Τη Δευτέρα 15/4 διανομέας στη Πρέβεζα πέφτει νεκρός την ώρα που παρέδιδε παραγγελία. Ο εργαζόμενος έχασε τη ζωή του μετά από σύγκρουση με αυτοκίνητο έξω από το Άκτιο και ξεψύχησε στο νοσοκομείο. Τη ευθύνη για αυτό το θάνατο, όπως και για κάθε άλλη εργατική δολοφονία, έχει η εργοδοσία η οποία για να διασφαλίσει τα κέρδη της τον υποχρέωνε σε εντατικές συνθήκες εργασίας αναγκάζοντας τον να εξυπηρετεί παραγγελίες υψηλής επικινδυνότητας (μεγάλης εμβέλειας χιλιομέτρων, σε δρόμους με υψηλή κίνηση κ.α).

Η μαύρη λίστα των νεκρών εργαζομένων εν ώρα εργασίας μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Σύμφωνα με την Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΟΣΕΤΕΕ) (μέχρι τις 12/4), 12 εργαζόμενοι έχουν χάσει τη ζωή τους τις τελευταίες 23 μέρες! Ήδη το 2024, 32 εργαζόμενοι έχουν σκοτωθεί και 60 είναι οι βαριά τραυματίες (κι αυτά είναι μόνο τα δηλωμένα περιστατικά…). Απέναντι σε αυτή τη τραγική κατάσταση το κράτος στέκεται ψυχρά αδιάφορο με τις υπηρεσίες του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) και τα Κέντρα Πρόληψης Επαγγελματικών Κινδύνων (ΚΕΠΕΚ) να υπολειτουργούν και επί της ουσίας να έχουν σχεδόν χάσει το φιλεργατικό ρόλο τους εξαιτίας της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Κυβέρνηση και αφεντικά σε αγαστή συνεργασία συνεχίζουν να κερδοφορούν πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η κυβέρνηση φυσικά δεν είναι πρόθυμη να επέμβει στα κέρδη των επιχειρήσεων που φέρνουν την «ανάπτυξη» της χώρας, για αυτό και δεν επιβάλει στη πράξη κανένα μέτρο ασφαλείας που κοστίζει στην επιχείρηση και δεν πραγματοποιεί κανέναν ουσιαστικό έλεγχο. Ταυτόχρονα, με τα αντεργατικά εκτρώματα Χατζηδάκη-Άδωνι καταργεί ολόκληρο το εργατικό δίκαιο αφήνοντας τις επιχειρήσεις ανεξέλεγκτες να επιβάλουν συνθήκες γαλέρας στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση έχει αποδείξει επανειλημμένα, άλλωστε, πως αξιολογεί τα κέρδη των «ημέτερων της» πολύ πιο πάνω από την ανθρώπινη ζωή (Τέμπη, πυρκαγιές, διάλυση ΕΣΥ κ.ά.).

Δε πάει άλλο! Να μην αφήσουμε καμία εργατική δολοφονία αναπάντητη. Είναι χρέος μας να οργανωθούμε στα σωματεία μας σε κάθε χώρο δουλειάς, να παλέψουμε για συλλογικές συμβάσεις, μέτρα προστασίας και υγιεινής, ανθρώπινα ωράρια και αξιοπρεπείς μισθούς. Μοναδικός δρόμος για την επιβίωση μας είναι να περάσουμε στην αντεπίθεση. Με ενότητα και αυτοοργάνωση, με μαχητικούς και ανυποχώρητους αγώνες, να τους τιμωρήσουμε, επιβάλλοντας στη πράξη τα δικαιώματά μας.