76 χρόνια Νάγκμπα – Ο Παλαιστινιακός λαός με την τελική επίθεση

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Μαΐου 2024

Στις 15 Μαΐου συμπληρώνονται 76 χρόνια από την έναρξη της Νάγκμπα (Καταστροφής), δηλαδή του σφαγιασμού και της βίαιης εκδίωξης μεγάλου μέρους του παλαιστινιακού λαού από τη γη του, από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Πρόκειται για μια καταστροφή που ξεκίνησε το 1948 με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και δεν σταμάτησε ουσιαστικά ποτέ.

Σήμερα, με τη Λωρίδα της Γάζας ισοπεδωμένη, τον παλαιστινιακό λαό να εκδιώκεται, να δολοφονείται κατά χιλιάδες από τις βόμβες την πείνα και τη δίψα και με το σιωνιστικό καθεστώς να ετοιμάζει την πλήρη εθνοκάθαρση των παλαιστινιακών εδαφών και τον ολοκληρωτικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων, η Νάκμπα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μέρα μνήμης∙ είναι ημέρα αγώνα του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό να επιβάλουμε την αποτροπή της.

Η Πρώτη Νάγκμπα

Στον απόηχο του Ολοκαυτώματος και της παγκόσμιας συμπάθειας προς τον Εβραϊκό λαό, το 1947 ο ΟΗΕ προχώρησε στην αυθαίρετη διαίρεση των παλαιστινιακών εδαφών και την παραχώρηση του 50% στους Εβραίους αν και τότε αποτελούσαν μόλις το 30% των κατοίκων της περιοχής παρά την αντίδραση των αραβικών χωρών. Η ανακήρυξη του ισραηλινού κράτους από τους σιωνιστές στις 14 Μαΐου του 1948 ακολουθήθηκε από τον πόλεμο που κήρυξαν πέντε αραβικά κράτη (Αίγυπτος, Συρία, Ιορδανία, Λίβανος, Ιράκ) στο νεοσύστατο κράτος και την ήττα τους. Πάνω από 15.000 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν, 531 παλαιστινιακά χωριά και πόλεις καταστράφηκαν ολοσχερώς και περίπου 800.000 Παλαιστίνιοι (σχεδόν το 70% του παλαιστινιακού πληθυσμού) πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Η κατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών (Λωρίδα της Γάζας, Δυτική όχθη του Ιορδάνη και Ανατολική Ιερουσαλήμ) ολοκληρώθηκε το 1967, στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, που κατοχύρωσε τη στρατιωτική ηγεμονία του σιωνιστικού κράτους και το ρόλο του ως μαντρόσκυλου των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Το Σχέδιο των Σιωνιστών ήταν πάντα η Εθνοκάθαρση

Μέχρι σήμερα η ιστορία των Παλαιστινίων είναι μια ιστορία ηρωικών εξεγέρσεων (1η και 2η Ιντιφάντα) και αντίστασης παρά τα πενιχρά μέσα που διέθεταν. Είναι επίσης μια ιστορία γεμάτη σφαγές (Ντεϊρ Γιασίν, Σάμπρα και Σατίλα, Κανά), ισοπέδωση ολόκληρων περιοχών (η Γάζα μόνο έχει βομβαρδιστεί πέντε φορές μετά την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από αυτήν το 2005), εκτοπισμούς (σε 6 εκατομμύρια υπολογίζονται οι Παλαιστίνιοι που ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς στις γειτονικές αραβικές χώρες ή στη διασπορά), αρπαγή των περιουσιών τους, του νερού και των έφορων περιοχών της Παλαιστινιακής γης, καταστροφή των καλλιεργειών τους, διαρκείς εκδιώξεις και επικοισμούς (τους 280 φτάνουν σήμερα, απλωμένοι μέσα στη Δυτική Όχθη έτσι ώστε να είναι αδύνατη η δημιουργία ενιαίου παλαιστινιακού κράτους), φυλακίσεις και πολιτικές διώξεις των αγωνιστών τους (6.000 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι βρίσκονται στις ισραηλινές φυλακές).

Ποτέ το σιωνιστικό καθεστώς δεν σκόπευε να επιτρέψει τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους ή να δεχτεί την ισότιμη συνύπαρξη των δυο λαών στα ίδια εδάφη. Ακόμα και οι συμφωνίες του Όσλο (1993 και 1995) αυτό εξασφάλισαν (γι αυτό και η ευθύνη της Φατάχ και του Γιασέρ Αραφάτ είναι τεράστιες): παραχώρησαν μια πλασματική αυτονομία χωρίς καμιά πραγματική εξουσία (οικονομική ή στρατιωτική) στη νεότευκτη Παλαιστινιακή Αρχή και της ανέθεσαν το ρόλο του διαχειριστή και τοποτηρητή της κατοχής και της διατήρησης της “ειρήνης”. Κάθε απόπειρα αντίδρασης των Παλαιστινίων στις διαρκείς παραβιάσεις αυτών ή των επόμενων ειρηνευτικών συμφωνιών αποτελούσε απλώς το πρόσχημα για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή και καταπίεση. Η εξέλιξη της Παλαιστινιακής Αρχής στην εκφυλισμένη, ανερικανόδουλη διακυβέρνηση του Αμπάς, σε συνδυασμό με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος, επέτρεψαν την ανάδειξη ισλαμικών οργανώσεων, με κυρίαρχη τη Χαμάς. Αυτές ανέλαβαν την ένοπλη αντίσταση, την προστασία και την κοινωνική στήριξη (συσσίτια, σχολεία, κλπ) των παλαιστινιακών πληθυσμών απέναντι στην καταστολή, την οικονομική ασφυξία, την ανεργία και τις τεράστιες ελλείψεις που επέβαλλε η ισραηλινή κατοχή.

Μέχρι και την 7η Οκτωβρίου, οι Παλαιστίνιοι είχαν περιοριστεί στο 15% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης, σε καθεστώς απαρτχάιντ, με ένα τείχος 708 χιλιομέτρων μέσα και γύρω από τη Δυτική Όχθη, δεκάδες σημεία ελέγχου, πολύωρες αναμονές και εξευτελιστικούς ελέγχους για να μετακινηθούν μέσα στις παλαιστινιακές περιοχές. Όσοι είχαν απομείνει να ζουν στην Ιερουσαλήμ (20% του πληθυσμού της) αντιμετωπίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, χωρίς δικαίωμα ιδιοκτησίας. Στη Γάζα, ιδιαίτερα μετά την εκλογική επικράτηση της Χαμός το 2006, η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη: 47% ανεργία, 95% του πληθυσμού χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό, το 50% δεν είχε αρκετά για να σιτιστεί. Ήταν μια γενοκτονία διαρκείας που η διεθνής κοινότητα παρακολουθούσε αμέτοχη και απαθής.

Μετά την 7η Οκτωβρίου

Σήμερα, μετά από 7 μήνες βομβαρδισμών και στρατιωτικών επιχειρήσεων η Γάζα μετράει σχεδόν 35.000 νεκρούς, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα. Το σύνολο σχεδόν των σπιτιών, των υποδομών, των νοσοκομείων και σχολείων είναι ισοπεδωμένο. Σχεδόν 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στοιβαχτεί στις νότιες περιοχές, γύρω από τη Ράφα, παλεύοντας να επιβιώσουν κόντρα στις αεροπορικές επιδρομές, την πείνα, τη δίψα και τις επιδημίες. Άλλοι 300.000 παραμένουν στην κατεστραμμένη και κατειλημμένη από τους Ισραηλινούς βόρεια και κεντρική Γάζα, σε ακόμη χειρότερες συνθήκες. Η Δυτική Όχθη υφίσταται κι αυτή τις συνέπειες της συλλογικής τιμωρίας και της εθνοκάθαρσης: τα πογκρόμ των φανατικών εποίκων που με την προστασία του στρατού και της αστυνομίας εισβάλλουν σε σπίτια, βασανίζουν, εξευτελίζουν και σκοτώνουν ανθρώπους (460 είναι τα θύματα των τελευταίων μηνών), τους υποχρεώνουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τα χωριά τους, καταστρέφουν την αγροτική τους παραγωγή, τους απαγορεύουν τη συγκομιδή και την πώληση των προϊόντων τους, καταστρέφουν τις υποδομές άρδευσης και ύδρευσης. Υπό διωγμό τελούν και οι Παλαιστίνιοι ισραηλινοί πολίτες (γύρω στα 3 εκατομμύρια) που, ούτως ή άλλως, αντιμετωπίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Όχι μόνο δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν για τη γενοκτονία του λαού τους, αλλά θεωρούνται συλλήβδην τρομοκράτες, απολύονται από τις δουλειές τους, αποβάλλονται από τις σχολές τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με ποινικές έρευνες και δικαστικές διώξεις.

Εφτά μήνες και πολλά δισεκατομμύρια οπλικών συστημάτων μετά, το σιωνιστικό καθεστώς δεν έχει πετύχει κανέναν από τους στόχους του. Η Χαμάς δεν έχει εξοντωθεί,και η παλαιστινιακή αντίσταση δεν έχει καμφθεί. Αντίθετα, παραμένει αξιόμαχη και αποτελεσματική. Οι μαχητές που χάνονται αντικαθίστανται άμεσα από άλλους, οι ρουκέτες τους συνεχίζουν να τρομοκρατούν τους κατοίκους της Σντερότ και της Ασκελόν και αυτοί να επιχειρούν ακόμα και στις περιοχές που βρίσκονται υπό ισραηλινό έλεγχο επιφέροντας σημαντικά πλήγματα στον ισραηλινό στρατό και το ηθικό του. Έχει γίνει πλέον φανερό σε όλους ότι οι ισραηλινοί όμηροι όχι μόνο δεν θα επιστρέψουν, αλλά θα εξοντωθούν από ισραηλινά πυρά, με αποτέλεσμα συνεχείς κινητοποιήσεις που ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης. Η εθνοκάθαρση και ο έλεγχος της Γάζας και της Δυτικής Όχθης σκοντάφτει στην αντίσταση του ηρωικού παλαιστινιακού λαού που αρνείται να εγκαταλείψει τη γη του, ενώ οι χειρισμοί του σιωνιστικού καθεστώτος έχουν μετατρέψει το Ισραήλ σε μια μισητή χώρα στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Ωστόσο, ο Νετανιάχου, πλαισιωμένος από τον ακροδεξιό συρφετό της κυβέρνησής του που τον συναγωνίζεται σε μισαλλοδοξία και φανατισμό και αποθρασυμμένος από την ανοχή και την στρατιωτικο-οικονομική των δυτικών συμμάχων του, επιμένει να επιβάλλει τη δική του ατζέντα και να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία: Αρνείται οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συνεχίζει να επιτίθεται σε αμάχους, νοσοκομεία, φιλανθρωπικές οργανώσεις, κονβόι ανθρωπιστικής βοήθειας, ανακαλύπτοντας παντού κρησφύγετα της Χαμάς. Εμποδίζει την ανθρωπιστική βοήθεια και αδιαφορεί για την παγκόσμια κατακραυγή. Ταυτόχρονα επιτίθεται σε όλες τις γειτονικές του χώρες διακινδυνεύοντας μια ανεξέλεγκτη γενίκευση του πολέμου, και προσβλέποντας στο να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί με την αρωγή των δυτικών συμμάχων και κυρίως των αμερικανών στους οποίους ξέρει ότι το Ισραήλ είναι πολύτιμο.

Η Αλληλεγγύη Όπλο των Παλαιστινιών

Η εδώ και μήνες απειλούμενη χερσαία εισβολή στη Ράφα, το τελευταίο καταφύγιο των παλαιστινίων προσφύγων, μάλλον είναι πλέον πολύ κοντά. Σε αντάλλαγμα για μια ήπια απάντηση στην πρόσφατη ιρανική επίθεση (που το Ισραήλ, βέβαια, προκάλεσε) φαίνεται πως το σιωνιστικό καθεστώς πήρε από την κυβέρνηση Μπάιντεν το πράσινο φως για να προχωρήσει. Βέβαια οι αμερικανοί κάνουν λόγο για περιορισμένη επιχείρηση, αλλά πιθανότατα η ισραηλινή κυβέρνηση θα τους διαψεύσει άλλη μια φορά. Μόνη διέξοδος προβάλλει η Αίγυπτος, που, όμως, εξακολουθεί να αρνείται κατηγορηματικά να δεχτεί το τεράστιο κύμα προσφύγων που θα προκληθεί. Για να καμφθεί η αντίσταση του δικτάτορα Σίσι φαίνεται ότι έχουν προσφερθεί σημαντικά οικονομικά ανταλλάγματα και επενδύσεις, με δεδομένο ότι η χώρα έχει φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας από το εμπάργκο στην Ερυθρά Θάλασσα.

Η υπεράνθρωπη αντοχή και ο απίστευτος ηρωισμός του παλαιστινιακού λαού θα δοκιμαστεί και πάλι, κι αυτή τη φορά ακόμα πιο σκληρά. Η αλληλεγγύη των λαών του κόσμου, που δεν έχει σταματήσει να εκφράζεται με μαζικές και συνεχείς κινητοποιήσεις, τώρα χρειάζεται να είναι πιο δυναμική από ποτέ.