Οι πολιτικές συμμαχίες της ΟΚΔΕ

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Απριλίου

Ενιαίο και Λαϊκό Μέτωπο

Μπροστά στην καθολική και διαρκώς επιδεινούμενη κρίση του παγκόσμιου και ιδιαίτερα του ελληνικού καπιταλισμού, η μόνη λύση όπως αποδεικνύει κατηγορηματικά και η εμπειρία δύο αιώνων του εργατικού κινήματος, και όχι μόνο μια επιστημονική ανάλυση, είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος αναγκαία προϋπόθεση είναι η ενοποίηση του προλεταριάτου κάτω από το πρόγραμμα του επαναστατικού κόμματος καθώς και η συμμαχία του, κάτω από την πολιτική ηγεμονία του, με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι πολιτικές συμμαχίες, ή η επίτευξη αυτού του στόχου περνάει σχεδόν πάντα με την εφαρμογή του Ενιαίου Μετώπου. Εξ ορισμού λοιπόν το Ενιαίο Μέτωπο είναι μια πολιτική συμμαχία που αναπτύσσει και επιβάλλει μόνο το επαναστατικό κόμμα, και μπορεί να το κάνει μόνο όταν έχει τους αριθμητικούς και πολιτικούς συσχετισμούς απέναντι στα υπόλοιπα εργατικά ή ρεφορμιστικά κόμματα. Το Ενιαίο Μέτωπο είναι το ακριβώς αντίθετο του Λαϊκού Μετώπου ή της διασπαστικής πολιτικής (όπως σήμερα το ΚΚΕ), που προωθούν τα ρεφορμιστικά κόμματα. Το Ενιαίο Μέτωπο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με την υιοθέτηση από όλους του επαναστατικού προγράμματος αλλά μόνο πάνω στη βάση προβλημάτων και αντίστοιχων αιτημάτων που αναγνωρίζουν ως καίρια η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Αλλά, εξίσου, το Ενιαίο Μέτωπο δεν είναι μια εκλογική ενότητα ή μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση (όχι ότι δεν μπορεί να πάρει και μια τέτοια τριτεύουσα διάσταση) γιατί είναι μια πολιτική συμμαχία που πρέπει να αναπτύξει ένα εργατικό κίνημα, δηλαδή να αναπτύξει την αυτοοργάνωση (και σε πανελλαδικό επίπεδο) και τις μορφές πάλης του εργατικού κινήματος, αν θέλει να πραγματοποιήσει τα αιτήματά του δηλαδή να τσακίσει την αντίσταση της αστικής τάξης, που ως γνωστόν η εξουσία της βρίσκεται εκτός του κοινοβουλίου, στον στρατό και στην οικονομία.

Οι πολιτικές συμμαχίες της ΟΚΔΕ

Η παραπάνω συζήτηση μπορεί να φαίνεται στις μέρες μας εντελώς αφηρημένη μια που τα ρεφορμιστικά κόμματα (στην πράξη το ΚΚΕ) έχουν αποδυναμωθεί ή δεν έχουν βαρύνοντα ρόλο στην ενοποίηση του ελληνικού προλεταριάτου, ή επειδή τα πολιτικά προβλήματα του προλεταριάτου έχουν ενισχυθεί, ή επειδή η οργάνωσή μας, η ΟΚΔΕ, δεν είναι ένα επαναστατικό κόμμα αλλά μόνο το έμβρυο ή ο πυρήνας ενός μελλοντικού επαναστατικού κόμματος, κ.λπ. Ωστόσο δεν είναι μια αφηρημένη συζήτηση αλλά μια επιστημονική συζήτηση με τεράστιες συνέπειες στην πράξη και στις μέρες μας.

Αφενός γιατί έχουμε την οδυνηρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ένα μέτωπο μεταξύ του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και αρκετών ακροαριστερών οργανώσεων, που ήταν ένα καθαρόαιμο Λαϊκό Μέτωπο (ένα άλλο ΕΑΜ της κατοχής), και μάλιστα στην πιο εκφυλισμένη του μορφή, μια που δεν ευνόησε κανέναν αγώνα, δεν ανέπτυξε στοιχειωδώς κάποια μορφή αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης παρά μόνο κινήθηκε αυστηρά σε εκλογικό/κυβερνητικό επίπεδο. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Μετά την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 οδηγηθήκαμε σαν ελληνικό εργατικό κίνημα (για άλλη μια φορά στην ιστορία) σε μια οδυνηρή ήττα, τις συνέπειες της οποίας δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη και σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, και παρά την οδυνηρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και σήμερα έχουμε την επανάληψη του ίδιου λάθος, με τις ίδιες γελοίες δικαιολογίες είτε με την ομαδοποίηση γύρω από το ΜΕΡΑ25 είτε με άλλες πολιτικές συγκολλήσεις. Επιπλέον, υπάρχει και η απογοητευτική εμπειρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που παρά τις διάφορες υποσχέσεις της παρέμεινε μόνο μια εκλογική συμμαχία που σχηματίζονταν λίγο πριν τις εκλογές και διαλύονταν ουσιαστικά στις αντιπαρατιθέμενες συνιστώσες της λίγο μετά τις εκλογές, μη παίζοντας κανένα ουσιαστικό ρόλο μέσα στο κίνημα ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την συμμετοχή με τον α ή β τρόπο των αγωνιστών των συνιστωσών της.

Αφετέρου, γιατί αυτή η θεωρητική συζήτηση καθορίζει και τις συμμαχίες που έχουμε κάνει και που πρόκειται να κάνουμε σαν ΟΚΔΕ. Σίγουρα οι πολιτικές συμμαχίες, κατά βάση με οργανώσεις της άκρας αριστεράς, δεν αποτελούν Ενιαίο Μέτωπο, αλλά χαρακτηρίζονται αυστηρά από μια ενιαιομετωπική λογική. Θα λέγαμε ότι αυτές οι πολιτικές συμμαχίες μας είναι δύο ειδών:

α) η προσπάθεια να δοθεί μία πρώτη απάντηση ή να αναπτυχθεί ένα κίνημα σε ένα επιμέρους ζήτημα, όπως ο πόλεμος, η ακρίβεια, η ένταση της καταστολής, κ.α. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οργάνωσή μας έχει πάρει την πρωτοβουλία ή έχει συμμετάσχει ενεργά από την αρχή σε μια τέτοιου είδους συμμαχία των οργανώσεων και ανοργάνωτων αγωνιστών, επιδιώκοντας να φωτίσουμε την κατάσταση στους εργαζόμενους, να αναδείξουμε τα αιτήματα, να αναπτύξουμε επιχειρήματα για να βοηθηθούν οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην πάλη τους, να αναπτύξουμε την προπαγάνδα, και κυρίως να δημιουργήσουμε μέσα στις σχολές, σχολεία, χώρους εργασίας ή γειτονιές, Επιτροπές Δράσης όπου θα μπορούν να συμμετέχουν όσοι αγωνιστές το επιθυμούν, και να προχωρήσουμε σε ριζοσπαστικές μορφές πάλης (διαδηλώσεις κ.α.),

β) η προσπάθεια να συγκροτηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα ένα κίνημα που ξεσπά (να αναδειχθούν αιτήματα, να αυξηθεί η αυτοοργάνωση, να υπάρξει κλιμάκωση του αγώνα και να υιοθετηθούν μορφές πάλης του εργατικού κινήματος) ώστε να καταστεί νικηφόρο. Στο παρελθόν υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η 25 Μάη 1976, 2008, κ.α., και ως ένα βαθμό και στο κίνημα των πλατειών, που η άκρα αριστερά έχει παίξει έναν τέτοιο ρόλο.

Δυστυχώς τα προβλήματα με τις διάφορες οργανώσεις πολλαπλασιάζονται με αποτέλεσμα κατά κανόνα η ενότητα να μην διατηρείται για πολύ, να πηδάνε σαν κατσίκια από το ένα ζήτημα στο άλλο, να μην ενδιαφέρονται για ένα ρίζωμα μέσα στις μάζες, να αλληθωρίζουν ή να υποκύπτουν στη «γοητεία» του ΚΚΕ, κ.ο.κ. Είναι προφανές ότι για να καταστεί κυρίαρχη μια τέτοια ενιαιομετωπική πολιτική στις μέρες θα πρέπει απαραίτητα να ενισχυθεί η οργάνωσή μας.