Αργεντινή: Καλώς ήλθατε στην εποχή των τεράτων
Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Δεκεμβρίου 2023
Η μάχη του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή στις 19 Νοέμβρη δόθηκε μεταξύ του πρώην υπουργού οικονομικών Σέρχιο Μάσα και του νεοφασίστα ουλτρανεοφιλελεύθερου Χαβιέρ Μιλέι. Μπροστά στον κίνδυνο να απομακρυνθούν από τα κέντρα εξουσίας, σύσσωμη η δεξιά με την Πατρίσια Μπούλριτς (την μεγάλη χαμένη του πρώτου γύρου, με 23,85%) και τον Μαουρίσιο Μάκρι κάλεσε ανοιχτά σε ψήφο στον Μιλέι, δημιουργώντας αυτομάτως ένα σημαντικό πλεονέκτημα υπέρ του αντικομμουνιστή υποψήφιου έναντι του αρκετά φθαρμένου Μάσα, ο οποίος χρεώνεται και την κακή κατάσταση της οικονομίας και κυρίως τον αχαλίνωτο πληθωρισμό. Με διαφορά 11 μονάδων ο Μιλέι σάρωσε όλα τα πρώην προπύργια των περονιστών εκτός από το Μπουένος Άιρες, όπου την έχασε με μονάχα 2 μονάδες διαφορά. Με 55,66%, το αποτέλεσμα του κόμματος του Μιλέι «Η Ελευθερία Προχωρά» ήταν θριαμβευτικό, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις που έδιναν προβάδισμα στον Μάσα. Στην κυριολεξία σάρωσε τις 21 από τις 24 επαρχίες αφήνοντας πίσω τον Μάσα με 44,3%.
Η απροσδόκητη νίκη του Μιλέι είχε έναν διεθνή αντίκτυπο στις ακροδεξιές δυνάμεις και τον συνεχάρησαν για την νίκη του οι Τραμπ, Μπολσονάρο και το ακροδεξιό Βοξ στην Ισπανία. Από κάθε άποψη η νίκη αυτή ανοίγει έναν νέο και εντελώς πρωτόγνωρο πολιτικό κύκλο στην Αργεντινή, κλείνοντας τον κύκλο που άνοιξε το 2001 με την εξέγερση του «Αργεντινάσο». Έχοντας εξαντλήσει σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό τους κεφάλαιο, τα δύο κύρια πολιτικά στρατόπεδα που εναλλάχθηκαν στην εξουσία τα τελευταία 20 χρόνια (από την μια το στρατόπεδο των Κίρχνερ και από την άλλη το στρατόπεδο της δεξιάς με ηγέτη τον Μάκρι) βρίσκονται σε ένα ιστορικό τέλμα, ανίκανα να διαχειριστούν την κρίση του αργεντίνικου καπιταλισμού με τους όρους που απαιτούν οι σημερινές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και η συνολική άνοδος του βιοτικού επιπέδου στα μεσαία στρώματα την τελευταία δεκαετία. Ο συνεχής κατακερματισμός αυτών των δυνάμεων και οι πολλαπλές αποκολλήσεις και συγκολλήσεις με αποκλειστικό στόχο την συμμετοχή σε κυβερνήσεις και κρατικές θέσεις, εν μέσω συνεχούς φτωχοποίησης γέννησαν την γενική αποστροφή των μαζών για τις πολιτικές ελίτ. Αυτό ήταν που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ένας φαινομενικά περιθωριακός «τρελός», όπως έχουμε δει να συμβαίνει όλη την προηγούμενη δεκαετία όπου τέτοια «φρούτα» βγαίνουν παντού όπου η κρίση των αστικών δυνάμεων δεν συνοδεύεται με ένα δυνατό εργατικό κίνημα ικανό να αναλάβει πολιτικά και πρακτικά τις τύχες της κοινωνίας.
Παρότι διαφορετικοί, όλα τα «τέρατα» που γεννάει η σημερινή κρίση του καπιταλισμού (Τραμπ, Μπολσονάρο, Μελόνι, Μιλέι) έχουν σαν κοινό παρανομαστή της πολιτικής τους τον φόβο που νιώθουν απέναντι στην εργατική τάξη και τις φτωχές λαϊκές μάζες (και για την δύναμη που εκείνες διαθέτουν όταν μπαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας), γι’ αυτό διαστρεβλώνουν τις βασικές αντιθέσεις της κρίσης του καπιταλισμού και αποπροσανατολίζουν τις μάζες εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση, την κούραση, την προδοσία ακόμα όσων κυβερνούν στο όνομα της «δημοκρατίας» πνιγμένοι μέσα στις ανέσεις και τα προνόμια. Μιας «δημοκρατίας» γυάλινης, που δυσκολεύει καθημερινά τις συνθήκες ζωής και ύπαρξης της τεράστιας εργαζόμενης πλειοψηφίας. Είναι χαρακτηριστικό πως στην Αργεντινή έρευνες δείχνουν πως το επίπεδο της δυσαρέσκειας για το σημερινό «δημοκρατικό καθεστώς» είναι στο 70-75%.
Ήδη από τις πρώτες του δηλώσεις το νεοεκλεγέν «τέρας» της Αργεντινής μας δείχνει τον «φρέσκο» αέρα που φέρνει η πολιτική του τοποθετώντας για υπουργό Εθνικής Ασφάλειας την Πατρίσια Μπούλριτς, εκείνη που έβριζε στην πολιτική καμπάνια ως πουλημένη και μέρος του «κατεστημένου». Πρόσωπο ιδιαίτερα μισητό από τις μάζες, η Μπούλριτς υπήρξε υπουργός Εθνικής Ασφάλειας στην κυβέρνηση Μάκρι (2015-2019) και πρωταθλήτρια στην καταστολή του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Στην δική της θητεία δολοφονήθηκε και εξαφανίστηκε ο αγωνιστής Σαντιάγο Μαλντονάδο, ενώ η αστυνομική βία ξεπέρασε κάθε όριο με αποκορύφωμα το 2017, χρονιά κατά την οποία η αστυνομία σκότωνε κατά μέσο όρο ένα άτομο κάθε 19 ώρες. Μαζί με την Μπούλριτς ο Μιλέι τοποθέτησε στο υπουργείο Οικονομικών τον Λούις Καπούτο, πρώην υπουργό Οικονομικών και αργότερα πρόεδρο της Κεντρικής Τράπεζας της Αργεντινής στην κυβέρνηση Μάκρι, υπεύθυνο για τις συμφωνίες με το ΔΝΤ για το χρέος το 2018. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ο διορισμός ως προέδρου της Βουλής του Μαρτίν Μένεμ, ανηψιού του πρώην προέδρου Κάρλος Μένεμ, του ανθρώπου που επέβαλε το πιο στυγνό νεοφιλελευθερισμό την δεκαετία του 1990, κάτι που οδήγησε στην κρίση του 2001 και στην εξέγερση του «Αργεντινάσο». Αυτά για να αναφέρουμε μονάχα τις πιο χτυπητές περιπτώσεις του «παλιού» και «σάπιου» πολιτικού προσωπικού το οποίο θα «καθάριζε» ο Μιλέι.
Όλα δείχνουν πως η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται να δώσουν μια σκληρή μάχη ενάντια στην εργατική τάξη και τις κατακτήσεις της στην Αργεντινή, τόσο περισσότερο όσο τους φοβίζουν οι σημαντικές δυνάμεις της επαναστατικής – τροτσκιστικής αριστεράς και γι’ αυτό τον λόγο είναι αποφασισμένοι να ακολουθήσουν μια πολιτική «μηδενικής ανοχής» με σκλήρυνση της καταστολής, χτύπημα των απεργιών και των κινητοποιήσεων, ποινικοποίηση των αγώνων. Επιπλέον το αποτράβηγμα της Αργεντινής από τις νέες εκκολαπτόμενες συμμαχίες της χώρας στην Ανατολή (με την ένταξη στις BRICS και σημαντικές διμερείς σχέσεις με Κίνα και Ρωσία) θα είναι μια από τις κυριότερές τους επιδιώξεις και για να πετύχουν τους στόχους τους είναι ικανοί για τα πιο απάνθρωπα εγκλήματα.
