Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών: Αποτίμηση 21ου Συνεδρίου ΟΛΜΕ

21^ο Συνέδριο ΟΛΜΕ:

Πίσω από τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και του δημοσίου σχολείου

Το 21^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ πραγματοποιήθηκε 1 με 4 Ιουλίου στην Αθήνα, στον απόηχο των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών. Σε μία περίοδο που η κυβέρνηση δέχθηκε ένα ισχυρό χτύπημα (απώλεια 1 εκ ψήφων), εισπράττοντας τη δυσαρέσκεια λόγω της ακρίβειας αλλά και των συνεχών ιδιωτικοποιήσεων (υγεία – παιδεία – τραίνα κ.α.) που  κατατρώνε  τα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα, λόγω της ενεργούς εμπλοκής της χώρας με το στρατόπεδο των Δυτικών ιμπεριαλιστών σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που μαίνονται (Ουκρανία, γενοκτονία του Παλαιστινιακού Λαού από το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ) που αποστερούν κονδύλια από κοινωνικές δαπάνες και βάζουν σε τεράστιους κινδύνους τα φτωχά και λαϊκά στρώματα αλλά και λόγω όλων των αντεργατικών, αντισυνδικαλιστικών και αντιδημοκρατικών μέτρων που έχει επιβάλει.

Στην εκπαίδευση το Υπουργείο συνεχίζει με σφοδρότητα ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι με σχολεία κλειστά να επιτίθεται με αιχμή του δόρατος την αξιολόγηση και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Κάτω από τις επιταγές της Ε.Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α επιχειρεί να ολοκληρώσει το βάρβαρο νεοφιλελεύθερο σχέδιο του για πλήρη ιδιωτικοποίηση και διάλυση του δημόσιου και δωρεάν σχολείου με μια σειρά νομοσχέδιων που εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς για τα παιδιά των εργαζομένων και των φτωχών(εθνικό απολυτήριο, κλείσιμο σχολείων στην παραμεθόριο με καθιέρωση της τηλεκπαίδευσης, αυτονομία σχολικής μονάδας κ.ά.)

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον θα έπρεπε το συνέδριο της ΟΛΜΕ να διαμορφώσει το κατάλληλο πλαίσιο διεκδικήσεων και αιτημάτων καθώς και ένα αντίστοιχο πρόγραμμα δράσης – κινητοποιήσεων – αγώνων. Πράγμα το οποίο δεν  έγινε, αφού δεν πάρθηκε καμία απόφαση για τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση που θα έπρεπε η κατάργηση της να είναι η προμετωπίδα των διεκδικήσεων μας. Όλες οι υπόλοιπες διεκδικήσεις που αποφασίστηκαν, για μισθούς, διορισμούς, αναπληρωτές, συνθήκες εργασίας κ.τ.λ.  (καθόλου ασήμαντες αν και κάποιες είναι προβληματικές) καταντούν κενό γράμμα. Γιατί ακριβώς δεν πρόκειται να διεκδικηθούν από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που απλά συντάσσει καταλόγους αιτημάτων που παραθέτει στον «διάλογο», προς ένα υπουργείο που μόνο «διάλογο» δεν κάνει. Γιατί οι διάφορες διεκδικήσεις χωρίς ιεράρχηση από τη μεριά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας αποτελούν  αντιπερισπασμό στον σκληρό και μακροχρόνια αγώνα που δίνει η βάση του κλάδου ενάντια στην αξιολόγηση –ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σχολείου. Και τέλος γιατί αν καταφέρει η κυβέρνηση να περάσει την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, θα πετύχει μια σημαντική ήττα του εκπαιδευτικού κινήματος, θα περάσει τα επόμενα μέτρα ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης που θα δημιουργήσουν ένα νέο τοπίο για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και το δημόσιο σχολείο και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να διεκδικήσει το εκπαιδευτικό κίνημα άλλα αιτήματα. Και φυσικά δεν αποφασίστηκε κανένα σχέδιο αγώνα, δηλαδή ο τρόπος με το οποίο θα αντισταθούμε στην αντιεκπαιδευτική λαίλαπα και θα επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας.

Την ευθύνη για αυτή την κατάσταση φέρουν ακέραια οι παρατάξεις του πρώην και νυν κυβερνητικού συνδικαλισμού- ΔΑΚΕ(ΝΔ), ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ- ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) και ΠΕΚ(ΠΑΣΟΚ).

 Πιστές στο «έργο τους»: να δίνουν χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση για να εφαρμόζει τις «μεταρρυθμίσεις» της και με κάθε τρόπο να κατευνάζουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εκπαιδευτικών, κατάφεραν να διαλύσουν το συνέδριο λόγω έλλειψης απαρτίας, με τις αποχωρήσεις τους.

Ευτελισμός του Συνεδρίου – Πραξικοπηματικές Ενέργειες – Αλαζονεία – Αυταρχισμός

Η προσπάθεια ευτελισμού του συνεδρίου ξεκίνησε από την πρώτη μέρα όπου οι τρεις δυνάμεις (ΔΑΚΕ- ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ ) προσπάθησαν να μετατρέψουν τις επιτροπές θέσεων και ψηφισμάτων από γνωμοδοτικά σε αποφασιστικά όργανα (είχαν 3 στα 5 μέλη) έτσι ώστε να μην γίνει καμία συζήτηση επί των θέσεων από τους συνέδρους, αφού μόνο τα μέλη των επιτροπών μπορούσαν να εισηγούνται, να κάνουν κριτική, προσθήκες, συνθέσεις και με αυτό τον τρόπο να ελέγξουν και τις αποφάσεις του συνεδρίου πριν τις ψηφοφορίες. Μπορεί αυτή η διαδικασία να ήταν βελτιωμένη σε σχέση με το τι επικράτησε στο 20ο  Συνέδριο όπου οι σύνεδροι ψήφιζαν προτάσεις χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενο τους αλλά μόνο τον αύξοντα αριθμό τους και ποιες παρατάξεις την ψήφισαν στην επιτροπή, όμως εξακολουθεί να είναι αντικαταστατική, αντιδημοκρατική και ευτελίζει το ρόλο των συνέδρων.

Σε όλη τη διάρκεια του συνεδρίου οι σύνεδροι της ΔΑΚΕ απουσίαζαν, αφού παράλληλα πραγματοποιούνταν το δικό τους συνέδριο, τις ίδιες μέρες και στον ίδιο χώρο, κάνοντας ξεκάθαρο ότι ένας από τους στόχους τους είναι να αποστεώσουν τις ζωντανές διαδικασίες, το διάλογο, τις διαφωνίες ή τις συνθέσεις  στο συνέδριο. Αν ήταν στο χέρι τους θα έρχονταν μόνο την ημερά της εκλογής του ΔΣ και των αντιπροσώπων της ΑΔΕΔΥ.  Κάθε φορά που υπήρχε διαφωνία ή κριτική σε αυτούς, η απάντηση ήταν «Είμαστε η πρώτη δύναμη και θα κάνουμε ότι θέλουμε ότι και να λέτε». Όταν φτάσαμε την 3^η μέρα, μετά από μεθοδεύσεις των επιτροπών και του προεδρείου, στις 3πμ και έγινε η ενδεικτική ψηφοφορία που ήταν φανερό ότι ήταν υπέρ της πρότασης για απεργία – αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης (σχολικής μονάδας, εκπαιδευτικού, μέντορα – συντονιστή) μάλιστα και από τις ΕΛΜΕ, η ΔΑΚΕ αποχώρησε. Προηγουμένως επικαλέστηκε με τραμπουκισμούς και κατά παράβαση του καταστατικού ότι για τη λήψη απόφασης απεργίας χρειάζεται το 66.7%, πράγμα που ισχύει για τη Γενική Συνέλευση των Προέδρων και όχι για το Συνέδριο.

Στην συνέχεια οι ΣΥΝΕΚ ζήτησαν ολιγόλεπτη διακοπή για να συζητήσουν ποια στάση θα κρατήσουν και γύρισαν στις 4πμ για να ανακοινώσουν ότι η πρόταση για απεργία – αποχή δεν μπορεί να ψηφιστεί γιατί έχει συγκυριακή πλειοψηφία, αφού αποχώρησε η πρώτη δύναμη του συνεδρίου (ΔΑΚΕ), πράγμα το οποίο δεν ίσχυε αφού η πρόταση είχε κατατεθεί στο σώμα πριν την αποχώρηση της ΔΑΚΕ. Και έβαλαν εκβιαστικό προαπαιτούμενο για να μείνουν (ώστε να υπάρχει απαρτία) όλες οι αποφάσεις που θα παίρνονται να είναι ομόφωνες. Μετά είπαν ότι για να μείνουν πρέπει να ψηφίσουμε την πρόταση που πήρε η ΔΟΕ στο συνέδριό της(την οποία ψήφισαν πέραν του Αυτόνομου Δικτύου και η  ΑΣΕ- ΠΑΜΕ  και οι Παρεμβάσεις), δηλαδή ενιαία κείμενα για την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και απεργία αποχή από την ατομική αξιολόγηση. Με λίγα λόγια ή θα ψηφίζαμε ότι ήθελαν οι ΣΥΝΕΚ ή θα αποχωρούσαν! Κάποιοι λίγοι μόνο σύνεδροι της ΠΕΚ μαζί με τον εκπρόσωπό τους στο προεδρείο ήταν παρόντες. Ο εκβιασμός τους δεν έγινε αποδεκτός από καμία παράταξη και το συνέδριο διαλύθηκε λόγω έλλειψης απαρτίας στις 5:15πμ. Αφήνοντας τους συναδέλφους, που αρνούνται την αξιολόγησή τους συμμετέχοντας στην απεργία – αποχή από την ατομική αξιολόγηση (την οποία τα δικαστήρια την έβγαλαν για πολλοστή φορά παράνομη), ακάλυπτους και έρμαια στις πιέσεις των αξιολογητών, την στιγμή μάλιστα που η εγκύκλιος του Κατσαρού τους απειλεί με ποινές. Βέβαια την επαναπροκήρυξε η ΑΔΕΔΥ, όμως 10 μέρες αργότερα.

Η ΑΣΕ -ΠΑΜΕ σε όλη τη διάρκεια του συνεδρίου, ευλογούσε τα γένια της και πανηγύριζε για τη 2^η θέση, άλλα και για την πρώτη θέση στην ΔΟΕ, κάνοντας χλιαρή κριτική στις τρεις παρατάξεις που είχαν την πλειοψηφία την προηγούμενη διετία και που κατάφεραν να αδρανοποιήσουν την ομοσπονδία. Προφανώς γιατί ήθελε( όπως και επιβεβαιώθηκε) να δικαιολογήσει την στάση της στην συγκρότηση προεδρείου όπου ψήφισε για Πρόεδρο ΔΑΚΕ, για Αντιπρόεδρο ΣΥΝΕΚ προκειμένου να τις δώσουν τη θέση του Γενικού Γραμματέα. Η επίθεση της αναλώθηκε στις δυνάμεις που είναι στα αριστερά της. Δεν αποχώρησε όταν μιλούσαν οι ψευτοαιρετοί που εκλέχθηκαν με ηλεκτρονικές εκλογές και με πολύ μικρή συμμετοχή των συναδέλφων σε αυτές (κάτω του 10%), που μάλλον δείχνει ποια θα είναι η στάση της στις επερχόμενες εκλογές των αιρετών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια αυτή την χρονιά. Θα αποδεχθεί την εφαρμογή του ν.Χατζηδάκη και θα συμμετάσχει στις ηλεκτρονικές εκλογές, που είναι ήδη καταδικασμένες στη συνείδηση των συναδέλφων; Και δεν δίστασε να απευθύνει κάλεσμα στους συνέδρους όλων των παρατάξεων να την ψηφίσουν για την ΑΔΕΔΥ, ώστε να αυξήσει τη δύναμη της και να βγει πρώτη και στο επερχόμενο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Χωρίς να λέει κουβέντα ότι είτε είναι αυτή πρώτη δύναμη, είτε όχι, οι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και στην ΟΛΜΕ – ΔΟΕ και στη ΑΔΕΔΥ παραμένουν και χωρίς να θεωρεί σημαντικό να ξεπεραστεί η βαθιά και παρατεταμένη κρίση του συνδικαλιστικού – εκπαιδευτικού κινήματος που οδηγεί όλο και περισσότερους συναδέλφους στην απογοήτευση και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στην συλλογική δράση και τον συνδικαλισμό. Επιδόθηκε σε μια ρητορική απλής καταγγελίας της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς φυσικά να καταθέτει ένα σχέδιο αγώνων για να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Έμεινε δηλαδή πιστή στην πρακτική που εφαρμόζει το ΚΚΕ σε όλους τους χώρους (νεολαίας και εργαζομένων) να εξασφαλίζει θέσεις στα ΔΣ για να μπορεί να αναπαράγεται και ταυτόχρονα να υποσκάπτει εκ των έσω τη λειτουργία των Σωματείων – Ομοσπονδιών με βάση τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας και να σταματά τους αγώνες, ιδιαίτερα όταν αυτοί παίρνουν ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Οι αγωνιστικές δυνάμεις

Οι Παρεμβάσεις πάλεψαν ενάντια στο εκφυλισμό του συνεδρίου, έδωσαν τις δυνάμεις τους για να παρθεί η απόφαση της απεργίας -αποχής από όλα τα είδη αξιολόγησης και από τα πρωτοβάθμια σωματεία καθώς και για όλα τα σημαντικά ζητήματα (διορισμούς, αναπληρωτές, μισθούς, διώξεις). Δίνουν όμως μεγάλη σημασία στις διαδικασίες του Συνεδρίου(όχι ασήμαντο), που όμως αποτελεί μια διαδικασία «από τα πάνω» και όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία χρησιμοποιεί τους εκλογικούς συσχετισμούς που είναι υπέρ της απλά για να σταματήσει τον αγώνα που δίνει η βάση των εκπαιδευτικών και οι αγωνιστικές δυνάμεις ενάντια στην αξιολόγηση –ιδιωτικοποίηση του Δημόσιου σχολείου. Υποτιμούν την αυτοοργάνωση των εκπαιδευτικών που θα συντελεστεί μέσα από Γ.Σ και Επιτροπές Αγώνα και για αυτό στο πρόγραμμα δράσης που κατέθεσαν απουσίαζε ένα σχέδιο για την ανασύνθεση – ανασυγκρότηση της Ομοσπονδίας και των ΕΛΜΕ. Πάντως μετά το συνέδριο αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αναλογικό προεδρείο για την ΟΛΜΕ.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις με δύο συνέδρους διατήρησαν τις δυνάμεις τους. Συνέβαλλαν και αυτές στην προσπάθεια να μην εκφυλιστούν εντελώς οι διαδικασίες και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις.

Μόνη λύση να πάρουν την υπόθεση του αγώνα οι εκπαιδευτικοί της βάσης

Σαν Αντεπίθεση των Εκπαιδευτικών με την παρέμβασή μας και στα μέτρα των δυνατοτήτων μας συμβάλλαμε στο να διαφυλαχθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες του Συνεδρίου και αναδείξαμε το σχέδιο μας. Για εμάς δεν αρκούν μόνο οι αλλαγές συσχετισμών στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε για να ξεπεράσουμε τα ξεπουλήματα και τις πραξικοπηματικές πρακτικές των ηγεσιών μας είναι ο δρόμος των μαζικών Γενικών Συνελεύσεων του Μάη και του πολύμορφου παρατεταμένου και ενωτικού αγώνα. Με όπλο μας την απεργία – αποχή, αλλά και με απεργίες και διαδηλώσεις. Όλες οι αποφάσεις στις γενικές Συνελεύσεις, με οργάνωση του αγώνα από Επιτροπές Αγώνα και Απεργιακές Επιτροπές, με Απεργιακά Ταμεία και προσπάθεια συμπόρευσης με μαθητές – φοιτητές και γονείς.

Να ζωντανέψουμε τα σωματεία μας έτσι ώστε να αποτελούν χρήσιμα εργαλεία για τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Με βασικό μας αίτημα να καταργηθεί η αξιολόγηση σχολείων – εκπαιδευτικών, αλλά και να καταργηθούν όλα τα μέτρα αξιολόγησης των μαθητών (ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων, εξετάσεις τύπου PISA κ.α.). Να σταματήσουν τώρα οι διώξεις σε όλη την χώρα που επιχειρούν να κάμψουν την αγωνιστικότητα των εκπαιδευτικών, να σπείρουν τον φόβο και την ανασφάλεια, να φιμώσουν τον μαχητικό συνδικαλισμό. Να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους. Να σταματήσουμε την ιδιωτικοποίηση όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Να διεκδικήσουμε μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων αναπληρωτών με βάση τον χρόνο λήψης του πτυχίου και την προϋπηρεσία. Να μην τους αφήσουμε να μετατρέψουν το πολύτιμό αγαθό – δικαίωμα της δωρεάν εκπαίδευσης σε ακριβό εμπόρευμα για λίγους και εκλεκτούς.

Τα αποτελέσματα του Συνεδρίου είναι τα παρακάτω:

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ