης και του εμφυλίου, αλλά και όσους έστω και αμυδρά ή αχνά είχαν σχέση μαζί της. Χαρακτηριστικά: το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, που είχε εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο, τον Ιανουάριο του 1934, εξοντώθηκε, όπως και 1.108 από τους 2.066 αντιπροσώπους του εν λόγω συνεδρίου.

Αυτά δεν είναι «Υπερβολές», σταματήστε την αντικομμουνιστική σας υστερία.

Υ.Γ. β) Για την αντικομμουνιστική φιέστα του Ταλίν έβγαλε ανακοίνωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προκαλεί αλγεινή εντύπωση ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για τα σταλινικά καθεστώτα και τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος του παγκόσμιου εργατικού και επαναστατικού κινήματος. Που οφείλεται αυτό; Μήπως ο σταλινισμός ταυτίζεται με τον κομμουνισμό ή μήπως η σταλινική περίοδος ήταν μια φάση του κομμουνισμού, όπως ισχυρίζονται ή προσπαθούν να τα ταυτίσουν όλοι οι αντιδραστικοί του πλανήτη. Χωρίς περιστροφές και μισόλογα: η ταύτιση του σταλινισμού με τον κομμουνισμό, η εξομοίωση της δημοκρατίας των Σοβιέτ με τις σταλινικές δικτατορίες, η αποσιώπηση των εγκλημάτων του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ και στον υπόλοιπο κόσμο (π.χ. Ισπανία, Ελλάδα) αποτελούν την ουσία του αντικομμουνισμού.

Η ιστοσελίδα Βαθύ Κόκκινο, δημοσίευσε το βιβλίο του Λούντο Μάρτενς, Μια άλλη ματιά στον Στάλιν, ένα κείμενο με αθλιότητες σε βάρος των μπολσεβίκων ηγετών και ιδιαίτερα του Τρότσκι. Για να καταλάβει κάποιος τη νοημοσύνη και την ποιότητά του δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα:  «Ήμουν ορκισμένος αντισταλινικός από τα δεκαεπτά μου κιόλας χρόνια», δηλώνει ο Α. Ζινόβιεφ, είναι κάποιος μαθητής. «Η ιδέα μιας απόπειρας κατά του Στάλιν είχε κυριέψει τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Είχα ήδη ασχοληθεί με την τρομοκρατία. (…) Μελετήσαμε τις δυνατότητες μιας απόπειρας: κατά τη διάρκεια της παρέλασης στην Κόκκινη Πλατεία, θα προκαλούσαμε μια τεχνητή αναστάτωση που θα μου έδινε τη δυνατότητα να ορμήσω προς τους επισήμους, οπλισμένος με πιστόλι και χειροβομβίδες». Λίγο αργότερα, μαζί με το φίλο του Αλεξέι, προετοιμάζει μια νέα απόπειρα «προγραμματισμένη για τις 7 Νοέμβρη του 1939». 

Mια αναφορά στο βιβλίο του Μάρτενς μπορείτε να διαβάσετε και στο κείμενο της ΟΚΔΕ Μια άλλη ματιά… σταλινικής διαστρέβλωσης, https://www.okde.gr/archives/5426

Η απορία μας είναι γιατί δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα τώρα, με την ευκαιρία της «αντικομμουνιστικής φιέστας του Ταλίν»; Πάντως είναι βέβαιο ότι ούτε ο Τρότσκι, ο Ζηνόφιεφ, ο Καμενεφ κ.λπ. έχουν οποιαδήποτε ευθύνη με τη διοργάνωσή της.

Υ.Γ. 3) Ο γνωστός σταλινικός Β. Λιόσης στην ιστοσελίδα,  https://www.kordatos.org, στις 30/8/2017  δημοσίευσε άρθρο με την περίεργη επικεφαλίδα: ΕΝΑΣ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟ. Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγάζει μετά το διάβασμα του βιβλίου του Ερίκ Τουσέν με τίτλο, ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, Η ιστορία του και η σημασία του στη σημερινή κρίση, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα οι εκδ. redmarks. Παραδόξως ο Β. Λιόσης επαινεί το βιβλίο και προτείνει να διαβαστεί γιατί: «Συνδέει με διαλεκτικό τρόπο την οικονομία με την πολιτική, αποδομεί τους αστικούς και μικροαστικούς μύθους για την προέλευση και εκτόξευση του ελληνικού χρέους και γενικότερα αναλύει τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα με διαλεκτικό τρόπο».

Ωστόσο, αυτά που λέει  για τον Ε. Τουσέν τα λέει μόνο και μόνο –αυτός είναι σκοπός του άρθρου του– για να συκοφαντήσει τον επαναστατικό μαρξισμό και τους τροτσκιστές. Όλα όσα γράφει δείχνουν για ακόμη μια φορά την παροιμιώδη άγνοιά του ή τις έμμονες αντιτροτσκιστικές και αντεπαναστατικές απόψεις του. Γράφει λοιπόν στο σημείο 1: «Έτσι, στην ιστορική διαδρομή που κάνει σε σχέση με το δανεισμό και τις χρεοκοπίες της Ελλάδας, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τον όρο εθνική κυριαρχία καθώς και την έννοια της εξάρτησης, λέξεις ταμπού για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά». Παρακάτω στο σημείο 4: «… Έχουμε λόγο που αναφέρουμε αυτήν την κρίσιμη διαπίστωση αφού οι ελληνικές τροτσκιστικές ομάδες, μέρος της αναρχίας, ο Μηλιός και το περιοδικό Θέσεις και δυστυχώς και το ΚΚΕ υποστήριζαν και υποστηρίζουν πως σε εκείνη τη φάση φάνηκε ανάγλυφα ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού»[2].

Και καταλήγει ως εξής: «Ο Τουσέν είναι στρατευμένος τροτσκιστής, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να αναλύει και να σκέφτεται με γνώμονα την κοινή λογική. Οι τροτσκιστικές και τροτσκίζουσες ομάδες αλλά και κόμματα που υπάρχουν και δρουν στην ελληνική επικράτεια, σίγουρα δεν θα είναι ικανοποιημένες/α από την ανάλυση του συντρόφου τους. Η ανάλυση του Τουσέν δεν εγκλωβίζεται σε ιδεολογικές εμμονές, σε αντιδιαλεκτικά και αντιλενινιστικά και σε προκάτ δογματικά σχήματα. Σχήματα που εμποδίζουν τόσο τη συσπείρωση των πρωτοπόρων δυνάμεων, όσο και τη συγκρότηση του αναγκαίου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.  Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι θα διδαχτούν ή τουλάχιστον θα προβληματιστούν από την ανάλυση του Τουσέν».

Ο άνθρωπος που ακόμη μένει προσκολλημένος στις αποφάσεις της 6^ης Ολομέλειας του 1934, στις αποφάσεις του 7^ου Συνεδρίου της Κομιντέρν, στο σταλινισμό, στα λαϊκά μέτωπα… και συνολικά στο μενσεβικισμό, δίνει μαθήματα και συμβουλές για τη «συσπείρωση των πρωτοπόρων δυνάμεων, όσο και τη συγκρότηση του αναγκαίου πολιτικού και κοινωνικού μετώπου». Σύντροφε, 2017 έχουμε.

–

Σωφρόνης Παπαδόπουλος

–

Υποσημειώσεις – Αναφορές

[1] Για τις δίκες της Μόσχας, δες 80 χρόνια από τις δίκες της Μόσχας, Εργατική Πάλη, Σεπτέμβριος 2016 και https://www.okde.gr/archives/5141. 2) Για τον λιμό και την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση, πέρα από τα κλασικά βιβλία του Τρότσκι, Προδομένη Επανάσταση εκδ. Εργατική Πάλη, Η ταξική φύση της ΕΣΣΔ, εκδ. Αλλαγή, στα σχετικά κεφάλαια της βιογραφίας του Στάλιν του γάλλου ιστορικού Ζαν Ζακ Μαρί, εκδ. Οδυσσέας. 3) Για την σφαγή του Κατίν, αν και υπάρχουν αρκετά σημεία που χρειάζονται παραπέρα έρευνα, ωστόσο καλό είναι να διαβαστεί η ομώνυμη μελέτη του μαρξιστή συγγραφέα Χ. Κεφαλή, όπου ο συγγραφέας εξαντλητικά ξετινάζει τα χαλκευμένα «στοιχεία» της σταλινικής σχολής της πλαστογραφίας. 4) Για Το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ  στο, https://www.okde.gr/archives/5118

[2] Αν θέλει να διαβάσει τις απόψεις των επαναστατών μαρξιστών για τον Ιμπεριαλισμό και την Εξάρτηση, μπορεί να δει: 1) ΟΚΔΕ, Για μια σύγχρονη Επαναστατική Στρα­τηγική, Το ζήτημα των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, σελ.84-90, Εκδ. Εργα­τική Πάλη. 2) Χρήστος Ζάκας, Βασίλ Ζόγκα, Σωφρόνης Παπαδόπουλος, Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ: Ένα βήμα μπρος, Δυο βήματα πίσω, εκδ. Εργατική Πάλη. 3) Σωφρόνης Παπαδόπουλος, Η καπιταλιστική Κρίση, Η κρίση του Ελληνικού Καπιταλισμού, εκδ. Εργατική Πάλη. Να σημειώσουμε ακόμη ότι αυτά που λέει ο Β. Λιόσης για την Εξάρτηση, δεν έχουν καμιά σχέση με τον μαρξισμό.