28o Συνέδριο ΕΚΑ (25-26 Μάη): στηρίξτε – ψηφίστε την Αντεπίθεση των Εργαζομένων
Ενάντια στις Μανωλάδες του Ρατσισμού, της Σύγχρονης Σκλαβιάς, της Νέας Χούντας
ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Το 28ο Συνέδριο του ΕΚΑ συνέρχεται σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκονται κάτω από την χρεοκοπία και κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού, τις όλο και πιο βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές της Ε.Ε. και των αστικών κυβερνήσεων.
Το σοκ και δέος της Ε.Ε. στην Κύπρο άνοιξε την εποχή μιας «νέας πολιτικής»: την αντιμετώπιση της κρίσης και του χρέους καπιταλιστικών κρατών με δάνεια (συνοδευόμενα από σκληρότατα Μνημόνια σε βάρος των εργαζομένων) αντικαθιστά –μερικά– η άμεση ή έμμεση κατάσχεση, ιδιαίτερα απ’ τα λαϊκά στρώματα. Το πραγματικό πρόσωπο της Ε.Ε. ξεσκεπάζεται: δουλοποίηση των εργαζομένων, καταστροφή της οικονομίας και νεοαποικιοποίηση των πιο αδύναμων χωρών. Η «ασφάλεια» και «βελτιωμένη θέση» για τα κράτη–μέλη της Ευρωζώνης/Ε.Ε. αποδείχθηκαν σκέτα παραμύθια. Η κρίση στην Ε.Ε. χειροτερεύει, απειλώντας πια τη Γαλλία, την Ολλανδία κ.α., η ανεργία καλπάζει (καταγραμμένοι άνεργοι πάνω από 19 εκ.). Το Ευρώ καταρρέει (τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή), συμπαρασύροντας ολόκληρες οικονομίες.
Η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση έδωσε για άλλη μια φορά γη και ύδωρ στην Τρόικα ψηφίζοντας το Μνημόνιο 3: μια σειρά από αντεργατικά, αντιλαϊκά και αντιδραστικά μέτρα, ένα μίγμα φορολογικών και εισπρακτικών μέτρων, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, κατακερματισμού και μείωσης του κατώτατου μισθού, δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων. Τα τρικομματικά διαγγέλματα περί «ανάπτυξης» μόνο τραγελαφικά μπορούν να χαρακτηριστούν, ενώ η παραγωγική βάση διαλύεται, οι τελευταίες σημαντικές επιχειρήσεις φεύγουν από τη χώρα (ΑΓΕΤ, ΦΑΓΕ, Coca Cola κ.α.), η ανεργία καλπάζει, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι για μήνες και το εργατικό δυναμικό καταστρέφεται, ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι και το μορφωτικό και τεχνικό τους επίπεδο.
Η κυβέρνηση στηρίζεται στο «Κράτος Έκτακτης Ανάγκης», στην τρομοκρατία και περιστολή των δημοκρατικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, στα διαρκή πολιτικά πραξικοπήματα και τη φασιστικού τύπου επιστράτευση (εκπαιδευτικοί, ναυτεργάτες, Μετρό), ακόμα και… προληπτικά (!), για να επιβάλει την αντεργατική–αντιλαϊκή πολιτική της. Και αυτός ο αυταρχικός, αντιδημοκρατικός κατήφορος συνεχίζεται με την κτηνώδη μεταχείριση των μεταναστών αδελφών μας, την επιβολή στη Χαλκιδική στρατιωτικού νόμου ενάντια στα δίκαια αιτήματα των κατοίκων. Η Τρόικα Εσωτερικού επιχειρεί να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο: νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων (η κατεύθυνση είναι προς ενιαίο μισθό, για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, «παλιούς» και «νέους», στα 300–400 ευρώ μικτά και συντάξεις στα 300 ευρώ), ατέλειωτα χαράτσια/φόροι, ξεπούλημα όσο–όσο σε ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία, ακόμα μεγαλύτερη ανεργία.
Είναι προφανές πως αν όλα αυτά κατορθώσουν να τα εφαρμόσουν, τότε δεν θα πρόκειται μόνο για μια χωρίς προηγούμενο φτωχοποίηση και εξαθλίωση των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αλλά για κάτι δραματικά χειρότερο. Η νεοαποικιακή κτηνωδία ενάντια στους μετανάστες εργάτες της Μανωλάδας δείχνει ανάγλυφα το μαύρο μέλλον που οραματίζονται συγκυβέρνηση και Τρόικα για όλους τους εργαζόμενους.
Μπροστά σ’ αυτή τη βαρβαρότητα της κρίσης του καπιταλισμού, της μετατροπής των εργαζομένων και της νεολαίας σε δουλοπάροικους, πρέπει ν’ αντιδράσουμε άμεσα. Είναι φανερό πλέον σε όλους πως ο ελληνικός καπιταλισμός ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει και καταρρεύσει, ενώ τα αστικά επιτελεία όλο και περισσότερο αδυνατούν να δώσουν οποιαδήποτε διέξοδο, ακόμη και να διαχειριστούν την κατάσταση. Το δίλημμα λοιπόν μπαίνει καθαρά: Ή αυτοί ή εμείς! Το σάπιο σύστημά τους ψυχορραγεί αλλά θα προσπαθήσουν να το κρατήσουν στη ζωή πάνω στα πτώματά μας, με όλο και πιο βάρβαρα μέτρα. Θα αφήσουμε τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας να διαχειρίζονται αυτή την κατάρρευση, ενώ θα βουλιάζουμε σε μια άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα; Πρέπει εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας (εργαζόμενοι, νέοι, άνεργοι, φτωχά λαϊκά στρώματα), οι παραγωγοί του πλούτου, να χαράξουμε πορεία σύγκρουσης και να επιβάλλουμε τις δικές μας ανάγκες και λύσεις.
Τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από την γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ, που έχει τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το οργανωμένο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα. Τη στιγμή που το αίτημα για μια Γενική Απεργία Διαρκείας συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο από τους εργαζόμενους σαν επιτακτική ανάγκη, οι ηγεσίες αυτές σφυρίζουν αδιάφορα, «συζητώντας» με κυβέρνηση και εργοδότες. Η 3ωρη στάση εργασίας που κήρυξαν σε «συμπαράσταση» των επιστρατευμένων εκπαιδευτικών (αφού πρώτα είχαν εγκαταλείψει μόνους τους επιστρατευμένους ναυτεργάτες και εργαζόμενους του Μετρό, περιμένοντας παθητικά την ήττα τους), είναι μια χαρακτηριστική εικόνα του εκφυλισμού τους. Και βέβαια το πραξικόπημα αναίρεσης, από τις ίδιες δυνάμεις, της συντριπτικά υπερψηφισμένης απεργίας των εκπαιδευτικών!
Από το ΠΑΜΕ επίσης τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε, με την ακραία διασπαστική πολιτική του, που φέρνει μόνο ήττες και απογοήτευση. Άραγε πώς να ερμηνευτεί η κατάπτυστη στάση του ενάντια στην απεργία των επιστρατευμένων εκπαιδευτικών, γιατί δήθεν «έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της λαϊκής οικογένειας»; Όμως ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ/ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ πρέπει οι εργαζόμενοι να δείξουν εμπιστοσύνη. Παρόλο που καταγγέλλει τον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, δεν οργανώνει την αντίσταση και τους αγώνες, παραπέμπει τη λύση για τα αδιέξοδα των εργαζομένων σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, δημιουργώντας αυταπάτες για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς», που δήθεν θα μετριάσει την κατάρρευση του συστήματος χωρίς να συγκρουστεί με τον καπιταλισμό, την Ε.Ε./το Ευρώ και δείχνοντας «υπευθυνότητα» στους εκπροσώπους και θεσμούς του κεφαλαίου.
ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Εργαζόμενοι – Εργαζόμενες,
Στον αγώνα μας ενάντια στην τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού, πρέπει να έχουμε σαν οδηγό τις εμπειρίες των τεράστιων γενικών απεργιών, της ανυπακοής στα χαράτσια, το κίνημα των «πλατειών/αγανακτισμένων», των καταλήψεων χώρων δουλειάς, των συγκρούσεων όπως στις 12 Φλεβάρη 2012. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμία υποτίμηση αυτών των αγώνων, από καμία γραφειοκρατική ή συγχυσμένη ηγεσία, που σπέρνοντας την γκρίνια και την ηττοπάθεια ψάχνει άλλοθι για τις δικές της ανεπάρκειες και προδοσίες ή απλά να εξυπηρετήσει σχέδια κομματικής επιβίωσης. Κανένας απ’ αυτούς τους αγώνες δεν πήγε χαμένος: έφθειραν βαθιά τις μνημονιακές δυνάμεις, μεγάλωσαν τη συνειδητοποίηση του τι αντιμετωπίζουμε, πως θα νικήσουμε. Ενώ τώρα σε όλη την Ευρώπη εργαζόμενοι και νεολαία βγαίνουν στο προσκήνιο με αγώνες και η αμφισβήτηση του «τέρατος» της Ε.Ε. μεγαλώνει.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι εργατικές ενώσεις (συνδικάτα/σωματεία, ομοσπονδίες, ΕΚ κ.λπ.) αποτελούν ακόμη και παρά την κρίση τους μια τεράστια οργανωμένη δύναμη εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο ρόλος τους είναι καθοριστικός. Ωστόσο αυτή η τεράστια δύναμη δεν αξιοποιείται. Γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε για ν’ αλλάξουμε τους συσχετισμούς ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που υπονομεύει τους αγώνες μας. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα Σχέδιο Αγώνων και ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας, που θα ξεκινάνε από την ενότητα, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση της τάξης μας: με συνειδητές πρωτοβουλίες, ενεργοποίηση των εργαζομένων, ζωντάνεμα των συνδικάτων, κατέβασμα του κέντρου αποφάσεων στη βάση, προώθηση όλων των μορφών αυτοοργάνωσης (επιτροπές απεργιακές, περιφρούρησης κ.λπ.) – σε μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Για να μετατρέψουμε τις εργατικές οργανώσεις και συνδικάτα μας σε προπύργια αγώνα, που θα προετοιμάσουν (πολιτικά, ιδεολογικά, πρακτικά) τους εργαζόμενους για την τεράστια σύγκρουση με τις μνημονιακές πολιτικές και τους υποστηρικτές τους.
Σ’ ένα τέτοιο σχέδιο, ο στόχος των επαναλαμβανόμενων απεργιών μέχρι τη νίκη, της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας έχει τεράστια σημασία: δίνει στόχο ενοποίησης και κλιμάκωσης των αγώνων, απαντά στο ερώτημα «πως μπορούμε να νικήσουμε;», μπορεί να σπάσει το αδιέξοδο που νιώθει κάθε εργάτης, άνεργος και νέος από τις ξεκομμένες απεργίες που σπαταλάνε και εξαντλούν τις δυνάμεις μας.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Για να μην πληρώσουμε οι εργαζόμενοι την κρίση, αλλά οι καπιταλιστές που τη δημιούργησαν. Για να ξεφορτωθούμε τους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν της συγκυβέρνησης, Ε.Ε. και ΔΝΤ. Για ν’ ανοίξουμε τον δρόμο για μια οικονομία με επίκεντρο τις ανθρώπινες ανάγκες, με δημοκρατικό σχεδιασμό όλων των βασικών επιλογών (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, περιβαλλοντολογικών κ.λπ.). Για ένα καθεστώς βασισμένο στον έλεγχο, τη συμμετοχή, τις αποφάσεις όλων των «από κάτω», στην επέκταση και όχι τον περιορισμό των ελευθεριών.
– Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, για να νικήσουμε και να διώξουμε κυβέρνηση, Τρόικα, Μνημόνια.
– Κατάργηση των Μνημονίων, της Δανειακής Σύμβασης, των βάρβαρων μέτρων
– ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Ε.Ε. Πάλη για μια Ευρώπη των εργαζομένων, ενωμένη, δημοκρατική, ριζοσπαστική. Εμπρός για μια Πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία.
– Εθνικοποίηση τραπεζών & τομέων–κλειδιών της οικονομίας με Εργατικό Έλεγχο.
– Απαγόρευση των απολύσεων. Πάλη για τη σωτηρία ΣΣΕ, μισθών/συντάξεων, υγείας, ασφάλισης, παιδείας. Ενάντια στην κατάργηση του κατώτατου μισθού, τα σκλαβοπάζαρα των ΕΟΖ και της απλήρωτης εργασίας.
– Πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. ΚΑΤΩ ΟΙ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΕΙΣ.
– Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και ίσα δικαιώματα για όλους. Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία.
– Απαντάμε στην κρίση με ταξική αλληλοβοήθεια, στην καταστολή με μαζική αυτοάμυνα του κινήματος.
Στηρίξτε – Ψηφίστε Αντεπίθεση των Εργαζομένων
[email protected] – κιν. 6932239468
