Ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας στην οικονομία

Την τελευταία δεκαπενταετία όλο και λιγότερο, ολοένα και πιο δύσκολα, όλο και λιγότεροι, κατορθώνουμε να ικανοποιούμε τις βασικές μας ανάγκες, τις βασικές ανάγκες κάθε ανθρώπου: εργασία, σίτιση, στέγαση, υγεία, θέρμανση, παιδεία, εργατικά/δημοκρατικά δικαιώματα. Τέσσερα είναι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν εργαζόμενοι, νεολαία και φτωχά λαϊκά στρώματα, και που ζητούν άμεσα λύση: α) Η ανεργία και υποαπασχόληση. β) Η αβάσταχτη ακρίβεια. γ) Η αρπαγή των σπιτιών μας με τους πλειστηριασμούς. δ) Η αυξανόμενη δυσκολία πρόσβασης στην υγεία και στην παιδεία.

Οι αιτίες για την ολοένα και πιο περιορισμένη και δυσκολότερη ικανοποίηση των αναγκών μας είναι: Πρώτον, η καπιταλιστική κρίση δηλαδή η κρίση της καπιταλιστικά οργανωμένης οικονομίας, που δουλεύει με απόλυτο κριτήριο το κέρδος των καπιταλιστών και όχι την ικανοποίηση των βασικών αναγκών της συντριπτικής πλειοψηφία της κοινωνίας. Δεύτερο, η υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στην παγκόσμια αγορά, λόγω της μακροχρόνιας καθίζησης των επενδύσεων. γ) Οι ολοένα εντεινόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που αν και «στοχεύουν» σε έξοδο από την κρίση όλο και περισσότερο μάς βυθίζουν σε αυτήν. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι καπιταλιστές, οι πλούσιοι, τα αρπακτικά που έχουν στήσει έναν μακάβριο χορό πάνω από την κοινωνία και την οικονομία τρώγοντας αδηφάγα τις σάρκες της, τον πλούτο, τους ανθρώπους, αυγατίζοντας την περιουσία τους, και αφήνοντας πίσω τους φτώχια, εξαθλίωση, στερήσεις, ερείπια, κατεστραμμένες επιχειρήσεις αλλά και χιλιάδες θύματα (νεκροί από εργατικά «ατυχήματα», πανδημία, πυρκαγιά στο Μάτι, αστυνομική καταστολή, «δυστύχημα» στα Τέμπη κ.ο.κ.), ανείπωτη ανηθικότητα, βιασμούς κ.ά.

Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας

Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια ή να έχουμε οποιαδήποτε αυταπάτη. Οι καπιταλιστές μάς έχουν κηρύξει τον πόλεμο, έναν ωμό ταξικό πόλεμο, και δεν θα σταματήσουν μέχρι να μας εξοντώσουν. Πρέπει κι εμείς να αρχίσουμε να τους πολεμάμε, χωρίς αυταπάτες, χωρίς να δείξουμε κανένα έλεος. Όπως μας παίρνουν συνεχώς τα λεφτά αυτοί, έτσι κι εμείς πρέπει να πάρουμε τα λεφτά από αυτούς. Όπως αυτοί χαίρονται και πλουτίζουν όταν η οικονομία δουλεύει με βάση το κέρδος τους, έτσι κι εμείς πρέπει να παλέψουμε για να δουλεύει η οικονομία (οι επιχειρήσεις και εργαζόμενοι) με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών μας. Όπως αυτοί περιορίζουν τα δικαιώματά μας, τις πολιτικές μας ελευθερίες, τα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα, έτσι κι εμείς πρέπει να τους απαγορεύσουμε να αποφασίζουν αυτοί για εμάς.

Άμεσα μέτρα για να σταματήσουμε την κατρακύλα της ζωής μας:

1) Ακρίβεια: Αυστηρός έλεγχος τιμών από επιτροπές εργαζομένων σε επιχειρήσεις και σούπερ μάρκετ. Γενναία αύξηση μισθών και συντάξεων, με αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή. Άμεση επανεθνικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, νερό κ.ά.) που ιδιωτικοποιήθηκαν, χωρίς να αποζημιωθούν οι κλέφτες που τις πήραν, και κάτω από εργατικό έλεγχο.

Βαριά φορολόγηση των πλουσίων. Λεφτά υπάρχουν, είναι κοντά 100 δισ. τον χρόνο, σχεδόν το μισό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, που βγάζουν από τον ιδρώτα μας, και που ελάχιστα απ’ αυτά επενδύουν.

2) Ανεργία: Να καταργηθεί άμεσα ο νόμος Χατζηδάκη που κατήργησε τον ΟΑΕΔ και έφερε το δουλεμπόριο για τους ανέργους. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους άνεργους, χωρίς προϋποθέσεις, ίσο με έναν αξιοπρεπή βασικό μισθό. Να μειωθούν οι ώρες εργασίας χωρίς μείωση μισθών. Να καταργηθεί άμεσα η μερική απασχόληση, η ευέλικτη και «μαύρη» εργασία. Να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη για τις εργασιακές σχέσεις.

3) Να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί. Να διαγραφεί το χρέος (στεγαστικά, σε ΔΕΗ κ.ά.) των φτωχών νοικοκυριών, όπως ακριβώς έχουν διαγραφεί τα χρέη των μεγαλεμπόρων, μεγαλοβιομηχάνων κ.ά. τις τελευταίες δεκαετίες.

4) Να καταργήσουμε κάθε ιδιωτικοποίηση σε παιδεία, υγεία, ασφάλιση. Να ξεριζώσουμε κάθε ιδιώτη απ’ αυτούς τους τομείς. Να αυξήσουμε κάθετα τις δαπάνες, ώστε κανείς να μην μένει ακάλυπτος. Να μειώσουμε ξανά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να αυξήσουμε τις συντάξεις.

Να ανατάξουμε την οικονομία

Δεν αρκούν όμως τα άμεσα μέτρα. Χρειάζεται να ανατάξουμε την οικονομία, να ανασυγκροτήσουμε τον παραγωγικό ιστό, να δημιουργήσουμε νέο πλούτο, νέες θέσεις εργασίας και αύξηση της παραγωγής.

1. Να κηρύξουμε στάση πληρωμών στο χρέος. Μέχρι το 2070, θα πρέπει να βγάζουμε κάθε χρόνο 5-10 δισ. ευρώ για να πληρώνουμε τόκους. Κυρίως όμως, αν δεν αποτινάξουμε από πάνω μας το χρέος, θα είμαστε αιωνίως δούλοι των δανειστών.
2. Να βγούμε έξω από την ΕΕ, το Ευρώ, τα μνημόνια. Η ΕΕ είναι μια φυλακή και εμείς σιδηροδέσμιοι μέσα της. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτα που πάει κόντρα στην ΕΕ, στα Σύμφωνα Σταθερότητας και μνημόνια, που είναι κομμένα και ραμμένα για τους εργοδότες και δεν αλλάζουν.
3. Να απαγορευτεί το κλείσιμο των επιχειρήσεων και οι απολύσεις. Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε να καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις και να πετάγονται στην ανεργία εργαζόμενοι.
4. Να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα μαζικών επενδύσεων ειδικά στους τομείς που έχουμε ανάγκη: να χτίσουμε σχολεία, νοσοκομεία, κατοικίες (ώστε όλοι να μπορούν να μένουν σε ανθρώπινα σπίτια, χωρίς πανάκριβα ενοίκια), να βελτιώσουμε τις υποδομές, να χτίσουμε εργοστάσια κ.ά.
5. Να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση όλων των τομέων κλειδιών της οικονομίας, χωρίς αποζημιώσεις και κάτω από εργατικό έλεγχο, για να μπορέσουμε να ελέγχουμε τον πλούτο και τους πόρους που εμείς παράγουμε, για να τον ανακατευθύνουμε προς την ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας.

Ένα τέτοιο Πρόγραμμα Σωτηρίας μπορεί να εφαρμοστεί μόνο με αγώνες και όχι από οποιοδήποτε απ’ τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα. Μόνο εμείς, οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, μπορούμε να το κάνουμε. Πρέπει να στηριχθούμε στη δικιά μας αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, κλάδο και τομέα της οικονομίας, γειτονιά, σχολείο και σχολή. Σε πανελλαδικό επίπεδο, με εκλεγμένους αντιπροσώπους που θα εκλέξουμε εμείς, θα τους δίνουμε δεσμευτικές εντολές και θα είναι άμεσα ανακλητοί – και όχι αυτή η χαβούζα των βουλευτών και της βουλής, που για άλλα εκλέγονται και άλλα εφαρμόζουν, χωρίς να μπορούμε να τους αλλάξουμε για μια ολόκληρη τετραετία. Να παλέψουμε για μια δικιά μας Κυβέρνηση των Εργαζομένων.