Βενεζουέλα: Νέο πραξικόπημα σχεδιάζουν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου 2024

Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία εξελίσσεται στη Βενεζουέλα μετά το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις 28 Ιουλίου: Ο Μαδούρο βγήκε νικητής των εκλογών (51,9%) έναντι του υποψηφίου της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης (Ενωτική Δημοκρατική Πλατφόρμα-PUD), Εντμούδο Γκονζάλες Ουρρούτια (43,1%), κερδίζοντας άλλη μια 6ετή θητεία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου (CNE), η συμμετοχή αυξήθηκε σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές το 2018 (51,9% από 45,7%) κι αυτό ήταν αναμενόμενο, καθώς έπειτα από πολλές διαφωνίες στο εσωτερικό της, η φιλοαμερικάνικη αντιπολίτευση δέχθηκε να μην απέχει από αυτές τις εκλογές. Ήταν αποτέλεσμα των συνομιλιών που είχαν με τον Μαδούρο κι υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ κατέληξαν στην Συμφωνία των Μπαρμπάντος το φθινόπωρο του 2023. Από την άλλη, ο Μαδούρο είδε να χάνει 16 ποσοστιαίες μονάδες από τις τελευταίες εκλογές, κερδίζοντας όμως κάτι λιγότερο από 200.000 ψήφους, λόγω της αύξησης της συμμετοχής.

Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία αποδείχθηκαν δευτερεύοντα, καθώς μονοπώλησαν οι καταγγελίες για νοθεία από την αντιπολίτευση, σύσσωμη την Δύση και από πολλούς άλλους πρόθυμους, όπως η Βραζιλία κι η Κολομβία. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια προσέγγισης της Βενεζουέλας από τις ΗΠΑ, με την πρώτη να υποχωρεί και να υπογράφει την Συμφωνία των Μπαρμπάντος, με στόχο την άρση των οικονομικών κυρώσεων που είχε υποσχεθεί ο Μπάιντεν. Τελικά, οι Αμερικάνοι, ως συνήθως, δεν επεδίωκαν μια ειλικρινή συμφωνία με τον Μαδούρο, αλλά την ανατροπή την Μπολιβαριανής Επανάστασης και την αρπαγή του βενεζουελάνικου πετρελαίου μαζί με το ξεπούλημα της κρατικής εταιρείας πετρελαιοπαραγωγής. Αυτό φάνηκε αμέσως μετά την Συμφωνία, όταν η PUD έδωσε το χρίσμα στην Μαρία Κορίνα Ματσάδο, μια σκληροπυρηνική φιλοαμερικανή από το Μαϊάμι, η οποία έχει καλέσει ανοιχτά σε στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Βενεζουέλα για να ανατρέψει τον Μαδούρο. Ήταν λογικό το Ανώτατο Δικαστήριο να απαγορέψει μια τέτοια υποψηφιότητα, όπως κάνουν κατά κόρον τέτοιους αποκλεισμούς όλες οι δυτικές χώρες, παρόλο που ήταν αυτές που έτρεξαν να υποστηρίξουν την ηγέτη της αντιπολίτευσης. Ο Γκονζάλες θα είναι τελικά η «βιτρίνα» της αντιπολίτευσης, η οποία για άλλη μια φορά είχε αποφασίσει εκ των προτέρων ότι αυτή θα αυτοανακηρύσσονταν σε νικήτρια των εκλογών. Στο ίδιο έργο θεατές, δηλαδή, ήταν ο βενεζουελάνικος λαός μετά από την αμφισβήτηση των εκλογικών αποτελεσμάτων τις χρονιές 2004, 2006, 2013 και 2018, χωρίς να αναφερθεί το στρατιωτικό, «τηλεοπτικό» πραξικόπημα του 2002 (ενάντια στον προκάτοχο του Μαδούρο και πρωτεργάτη της Μπολιβαριανής Επανάστασης, Ούγκο Τσάβες), αλλά κι η αναγνώριση ως «προέδρου» από την Δύση του (ξεχασμένου σήμερα) Χουάν Γουαϊδό το 2019. Σε καμία από αυτές τις καταγγελίες για νοθεία, η αντιπολίτευση δεν έφερε αποδεικτικά στοιχεία.

Μέσα στον λυσσαλέο πόλεμο που διεξάγουν οι ΗΠΑ κι η δωσίλογη αντιπολίτευση 25 χρόνια τώρα, με πραξικοπήματα, προπαγάνδα και δυσβάσταχτες οικονομικές κυρώσεις ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση, σκαρφίστηκαν και κάτι καινούργιο: την κυβερνοεπίθεση στο ηλεκτρονικό σύστημα μετάδοσης των αποτελεσμάτων. Η Βενεζουέλα αναγνωρίζεται από πολλούς, φίλους της και μη (μεταξύ των οποίων και το ίδρυμα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ), ότι διαθέτει το πιο αδιάβλητο εκλογικό σύστημα, καθώς η ταυτοποίηση του ψηφοφόρου είναι μέσω ταυτότητας και δακτυλικού αποτυπώματος, ενώ η ψήφος διασταυρώνεται διπλά, πρώτα ψηφιακά σε μια οθόνη αφής πίσω από το παραβάν κι έπειτα από ένα αποδεικτικό της ηλεκτρονικής ψήφου που ρίχνεται στην κάλπη. Υπεύθυνο για την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών είναι το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο, ένα όργανο που δεν συνδέεται (τουλάχιστον) άμεσα με την κυβέρνηση Μαδούρο. Η καθυστέρηση ανακοίνωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων εξαιτίας της δολιοφθοράς που υπέστη η εκλογική διαδικασία ήταν η τέλεια αφορμή της αντιπολίτευσης για να αρχίσει τις κατηγορίες για νοθεία, ενορχηστρώνοντας αντιδραστικές κινητοποιήσεις σε όλη την χώρα.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η Μπολιβαριανή Επανάσταση πρέπει να ενισχυθεί, να προχωρήσει και να ριζοσπαστικοποιηθεί. Το μεγαλύτερο όπλο στην διατήρηση των κατακτήσεων της Μπολιβαριανής Επανάστασης και της αποτροπής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήταν και είναι η αυτοοργάνωση κι η μαχητικότητα των βενεζουελάνικων μαζών. Αυτά έχουν σώσει τις βασικές κατακτήσεις των εργαζόμενων και πληβειακών στρωμάτων από τις αμέτρητες απόπειρες πραξικοπήματος, αυτές οι παραδόσεις έχουν οδηγήσει το βενεζουελάνικο εργατικό κίνημα σε επαναστατικές διεργασίες που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής που πέρασε από το «ροζ κύμα». Η μάχη απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να δοθεί με απαγορεύσεις οργανώσεων κι αγωνιστών του εργατικού κινήματος, ούτε με την προσπάθεια ταύτισης (όχι απλά την συνεργασία) με ένα άλλο, αναδυόμενο, ιμπεριαλιστικό κέντρο, των BRICS, ούτε με άλλες προβληματικές πολιτικές που έχει στραφεί τα τελευταία χρόνια η βενεζουελάνικη ηγεσία. Απεναντίας, αυτά αποψιλώνουν την Μπολιβαριανή Επανάσταση και την θέτουν σε κίνδυνο. Η υποτίμηση της οργάνωσης και της δύναμης της εργατικής τάξης για χάρη «συμβιβασμών» ή υποχωρήσεων προς το στρατόπεδο της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών είχε τραγικές καταλήξεις στην Ιστορία.

Το μέλλον της Μπολιβαριανής Επανάστασης είναι σε κρίσιμο σημείο. Η κρίση στην οποία βρίσκεται ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει ότι αυτομάτως χάνει την δύναμή του να στραγγαλίσει κινήματα και χώρες. Η πίεση που δέχεται ο Μαδούρο για επανάληψη των εκλογών είναι μεγάλη και σε αυτή την κόντρα δεν έχει πλέον μόνο την Δύση και τους ακροδεξιούς, αλλά και δήθεν «συμμάχους» του όπως ο Λούλα, ο Πέτρο κ.ά. Δυστυχώς, σε αυτό το κάδρο θέλησαν να μπουν κι αριστερές οργανώσεις και κάποιες που αυτοπροσδιορίζονται ως τροτσκιστικές (ή ακόμα και το ντροπιαστικό απομεινάρι της «Ενιαίας Γραμματείας»), στηρίζοντας τις αντιδραστικές κινητοποιήσεις που διοργανώνει η αντιπολίτευση. Σε τελευταία ανάλυση, η έκβαση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης θα κριθεί μόνο από το κατά πόσο είναι ακόμα ενεργά τα αντανακλαστικά κι οι αντιστάσεις των μαζών.