Εργατικά: Για τις δηλώσεις Κατρούγκαλου για Συνδικάτα και συνδικαλιστές

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου

Οι υποκριτικές και επικίνδυνες δηλώσεις του θλιβερού Υπουργού εργασίας Κατρούγκαλου προετοιμάζουν τον δρόμο για το νέο νομοσχέδιο-έκτρωμα που ετοιμάζει η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο Κατρούγκαλος ανέφερε ότι τα συνδικάτα πρέπει να αυτοχρηματοδοτούνται, ώστε να είναι αυτόνομα από το κράτος, ενώ θεωρεί μη υγιή τη λύση της χρηματοδότησής τους από την πρώην εισφορά της εργατικής εστίας, που σήμερα εισπράττεται από τον ΟΑΕΔ. Όπως δήλωσε ο Υπουργός, «το δημόσιο χρήμα αποτελεί εργαλείο πολιτικού εκμαυλισμού και δημιουργίας εργατικών αριστοκρατιών, που καμιά σχέση δεν έχουν με τους αγώνες των εργαζομένων».

Βέβαια η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η ισχύουσα νομοθεσία προβλέπει την απόδοση βάσει παραστατικών μόνο των εξόδων που είναι απαραίτητα για τη λειτουργία των συνδικάτων (στέγαση, νερό, φως, τηλέφωνο), τη γραμματειακή τους υποστήριξη με προϋποθέσεις αριθμού μελών και ύψους αποδοχών και τέλος την κάλυψη μέρους των εξόδων από τις εκλογικές διαδικασίες. Τα χρήματα αυτά προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων προς τον πρώην Οργανισμό Εργατικής Εστίας, που καταργήθηκε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Τα χρήματα αυτά προέρχονται από τον ιδρώμα των εργαζομένων και χρησιμοποιούνται για να μπορούμε να οργανωθούμε, να διεκδικούμε, να απεργούμε και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Με τον ιδρώτα μας και για την οργάνωσή μας στεγάζουμε 77 εργατικά κέντρα σε όλη τη χώρα, σε δικά μας ιδιόκτητα κτίρια, μισθώνουμε αλλά 22 για τον ίδιο σκοπό και άλλα 40 για τη στέγαση των ομοσπονδιών μας.

Βέβαια όλοι εργαζόμενοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν οι δηλώσεις αυτές:

1) Ότι πρέπει να σταματήσει η κάλυψη των αναγκών αυτών από τον ΟΑΕΔ και να κλαπούν για άλλη μια φορά οι εισφορές των εργαζομένων.

2) Να σταματήσει η οργάνωση των εργαζομένων (ο επικείμενος νόμος για τα εργασιακά πάει χέρι – χέρι με τις δηλώσεις αυτές) με σκοπό να τσακίσουν και να ταπεινώσουν ολόκληρη την εργατική τάξη.

3) Να ενισχυθούν οι εργοδοτικές «ενώσεις προσώπων» ώστε να ελεγχθούν πλήρως τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους.

Η προπαγάνδα της αστικής τάξης δεν σταματάει μόνο στην χρηματοδότηση των συνδικάτων. Τα ΜΜΕξαπάτησης επιτίθονται διαρκώς και στα υποτιθέμενα «προνόμια των συνδικαλιστών». Σε άρθρο της η «Καθημερινή» ανέφερε ότι «οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν δύο ειδών εξουσίες, οικονομική και διοικητική. Το σημαντικότερο προνόμιό τους, όμως, είναι η απαλλαγή από την εργασία, δεν εργάζονται. Ο νόμος 1264/82 ορίζει στο άρθρο 17 τις ημέρες αδείας που δικαιούνται τα μέλη συνδικαλιστών οργάνων. Σχεδόν όλοι απολαμβάνουν απαλλαγή καθηκόντων για το σύνολο της συνδικαλιστικής τους θητείας».

Βέβαια η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Το άρθρο 17 προβλέπει μόλις δύο ημέρες το μήνα άδεια, άνευ αποδοχών, και όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι αυτές οι άδειες χρησιμεύουν για την οργάνωση των αγώνων. Όμως οι μνημονιακοί βρικόλακες δεν θέλουν να υπάρχουν συνδικαλιστές εκλεγμένοι από την βάση τον εργαζομένων για να υπερασπίζονται και να διεκδικούνε το δικαίωμά μας στην εργασία και στις Συλλογικές Συμβάσεις, στην οργάνωση και την απεργία – δικαιώματα που έχουμε αποκτήσει από αγώνες δεκαετιών και θέλουν τώρα να τα πάρουν πίσω. Όσο για την ανοησία ότι «οι συνδικαλιστές δεν εργάζονται», είναι σίγουρό ότι εργάζονται πολύ πιο σκληρά από τους εργοδότες, τους προϊσταμένους και όλο τον συρφετό που επιτίθεται στα δικαιώματά μας και θησαυρίζει από τον ιδρώτα μας. Θέλουν να μας γυρίσουν ένα αιώνα πίσω, σε εποχές πριν το 1860, τότε που απαγορευόταν η οργάνωση και δράση/απεργία του προλεταριάτου.

Βέβαια οι ξεφτιλισμένες αυτές δηλώσεις αναζητούν πάτημα στις πρακτικές των ξεπουλημένων ηγεσιών (πειθήνια όργανα των μνημονιακών κυβερνήσεων) οι οποίες, σε αντίθετη κατεύθυνση και έξω από τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους, πραγματοποιούν τα συνέδριά τους σε χλιδάτα ξενοδοχεία πέντε αστέρων, ψηφίζοντας όλες τις θέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων (βλ. και θέση ΓΣΕΕ υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα κ.α.). Οι ηγεσίες αυτές είναι «φυτευτές» από τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις, τις χρησιμοποιούν για να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους, να τους συγχύσουν και να τους αποπροσανατολίσουν. Σήμερα οι ηγεσίες αυτές έχουν καταντήσει εντελώς αποκρουστικές στα μάτια των μαζών και γι’ αυτό χρησιμοποιούνται ωςψ δικαιολογία, προκειμένου να εξαπολυθεί επίθεση ενάντια στον πραγματικό συνδικαλισμό και τους αγώνες.

 Όπως περιγράφει και ο Τρότσκι (Μαρξισμός και Συνδικάτα, εκδ. Εργατική Πάλη) τα συνδικάτα, ειδικά σε εποχές έντονης κρίσης, πολλές φορές μεταβάλλονται σε όργανα του κράτους. Φαίνεται ότι και σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια διαδικασία, με τα κίτρινα/εργοδοτικά «επιχειρησιακά» σωματεία, που ξεφυτρώνουν σε πολλούς χώρους δουλειάς, να βρίσκουν πάτημα στους μνημονιακούς νόμους για να υπογράφουν μειώσεις μισθών και την κατεδάφιση εργασιακών κεκτημένων, ενώ παράλληλα υποσκάπτουν τη συνείδηση των κοινών συμφερόντων, της ενότητας και κοινής πάλης των εργαζομένων. Υπάρχουν όμως και μαχητικά συνδικάτα που γίνονται όργανα του εργατικού κινήματος και καταδιώκονται σκληρά (ΠΟΣΠΕΡΤ, ΣΜΕΘ, απολυμένοι και διωκόμενοι συνδικαλιστές). Το ρίζωμα και η μαζικοποίηση αυτών των συνδικάτων στην εργατική τάξη, σε συνδυασμό με τους αγώνες, είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση στα δικαιώματά μας.