Πολυτεχνείο 2010: στο δρόμο του Νοέμβρη – να σωθούμε από τον καπιταλισμό

Σχεδόν τρία χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, όχι μόνο δεν φαίνεται από πουθενά λύση στο αδιέξοδο, αλλά η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. Μετά από διαδοχικά «πακέτα στήριξης» και αμύθητα ποσά που διέθεσαν οι κυβερνήσεις σ’ όλο τον κόσμο για να σώσουν από την κατάρρευση τράπεζες και επιχειρήσεις, η μεγάλη πλειονότητα των κρατών, μεταξύ των οποίων σχεδόν όλες οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, βρίσκονται στο δρόμο της χρεοκοπίας ή έχουν ήδη χρεοκοπήσει. Το λογαριασμό αυτής της ασύλληπτης καταστροφής και λεηλασίας τον στέλνουν στους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα: εκατομμύρια απολυμένων και ανέργων, καταβαράθρωση των μισθών και του βιοτικού επιπέδου, διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες μπαίνουν στο «γύψο» για να θωρακιστεί το σύστημα από το βέβαιο ξέσπασμα της οργής και της αγανάκτησης. Οι ανελέητοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η κούρσα των εξοπλισμών απειλούν την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας. Για όλα αυτά δεν φταίνε κάποια άπληστα «χρυσά παιδιά» ή οι «υπερβολές» των αγορών. Η ρίζα του κακού είναι η λογική του κέρδους, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, οι άλυτες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Στη χώρα μας, παρά τον καταιγισμό ψεμάτων από κυβέρνηση και ΜΜΕ, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η πτώση του ΑΕΠ για το 2010 θα είναι τουλάχιστον 5%, με μαζικά λουκέτα και καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων σε όλη την Ελλάδα. Το χρέος, σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς του ΔΝΤ, θα φτάσει το 150% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2011, καθιστώντας απαγορευτικό το κόστος οποιουδήποτε δανεισμού. Σύντομα θα ανακοινωθεί και επίσημα το σχέδιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», που έχει επεξεργαστεί η Γερμανία για όλα τα κράτη-παρίες της Ευρώπης και περιλαμβάνει έναν Αρμαγεδδώνα νέων μέτρων.

Στο δημόσιο οι απολύσεις θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες και οι μισθοί θα εξισωθούν με τον ιδιωτικό τομέα. Η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μέσα από την ακύρωση της διαιτησίας και της ισχύος των κλαδικών συμβάσεων, θα είναι το τελευταίο βήμα προς την πλήρη εργοδοτική αυθαιρεσία. Νοσοκομεία, σχολεία και σχολές θα οδηγηθούν σε κλείσιμο, περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου θα κατασχεθούν ή θα εκποιηθούν σε εξευτελιστικές τιμές προς όφελος των δανειστών. Η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, η υγεία, οι συγκοινωνίες θα μετατραπούν σε πανάκριβα εμπορεύματα για λίγους. Η κατάργηση της δωρεάν περίθαλψης και των φαρμάκων θα οδηγήσει στην απόγνωση και το θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Η χαριστική βολή στην κοινωνική ασφάλιση θα δοθεί με την απεριόριστη αύξηση των ορίων ηλικίας με βάση το «προσδόκιμο ζωής» και την κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, των βαρέων και ανθυγιεινών.

Ο μόνος τρόπος για να περάσει αυτός ο εφιάλτης διαρκείας είναι η ωμή βία και καταστολή. Η αστυνομοκρατία και ο χαφιεδισμός εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά και -σύμφωνα με τροπολογία που πέρασε αθόρυβα το καλοκαίρι- κάθε κινητοποίηση και συνδικαλιστική δράση θα μπορεί να βαφτίζεται «τρομοκρατική» και να αντιμετωπίζεται με τον τρομονόμο.

Η οικονομική κρίση δεν είναι αναστρέψιμη ούτε και διαχειρίσιμη – και ακόμα περισσότερο η πολιτική κρίση. Το ΠΑΣΟΚ, μετά τη μεγάλη εκλογική του πτώση, έχει χάσει κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση και ουσιαστικά διατηρείται τεχνητά στην εξουσία χάρη στην αμέριστη υποστήριξη των ιμπεριαλιστών. Ήδη έχει μεγάλα προβλήματα στο εσωτερικό του, καθώς πολλά κομμάτια του αποστασιοποιούνται ή ακόμα στρέφονται προς τ’ αριστερά και η διαδικασία αυτή θα εντείνεται όσο προχωρά η υλοποίηση των νέων σκληρότερων μέτρων. Η Νέα Δημοκρατία, παρά τις φανφάρες του Σαμαρά, βρίσκεται σε αποσύνθεση, που θα ενταθεί με τη δημιουργία του κόμματος της Μπακογιάννη. Ανάλογα προβλήματα στο εσωτερικό του έχει και το ΛΑΟΣ, κυρίως λόγω της άθλιας στάσης του υπέρ του Μνημονίου.

Από το ΚΚΕ, παρά την εκλογική του άνοδο, τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι. Ίσα-ίσα είναι πολύ πιθανό να την χρησιμοποιήσει για να εδραιώσει τη θέση του στο αστικό πολιτικό σκηνικό, εκδηλώνοντας τη νομιμοφροσύνη του στην αστική τάξη και καταπολεμώντας κάθε «ανεξέλεγκτη» ριζοσπαστική έκρηξη, όπως έκανε και στο Πολυτεχνείο το 1973 και το Δεκέμβρη του 2008. Την ίδια στιγμή συνεχίζει την πολιτική της διάσπασης των αγώνων, την εξύμνηση των αποκρουστικών σταλινικών καθεστώτων, την προβολή της σοσιαλδημοκρατικής ουτοπίας για «λαϊκή οικονομία και εξουσία». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, παρότι συμμετέχει στο κίνημα, εξαρτά ολοκληρωτικά την πολιτική του από τις εκλογές και το κοινοβούλιο. Καλλιεργεί αυταπάτες ότι η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια πιο «ανθρώπινη» διαχείριση, ενώ οι μικροκομματικές έριδες στο εσωτερικό του εντείνονται. Τέλος, η άθλια συνδικαλιστική γραφειοκρατία ξεπουλάει πλήρως τους εργαζόμενους (όπως πχ. στον ΟΣΕ), καθώς έχει ουσιαστικά αποδεχθεί τις πολιτικές του Μνημονίου (βλ. δηλώσεις Παναγόπουλου).

Οι αγώνες που εξαπλώνονται παντού στον κόσμο, στη Γαλλία, την Βρετανία κα., η τεράστια απεργιακή έκρηξη στις 5 Μάη, δείχνουν τον δρόμο που έχουμε να ακολουθήσουμε. Η μαζική αμφισβήτηση του επίσημου πολιτικού σκηνικού στις πρόσφατες εκλογές, με την ψήφο προς τ’ αριστερά, αλλά και με μεγάλο κομμάτι των άκυρων-λευκών και της αποχής, δείχνει τη διάθεση αντίστασης και ανατροπής που διαμορφώνεται σε πλατιά κοινωνικά κομμάτια.

Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από μεσσίες και σωτήρες. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε από την επερχόμενη λαίλαπα είναι να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις: Με ενότητα των αγώνων, ενάντια σε κάθε διάσπαση και κατακερματισμό. Με αποφασιστικές μορφές πάλης, απεργίες, μαχητικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, ανυποχώρητα μέχρι τη νίκη. Με την αυτοοργάνωσή μας: χτίζοντας παντού σωματεία, επιτροπές αγώνα και συντονιστικά, συμμετέχοντας μαζικά σε γενικές συνελεύσεις.
Βάζοντας μπροστά ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας, για την αντιμετώπιση της κρίσης και την ικανοποίηση των ζωτικών αναγκών της κοινωνίας: 1) Διαγραφή του χρέους, κάτω η χούντα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ. 2) Απαγόρευση των απολύσεων, 1.400 ευρώ κατώτερο βασικό μισθό, λιγότερη δουλειά-δουλειά για όλους, κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας. 3) Κρατικοποίηση όλων των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στους τομείς-κλειδιά της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο. 4) Αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, πρόγραμμα οικοδόμησης σχολείων, νοσοκομείων, εργατικών-λαϊκών κατοικιών και προστασίας του περιβάλλοντος, μείωση των δαπανών για στρατό και αστυνομία. 5) Άμεση επιστροφή στα ασφαλιστικά ταμεία όλων των κλεμμένων και των οφειλών κράτους και εργοδοτών. Άμεση κρατική χρηματοδότηση και εγγύηση των ταμείων και των αποθεματικών τους. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.

Για όλα τα παραπάνω παλεύει η ΟΚΔΕ, πάνω σ’ αυτά δοκιμάζεται έμπρακτα κάθε δύναμη που θέλει να λέγεται αντικαπιταλιστική και επαναστατική. Γιατί δεν μπορούμε να σωθούμε από την κρίση αν δεν αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του, που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Πρέπει να φτάσουμε μέχρι την ανατροπή του, ανοίγοντας το δρόμο για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια σοσιαλιστική κοινωνία που δεν θα έχει καμία σχέση με τις σταλινικές δικτατορίες, αλλά θα βασίζεται σε όργανα εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, με δικαιώματα και ελευθερίες πολύ ανώτερα και από τις πιο αναπτυγμένες αστικές δημοκρατίες, και σε μια πλήρως αναδιαρθρωμένη οικονομία, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ